Czym wykończyć ściany: szkło, kamień, pleksi, blacha, płytki

Ściany wychodzą z ukrycia. Niezależnie od wykończenia – tradycyjnym czy nietypowym materiałem – przestały być tłem i stały się głównymi bohaterkami we wnętrzu. Zobacz, czym wykończyć ściany. Proponujemy, szkło, kamień, blachę, pleksi albo płytki.

Płytki ceramiczne

Ze względu na ograniczone wymiary płytek na powierzchni ściany widoczna jest regularna siatka spoin. Wyjątkiem są płytki rektyfikowane przeznaczone do układania bezspoinowego, gdzie minimalnej wielkości fugi są prawie niewidoczne. Modularność jest też atutem płytek – formaty stały się dekoracją samą w sobie i stwarzają możliwość wykreowania niepowtarzalnych wzorów.

Ściana wyłożona płytkami nie musi być płaska – dostępne są elementy specjalnie szkliwione, tworzące iluzję trójwymiarowej powierzchni. Dzięki technicznym możliwościom uzyskania różnorodnych faktur płytki doskonale naśladują inne materiały budowlane (tynk, przecierane ściany, cegłę) oraz wykończeniowe (drewno, kamień, szkło). Modne są zarówno te najprostsze, jednobarwne, jak i naśladujące najbardziej wyszukane i szlachetne materiały. Płytki na ścianie łazienki i kuchni podkreślą wrażenie czystości, w salonie i sypialni stworzą wrażenie otulającej ścianę tkaniny lub przemówią obrazem – jak olbrzymia fotografia.

Pomieszczenie. Do niedawna chroniły i dekorowały ściany w pomieszczeniach narażonych na wodę, wilgoć i zabrudzenia. Dzisiaj dzięki kolekcjom wiernie imitującym miękkie materiały ścienne trafiają do sypialni i salonów.

Podłoże. Gdy ściany są gładkie i równe, nie trzeba ich tynkować. Mur musi być pokryty preparatem gruntującym i dopiero po jego wyschnięciu (około 24 godzin) można układać płytki. Ściany nierówne wyrównuje się zaprawą tynkarską – jednak aby zapewnić przyczepność zaprawy klejowej do podłoża, nie należy zacierać jej na gładko – lub płytami gipsowo-kartonowymi (jeśli płytki układamy w kuchni lub łazience – zielonymi, do pomieszczeń wilgotnych). W miejscach narażonych na zalanie wodą podłoże dodatkowo zabezpiecza się wodoodpornym klejem, specjalną masą uszczelniającą lub folią w płynie.

Kamień na ścianie

Nowe możliwości obróbki umożliwiły użycie kamienia w roli okładziny ściennej – we wnętrzu stosuje się płytki kamienne grubości 3 mm. Pomieszczenie. W łazience i kuchni zastąpią one płytki ceramiczne. Mają podobny kształt, różni je wymiar elementów – płytki kamienne mogą mieć większe formaty. Atut kamiennych okładzin – naturalność przejawiająca się m.in. w niepowtarzalności wzorów i bogactwie kolorów – skłania do użycia marmuru, trawertynu, piaskowca i granitu w roli okładziny ściennej reprezentacyjnych holi i salonów. Ułożone na bardzo cienką spoinę tworzą jednolitą płaszczyznę, której wzór wyznaczają jedynie splątane, naturalne żyłki kamienia. Okłada się nimi fragmenty ścian, w odważniejszych aranżacjach – większe płaszczyzny. Błyszcząca powierzchnia kamienia polerowanego odbija światło, zaś okładzina z kamienia łamanego lub łupanego – pochłania je. Szorstka w dotyku lepiej wygląda w połączeniu z gładkimi ścianami.

Podłoże. Płytki kamienne przyklejamy do nieotynkowanej lub pokrytej tynkiem ściany. Zaprawę dobieramy do rodzaju kamienia. Podłoże musi być suche, równe, oczyszczone, odtłuszczone. Płytki o małym formacie powinny być przyklejane do podłoża po pokryciu 65-80% powierzchni każdej z nich, te o większych formatach muszą być pokryte klejem w 100%.

Renowacja. Porowate piaskowce i wapienie lekkie powinno się zaimpregnować preparatami do kamienia, co uchroni je przed wchłanianiem brudu. Tak zabezpieczone okładziny można myć wodą lub środkami do czyszczenia kamienia. Uszkodzone płytki można wymienić.

Szkło, pleksi, blacha

Wszystkie te materiały wykońzceniowe znamy z budynków użyteczności publicznej czy wnętrz o technicznym charakterze. Ich gładka powierzchnia, kolorystyka niewystępująca w naturze oraz jako wytwór człowieka, a nie przyrody, wywołują uczucie chłodu. By zminimalizować to nieprzyjemne wrażenie, najczęściej stosuje się je na fragmentach powierzchni, w wymienionych miejscach newralgicznych, ocieplając resztę wnętrza innymi materiałami i dodatkami. Pomieszczenie. Tafle szkła lub pleksi, arkusze blachy znajdą zastosowanie w warunkach o podwyższonej wilgotności – łazienkach, pralniach, wc. Doskonale sprawdzają się jako zabezpieczenie innych ściennych materiałów wykończeniowych (farba, tapeta) czy też otynkowanej ściany przed zabrudzeniem, zawilgoceniem lub zalaniem, więc można nimi wyłożyć ścianę nad kuchennym blatem czy strefę wokół umywalki. Tak wykorzystane tafle szkła lub pleksi nie wpływają na styl wnętrza, ograniczając się do funkcji użytkowych.

Zupełnie inny charakter ma arkusz blachy, który nawet na niedużej powierzchni nie pozostaje niezauważony. Wywołuje skojarzenia z nieskazitelną higieną, dlatego najczęściej stosowany jest jako okładzina fragmentów ścian w kuchniach. Zyska tu uznanie jako materiał żaroodporny, niewchłaniający wody i wilgoci, a przy tym higieniczny (blachą można pokryć ścianę bez wizualnych podziałów). Jeżeli planujemy kuchnię rustykalną, możemy na fragmencie ściany zastosować blachę miedzianą, która pasuje do tego stylu i jest cieplejsza w odbiorze niż ta ze stali szlachetnej (kwasowa) lub aluminiowa. Blachy o srebrzystym odcieniu, pleksi i szkło na fragmentach ścian również pojawiają się w łazienkach. Nadają im supernowoczesny charakter, poprzez załamywanie światła powiększają je optycznie oraz dzięki swym właściwościom dobrze chronią ściany w strefie mokrej przed wnikaniem wody i wilgoci.

Renowacja. Nad utrzymaniem nieskazitelnego wyglądu blachy będziemy musieli się napracować – widać na niej wszelkie zabrudzenia, ślady palców i każdą kroplę wody. Niełatwo ją więc utrzymać w czystości, a w przypadku blachy ryflowanej będzie to jeszcze trudniejsze. Łatwiej czyści się szkło i pleksi. Mniej zabrudzeń (na przykład śladów palców) widać za to na powierzchniach blach matowych.