Nawierzchnie z kamiennego bruku
Nawierzchnie z kamiennego bruku mają zwykle surową formę ułożonych w rzędach kostek, ale mogą też być falujące, wielobarwne i we wzory. Są eleganckie, szlachetne, praktyczne i trwałe, podkreślają urodę roślin i architekturę budynków.
Autor: Andrzej Szandomirski
Ścieżka z drobnej, żółtej granitowej kostki w żółtym kolorze otacza płyty piaskowca. Ciepła barwa nawierzchni ładnie harmonizuje z zieloną płaszczyzną trawnika.
Do brukowania najczęściej używa się granitu oraz bazaltu, a także sjenitu, porfiru i czasami serpentynitu. Są to skały magmowe – bardzo twarde, wytrzymałe, odporne na ścieranie i wpływ niekorzystnych czynników atmosferycznych. Ich zaletą jest również to, że nie chłoną zanieczyszczeń. W ogrodach przydomowych, w których nawierzchnie nie są narażone na duże obciążenia, można też stosować twarde piaskowce oraz zbite wapienie, są one jednak mniej trwałe. Różnorodność materiału brukarskiego jest więc duża, a to pozwala tworzyć niepowtarzalne nawierzchnie. Łącząc różne kamienie, można układać barwne mozaiki. Albo przeciwnie – poprzestając na jednej tylko skale – tworzyć monochromatyczne wzory.
Do utwardzania ścieżek, placów i podjazdów, a zwłaszcza do układania mozaiek, używa się zwykle kamiennych kostek wielkości 4/6 cm (toną takich kostek można wybrukować 8-9 m² powierzchni ogrodu). Taka nawierzchnia jest wystarczająca dla ruchu pieszego i niezbyt intensywnego samochodami osobowymi. Jeśli powinna wytrzymywać większe obciążenia, należy ją wykonać z kostek wielkości 8/11 cm (z tony takich kostek można ułożyć 4,5-5 m² nawierzchni).
