Klej do płytek na zewnątrz - jaki wybrać, aby sprawdził się w każdych warunkach?
Klej do płytek na zewnątrz musi być mrozoodporny, ale też dobrze trzymać i nie tracić swoich właściwości w wysokich temperaturach. Tarasy, balkony i schody zewnętrzne to miejsca wystawione na bezpośrednie działanie deszczu, mrozu, promieni UV i zmiany temperatury. Podpowiadamy, jak wybrać dobry klej na zewnątrz, na każdą pogodę.
Spis treści
- Klej do płytek na zewnątrz - rodzaje i parametry
- Lepszy klej na zewnątrz z dodatkami
- Klej na zewnątrz dobrany do rodzaju płytek
- Klej na zewnątrz 2 w 1
- Klej na zewnątrz mocny w pionie
- Klej dobry na ciepło i zimno
Zaprawa klejowa stosowana na zewnątrz powinna mieć zdolność przenoszenia naprężeń wynikających z rozszerzalności płytek pod wpływem temperatury, być mrozoodporna i mieć niską nasiąkliwość. Aby okładzina dobrze trzymała się podłoża, klej powinien całkowicie wypełniać przestrzeń pod płytką. W przeciwnym razie w pozostawionych pustkach powietrznych może gromadzić się woda, która zamarzając, przyczyni się do odspojenia płytek. Zwiększa bowiem wtedy swoją objętość i powoduje oderwanie płytki od podłoża.
Klej do płytek na zewnątrz - rodzaje i parametry
Do mocowania płytek na podłożach odkształcalnych (a do nich zalicza się powierzchnie balkonów, tarasów, schodów i elewacji) trzeba używać klejów o podwyższonej elastyczności. Niektóre z klejów elastycznych klasy C1 są mrozoodporne i można je zastosować w przypadku niewielkich powierzchni pokrywanych płytkami, a także w zacienionych bądź zadaszonych miejscach, na przykład na cokołach. Jednak na zewnątrz lepiej stosować kleje klasy C2 – o podwyższonych parametrach, dużej sile wiązania, zwiększonej przyczepności i elastyczności.
Na tarasach, balkonach, schodach trzeba stosować kleje C2 odkształcalne, czyli te oznaczone symbolem S1, które mają znacznie większy dodatek żywic, więc są mocniejsze i lepiej pracują na powierzchniach narażonych na zmianę temperatury. Gdy okładzina jest narażona na duże odkształcenia, na przykład na nasłonecznionym tarasie, lepsze będą kleje wysokoodkształcalne – klasy S2. Sprawdzą się one też przy klejeniu płyt z materiałów o bardzo małej nasiąkliwości – spieków kwarcowych oraz gresu.
Większość zapraw klejowych klasy C2 to produkty sypkie, sprzedawane w workach mieszanki cementowe, przeznaczone do zmieszania z odpowiednią ilością wody. Na rynku dostępne są również dwuskładnikowe kleje klasy C2. Przed ich użyciem suchą mieszankę cementową łączy się we właściwej proporcji z żywicą, miesza i od razu używa do klejenia płytek.
Lepszy klej na zewnątrz z dodatkami
Kleje o wysokiej elastyczności zawierają żywice polimerowe, poprawiające urabialność zaprawy i ułatwiające jej nakładanie. Dodatek polimerów zwiększa także przyczepność kleju, co umożliwia przyklejanie płytek o niewielkiej nasiąkliwości do nieporowatych podłoży. Takie połączenie jest bardziej trwałe i wytrzymałe na zrywanie w porównaniu ze zwykłymi klejami cementowymi. Im więcej polimerów w zaprawie, tym ma ona wyższą wytrzymałość i odkształcalność, a także jest znacznie bardziej wydajna.
Istotnym dodatkiem do zapraw klejących, poprawiającym ich właściwości, są włókna celulozowe lub z tworzyw sztucznych, które zagęszczają strukturę kleju oraz zapobiegają nadmiernemu odciąganiu z niego wody, co zapewnia prawidłowy przebieg wiązania. Polepszają też plastyczność rozrobionej zaprawy, wydłużają czas otwarty i ograniczają jej spływ, a także zwiększają stabilność płytek bezpośrednio po ich przyklejeniu do podłoża. Zastosowanie zaprawy zbrojonej włóknami zmniejsza ryzyko powstawania rys skurczowych podczas wiązania i wysychania kleju. Po stwardnieniu taki klej uzyskuje większą wytrzymałość i przyczepność do podłoża.
Na rynku są również kleje z dodatkiem trasu reńskiego, który zapobiega wykwitom i przebarwieniom płytek z kamienia naturalnego, klinkieru, a szczególnie nadaje się do układania wielkoformatowych płytek z gresu.
Producenci stosują też technologie, dzięki którym napowietrzona mieszanka jest bardziej plastyczna, co ułatwia wykonywanie okładziny. Dostępne są też kleje o mniejszej gęstości objętościowej. Opakowanie ma tę samą objętość, ale jest lżejsze (15 kg) w porównaniu z opakowaniami tradycyjnych klejów cementowych (25 kg). Ułatwia to przenoszenie kleju na budowie oraz zmniejsza koszty jego transportu. Ponadto wydajność takiego kleju jest znacznie większa w porównaniu z tradycyjnymi cementowymi zaprawami klejowymi.
Klej na zewnątrz dobrany do rodzaju płytek
Dobierając klej do płytek, trzeba brać pod uwagę ich wielkość. Jest to istotne zwłaszcza w przypadku dużych formatów, bo ryzyko ich odkształcania się jest podwyższone. Dlatego do przyklejenia wielkoformatowych płytek stosuje się elastyczne cementowe zaprawy klejące o podwyższonej przyczepności i wytrzymałości na zrywanie, klasyfikowane co najmniej jako kleje klasy C2. Powinny one mieć odpowiednią konsystencję, gwarantującą całkowite wypełnienie przestrzeni pod płytkami.
Do popularnych gresów najlepiej stosować mrozoodporne elastyczne zaprawy klejące o podwyższonej przyczepności, co najmniej klasy C2. Płytki klinkierowe lepiej przyklejać specjalną zaprawą z dodatkiem trasu reńskiego, który zapobiegnie pojawianiu się białych wykwitów na płytkach.
W przypadku płyt ze spieków kwarcowych klej powinien mieć wysoką przyczepność, zdolność do łączenia się z włóknem szklanym oraz budowania wiązań cementowych bez dostępu powietrza. Do takich klejów należą elastyczne, odkształcalne zaprawy cementowe klasy C2 S1 (jednoskładnikowe – do mniejszych formatów) i C2 S2 (dwuskładnikowe – do największych formatów).
Wybór zaprawy klejącej do kamienia naturalnego zależy przede wszystkim od jego wrażliwości na odkształcenia, odbarwienia i wykwity na powierzchni spowodowane wilgocią zawartą w zaprawie. Do kamieni mało wrażliwych na wilgoć (większość granitów) nadają się prawie wszystkie zaprawy klejowe. Z kolei do tych wrażliwych na działanie wilgoci w dłuższym okresie czasu – powyżej kilku godzin (większość marmurów) – trzeba użyć klejów szybkowiążących klasy C2F. Do kamieni bardzo wrażliwych na wilgoć (porfiry i niektóre marmury) powinno się zastosować niezawierające wody specjalne kleje reaktywne z żywic syntetycznych klasy R2. Kleje do kamienia naturalnego zwykle zawierają tras i są wytwarzane z białego cementu, co zapobiega przebarwieniom płytek.
Klej na zewnątrz 2 w 1
Zwykle warstwę hydroizolacji na balkonach, tarasach, schodach czy cokołach wykonuje się ze specjalnych mas uszczelniających i dopiero na nich układa płytki. Aby przyspieszyć i ułatwić prace, można wykorzystać specjalne kleje do płytek z funkcją hydroizolacji. To produkty typu dwa w jednym – nie trzeba wykonywać powłoki izolacyjnej z innego materiału, dzięki czemu unika się długiej przerwy technologicznej na jej wysychanie.
Takie kleje to zwykle wyroby cementowo-polimerowe (suche mieszanki do rozrobienia wodą) – wysokoodkształcalne, przeznaczone do użytku przede wszystkim na zewnątrz, pod okładziny poziome i pionowe. Można je stosować na trzy sposoby: jako hydroizolację, jako klej do płytek oraz jako klej i hydroizolację w jednym cyklu technologicznym. Zawartość polimerów zapewnia im bardzo wysoką przyczepność do różnych podłoży. W kleju są rozproszone włókna, które kompensują naprężenia termiczne, dzięki czemu na okładzinę tarasu i elewacji można wykorzystać również ciemne, duże płytki. Kleje takie nanosi się metodą kombinowaną – na podłoże i na płytki.
Na powierzchniach poziomych mogą to być również gotowe do użytku wysokoodkształcalne kleje poliuretanowe, które znacznie przyspieszają prace i eliminują ryzyko złego przygotowania do użycia. Nakłada się je dwoma warstwami.
Klej na zewnątrz mocny w pionie
Okładzinę na powierzchniach pionowych należy mocować na odkształcalną zaprawę klejową o minimalnej klasie C2 S1, o normalnym czasie wiązania lub szybkowiążącą (F). Aby przyklejać płytki bez ryzyka ich zsunięcia się, trzeba użyć kleju o zmniejszonym spływie (T), tak zwanego tiksotropowego, często z dodatkiem włókien. Prace można wtedy zacząć właściwie od dowolnego miejsca na ścianie. Podobny komfort pracy dają też kleje żelowe z dodatkiem najmniejszej zalecanej ilości wody. Zaprawa ma wówczas ograniczony, niemal zerowy spływ, dzięki czemu nawet wielkoformatowe płytki można przyklejać do ściany od góry, bez ich podpierania.
Klej dobry na ciepło i zimno
Większość zapraw klejowych jest przeznaczona do stosowania w temperaturze 5-25ºC. Optymalne parametry osiąga zaprawa powoli wiążąca w temperaturze około 20ºC i przy wilgotności powietrza 60%. Podczas wykonywania okładzin tarasów balkonów czy schodów temperatura nie powinna jednak przekraczać 25oC, niezależnie od usytuowania wobec stron świata. Zwłaszcza w czasie układania płytek od południowej strony podczas upałów nie należy pracować w pełnym słońcu, bo klej będzie zbyt szybko odparowywał i wiązał lub pojawi się na nim naskórek, który zmniejsza przyczepność. W takich miejscach najlepiej sprawdzą się kleje żelowe, bo zaprawa zachowuje swoje właściwości również w temperaturze nawet do 35-40°C, czyli powyżej standardowego zakresu stosowania tradycyjnych zapraw klejących.
Większość klejów ma czas otwarty około 30 min, podczas którego można skorygować ułożenie płytek. W upały, w wyniku szybkiego odparowywania wody z zaprawy, będzie on jednak krótszy. Warto wtedy stosować kleje z ekstremalnie wydłużonym czasem schnięcia otwartego (E). Na przykład, gdy jest wydłużony do 60 min, pozwala na przyspieszenie prac i komfortowy montaż płytek w warunkach podwyższonej temperatury i niskiej wilgotności względnej powietrza.
Wśród zapraw cementowo-polimerowych są wyroby szybkowiążące (F), które umożliwiają uzyskanie bardzo szybkich przyrostów przyczepności i wytrzymałości w czasie nie dłuższym niż 6 godz. od przyklejenia płytek. Warto je zastosować w warunkach obniżonych temperatur (wczesna wiosna, późna jesień), kiedy krótkie okresy powyżej 5ºC (czyli minimalnej, przy jakiej można stosować kleje i zaprawy cementowe) wykluczają stosowanie klejów normalnie wiążących.
