Płytki ceramiczne. Wybrać płytki szkliwione czy nieszkliwione?

Płytki ceramiczne mają jednorodną strukturę lub są pokryte warstwą szkliwa. Różnią się budową i parametrami, dlatego stosujemy je w innych miejscach. Kiedy lepiej wybrać płytki ceramiczne nieszkliwione, a kiedy zdecydować się na płytki szkliwione?

Płytki ceramiczne - gres, terakota, glazura - na stałe goszczą w każdym domu. Układa się je zazwyczaj w kuchniach, łazienkach i przedpokoju, czyli tam, gdzie posadzka musi być odporna na ścieranie i wilgoć. Różnorodność ich rodzajów i właściwości sprawia, że nawet najbardziej wybredny inwestor w asortymencie płytek ceramicznych znajdzie coś dla siebie. Płytki ceramiczne produkowane są z mieszaniny glin, krzemionki, topników oraz barwników, którą po odpowiednim przygotowaniu i uformowaniu wypala się w wysokiej temperaturze.

Płytki ceramiczne mogą być szkliwione (z błyszczącą powierzchnią) lub nieszkliwione (matowe). Płytki powinny być odpowiednio dobrane do pomieszczenia, w którym mają być ułożone.

Sprawdź też: Płytki, kamień czy drewno - czym wykończyć schody w domu?>>>

Płytki ceramiczne nieszkliwione

Płytki ceramiczne nieszkliwione charakteryzują się bardzo dobrymi parametrami wytrzymałościowymi. Materiał w przekroju płytki jest jednolity, dzięki czemu odpryski i zarysowania są niemal niewidoczne – kolor i struktura płytki w miejscu uszkodzenia się nie zmieniają. Płytki nieszkliwione są też wyjątkowo odporne na zarysowanie i ścieranie. Cechy te określa parametr odporności na ścieranie wgłębne liczony w milimetrach sześciennych. Im jest on niższy, tym płytki są bardziej odporne. Są również niewrażliwe na mróz i wilgoć, dlatego można je bez obaw wybierać na okładziny zewnętrzne. Ich nasiąkliwość wynosi poniżej 3%. Niestety, są dostępne w niewielkiej gamie kolorystycznej.

Płytki ceramiczne szkliwione

W odróżnieniu od nieszkliwionych płytki ceramiczne szkliwione nie mają jednorodnej struktury. Ich powierzchnia jest pokryta warstwą szkliwa. Tworzy ono gładką i estetyczną powłokę, a dodatkowo zwiększa wytrzymałość na ścieranie, odporność na zmianę temperatury, działanie czynników chemicznych, wilgoci i wody. Powierzchnia szkliwiona jest bardziej podatna na zarysowanie i ścieranie, a ewentualne odpryski są widoczne. Okładziny szkliwione są dostępne w szerokiej gamie kolorystycznej. Ceramiki szkliwionej się nie impregnuje.

Nie wszystkie płytki szkliwione nadają się do stosowania na zewnątrz. Producenci umieszczają na opakowaniu tych niewrażliwych na ujemną temperaturę znaczek płatka śniegu lub napis „mrozoodporne”. Ponadto bardzo istotne są dodatkowe oznaczenia na opakowaniu określające odcień, gatunek, grupę wymiarową, klasę ścieralności, datę produkcji oraz numer sortowacza, gdyż nawet płytki o tej samej nazwie mogą się różnić tonacją lub kalibracją.

Sprawdź też: Płytki rektyfikowane - czym różnią się od tradycyjnych płytek?>>>

Klasa ścieralności płytek szkliwionych

Biorąc pod uwagę odporność na ścieranie, płytki ceramiczne szkliwione dzieli się na pięć klas oraz dodatkową klasę 0.

• Klasa 0 – płytki szkliwione nadające się wyłącznie na ściany.
• Klasa 1 – płytki przeznaczone na posadzki, po których chodzi się w obuwiu o miękkiej podeszwie lub boso, nienarażone na działanie materiałów ścierających, na przykład w łazienkach, pokojach bez bezpośredniego wejścia z zewnątrz.
• Klasa 2 – płytki do układania w pomieszczeniach, w których chodzi się w obuwiu z miękką lub normalną podeszwą, narażonych na niewielkie ilości brudu oraz działanie materiałów ścierających, na przykład w pokojach dziennych, z wyjątkiem strefy kuchni, wejścia i pomieszczeń o dużym natężeniu ruchu. Nie powinno się ich stosować tam, gdzie chodzi się w butach nietypowych, na przykład z metalowymi zelówkami lub podkutych.
• Klasa 3 – płytki nadające się na posadzki w pomieszczeniach, w których chodzi się w butach z normalną podeszwą, z niewielką ilością brudu i materiału ścierającego (na przykład w kuchniach, korytarzach, balkonach i na tarasach). Nie można ich układać tam, gdzie chodzi się w butach nietypowych.
• Klasa 4 – płytki do pomieszczeń, w których odbywa się normalny ruch i do których wnoszone są niewielkie ilości materiału ścierającego, na przykład wejść, kuchni w pomieszczeniach handlowych, hotelach i salonach wystawowych.
• Klasa 5 – płytki do pomieszczeń narażonych na wzmożony lub ciągły ruch pieszy, gdzie wnoszone są cząstki materiału ścierającego, wnętrz odpowiadających warunkom najbardziej surowym, w których mogą być zastosowane płytki szkliwione, na przykład miejsc publicznych, takich jak centra handlowe, korytarze lotnisk, sale hotelowe, przejścia publiczne i hale produkcyjne.

Jak odróżnić płytki szkliwione od nieszkliwionych

W większości przypadków odróżnienie płytek szkliwionych od nieszkliwionych jest proste – różnicę widać na krawędzi bocznej. Jednak przy obecnych możliwościach technologicznych producenci są w stanie wyprodukować płytki, których prawidłowe zaklasyfikowanie może sprawić nieco kłopotu. Dlatego warto sprawdzać oznaczenia na opakowaniu. Symbol GL oznacza płytkę szkliwioną, a UGL – nieszkliwioną.

Układanie płytek ceramicznych

Płytki ceramiczne układa się zazwyczaj w kuchniach i łazienkach, czyli tam, gdzie posadzka musi być odporna na ścieranie i wilgoć. Często układa się je w przedpokojach. Łatwo je utrzymać w czystości, ale trzeba pamiętać, że nie powinny być śliskie. Płytki mogą być układane zarówno na nowym, jak i odpowiednio przygotowanym, ale starym podłożu. Powierzchnia pod glazurę czy terakotę musi zostać poddana wcześniejszej ocenie - choćby tylko domowym sposobem.

W małych pomieszczeniach, jeśli podłoże pod płytki jest równe i wypoziomowane, a wzór posadzki nie jest skomplikowany, można układać płytki samodzielnie. W przeciwnym razie ułożenie posadzki lepiej powierzyć fachowcowi: docinanie płytek i ich przyklejanie na dużej powierzchni, jest bardzo pracochłonne i wymaga sporego doświadczenia. Do układania płytek - jak i do ich cięcia - używane są określone narzędzia.

Płytki ceramiczne przykleja się do podłoża zaprawą klejową. Spoinowanie można rozpocząć dopiero po jej wyschnięciu. Jeśli użyto zwykłej zaprawy, trzeba poczekać dwa dni, a jeśli szybkoschnącej – kilka godzin. Od prawidłowego wykonania spoin zależy, czy płytki będą mogły się swobodnie odkształcać. Cienkie płytki – grubości 8-15 mm – można też układać na zaprawę klejową, pod warunkiem że podłoże jest bardzo równe.

Płytki ceramiczne powinno się kupować w ilości około 10% większej, niż to wynika z wymiarów posadzki. Fachowcy zalecają też, aby po ułożeniu posadzki zostawić na zapas około metra kwadratowego płytek z tej samej partii – do ewentualnej wymiany. Płytki dokupione z innej partii materiału mogą się bowiem różnić od poprzednich odcieniem.

Sprawdź też: Układanie płytek podłogowych - instrukcja KROK PO KROKU>>>

Impregnacja płytek ceramicznych

Płytki ceramiczne zmywa się wodą z detergentem. W przypadku szerokich lub jasnych spoin należy pomyśleć o zagruntowaniu ich specjalnym preparatem, który zapobiega ich brudzeniu się i wykruszaniu.

Niektórzy producenci zalecają, by przed fugowaniem zaimpregnować płytki nieszkliwione. W sprzedaży są też płytki nieszkliwione zaimpregnowane fabrycznie.

Przed fugowaniem płytek nieszkliwionych dobrze jest więc wykonać na fragmencie okładziny próbę chłonności. Zdarza się, że płytki wchłaniają wilgoć z fugi i usunięcie powstałego nalotu jest niemożliwe. Dotyczy to szczególnie gresu. Test chłonności płytki polega na wtarciu w jej fragment fugi, a następnie (po zaschnięciu fugi) zmyciu jej. Jeżeli okładzina w tym miejscu trwale zmieni swoją barwę, przed fugowaniem należy ją zaimpregnować. Równie szybkim i wiarygodnym sprawdzianem jest tak zwany test ołówka – z nieszkliwionej płytki, która nie została zaimpregnowana, trudno jest usunąć ślad po ołówku.