Hydroizolacja łazienki - czy jest konieczna? Jak ją wykonać? Przegląd metod
Czy w łazience musi być hydroizolacja? Trzeba wiedzieć, że okładzina z płytek ceramicznych wraz z fugą nie zapewnia wystarczającej ochrony podłoża przed wodą i wilgocią. Wystarczy niewielka nieszczelność przy wannie lub brodziku, by doszło do zawilgocenia przegród budowlanych. Jak i z czego wykonać hydroizolację łazienki? Od czego zacząć?
Spis treści
- Hydroizolacja łazienki na różne sposoby
- Wyznacz w łazience strefy mokre i wilgotne
- Hydroizolacja łazienki z folii w płynie
- Zaprawy cementowo-polimerowe do hydroizolacji łazienki
- Powłoki reaktywne jako hydroizolacja stref mokrych
- Hydroizolacja łazienki z maty uszczelniającej
- Rodzaj hydroizolacji a stan podłoża
Hydroizolacja łazienki na różne sposoby
Na rynku istnieje przynajmniej kilka metod wykonania hydroizolacji w pomieszczeniach mokrych. Do najpopularniejszych z nich należą powłoki wykonane z zastosowaniem gotowych do użycia płynnych mas, czyli dyspersje żywic syntetycznych, tak zwane płynne folie, jedno- lub dwuskładnikowe cementowo-polimerowe zaprawy uszczelniające (o szerszym spektrum zastosowań i innej charakterystyce technicznej) oraz maty uszczelniające na bazie polietylenu pokrytego obustronnie włókniną polipropylenową.
Dość rzadko stosowaną metodą wykonania hydroizolacji są reaktywne, poliuretanowe lub poliuretanowo-epoksydowe powłoki uszczelniające, stosowane ze względu na swoją wysoką chemoodporność w miejscach zagrożonych oddziaływaniem agresywnych mediów.
We wszystkich krajach UE istnieją odpowiednie zalecenia, wytyczne oraz oficjalne regulacje mówiące o konieczności wykonania hydroizolacji w pomieszczeniach mokrych. Hydroizolacje te wykonuje się na odpowiednio przygotowanym, nośnym i równym podłożu, bezpośrednio przed ułożeniem płytek ceramicznych, dlatego ten rodzaj uszczelnienia nazywamy podpłytkowym lub zespolonym. Podstawową i najważniejszą funkcją tego rodzaju uszczelnienia jest skuteczne zabezpieczenie przed wodą i wilgocią powierzchni znajdującej się bezpośrednio pod płytką.
Wyznacz w łazience strefy mokre i wilgotne
Bez względu na to, jaką metodę wykonania hydroizolacji wybierzemy, zasady dotyczące miejsc, w której powinna być ona zastosowana, są praktycznie takie same lub bardzo podobne. Każda łazienka ma strefy mokre – narażone na bezpośrednie działanie wody, oraz wilgotne – wszystkie pozostałe powierzchnie. Strefy mokre muszą być obligatoryjnie zabezpieczone powłoką hydroizolacyjną. W strefach wilgotnych takie zabezpieczenie nie jest wymagane, wystarczy gruntowanie podłoża oraz przyklejanie okładziny z płytek klejem wodoodpornym i spoinowanie jej fugą wodoodporną albo malowanie ścian farbami przeznaczonymi do łazienek. Oczywiście jest to minimum prac hydroizolacyjnych, które muszą zostać wykonane w łazience. W praktyce, ze względów użytkowych i technicznych, coraz częściej izoluje się całe powierzchnie ścian, szczególnie w przypadku lekkiej zabudowy gipsowej lub konstrukcji drewnianych.
Największą strefą zaliczaną do mokrych jest cała podłoga (również pod urządzeniami sanitarnymi, na przykład wanną lub brodzikiem) i ściany wokół łazienki do wysokości minimum 10 cm (tak zwany cokół). Wysokość strefy mokrej wokół wanny to minimum 200 cm, ale najlepiej, jeśli za taką uznamy całą ścianę wokół wanny i za nią (aż do sufitu) oraz powierzchnie z obu jej stron o szerokości minimum 50 cm.
Do strefy mokrej zaliczamy również ścianę wokół umywalki. Jej szerokość to przynajmniej 50 cm z każdej strony umywalki, a wysokość – minimum 50 cm ponad nią. Wnętrze natrysku ze ściankami murowanymi lub z gotową kabiną natryskową do wysokości 20 cm powyżej zamocowania słuchawki prysznicowej to strefa mokra, ale przyjmijmy za taką całą ścianę wewnątrz kabiny (do sufitu). Jeżeli ścianka kabiny (szklana lub z pleksi) jest mocowana tak, że pozostaje szczelina między nią a ścianą, lub jeśli ma być stosowana wyłącznie zasłona prysznicowa, strefa mokra poszerza się o minimum 50 cm poza ścianki lub obrys natrysku. Podobnie jest, gdy ścianka natrysku montowana trwale ma szerokość mniejszą niż 25 cm.
Hydroizolacja łazienki z folii w płynie
Płynną folią powszechnie nazywa się gotową do użycia dyspersję żywic syntetycznych. Ten rodzaj uszczelnienia jest najbardziej popularnym rozwiązaniem stosowanym w łazienkach mieszkań prywatnych, gdzie występuje średnie obciążenie wodą. Wynika to przede wszystkim z faktu, że produkt do wykonania powłoki uszczelniającej jest dostarczany w postaci gotowej do użycia pasty. Dzięki temu płynna folia jest bardzo łatwa do nałożenia wałkiem lub pędzlem. Do jej zalet należą również wysoka wydajność, dobra przyczepność do podłoża oraz elastyczność. Po otwarciu opakowania produktu nie trzeba zużyć od razu, lecz można go wykorzystać po pewnym czasie, bo przechowywany w opakowaniu nie utwardza się. Dzięki temu, że nie ma konieczności mieszania składników na budowie, pracuje się wygodnie i znacznie łatwiej utrzymać czystość podczas prowadzenia robót. Produkty tego typu są też powszechnie dostępne na rynku, więc bardzo łatwo jest je zakupić.
Niestety ta metoda ma także wady – uzyskana warstwa uszczelnienia jest cienka (0,5-1 mm), przez co jest narażona na uszkodzenia mechaniczne przed montażem płytek i w jego trakcie. Produkt wymaga również bardzo suchego podłoża, szczególnie w przypadku podłoży anhydrytowych i gipsowych, gdyż utworzona przez płynną folię powłoka ma ograniczoną paroprzepuszczalność.
Aby uzyskać szczelną powłokę hydroizolacyjną w newralgicznych miejscach, dyspersje żywic syntetycznych stosuje się razem z dodatkowymi elementami systemu. Wśród nich są taśmy, mankiety oraz prefabrykowane narożniki do uszczelniania połączeń ściana–ściana, ściana–podłoga oraz do elementów przejściowych i odpływów podłogowych. Te taśmy, kołnierze, opaski trzeba zamontować na podłożu przed przystąpieniem do wykonania hydroizolacji na całej przeznaczonej do tego powierzchni.
Autor: mapei
Nie wolno tego pominąć, a do prac trzeba zastosować preparat rekomendowany przez producenta systemu
Zaprawy cementowo-polimerowe do hydroizolacji łazienki
Drugim co do popularności systemem hydroizolacji łazienki stosowanym na rynku są jedno- lub dwuskładnikowe cementowo-polimerowe zaprawy uszczelniające. Ich wysokie parametry techniczne – odporność i zdolność mostkowania pęknięć w podłożu w szerokim zakresie temperatury powodują, że często są wykorzystywane do uszczelniania nie tylko łazienek, lecz także konstrukcji zewnętrznych, takich jak schody, balkony i tarasy. Daje to możliwość wykorzystania tego typu produktu do większości prac hydroizolacyjnych, które trzeba wykonać w trakcie wykańczania budynku.
Do zalet, które wyróżniają zaprawy cementowo-polimerowe, należą:
- wysoka przyczepność do podłoża i zachowanie elastyczności nawet w niskiej temperaturze,
- możliwość stosowania w przypadku bardzo intensywnego obciążenia wodą, również w sytuacjach, gdy ten kontakt jest stały (na przykład w basenach).
Pozwalają uzyskać grubszą warstwę uszczelniającą (2 mm) niż w przypadku płynnych folii, więc lepiej od nich sprawdzą się na podłożu, które nie jest idealnie równe. Większa grubość ostatecznej warstwy zapewnia też lepszą odporność na uszkodzenia przed montażem płytek i w jego trakcie.
Dzięki temu, że warstwa izolacji utworzonej z zaprawy cementowo-polimerowej jest paroprzepuszczalna, w przypadku tego rozwiązania ewentualny nadmiar wilgoci resztkowej występującej w podłożu nie zostanie w nim zamknięty, lecz będzie mógł być z niego odprowadzony. Jednak stosowanie tych zapraw wiąże się z koniecznością mieszania składników przed wykonaniem hydroizolacji i wykorzystaniem przygotowanego produktu, zanim rozpocznie się proces wiązania. Mają gęstszą konsystencję niż płynne folie, więc trudniej się je nanosi na podłoże.
Tak jak w poprzedniej metodzie rozwiązania systemowe oferują zestaw elementów dodatkowych: taśmy, narożniki oraz mankiety uszczelniające wklejane przed wykonaniem właściwej powłoki uszczelniającej.
Powłoki reaktywne jako hydroizolacja stref mokrych
Są to uszczelniające powłoki poliuretanowe, epoksydowe lub poliuretanowo-epoksydowe. Mimo iż ten rodzaj uszczelnienia znacznie przewyższa swoimi parametrami wyżej opisane rozwiązania, jest najmniej popularny ze względu na wysoką cenę. Zwykle zarówno płynne folie, jak i zaprawy uszczelniające są wystarczająco skuteczne w przypadku wykonywania hydroizolacji łazienkowej. Dlatego powłoki reaktywne stosuje się jedynie tam, gdzie jest bardzo duże obciążenie wodą i dodatkowo zawiera ona substancje chemiczne mogące wpłynąć na destrukcję podłoża.
Hydroizolacje tego typu są stosowane przede wszystkim w dużych kuchniach stworzonych z myślą o żywieniu zbiorowym, zakładach przemysłowych, zbiornikach z wodą zawierającą różnego rodzaju substancje chemiczne o różnym stężeniu. Wymagają jednak przestrzegania wysokiego reżimu technologicznego podczas przygotowania podłoża, mieszania produktu i jego nakładania. Rozwiązania systemowe obejmują specjalne grunty, a także taśmy, narożniki oraz mankiety uszczelniające, wklejane przed wykonaniem właściwej powłoki uszczelniającej.
Hydroizolacja łazienki z maty uszczelniającej
Maty uszczelniające zyskują na rynku coraz większą popularność ze względu na fakt, że dają praktycznie nieograniczone możliwości bardzo skutecznego zabezpieczenia wszelkiego rodzaju podłoży przed intensywnym kontaktem z wodą i wilgocią w łazienkach oraz strefach wellness i spa. Idealnie sprawdzają się w przypadku konstrukcji narażonych na występowanie naprężeń, drgań i wibracji, w konsekwencji których może dochodzić do mikropęknięć podłoża pod okładziną. Oprócz bardzo dobrych właściwości hydroizolacyjnych są bowiem w stanie kompensować rożnego rodzaju siły i ich oddziaływanie na płytkę ceramiczną. Opisując to obrazowo, działają podobnie jak sprzęgło w samochodzie – oddzielają podłoże od płytek ceramicznych, zabezpieczając je przed uszkodzeniami.
Te cechy sprawiają, że idealnie sprawdzają się w przypadku wszystkich konstrukcji szkieletowych, w tym drewnianych. Kompensują naprężenia i zapewniają wysoki poziom ochrony podłoża również przed parą wodną. Są łatwe w aplikacji i mają wysoką odporność na starzenie, porażenie biologiczne oraz uszkodzenia mechaniczne. Niemal od razu po wykonaniu uszczelnienia można kleić płytki.
Dodatkowymi elementami systemu są mankiety oraz prefabrykowane narożniki. Jeśli kolejne arkusze maty układa się na zakład i skleja przeznaczonym do tego klejem, nie ma konieczności stosowania w tej metodzie taśm systemowych.
Autor: mapei
Po zagruntowaniu podłoża i rozprowadzeniu na powierzchni kleju systemowego rozpoczyna się przyklejanie arkuszy maty
Rodzaj hydroizolacji a stan podłoża
Zastosowanie każdego z omawianych systemów jest możliwe na podłożu wysezonowanym, nośnym, równym, którego wilgotność nie przekracza poziomu podanego przez producenta. Jednak w każdym z rozwiązań szczególnej wagi nabierają nieco inne aspekty i przed ostatecznym wyborem systemu i jego wykonaniem należy zapoznać się z dodatkowymi wytycznymi i zaleceniami. Przygotowując podłoże pod płynną folię, trzeba pamiętać, że ta tworzy cienką powłokę, więc powinno być ono idealnie równe i zagruntowane odpowiednim preparatem rekomendowanym przez producenta hydroizolacji. W przypadku stosowania zapraw cementowo-polimerowych na nośnych, czystych podłożach cementowych nie trzeba ich gruntować, co przyśpiesza wykonanie prac.
Równość podłoża jest podstawowym wymogiem w przypadku stosowania mat uszczelniających, bo w tej metodzie ważne jest precyzyjne przyklejenie maty i dokładne złączenie poszczególnych elementów. Z kolei dla powłok reaktywnych duże znaczenie mają wilgotność i wytrzymałość podłoża oraz przestrzeganie wytycznych dotyczących przygotowania i aplikacji produktu.
Warto też skorzystać z usług profesjonalnych glazurników, którzy mają wiedzę teoretyczną i praktyczne umiejętności, aby w poprawny sposób wykonać uszczelnienie podpłytkowe.
