Wymiana instalacji wodnej i kanalizacyjnej: materiały i sposób prowadzenia

Instalacje wodna i kanalizacyjna są ukryte w ścianach i za ekranami. Kiedy trzeba je wymienić, zwykle jest z tym sporo pracy.

Przed rozpoczęciem remontu łazienki trzeba dokładnie rozplanować usytuowanie poszczególnych przyborów sanitarnych oraz przebieg instalacji doprowadzających do nich wodę i odprowadzających ścieki. Kiedy urządzenia sanitarne zostaną rozlokowane, będzie wiadomo, w których miejscach należy przerobić stare instalacje wodną i kanalizacyjną albo w jaki sposób je ułożyć, jeżeli zdecydujemy się na rozprowadzenie ich od nowa.

Jeśli nie zmienia się przebiegu instalacji, nowe rury można ułożyć w bruzdach, z których wcześniej zostaną usunięte stare przewody. Gdy układ instalacji wodnej i kanalizacyjnej różni się od dotychczasowego, bruzdy po starych przewodach należy wypełnić (np. zaprawą cementową albo pianką poliuretanową) i wykuć nowe albo wybrać inny sposób rozprowadzenia (po wierzchu).

Wymiana instalacji zimnej i ciepłej wody: jakie rury

Najwygodniej instalację zimnej i ciepłej wody zrobić z rur z tworzywa sztucznego. Najtańsze są rury polipropylenowe, ale są nieodporne na wysoką temperaturę, pod wpływem której znacznie się wydłużają. Na instalację wody ciepłej lepiej użyć takich, które są na to odporne, czyli rur z wkładką z aluminium lub z włókna szklanego, która zmniejsza wydłużalność cieplną. Rury łączy się przez zgrzewanie. Połączenia trzeba zrobić bardzo starannie, bo są zawsze narażone na wystąpienie nieszczelności.

Rury z PE-X, wielowarstwowe i z polibutylenu są droższe, ale ich cechy - odporność na wysoką temperaturę i ciśnienie oraz elastyczność – gwarantują długoletnią trwałość instalacji.

Mniej chętnie używane są rury z miedzi. Trzeba je łączyć przez lutowanie albo złączkami zaprasowywanymi lub zaciskanymi. Potrzebne są do tego specjalistyczne narzędzia i umiejętności. Większość instalatorów wybiera więc tworzywo. Jednak gdy chcemy bez zmiany sposobu rozprowadzenia wymienić starą instalację z rur stalowych, sztywne rury miedziane mogą być dobrym wyborem.

Bez względu na to, który materiał wybierzemy, powinniśmy zadbać o to, by wszystkie elementy instalacji były jednorodne - pochodziły z tego samego systemu, najlepiej od jednego producenta.

System rur i kształtek użytych do budowy instalacji musi mieć znak CE oraz atest Państwowego Zakładu Higieny dopuszczający je do kontaktu z wodą pitną.

Wymiana instalacji zimnej i ciepłej wody: sposób prowadzenia

Jeśli wymieniamy tylko fragment instalacji w obrębie łazienki, sztywne rury z tworzywa lub miedzi wystarczy ułożyć w bruzdach w miejscu usuniętych przewodów stalowych. Także jeśli układ instalacji jest inny niż przed remontem łazienki rury sztywne można rozprowadzić systemem trójnikowym - od pionu przewód poziomy, a od niego łączone trójnikami podejścia do poszczególnych punktów poboru. Aby uzyskać wymaganą trasę, proste odcinki łączy się kształtkami. Układa się je w bruzdach w ścianach i zakrywa tynkiem oraz glazurą. Rury mają średnicę mniejszą niż 20 mm, więc ściana mocno na tym nie ucierpi.

Tam, gdzie instalacja biegnie poziomo, rura z ciepłą wodą powinna się znajdować poniżej rury z wodą zimną, a obie – poniżej instalacji elektrycznej. W pionowych odcinkach rurę z zimną wodą należy umieścić po prawej stronie rury z ciepłą wodą. To ułatwi prawidłowe podłączenie baterii.

Gdy wymiana instalacji wykracza poza obręb łazienki, korzystne może się okazać rozprowadzenie jej po nowemu na przykład w tak zwanym systemie rozdzielaczowym. Ale to raczej wtedy, gdy remontujemy cały dom (lub sporą część domu) i prowadzimy szeroko zakrojone prace budowlane. Układanie osobnych przewodów od rozdzielacza do poszczególnych punktów poboru ma sens, jeśli na całej kondygnacji zamierzamy zrobić nowe wylewki, które je zakryją. Ułożenie rur w warstwie wylewki wymaga podniesienia poziomu podłogi, co zwykle nie jest możliwe do zrealizowania wyłącznie w obrębie łazienki. 

Instalacje prowadzone w ten sposób powinno się robić z rur giętkich ze zwoju (zwykle z tworzywa, ale mogą być także miedziane). Dzięki temu cały odcinek od rozdzielacza do baterii może być z jednego kawałka rury bez połączeń w podłodze.

Instalację wychodzącą z podłogi doprowadza się kilkanaście centymetrów poniżej baterii i na zakończeniach montuje zawory odcinające. Z tego miejsca do króćców w baterii wodę doprowadza się giętkimi wężykami.

Rury doprowadzające wodę i w wylewce, i w bruzdach ściennych powinno się zaizolować otuliną, na przykład polietylenową o grubości 6 mm w płaszczu PCW w kolorze niebieskim – w przypadku wody zimnej, i czerwonym – ciepłej.

Przed zakryciem instalacji warstwą tynku albo podkładu podłogowego należy sprawdzić jej szczelność, przeprowadzając próbę ciśnieniową. Instalacja powinna być zmontowana, ale bez armatury – kotła (podgrzewacza), baterii, zaworów itp.

Wymiana instalacji kanalizacyjnej: sposób prowadzenia

Jeśli nie chcemy przerabiać instalacji kanalizacyjnej, nowe urządzenia sanitarne trzeba zamontować mniej więcej w tych samych miejscach co poprzednie. Różnica może wynosić najwyżej kilka centymetrów – tyle, ile da się zniwelować przy podłączaniu syfonu.

Największy kłopot jest z miską ustępową. Ze względu na dużą średnicę podejścia i wymagania odnośnie do usytuowania w stosunku do pionu rzadko przenosi się ją podczas remontu w inne miejsce. Zwykle wymienia się na bardziej nowoczesną, często na podwieszaną. Jeżeli podejście kanalizacyjne do WC znajduje się w podłodze, nowa miska ustępowa musi mieć odpływ pionowy albo uniwersalny. Jeżeli w ścianie - można zamontować kompaktową lub wiszącą z poziomym odpływem.

Podczas planowania nowego rozmieszczenia urządzeń sanitarnych w łazience możliwość podłączenia ich do pionu kanalizacyjnego jest kluczowa. Aby ścieki dobrze odpływały z przyborów sanitarnych, odcinki rur odpływowych nie mogą być zbyt długie i muszą być poprowadzone ze spadkiem co najmniej 2%.

Sedes musi być ustawiony nie dalej niż 1 m od pionu i włączony do niego poniżej podejść innych przyborów sanitarnych. W przeciwnym razie podejście musi być wentylowane, podobnie jak wtedy, gdy różnica wysokości między jego początkiem a końcem jest większa niż 1 m.

Sprawdź też: Bidet w łazience - rodzaje, wymiary, montaż>>>

Najłatwiej przerobić (lub dorobić dodatkowe) podejścia do umywalki i bidetu, bo ich odpływy mają średnicę tylko 0,04 m, a syfony znajdują się na wysokości kilkudziesięciu centymetrów nad podłogą. Można więc bez problemu zachować wymagany spadek rury i poprowadzić ją w bruździe w ścianie.

Podejścia o średnicy mniejszej niż 0,07 m, dłuższe niż 3 m powinny być dodatkowo wentylowane lub powiększone o jeden wymiar (na przykład z 0,04 do 0,05 m).

W przypadku wanny i brodzika syfony muszą być umieszczone w warstwach podłogi lub tuż nad podłogą.

Jeśli chcemy zamontować kabinę prysznicową bezpośrednio na podłodze (bez brodzika), wszystkie potrzebne elementy podejścia o łącznej grubości 12-15 cm (izolacja, rura o średnicy 50 mm ułożona ze spadkiem 2% w kierunku pionu, wpust podłogowy z wbudowanym syfonem punktowym lub liniowym o wysokości co najmniej 8-9 cm) muszą się zmieścić poniżej poziomu posadzki. Gotowa powierzchnia prysznicowa z okładziną nie powinna wystawać. O tym, czy można je w razie potrzeby zagłębić w stropie, nie osłabiając go, powinien zdecydować konstruktor.

Sprawdź też: 10 typowych błędów w instalacji kanalizacyjnej. Jak ich uniknąć?>>>

Materiał. Wewnętrzną instalację kanalizacyjną robi się z rur z tworzywa sztucznego, zwykle polipropylenu (PP), polietylenu (PE) oraz polichlorku winylu (PCW). Z polipropylenu oprócz rur robi się także syfony.