Otulina do rur. Sposób na oszczędzanie energii w domu
Odpowiednia otulina do rur to niezwykle ważny element domowych instalacji. Rosnące koszty ogrzewania powodują, że zaczynamy szukać sposobów na oszczędzanie energii. Jednym z nich będzie skuteczna izolacja rur. Jak ją poprawnie wykonać?
Myślenie o ochronie domu przed stratami ciepła najczęściej zaczynamy od izolacji zewnętrznej przegród: ścian, dachu, okien. Następnie koncentrujemy się na doborze energooszczędnych urządzeń i instalacji. Dopiero potem przychodzi pora na zaizolowanie instalacji, które zapobiega niekontrolowanym stratom ciepła. Żeby zaoszczędzić, kiedyś często z tego rezygnowano. Tymczasem koszt zakupu izolacji nie jest duży w stosunku do uzyskanych korzyści. Zgodnie z przepisami zawartymi w Warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie na inwestorze (projektancie) spoczywa obowiązek ograniczenia do racjonalnie niskiego poziomu strat ciepła przy przesyle ciepłej wody użytkowej i w przewodach cyrkulacyjnych, w przewodach zasilających i powrotnych centralnego ogrzewania, a także w przewodach ogrzewania powietrznego (§118 ust. 3, §133 ust. 9 i 10). W związku z tym wymogiem wspomniane przewody muszą zostać zaizolowane otuliną o grubości i współczynniku przenikania określonych w Załączniku nr 2 do rozporządzenia.
Izolacja rur: instalacje ciepłej wody i c.o.
Izoluje się je przede wszystkim po to, by ograniczyć straty ciepła. Jest oczywiste, że im mniej obniży się temperatura wody grzejnej na odcinku od źródła ciepła do grzejnika, tym lepiej. Jeśli temperatura wody dopływającej do grzejnika będzie zbliżona do temperatury wody opuszczającej źródło ciepła (kocioł), dom będzie można ogrzać za pomocą stosunkowo małych grzejników. Jeżeli woda zasilająca znacznie się ochłodzi, przepływając przez instalację, do osiągnięcia takiego samego efektu będą potrzebne grzejniki o znacznie większych gabarytach. Rury z wodą grzejną ułożone w podłodze w ogrzewanych pomieszczeniach nie muszą być prowadzone w otulinach izolacyjnych. Wystarczy je ułożyć na warstwie styropianu i ciepło będzie oddawane przez instalację tylko do pomieszczenia, które jest ogrzewane. Jednak drewniana posadzka (parkiet, deski czy mozaika) może się wtedy rozsychać. Izolowanie odcinków instalacji prowadzonych po wierzchu ścian pełni – oprócz zabezpieczenia przed utratą ciepła – także inną funkcję. W przypadku instalacji wysokotemperaturowych stanowi ochronę przed poparzeniem.
Przeczytaj też:
Otulina rur - porównanie materiałów do izolacji rur instalacyjnych >>>
Instalacje zewnętrzne
Tak jak instalacje przechodzące przez nieogrzewane pomieszczenia izoluje się je w celu ochrony przed zamarzaniem. Przewody prowadzone na zewnątrz budynków, ale na odpowiednio dużej – zgodnej z polskimi normami – głębokości pod powierzchnią terenu takiej izolacji nie potrzebują. Głębokość ułożenia rur zależy od głębokości przemarzania gruntu. Rury wodociągowe należy układać 0,4 m poniżej głębokości przemarzania gruntu, licząc od rzędnej terenu do wierzchu przewodu, czyli od 1,2 do 1,8 m, zależnie od regionu kraju (głębokość przemarzania wynosi odpowiednio od 0,8 do 1,4 m).
Autor: Archiwum redakcji
Do łączenia odcinków izolacji można używać specjalnych spinek (klipsów), należy się jednak liczyć z tym, że dziurawią one otulinę i łączą ją tylko punktowo. Lepszym, choć bardziej pracochłonnym sposobem jest sklejanie izolacji klejem
Polecany artykuł:
Wybór izolacji rur
Zależy on przede wszystkim od temperatury czynnika oraz materiału rur i temperatury otoczenia, w którym jest poprowadzona instalacja. Otulina ma tym lepsze właściwości izolacyjne, im niższy jest jej współczynnik przewodzenia ciepła. Izolacja z materiału o niższym współczynniku przewodzenia ciepła może mieć mniejszą grubość niż ta z materiału o wyższym współczynniku, a mimo to będzie równie dobrze spełniała swoje zadanie. Ważny jest także współczynnik przenikania dyfuzyjnego pary wodnej (im wyższy, tym lepiej). Dobra izolacja powinna mieć wyższy niż 3000. Pod uwagę bierze się też odporność mechaniczną izolacji, nieszkodliwość dla człowieka i środowiska oraz – w przypadku izolacji montowanych na zewnątrz budynku – odporność na działanie promieni UV.
Najczęściej używane jako izolacje w instalacjach są substancje: mineralne nieorganiczne, np. wełna mineralna; organiczne sztuczne, np. pianki poliuretanowe, polietylen spieniony, kauczuk syntetyczny. Otuliny są często dodatkowo zabezpieczone okładzinami z folii aluminiowej lub z PCW chroniącymi je przed uszkodzeniem i przenikaniem pary wodnej. Izolacje z pianki polietylenowej są najpopularniejsze. Wykorzystuje się je przede wszystkim do izolowania instalacji centralnego ogrzewania i ciepłej wody, ale także w chłodnictwie. Mają dobre właściwości izolacyjne w temperaturze od -80 do +105°C – bez względu na to, czy powietrze wokół jest suche, czy wilgotne. Nie wchłaniają pary wodnej, ale mogą się kurczyć pod wpływem wysokiej temperatury. Izolacja z pianki poliuretanowej zachowuje dobre właściwości izolacyjne w temperaturze od -50 do +140°C.
Polecany artykuł:
Bardzo ważne jest, aby powierzchnia rur, armatury i urządzeń oraz narzędzia używane podczas izolowania były czyste i suche. Wszystkie elementy izolacji muszą do siebie ściśle przylegać, aby nie tworzyły się mostki termiczne i nie powstawały ogniska korozji. Otulina powinna być łączona od spodu instalacji, aby w razie rozszczelnienia się rurociągu woda mogła wypłynąć spod izolacji i nie zbierała się pod nią. Nigdy nie należy izolować instalacji pod-czas jej działania, a po założeniu izolacji musimy poczekać 24 godziny z jej uruchomieniem. Podczas izolowania rur ułożonych na podporach albo zamocowanych wcześniej obejmami trzeba zabezpieczyć również wszystkie mocowania, w przeciwnym razie będą one przyczyną dużych strat ciepła albo wykraplania się pary wodnej i cała izolacja okaże się nieskuteczna.
Polecany artykuł:
