Kamień we wnętrzu
Kamienne płytki stały się niesłychanie modne – zawdzięczają to nie tylko swojej urodzie i oryginalności, ale także właściwościom. Są trwałe i odporne, dlatego dobrze sprawdzają się na podłogach.
Autor: archiwum muratordom
Na posadzkach układa się zazwyczaj kamienne kafle, które mogą mieć wymiary: 30 x 60, 30 x 90, 60 x 90, 60 x 120 cm. Można również kupić płyty o nieregularnym kształcie (tzw. okruchowe). Faktura kamiennych kafli może być łupana, groszkowa, płomieniowana, piłowana, szlifowana, półpolerowana lub polerowana. W efekcie jest bardziej lub mniej błyszcząca, gładka i śliska lub porowata bez poślizgu. Grubość płytek jest uzależniona przede wszystkim od rodzaju kamienia - im jest on twardszy, tym może być mniejsza. Na posadzki używa się kilku gatunków kamieni, twardych i odpornych.
Granit jest twardy i nienasiąkliwy. Z tego względu bardzo dobrze sprawdza się nawet w pomieszczeniach wilgotnych. Łatwość obróbki sprawia, że oprócz dużych płytek sprzedawane są również małe grubości 7-10 mm. Najpopularniejszym wykończeniem ich powierzchni jest polerowanie, jednak jeśli zastosujemy je w pomieszczeniach wilgotnych, musimy pamiętać, że będą śliskie.
Marmur jest twardy, lecz mało odporny na zaplamienie, dlatego po ułożeniu należy go zabezpieczyć. Służą do tego specjalne impregnaty. Nawet po wypolerowaniu nie jest tak śliski jak granit, a matowy ma większą przyczepność niż polerowany. Położony w pomieszczeniach wilgotnych jest bezpieczniejszy od granitu.
Łupek ma wyraźną budowę warstwową. Bardzo łatwo rozszczepia się na płytki. Jest nienasiąkliwy, jego chropowata powierzchnia zapewnia dużą przyczepność, a tym samym powoduje, że posadzka nie jest śliska. Cechą charakterystyczą łupków jest duża zawartość miki i krzemionki, co objawia się efektem „migoczącej” powierzchni. Efekt ten nasila się w płytkach szlifowanych i polerowanych. Aby w pełni oddać charakter materiału, nie przycina się go do regularnego kształtu, lecz pozostawia w formie nieregularnej.
Trawertyn to bardzo twarda odmiana wapienia o porowatej strukturze. Aby można go było zastosować na posadzki, trzeba zaszpachlować otwory i zabezpieczyć jego powierzchnię. Używa się do tego kamiennej masy szpachlowej dostępnej w zakładach kamieniarskich i u dystrybutorów kamienia. Przed impregnacją powierzchnię trawertynu należy wypolerować. Gdy podda się go takim zabiegom, może być układany również w pomieszczeniach wilgotnych.
Piaskowiec to minerał twardszy od wapienia, jest jednak porowaty i przez to bardzo szybko się plami. Może być stosowany na posadzki w miejscach, gdzie nie występuje duże natężenie ruchu i jest małe ryzyko zabrudzenia. Piaskowiec można poddać woskowaniu, które zapobiega matowieniu i szarzeniu posadzki.
Zwarte, równe i czyste
Do układania posadzek możemy przystąpić dopiero wtedy, gdy pozostałe prace budowlane (tynkowanie, malowanie, układanie instalacji, łącznie z próbami ciśnieniowymi instalacji c.o. i wodnej) są już zakończone. Tapetowanie jest jedyną czynnością, którą można wykonać po ułożeniu posadzek. Przy podłożach betonowych nie ma ścisłych zaleceń mówiących o ich dopuszczalnej wilgotności. Ważne jest jednak to, by były suche i dobrze związane. Na podłożach gipsowych możliwe jest prowadzenie prac posadzkarskich przy wilgotności mieszczącej się w przedziale od 0,5 do 2%.
Gdy układa się posadzkę kamienną (lub cermiczną), podłoże może mieć odchylenie 5 mm/2 m. Jeśli podłoże jest niewyrównane, warstwa kleju lub zaprawy musi być większa albo posadzka układana tak, by w ogóle nie dotykała podłoża (płyty kamienne na wspornikach), a nierówności zostały ukryte w przestrzeni pod nią. Dokładność wykonania wylewki możemy sprawdzić, przykładając do podłoża łatę lub długą poziomnicę i kontrolując powstałe szczeliny.
Istotne jest to, by przed rozpoczęciem układania posadzek sprawdzić czystość podłoża. Nie mogą się na nim znajdować plamy z olejów, smarów, farb i klejów. Ich obecność zmniejsza przyczepność kleju, co powoduje odpadanie płytek. Takie zabrudzenia należy usunąć preparatami chemicznymi lub zeszlifować.
Bardzo istotna jest również jakość podkładu. Musi być zwarty i mocny. Wszystkie miejsca, gdzie beton się kruszy, trzeba oczyścić z luźnych fragmentów, a na podłożu ułożyć warstwę zaprawy wyrównującej. Tuż przed rozpoczęciem robót posadzkarskich dobrze jest odkurzyć całe pomieszczenie, bo pył i kurz na podłożu będą osłabiać wiązanie zapraw i klejów.
W dobrych układach
Płyty kamienne mogą być układane na dwa sposoby – klasycznie lub systemem wspornikowym. Klasyczne mocowanie polega na przyklejaniu płyt kamiennych zaprawą klejącą. Prace prowadzi się podobnie jak przy klejeniu płytek ceramicznych. Spoiny pomiędzy płytkami kamiennymi muszą mieć szerokość przynajmniej 1-2 mm, a w posadzkach z płyt o nieregularnych kształtach – nawet do 8 mm. Wypełnia się je po wyschnięciu zaprawy klejącej. Do spoinowania używa się rzadkiej zaprawy cementowej z przesianym piaskiem albo gotowej zaprawy do płyt kamiennych. Warto po nią sięgnąć, bo pozwala ona uniknąć zaplamień na wrażliwych na to rodzajach kamienia.
W systemie wspornikowym płytki umieszcza się na teleskopowych podstawach z polipropylenu przymocowanych kołkami rozporowymi do podłoża. Metodę tę można zastosować, gdy z jakichś powodów nie można wyrównać jego powierzchni. Wtedy poziomuje się płaszczyznę posadzki poprzez regulację podstaw. W powstałej między nimi a podłożem przestrzeni (10-60 cm) jest miejsce na dodatkową instalację.
Płytki kamienne można również układać na podsypce. Jest to jednak sposób rzadko stosowany ze względu na pracochłonność i konieczność użycia dodatkowych materiałów, co – jak wiadomo – podnosi koszty
Pielęgnacja
Pielęgnacji okładzin kamiennych nie trzeba poświęcić dużo czasu. Jeżeli zastosuje się twarde i nienasiąkliwe rodzaje kamienia, wystarczy na początku użytkowania zabezpieczyć je środkami impregnującymi, a potem z taką samą częstotliwością jak płytki ceramiczne odkurzać je i zmywać wodą ze środkami do pielęgnacji kamienia.
