Jaki tynk wewnętrzny wybrać na ściany jednowarstwowe w domu
Podpowiadamy, jaki tynk wewnętrzny wybrać do wykończenia ścian wewnętrznych jednowarstwowych. Czy zdecydować się na suche tynki, czy może na tynki tradycyjne? Jak wykończyć otynkowaną powierzchnię? Rozwiewamy wątpliwości związane z tynkowaniem ścian.
Autor: Mariusz Bykowski
Miejsca osadzenia parapetów wewnętrznych i zewnętrznych tynkuje się nie tylko po to, żeby podłoże było równe, ale też dlatego, żeby zmniejszyć ucieczkę ciepła pod oknem. Krawędź powinno się zabezpieczyć profilem narożnym
Tynkowanie - przygotowanie ścian jednowarstowych
Ściany jednowarstwowe wewnątrz domu można wykończyć suchym lub mokrym tynkiem, a z wierzchu pomalować go farbą albo obłożyć okładziną z płytek ceramicznych, kamiennych lub szklanych.
Przed rozpoczęciem prac wykończeniowych trzeba skończyć wszystkie roboty stanu surowego, osadzić ościeżnice okien i drzwi, rozprowadzić instalacje podtynkowe. Należy też się upewnić, czy wszystkie spoiny w ścianach są prawidłowo wypełnione zaprawą, czy nigdzie nie ma ubytków i wyłomów, a także, czy z deskowań wieńców lub nadproży nie wyciekł beton. Ewentualne naddatki betonu trzeba skuć, a nierówności wypełnić zaprawą, bo tynk może w tych miejscach pękać.
Tak przygotowane podłoże ścian powinno się zagruntować, aby zapewnić mu czystość i zmniejszyć jego chłonność. Środek gruntujący powinien przepuszczać parę wodną i musi być dostosowany do rodzaju muru oraz wybranego wykończenia. Większość preparatów gruntujących nadaje się zarówno pod tynki wewnętrzne, jak i tynki na elewację. Niektóre środki gruntujące można też zabarwić pod kolor tynku. Kiedy grunt wyschnie, czyli po mniej więcej 24 godzinach, można układać wykończenie.
Autor: Mariusz Bykowski
Miejsca osadzenia parapetów wewnętrznych i zewnętrznych tynkuje się nie tylko po to, żeby podłoże było równe, ale też dlatego, żeby zmniejszyć ucieczkę ciepła pod oknem. Krawędź powinno się zabezpieczyć profilem narożnym
Suchy tynk wewnętrzny
Suchy tynk, czyli okładzina z płyt gipsowo-kartonowych lub płyt gipsowo-włóknowych – jest rozwiązaniem popularnym i łatwym do wykonania. Płyty nie są barierą dla pary wodnej, a wręcz współpracują ze ścianami, bo częściowo gromadzą wilgoć w swojej strukturze i oddają ją z powrotem do pomieszczenia.
Płyty gipsowo-kartonowe lub płyty gipsowo-włóknowe można przyklejać do powierzchni ścian albo mocować na stalowym ruszcie. Klej wprawdzie jest nieprzepuszczalny, ale używa się go tylko miejscowo, więc można pominąć jego wpływ na rozkład ciśnień w przegrodzie. Okładzina z płyt płyt gipsowo-kartonowych lub płyt gipsowo-włóknowych dobrze izoluje termicznie, dzięki temu parametry cieplne ścian jednowarstwowych są lepsze. Ponieważ płyty układa się na sucho, można szybko przystąpić do ostatecznego wykańczania ich powierzchni, na przykład malowania.
Tynk wewnętrzny mokry
Tynk mokry może być nakładany na ściany ręcznie lub agregatem tynkarskiem (ten drugi jest lepszej jakości i szybciej się go wykonuje). Najlepiej wybierać gotowe zaprawy tynkarskie, bo wtedy każda partia ma jednakowe parametry i znajduje się w niej odpowiednia ilość wymaganych domieszek, dzięki czemu cała ściana ma jednolity wygląd i właściwości.
Do tynkowania ścian jednowarstwowych najczęściej stosuje się tynk cementowo-wapienny. Jest niedrogi, odporny na uszkodzenia, przepuszczalny dla pary wodnej i pozwala ukryć nierówności ściany. Łatwo się go nakłada agregatem tynkarskim. Wadą jest dość chropowata powierzchnia, ale można ją pokryć warstwą cienkowarstwowego tynku dekoracyjnego albo gładzi gipsowej.
Dobrym rozwiązaniem jest tynk gipsowy, który zapewnia pomieszczeniom optymalną wilgotność. Jednak ze względu na niewielką twardość łatwo go uszkodzić, więc nie powinno się go stosować w korytarzach, przy schodach i innych miejscach narażonych na uderzenia.
Na ściany jednowarstwowe nie poleca się tynków cementowych, ponieważ mają mniejszą paroprzepuszczalność i są ciężkie. Przez to szybko wiążą i twardnieją. To sprawia, że mają mniejszą odporność na powstający podczas wiązania skurcz, i przez to są narażone na pękanie.
Tynk nakłada się na ściany w dwóch lub trzech warstwach – obrzutka, warstwa podkładowa i tynk właściwy. Całkowita grubość tynku nie powinna być mniejsza niż 1 cm, bo ściana pracuje pod wpływem różnic temperatury i cieńszy tynk szybko pokryłby się siatką spękań.
Wykończenie otynkowanej ściany: płytki ceramiczne, kamienne lub szklane
Okładzina z płytek ceramicznych, kamiennych lub szklanych nie przepuszcza pary wodnej. W domach wybudowanych w technologii ścian jednowarstwowych poleca się ją tylko w pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności, na przykład w łazienkach czy kuchniach. W miejscach, w których ściana jest narażona na zalanie wodą (tam, gdzie przylega do wanny lub kabiny prysznicowej), pod płytkami powinno się dodatkowo zastosować płynną izolację przeciwwodną. W takich przypadkach ważniejsze jest bowiem zabezpieczenie ściany przed zamakaniem niż zapewnienie jej paroprzepuszczalności.
Malowanie po tynkowaniu
Ściany jednowarstwowe można malować wszelkimi przepuszczającymi parę wodną farbami przeznaczonymi do stosowania wewnątrz. Tylko powierzchnie ścian, które mają być zabezpieczone przed wnikaniem wilgoci, czyli ściany w łazienkach lub kuchniach, powinno się malować nieprzepuszczalnymi emaliami. Zanim nałoży się farbę, trzeba się zapoznać z jej kartą techniczną, bo niektóre wymagają specjalnego przygotowania podłoża. Przykładowo emulsje winylowe i lateksowe, które się nakłada na tynk cementowo-wapienny, wymagają okresu karbonizacji tego tynku, inaczej odspoją się. Dlatego malowania ścian nie można rozpocząć wcześniej niż po 28 dniach od tynkowania.
