Montaż ścianki działowej z g-k bez błędów. Jak zrobić ściankę działową z płyty gipsowo-kartonowej?
Montaż ścianki działowej z g-k, czyli płyty gipsowo-kartonowej jest naprawdę prosty. Żeby jednak takie lekkie ścianki były stabilne, trzeba je dobrze połączyć z innymi ścianami, stropem i podłogą. Sprawdź, jak wykonać montaż ścianki z gips-kartonu bez błędów.
Spis treści
- Montaż ścianki g-k przed tynkami
- Montaż ścianki g-k po tynkach
- Montaż ścianki działowej z g-k: co będzie potrzebne?
- Galeria zdjęć: wykończone suchą zabudową
- Ścianki g-k: przed wylewką podłogową czy po niej
- Rodzaje podłoża i dobór łączników do ścian g-k
- Wykonanie ścianki działowej z g-k – uwaga na te błędy
- Łączenie ścian gipsowo-kartonowych
- Ściany g-k: łączenie z drewnianymi słupkami
- Galeria zdjęć: zabudowa łazienki z płyt g-k - krok po kroku
- Rozstaw kołków mocujących do ścian g-k
- Jaka taśma pod profile do ścian gipsowo-kartonowych
Ścianę szkieletową obkładaną płytami gipsowo-kartonowymi tworzą słupki szkieletu metalowego lub drewnianego, będące jej konstrukcją, obudowane płytami i wypełnione izolacją akustyczną. Jako skrajne elementy szkieletu stosuje się profile obwodowe. W szkielecie metalowym są to profile UW, które mocuje się do podłogi i do sufitu, oraz profile CW montowane do przeciwległych ścian ograniczających ścianę szkieletową. W drewnianym profile obwodowe to łaty drewniane (kantówki) o przekroju 60 x 80 mm. Poprawne zamocowanie tych profili w dużej mierze wpływa na stabilność ściany, a wykończenie styku tych elementów – na jej estetykę i akustykę.
Montaż ścianki g-k przed tynkami
Najkorzystniej jest budować ściany g-k po zakończeniu prac mokrych, czyli po otynkowaniu ścian murowanych. Po ustaleniu, jaki materiał kryje się pod tynkiem, dobieramy rodzaj łączników, nie zapominając przy tym o ich odpowiedniej długości. Następnie oklejamy profile taśmą akustyczną i mocujemy profile UW na suficie i CW na ścianach. Bezpośrednio do muru i sufitu przyklejamy przy profilach taśmę przekładkową. Umieszczamy ją wzdłuż profili obwodowych w celu odizolowania płyty gipsowej i masy szpachlowej od otynkowanej ściany. Po zakończeniu prac monterskich związanych z przykręcaniem płyt i szpachlowaniem nadmiar taśmy przekładkowej odcinamy, a powstałe łączenie ścian maskujemy akrylem malarskim. Takie połączenie jest nazywane ślizgowym. Umożliwia ono powstanie cienkiej kontrolowanej rysy i przeciwdziała niekontrolowanym rysom i pękaniu gładzi.
Montaż ścianki g-k po tynkach
Zdarza się, że ściankę w systemie suchej zabudowy musimy wykonać przed ułożeniem tynków. Jest to sytuacja nietypowa i raczej rzadka, ale i wtedy możliwe jest poprawne połączenie takiej ścianki z innymi przegrodami. Montaż ściany g-k odbywa się wtedy standardowo, z tą różnicą, że nie przykleja się taśmy przekładkowej na ścianie wzdłuż profili obwodowych. Aby zabezpieczyć płyty gipsowe przed przedostawaniem się do nich wilgoci z tynku, w czasie zacierania tynkarz musi za pomocą kielni wykonać odcięcie nałożonego tynku od płyty g-k. Tworzy się dzięki temu przerwa dylatacyjna chroniąca płyty przed wilgocią. Zabezpiecza ona też tynk i płyty przed niepożądanymi naprężeniami. Ważne jest również, aby podczas pracy zadbać o dokładne wietrzenie pomieszczenia. Połączenia płyt ściany gipsowo-kartonowej należy zaszpachlować dopiero po całkowitym wyschnięciu tynków.
Montaż ścianki działowej z g-k: co będzie potrzebne?
1. Profile. Są zrobione z blach o grubości najczęściej 0,6 mm. Mogą mieć różne przekroje. Rozróżniamy profile UW i CW (obwodowe), UA (ościeżnicowe), CW (słupki). W domach jednorodzinnych najczęściej stosujemy słupki o wymiarach CW 75. Ściana z takim szkieletem po obłożeniu jej po obu stronach podwójną warstwą płyt ma 12,5 cm grubości.
2. Płyty. Najczęściej mają grubość 12,5 mm. Układa się je w jednej lub wielu warstwach. Oprócz płyt standardowych dostępne są takie o zwiększonej odporności na wilgoć polecane do pomieszczeń mokrych (kuchni, łazienki, pralni) oraz o większej odporności na ogień, które wykorzystuje się na przykład do obudowania kominków.
3. Wypełnienie szkieletu. Ma za zadanie zapewnić odpowiednie właściwości akustyczne przegrody. Stosuje się do tego najczęściej włóknistą wełnę mineralną o gęstości 80-120 kg/m3. Mogą to być płyty dostosowane do grubości słupków szkieletu lub miękkie maty. Wypełnienie z niepalnej wełny mineralnej zwiększa też odporność ściany na ogień.
Galeria zdjęć: wykończone suchą zabudową
Autor: Marcin Czechowicz
Koło wycięte wścianie z płyty gipsowo-kartonowej stało się ramą dla telewizora. Taka aranżacja ma swój praktyczny wymiar. Pod dobudowaną częścią ściany są ukryte kable do telewizora i sprzętu grającego
Ścianki g-k: przed wylewką podłogową czy po niej
Ściany działowe w systemie suchej zabudowy powinno się montować bezpośrednio na betonowym stropie konstrukcyjnym, czyli przed wylewkami. Dotyczy to wszystkich nowo budowanych domów. Takie posadowienie ściany pozwala na uzyskanie bardzo dobrej stabilności (zwłaszcza przy wysokich ścianach), wymaganej izolacyjności akustycznej oraz odporności na ogień.
Może się jednak zdarzyć, że wylewki podłogowe są już gotowe, a konieczne jest dostawienie jednej albo kilku ścian.
W tym przypadku rozwiązania są uzależnione od funkcji, jaką dana ściana ma spełniać. Jeśli ma być ochroną ogniową, odgrywać rolę izolacji akustycznej lub wiemy, że będzie mocno obciążona, niezbędne jest wycięcie pasa wylewki podłogowej w miejscu przebiegu ściany i umieszczenie profilu obwodowego bezpośrednio na podkładzie betonowym stropu.
Jeżeli ściana ma być tylko przegrodą akustyczną, na przykład między pokojami, dopuszcza się posadowienie jej na wylewce podłogi. Trzeba jednak spełnić jeden warunek – w miejscu przebiegu profilu obwodowego posadzka powinna być rozcięta. Inaczej mówiąc, musi zostać przerwana ciągłość wylewki podłogowej. Takie rozcięcie zapobiega przenikaniu fal dźwiękowych między pomieszczeniami.
A co w sytuacji, jeśli wykonujemy ściany we własnym mieszkaniu lub domu i będą spełniać tylko funkcję estetyczną albo oddzielać od siebie pomieszczenia, na przykład dużą sypialnię i garderobę? Albo gdy ściany są tylko konstrukcją tymczasową? W tych wszystkich przypadkach spokojnie możemy posadowić ścianę gipsowo-kartonową na wylewce podłogowej bez konieczności wycinania lub rozcinania wylewki.
Polecany artykuł:
Rodzaje podłoża i dobór łączników do ścian g-k
Elementy mocujące profile obwodowe dobiera się do rodzaju podłoża, grubości profilu oraz funkcji przegrody. Dlatego zanim przymocujemy ściany gipsowo-kartonowe, musimy ustalić, z czego są zbudowane ściany i sufity.
Na sufitach i podłogach najczęstszym podłożem jest beton. Do mocowania w betonie nadają się zarówno kołki szybkiego montażu z koszulką z tworzywa sztucznego albo metalową, jak i kotwy metalowe. Można tu również wykorzystać gwoździe wstrzeliwane osadzakami.
Masywne ściany najczęściej są zbudowane z cegły pełnej, dziurawki, pustaków ceramicznych, betonu komórkowego lub silikatów. Do cegły pełnej i silikatów przytwierdza się profile podobnie jak do betonu – kołkami szybkiego montażu z koszulką z tworzywa sztucznego bądź z koszulką metalową.
Do mocowania profili do cegły dziurawki oraz pustaków ceramicznych wykorzystuje się kołki o rozporze w czterech kierunkach. W przypadku betonu komórkowego oprócz kołków rozporowych można stosować specjalne kołki do betonu komórkowego – nylonowe lub metalowe.
Jeśli mocujemy profile obwodowe do ściany z płyt gipsowo-kartonowych, używajmy wkrętów i kołków do pustych przestrzeni typu molly.
Przeczytaj też:
Do przytwierdzania profili do wszystkich wymienionych powyżej podłoży, z wyłączeniem ścian z płyt gipsowo-kartonowych, można również wykorzystywać kotwy chemiczne.
Ważne jest też prawidłowe wykonanie otworu na kołek. Podczas wiercenia w cegle dziurawce, pustaku czy betonie komórkowym, a więc w materiałach kruchych, w wiertarce musi być wyłączona funkcja „udar”. Pozostawienie jej włączonej spowoduje uszkodzenie materiału podłoża podczas wiercenia. Średnica otworu wierconego pod kołek niepotrzebnie się powiększy. Konsekwencją tego będzie osłabiona wytrzymałość łączenia.
Mocując profile obwodowe, trzeba również wziąć pod uwagę grubość przytwierdzanego elementu, to jest grubość blachy profilu oraz grubość tynku. Jeżeli profil jest montowany bezpośrednio do podłoża betonowego, to zakładając, że grubość blachy profilu wynosi 0,6 mm, można użyć kołka szybkiego montażu o wymiarach 6/40 mm. Przy tego rodzaju kołkach maksymalna grubość mocowanego elementu nie może przekraczać 10 mm. Jeśli jednak na podłożu jest ułożony tynk o grubości 15 mm, należy użyć dłuższego kołka, na przykład 6/60 mm, w przypadku którego grubość mocowanego materiału może wynosić aż 30 mm.
Sam kołek musi być zagłębiony w części nośnej ściany na minimum 30 mm. Dobranie długości kołka mocującego do grubości mocowanego materiału jest bardzo ważne przy stawianiu ściany szkieletowej o konstrukcji drewnianej, gdzie profile obwodowe mają przekrój 60 x 60 mm, ponieważ trzeba w tym wypadku użyć jeszcze dłuższych łączników.
W przypadku wykonywania ścian, których głównym zadaniem jest ochrona ogniowa, profile obwodowe do podłoża można mocować tylko za pomocą kołków/kotew metalowych.
Wykonanie ścianki działowej z g-k – uwaga na te błędy
- Jeśli zaczniemy wznosić ściany z płyt g-k, zanim ostatecznie wyschną tynki, płyty mogą wchłonąć wilgoć i spęcznieć.
- Brak dylatacji i połączenia ślizgowego może skutkować pękaniem gładzi i tynku w miejscu łączenia ścian.
- Zbyt krótkie lub niewłaściwie dobrane do rodzaju podłoża kołki mogą być przyczyną niestabilności ściany.
- Podobny efekt może dać za mała liczba punktów mocujących.
- Brak taśmy akustycznej oraz wypełnienia szkieletu spowoduje, że przez ścianę będzie słychać nawet szept.
Łączenie ścian gipsowo-kartonowych
Zazwyczaj łączone ze sobą ściany szkieletowe z gips-kartonu są do siebie prostopadłe i tworzą kształt litery T. Jeśli obie ściany są wykonywane w tym samym czasie, łączenie takie robi się z pomocą profili ściennych CW i wkrętów. Jeżeli natomiast dostawiamy ścianę szkieletową do istniejącej już ściany z płyt gipsowo-kartonowych, to do zamocowania profili obwodowych CW należy użyć kołków typu molly do pustej przestrzeni. W obu przypadkach trzeba okleić profil CW taśmą akustyczną.
Przeczytaj też:
Przy prostopadłym połączeniu dwóch ścian wykonanych w systemie suchej zabudowy nie jest wymagane robienie połączenia ślizgowego. Łączenie takie wykańcza się najczęściej taśmą papierową zagiętą pod kątem 90° i wszpachlowaną na obie łączone ściany.
Ściany g-k: łączenie z drewnianymi słupkami
Przestrzenie na poddaszach zazwyczaj rozdziela się ścianami g-k. Płyty dochodzą wtedy często do drewnianych słupków. Po oklejeniu profilu taśmą akustyczną możemy umieścić między płytą a słupkiem dodatkową dylatacyjną taśmę rozprężną. Umożliwia ona ruch obu elementów i niezależną pracę słupka oraz płyt. Zapobiega to tworzeniu się nieestetycznych pęknięć. Trudno jest jednak takie miejsce ładnie wykończyć. Taśma zawsze pozostaje widoczna. Dlatego najczęściej płyt nie dosuwa się do słupa, tylko pozostawia szczelinę, a na krawędzi płyty montuje się listwę wykończeniową. Innym sposobem jest wykonanie połączenia ślizgowego. Łączenia takiego nie maskuje się już akrylem. Pozostawia się naturalną rysę.
Polecany artykuł:
Galeria zdjęć: zabudowa łazienki z płyt g-k - krok po kroku
Autor: Mariusz Bykowski
Profile C i U, które będą mocowane do ściany, podłogi i sufitu, zabezpieczamy od spodu poliuretanową taśmą do izolacji akustycznej
Rozstaw kołków mocujących do ścian g-k
Zgodnie z ogólnie przyjętą zasadą obowiązującą u wszystkich producentów systemów suchej zabudowy maksymalny odstęp pomiędzy kołkami, którymi przytwierdzone są profile obwodowe, nie może być większy niż 1 m. Kiedy jednak przeanalizujemy poszczególne systemy ścienne, okaże się, że rozstaw ten zależy także od wysokości przegrody. Rozstaw 1 m między mocowaniami profili UW do podłogi i sufitu obowiązuje w przypadku ścian o wysokości do 3 m. Nie ma przy tym znaczenia, jaką funkcję ma spełniać przegroda. Sytuacja zmienia się, gdy budowana ściana ma wysokość większą niż 3 m, ale nie przekracza 5 m. Jeżeli zostaną użyte kołki szybkiego montażu, to odstępy pomiędzy nimi nie mogą być większe niż 0,5 m, za to użycie kotew metalowych pozwoli na zwiększenie odstępów między mocowaniami do 1 m. Przy ścianach powyżej 5 m, lecz nie wyższych niż 6,5 m (niezależnie od użytego mocowania – kołek szybkiego montażu/kotwa metalowa), odstęp między punktami mocowania nie może przekraczać 0,5 m, natomiast przy ścianach o wysokości od 6,5 do 9 m profile obwodowe UW można mocować do podłoża wyłącznie kotwami metalowymi i tylko z maksymalnymi odstępami między nimi nie większymi niż 0,5 m.
Jeśli profile obwodowe CW są mocowane do przeciwległych ścian, w standardowej ścianie, o wysokości nieprzekraczającej 3 m, odstępy między kołkami również nie mogą być większe niż 1 m. Mocowanie takie powinno się wykonać w minimum trzech miejscach – przy podłodze, stropie i w środku wysokości ściany. W przegrodzie z gips-kartonu o wysokości do 4 m wystąpią cztery punkty mocujące. Przy ścianach powyżej 5 m profil CW musi być przytwierdzony do ściany gęściej – co 0,5 m.
Jaka taśma pod profile do ścian gipsowo-kartonowych
80% ścian wykonywanych w systemie suchej zabudowy to te, których głównym zadaniem poza oddzielaniem pomieszczeń i walorami estetycznymi jest izolacja akustyczna. W takim przypadku popularna taśma akustyczna z tworzywa sztucznego, którą oklejamy profile obwodowe, spełnia swoje zadanie w 100%. Oddziela stykające się materiały, działa jak amortyzator drgań i jako uszczelnienie przeciwpyłowe oraz poprawia izolacyjność akustyczną. Nie jest jednak w stanie powstrzymać ognia. Dlatego jeśli zadaniem ścian jest ochrona ogniowa, taśma akustyczna musi być zastąpiona paskami z twardej wełny mineralnej.
