Spis treści
- Tynki wewnętrzne - rodzaje
- Czy tynk maszynowy można nakładać ręcznie?
- Czy zwykła zaprawa może być nakładana maszynowo?
- Jak wyrabia się mieszkanki do tynku maszynowego?
- Tynk wapienny – właściwości, zastosowanie, zalety
- Tynk cementowy czy cementowo-wapienny? Różnice
- Tynki gipsowe – kiedy warto je stosować i dlaczego?
- Naturalny tynk gliniany – właściwości, zastosowanie, wykonanie
- Jak dobrać rodzaj tynku do podłoża?
- Jak przygotować podłoże pod tynkowanie?
- Tynkowanie ścian krok po kroku – jak tynkować ściany?
- Czy na tynk maszynowy trzeba kłaść gładź?
- Tynki maszynowe. Zdjęcia
Niegdyś tynki wykonywało się tylko ręcznie, dzisiaj inwestorzy wybierają tynkowanie maszynowe. Jest wygodniejsze, a przede wszystkim szybsze od tradycyjnej metody. Maszyna jednak nie wyrówna i nie wykończy powierzchni tynku, więc te czynności wciąż trzeba wykonywać tak jak dawniej.
i
Tynki wewnętrzne - rodzaje
Masy tynkarskie to mieszanki kruszywa, spoiwa i dodatków zmieniających jego właściwości w czasie nakładania oraz później w użytkowaniu. Kiedyś wszystkie składniki mieszało się na placu budowy, dzisiaj kupuje się fabryczne mieszanki do rozrobienia wodą przed użyciem.
Zaprawy przygotowane samodzielnie, z dozowanych „na oko” (na szufle) składowych, różniły się nieznacznie w każdej przygotowanej porcji. Zaletą współczesnego materiału tynkarskiego jest jednorodny skład, taki sam w każdej ilości wyprodukowanej mieszanki danego typu.
Ze względu na rodzaj zastosowanego spoiwa wyróżniamy tynki:
- gipsowe
- wapienne
- cementowe (cementowo-wapienne, wapienno-cementowe)
- gliniane
Wykończona nimi powierzchnia może mieć różną gładkość, którą w przypadku gotowych mas tynkarskich określają spoiwo i wielkość ziarna kruszywa.
Które tynki są najbardziej gładkie?
Największą gładkość mają powierzchnie wykończone tynkami gipsowymi. Wszystkie tynki bez względu na rodzaj spoiwa mogą być przeznaczone zarówno do tradycyjnego ręcznego, jak i maszynowego nakładania na podłoże.
Tynki wszystkich typów mogą także zawierać dodatki modyfikujące ich właściwości. Te substancje zmieniające pewne cechy użytkowe nie zmieniają jednak przynależności tynku do określonej grupy.
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ: Jak położyć gładź na ścianie, by uniknąć nierówności i pęknięć? Czytaj poradnik i zabieraj się do pracy
i
Czy tynk maszynowy można nakładać ręcznie?
Tradycyjnie tynki nakłada się ręcznie kielnią lub pacą. Wprawny i doświadczony tynkarz potrafi wykonać bardzo równą warstwę narzutu, której wyrównanie nie sprawia większych trudności. Tynkowanie ręczne bywa jednak czasochłonne, co w przypadku dużych powierzchni ścian jest problemem.
Kiedyś radzono sobie z tym przez zatrudnianie na dużych obiektach wielu tynkarzy. Dzisiaj w nakładaniu tynku wspomagają człowieka maszyny – agregaty tynkarskie. Tłoczą one zaprawę ze zbiornika rurami do końcówki tynkarskiej, zwanej lancą. Tynkarz prowadzi ją w pewnej odległości od powierzchni ściany, układając równomierne poziome pasy półpłynnej masy.
Operowanie lancą tynkarską to umiejętność, która wymaga praktyki i doświadczenia. To robota dla specjalistów, którzy znają narzędzie i materiał. Tynki maszynowe są bowiem zupełnie inne niż te nakładane ręcznie. Różni je nie tylko konsystencja, ale także skład i sposób przygotowania.
W większości mieszanki zapraw tynkarskich są przeznaczone do tynkowania maszynowego, ale wciąż można spotkać także takie przystosowane tylko do nakładania ręcznego, na przykład specjalne tynki dekoracyjne, których skład, faktura i wygląd wymagają tradycyjnego nałożenia na podłoże.
Czy zwykła zaprawa może być nakładana maszynowo?
Zaprawę przeznaczoną do maszynowego tynkowania można nałożyć także ręcznie. Jednak nigdy nie można zrobić takiej zamiany odwrotnie – tynki przeznaczone do ręcznego nakładania nie nadają się do pompowania i nakładania lancą.
Masa tynkarska przygotowana z mieszanki przeznaczonej do maszynowego nakładania ma półpłynną konsystencję (jest bardziej rozrzedzona), aby mogła być przepompowywana przez agregat i przetłaczana rurami.
Nie oznacza to jednak, że jest bardziej rozwodniona. Jej konsystencja jest bowiem wynikiem dodania substancji uplastyczniających mieszankę spoiwa z kruszywem.
Jak wyrabia się mieszkanki do tynku maszynowego?
Ważny jest także sposób przygotowania zaprawy. Mieszanki do tynkowania maszynowego (także wtedy, gdy będą używane nakładane ręcznie) wyrabia się z wodą wyłącznie przy użyciu wolnoobrotowych mieszadeł. Nie wolno do tego używać betoniarek lub innego typu mieszalników, gdyż utraciłyby swoje właściwości.
Zawierają bowiem specjalne dodatki napowietrzające, wypełniacze czy środki zwiększające urabialność, a ich działanie jest aktywowane tylko przez wolny ruch mieszadła.
Jeśli tynk jest zamawiany w zakładzie, nie trzeba się martwić o jego skład, gdyż jest on dostarczany na plac budowy już w postaci gotowej do nakładania.
W przypadku rozrabiania zaprawy na placu budowy należy ściśle trzymać się zaleceń dla danego wyrobu, między innymi odmierzyć wymaganą ilości wody. Zbyt duża lub zbyt mała spowoduje utratę pożądanych właściwości tynku; rozrzedzony może spływać z górnych powierzchni, a zbyt gęsty zakorkuje agregat, przewody lub lancę.
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ: Tynk gipsowy czy cementowo-wapienny? Jaki wybrać? Czym się kierować?
i
Tynk wapienny – właściwości, zastosowanie, zalety
Tynk wapienny to tradycyjny materiał stosowany od stuleci na wyprawy tynkarskie. Charakteryzują go bardzo długi okres wiązania i twardnienia oraz wysoka paroprzepuszczalność. Spoiwem tego tynku jest wapno gaszone (hydratyzowane). Proces jego wiązania przebiega pod wpływem reakcji z dwutlenkiem węgla, od powierzchni w głąb.
Tynki tego typu nie muszą być zacierane i wyrównywane natychmiast po nałożeniu, prace te można przeprowadzić nawet następnego dnia. Stosuje się je we wszystkich pomieszczeniach, ale nie są odpowiednie do miejsc o dużej wilgotności. Najlepiej sprawdzą się do wykończenia ścian z tradycyjnych murów ceramicznych z szerokimi spoinami.
Kiedyś były też stosowane nawet do wykańczania ścian o konstrukcji drewnianej; nakładane były na maty z trzciny. Ich właściwości, a przede wszystkim porowatość i wysoka przepuszczalność pary wodnej pozwalają stosować je jako materiał renowacyjny, również w obiektach zabytkowych.
Są odporne na działanie pleśni i grzybów. Mają zdolność regeneracji, którą zawdzięczają swojej elastyczności – niewielkie pęknięcia lub ubytki z czasem się zabliźniają.
To jest między innymi powód, że bywają często stosowane w budynkach narażonych na drgania, na przykład usytuowanych przy ruchliwych ulicach, przejazdach kolejowych. Mogą być nakładane w jednej warstwie o grubości 20 mm lub grubszej.
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ: Jaka gładź szpachlowa do płyt g-k? Czym najlepiej szpachlować płyty gipsowo-kartonowe i jak to robić?
i
Tynk cementowy czy cementowo-wapienny? Różnice
Mieszanki do przygotowania tynku cementowego zawierają w swoim składzie również wapno i w zależności od tego, czy jest go więcej czy mniej od cementu, nazywane są wapienno-cementowymi lub cementowo-wapiennymi. Oba typy różnią się właściwościami.
Tynki wapienno-cementowe a cementowo-wapienne
Tynki zawierające więcej cementu są mocniejsze, szybciej wiążą, ale też mają większy skurcz i lepiej układać je w cieńszych warstwach. Z kolei te z przewagą spoiwa wapiennego mają cechy bardziej zbliżone do wypraw czysto wapiennych.
To najbardziej uniwersalny materiał tynkarski. Może być stosowany w miejscach zarówno suchych, jak i narażonych na działanie wody i wilgoci oraz na wszystkie rodzaje podłoży ścian i sufitów. Odmiany tynków tego typu mogą różnić się granulacją i rodzajem zastosowanego kruszywa.
Należą do tynków ciężkich, a jednocześnie bardzo mocnych i wytrzymałych. Można na nie stosować wszystkie materiały wykończeniowe. Są najlepszym podłożem do naklejania ciężkich okładzin z płytek ceramicznych lub kamiennych.
Przeważnie wymagają cienkiej warstwy podkładowej, tak zwanej obrzutki, przygotowanej z takiej samej, ale rzadszej zaprawy, która zwiększa przyczepność tynku do podłoża. Nakładane są w dwóch warstwach, a każda z nich nie może przekraczać 2 cm.
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ: Wnętrze idealne. Jak dobrać tynki wewnętrzne do rodzaju ścian?
i
Tynki gipsowe – kiedy warto je stosować i dlaczego?
Tynk gipsowy swoją popularność zawdzięcza możliwości uzyskania idealnie gładkiej powierzchni wykończenia. To zasługa bardzo drobnego kruszywa i łatwości obróbki po związaniu i utwardzeniu. Jest jednak materiałem wymagającym dużej wprawy podczas prac tynkarskich.
Tynk gipsowy ma bowiem bardzo krótki czas wiązania. Cały cykl nakładania, wyrównania i zacierania musi być przeprowadzony do 2 godz. od przygotowania masy tynkarskiej, w przeciwnym razie straci się możliwość skorzystania z najlepszych cech tego materiału.
Wyrównanie nierówności na związanej, lecz niezatartej powierzchni tynku gipsowego to pracochłonny proces. Większość gipsowych wypraw tynkarskich jest przystosowana do nakładania maszynowego. Nieliczne do ręcznego nanoszenia muszą mieć w swoim składzie dodatki, które wydłużają czas wiązania materiału.
Gips to materiał o dużej nasiąkliwości, dlatego polecany jest do wykończenia powierzchni ścian i sufitów w pomieszczeniach mieszkalnych, które nie są narażone na działanie wilgoci.
Jeśli wykorzystuje się go w całym domu, także w łazienkach czy innych miejscach narażonych na wilgoć, trzeba zabezpieczyć jego powierzchnię środkami zapobiegającymi działaniu wody i pary wodnej.
Gips jest materiałem uniwersalnym i można go stosować na wszystkich znanych materiałach ścian i sufitów. Wymaga przed nałożeniem zastosowania odpowiednich preparatów gruntujących podłoże.
Nie należy go stosować w miejscach, gdzie planowane są okładziny z płytek ceramicznych lub innych ciężkich materiałów. Nakładany jest wyłącznie w jednej warstwie do 20 mm.
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ: Jaką gładź szpachlową wybrać? Rodzaje gładzi szpachlowych
i
Naturalny tynk gliniany – właściwości, zastosowanie, wykonanie
Tynk gliniany należy do najstarszych stosowanych przez człowieka zapraw tynkarskich. Ten tradycyjny materiał jest dostępny także w formie mieszanek do tynkowania maszynowego. Jego cechą szczególną jest zdolność do naturalnego utrzymywania stałej wilgotności w pomieszczeniach; cechę tę zawdzięcza higroskopijności.
Jednocześnie nie nadaje się do pomieszczeń, w których występuje nadmiar wilgoci. Jest jedynym spośród materiałów stosowanych do wykończenia wnętrz, który nie ma zamkniętego czasu wiązania. Utwardzona zaprawa gliniana staje się natychmiast plastyczna w kontakcie z wodą.
Ta cecha jest bardzo wygodna w wykonawstwie, gdyż łatwo można usunąć wszelkie defekty powierzchni i nierówności. Jest materiałem dekoracyjnym i nie nadaje się do pokrywania okładzinami czy powłokami malarskimi. Dlatego kolor można nadać masie tynkarskiej, dodając do niej odpowiedni pigment.
To najcięższa wyprawa tynkarska i najlepiej sprawdzi się na tradycyjnych murach z szerokimi spoinami. Na gładkie podłoża trzeba zastosować warstwę podkładową z zatopioną siatką tynkarską. Tynk gliniany może być nakładany w jednej warstwie o grubości do 20 mm.
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ: Tynkowanie ścian wewnętrznych - dziewięć podstawowych zasad tynkarskich
i
Jak dobrać rodzaj tynku do podłoża?
Zasadą jest to, że tynk musi być słabszy niż podłoże, na którym jest układany!
Tradycyjne tynki wielowarstwowe – ciężkie i grube – układało się na ścianach z cegieł lub pustaków murowanych na szeroką spoinę. Nierówna powierzchnia cegieł lub ryflowana pustaków wraz z szeroką spoiną zapewniają przyczepność i oparcie tynku.
Współczesne elementy murowe z betonu komórkowego czy ceramiki poryzowanej łączone są ze sobą na cienkie, prawie niezauważalne spoiny z zaprawy klejowej, a betonowe monolityczne i gładkie ściany w ogóle nie mają spoin. Tynk na takich podłożach musi charakteryzować się bardzo wysoką przyczepnością.
Podłoża mają także różną chłonność wody. Dlatego ten sam materiał tynkarski będzie inaczej zachowywał się podczas układania i schnięcia na materiale ceramicznym, silikatach, betonie komórkowym czy betonie monolitycznym.
Najczęściej taka sytuacja ma miejsce przy tynkowaniu betonowych stropów i ścian murowanych, które pokrywa się tym samym tynkiem, a każde z podłoży ma inną przyczepność i chłonność.
Bardzo często również ściany bądź sufity są wykonane z różnych materiałów, na przykład w murowanej ścianie są nadproża betonowe, a w stropie gęstożebrowym z innych materiałów są pustaki i belki stropowe. Trudno sobie wyobrazić, że do każdego podłoża będzie zastosowany inny tynk.
Pokrycie różnych materiałów tą samą zaprawą tynkarską wymaga odpowiedniego przygotowania powierzchni, polegającego na zastosowaniu środków gruntujących lub innych metod, które wyrównają właściwości materiałów na całej powierzchni. Takie postępowanie uchroni przed późniejszymi uszkodzeniami warstwy wyprawy tynkarskiej, pęknięciami lub wręcz odspojeniami od podłoża.
Ujednolicenie właściwości podłoża wykonanego z różnych materiałów lub zwiększenie przyczepności można uzyskać poprzez zastosowanie tynku podkładowego, który nakłada się bardzo cienką warstwą. W niektórych sytuacjach pomocne jest wzmocnienie połączenia podłoża z tynkiem siatką tynkarską.
i
Jak przygotować podłoże pod tynkowanie?
Czynności przygotowawcze mają zasadniczy wpływ na przyczepność tynku i jakość uzyskanej powierzchni. Podłoże musi być suche, stabilne, wolne od kurzu i zabrudzeń, mieć odpowiednią temperaturę (powyżej 5oC) i wilgotność.
Podłoża o dużej chłonności i zróżnicowane pod względem chłonności trzeba zagruntować odpowiednim preparatem. Jego wybór zależy od materiału masy tynkarskiej i rodzaju podłoża. Na podłożu musi wytworzyć się jednolita warstwa czepna o tej samej chłonności wody.
Na styku różnych materiałów oraz w miejscach uszkodzonych, popękanych lub narażonych na uszkodzenia nakłada się siatkę tynkarską. Wzmacnia ona podłoże i zapobiega spękaniom na styku różnych warstw. Siatkę stosuje się także jako zbrojenie tynku pokrywającego bruzdy instalacyjne.
Nakłada się ją wówczas na cienką warstwę zaprawy klejowej i zatapia w niej, a następnie wyrównuje całą powierzchnię. Warto wzmocnić także wypukłe narożniki ścian, zakładając na nie profile z tworzywa sztucznego lub stali nierdzewnej. Wtapia się je w cienką warstwę nałożonej zaprawy klejowej i wyrównuje, usuwając jej nadmiar.
Przed układaniem tynku cementowo-wapiennego większej grubości na zagruntowanym podłożu trzeba zrobić podkład, tak zwaną obrzutkę wykonywaną miotełką (przy ręcznym układaniu) lub szpryc (tynkowanie maszynowe). Ziarno w takim tynku podkładowym jest zwykle większe od jego grubości i tworzy na podłożu szorstką warstwę o lepszej przyczepności.
i
Tynkowanie ścian krok po kroku – jak tynkować ściany?
Proces tynkowania przebiega z niewielkimi różnicami bardzo podobnie dla wszystkich rodzajów tynków. Wapienne, cementowo-wapienne i gliniane mogą niwelować duże niedoskonałości i nierówności tradycyjnych podłoży (cegła, pustaki), dzięki możliwości ich nakładania w grubszych warstwach.
W przypadku tynków cementowo-wapiennych trzeba brać pod uwagę możliwość powstawania pęknięć skurczowych; ryzyko ich wystąpienia jest mniejsze, kiedy warstwa tynku jest cieńsza.
Jeśli nakłada się dwie warstwy, należy zachować między nimi przerwę na związanie i wyschnięcie tej pierwszej. Jednak zanim ona wyschnie, trzeba też dla poprawy przyczepności „przeczesać” ją szpachlą grzebieniową.
Tynki do grubości 20 mm układa się najczęściej w jednej warstwie.
Narzędzia potrzebne podczas prac to:
- łaty tynkarskie typu H
- trapezowe pace
- wałek
- mieszadło lub agregat tynkarski
Długa łata trapezowa umożliwia równomierne rozprowadzenie nałożonego maszynowo tynku na dużych powierzchniach ścian (trapezowy kształt ułatwia rozprowadzenie i rozcieranie tynku).
Wygładzanie powierzchni nałożonego tynku robi się w trzech etapach.
1. Zaraz po nałożeniu warstwy tynku należy go zaciągnąć, czyli wstępnie wyrównać łatą tynkarską typu H. Wtedy sprawdza się równość tynku i kontroluje poziomicą piony, poziomy i kąty. Ewentualne nierówności czy ubytki należy uzupełnić, zaciągnąć ponownie i znowu skontrolować równość powierzchni.
2. Drugi etap wygładzania powierzchni następuje, gdy wyprawa zacznie wiązać. W przypadku tynków cementowo-wapiennych, wapiennych, glinianych najczęściej wykonuje się to na drugi dzień. Przy wykonywaniu tynków gipsowych – natychmiast po zaciąganiu.
Przeprowadza się wówczas równanie powierzchni łatą trapezową. To najtrudniejsza z czynności wymagająca dużego doświadczenia i dokładności. Po wykonaniu kontroluje się piony i poziomy oraz kąty.
3. Trzeci (ostateczny) etap to wygładzanie lekko przyschniętego tynku. W przypadku tynków cementowo-wapiennych gładzenie jest określane terminem zacieranie. Tynk trzeba zraszać wodą i przecierać jego powierzchnię pacą. Służą do tego pace poliuretanowe, styropianowe lub gąbkowe.
Przy tynkach gipsowych wygładzanie składa się z trzech etapów:
- wstępnego wygładzania, czyli piórowania, do którego służy szpachla zwana piórem
- gąbkowania pacą gąbkową po zroszeniu powierzchni tynku wodą, które ma za zadanie wyciągnięcie na powierzchnię mleczka wapiennego
- gładzenia ostatecznego, nadającego tynkowi ostateczny wygląd - służą do tego szpachla powierzchniowa lub paca metalowa.
Po wygładzeniu tynk należy pozostawić do całkowitego wyschnięcia.
i
Czy na tynk maszynowy trzeba kłaść gładź?
Nazywane często tynkami cienkowarstwowymi są popularnym materiałem do wykończenia wnętrz. Najczęściej we wnętrzach są stosowane gładzie gipsowe.
Używa się ich zamiast grubszych pokryć tynkarskich na bardzo gładkich i równych powierzchniach ścian i sufitów (na przykład z betonu monolitycznego lub betonu komórkowego), a także do wyrównywania już otynkowanych płaszczyzn tynkami cementowo-wapiennymi. Ich przeciętna grubość wynosi 3-5 mm.
Nakładane są w dwóch lub trzech cienkich warstwach, gdyż grubiej nałożony materiał może popękać i odspoić się od podłoża. Gładzie mogą być nakładane maszynowo za pomocą specjalnych agregatów, a także ręcznie w pomieszczeniach do 50 m2.
Nadają się do pomieszczeń suchych, w których wilgotność nie przekracza przez dłuższy czas 75%. Pokryte nimi powierzchnie można wykańczać tylko powłokami malarskim lub lekkimi tapetami.
Do produkcji gładzi gipsowych używa się bardzo drobno zmielonego gipsu naturalnego lub syntetycznego. Dostępne są szpachle gipsowe mineralne oraz polimerowe, dyspersyjne z dodatkiem żywic syntetycznych, najczęściej akrylowych.
Te pierwsze są w postaci sypkich mieszanek do rozpuszczenia z wodą, drugą są gotowe masy do bezpośredniego użycia; najczęściej do ręcznego nakładania na podłoża.
Przed nałożeniem gładzi trzeba odpowiednio przygotować i oczyścić podłoże, a następnie je zagruntować odpowiednim środkiem.
Tradycyjne gładzie po nałożeniu każdej warstwy przeszlifowuje się wstępnie, a końcową warstwę już dokładnie. Podczas końcowego szlifowania do wykrywania nierówności stosuje się mocne światło lamp oświetlające wyrównywaną płaszczyznę z boku.
Dostępne są także gładzie na mokro zwane też gładziami bez szlifowania lub gładziami bezpyłowymi. Materiał ten wystarczy położyć w jednej warstwie i nie czekać na całkowite wyschnięcie, tylko od razy wyrównywać. Mają w swoim składzie dodatki, które znacznie opóźniają wiązanie i schnięcie.
Kładzenie gładzi na mokro odbywa się w podobny sposób jak gładzi tradycyjnych. Gładzie po nałożeniu są rozprowadzane na powierzchni gąbką lub wałkiem. Wyrównywanie i zacieranie wykonuje się metalową pacą zwilżaną wodą.
Nawet dokładnie wykonana gładź wymaga czasami nieznacznych poprawek szlifierskich już po wyschnięciu. Ze względu na wydłużony czas schnięcia gładzie tego typu potrzebują do dwóch tygodni na całkowite wyschnięcie.
Stosowane są również gładzie cementowe i cementowo-wapienne, ale nie można nimi uzyskać tak gładkiej powierzchni jak przy użyciu gładzi gipsowych. Są one używane do prac wykończeniowych tynków na zewnątrz, ale te o najwyższej jakości i najmniejszej wielkości ziarna stosuje się wewnątrz.
Ten typ cienkowarstwowego tynku stosowany bywa najczęściej w pomieszczeniach wilgotnych lub podczas remontów do wykonywania napraw uszkodzonych tynków cementowych i cementowo-wapiennych. Proces wykonywania gładzi tego typu jest podobny do pozostałych prac tynkarskich z użyciem tynków cementowych i cementowo-wapiennych.
Są również wykończeniowe gładzie wapienne, które mogą być nakładane zarówno na tynki wapienne, jak i cementowe. Mają one właściwości dezynfekujące i zapobiegają powstawaniu grzybów oraz pleśni. Można wybrać gładź, którą obrabia się metodą na mokro, dzięki czemu unika się szlifowania i związanego z tym pylenia.
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ: Tynki i gładzie do wykańczania ścian wewnętrznych - rodzaje i zasady nakładania
W większości współczesnych tynków stosuje się substancje modyfikujące ich cechy. Jedną z pożądanych cech jest uzyskanie gładkości i lekkości tynku.
W tradycyjnych tynkach cementowo-wapiennych, które należą do grupy ciężkich wypraw (warstwa grubości 10 mm waży około 14 kg/m2), można to uzyskać przez dodanie – zamiast kruszywa w postaci piasku kwarcowego – perlitu lub innego lekkiego materiału.
Takie tynki (12 kg/m2/10 mm) doskonale sprawdzają się jako cienkie warstwy wykończeniowe na powierzchniach o bardzo niskiej przyczepności, szczególnie na prefabrykowanych gładkich płytach stropowych.
W przypadku tynków gipsowych, które należą do tynków lekkich (10 kg/m2/10 mm), dodatki i zamienniki kruszywa gipsowego powodują, że ich waga spada jeszcze o 25-30%.
Popularnymi dodatkami są także substancje przyspieszające lub spowalniające wiązanie materiału. Te pierwsze przeważnie dodaje się do tynków cementowo-wapiennych, drugie do tynków gipsowych, szczególnie tych przeznaczonych specjalnie do ręcznego nakładania.
i
- Wykonywanie robót tynkarskich w zbyt niskiej temperaturze – poniżej 5°C.
- Układanie tynku na zawilgoconej powierzchni, szczególnie żelbetowej – dopuszczalna maksymalna wilgotność resztkowa nie może przekroczyć 3%.
- Nieodpowiednie przygotowanie podłoża – brak środków gruntujących, stosowanie innych niż zalecane środków gruntujących, brak siatki tynkarskiej.
- Nakładanie tynku zbyt cienką warstwą, niezgodnie z parametrami technicznymi.
- Wykonywanie tynków gipsowych dwuwarstwowo – wszystkie tynki gipsowe są jednowarstwowe.
- Wykonanie zbyt gładkiej powierzchni tynku na tak zwaną szybę powoduje powstanie szklistej mikropowłoki zamykającej pory tynku, co w praktyce skutkuje bardzo długim okresem wysychania (nawet do sześciu miesięcy), trudnością w malowaniu (powstaje efekt ślizgania się wałka i brak przyczepności farby), utratę właściwości regulowania klimatu w pomieszczeniach.
- Wietrzenie świeżo otynkowanych pomieszczeń, w których ściany są pokryte tynkami cementowo-wapiennymi, co powoduje szybsze wysychanie, skurcz i powstawanie pęknięć.
Tynki maszynowe. Zdjęcia
