Budowa instalacji kanalizacyjnej: montaż

Instalację kanalizacyjną układa się stopniowo: część przed rozpoczęciem budowy domu i na jej wczesnym etapie, część po zamknięciu stanu surowego, resztę podczas prac wykończeniowych.

Poziome przewody odpływowe

W budynku podpiwniczonym przewody odpływowe prowadzi się zwykle po wierzchu, wzdłuż ścian piwnic. Przewody tak zwane drugorzędne podłącza się do przewodu głównego, każdy osobno, pod kątem nie większym niż 60o. Wszystkie powinny być wyposażone w rewizje (czyszczaki) umieszczone co 15 m i przed każdą zmianą kierunku przewodu.

Rury kanalizacyjne biegnące po wierzchu w pomieszczeniach nieogrzewanych oraz przebiegające przy pomieszczeniach mieszkalnych należy zaizolować, na przykład matami z wełny mineralnej. Izolacja będzie chroniła instalację przed dużymi zmianami temperatury, a także wyciszy szum towarzyszący przepływowi ścieków.

Jeśli budynek nie jest podpiwniczony, kiedy powstają fundamenty, układa się poziome przewody odpływowe. Rury kielichowe z PCW przeznaczone do układania w ziemi, rozprowadza się pod podłogą, w gruncie, na warstwie podsypki z zagęszczonego piasku o grubości co najmniej 10 cm. Połączenia rur muszą zostać uszczelnione.

Rury kanalizacyjne umieszcza się w wykopach o głębokości około 40 cm i szerokości mniej więcej 30 cm. Po zasypaniu wykopu powinny być otoczone co najmniej 20-centymetrową warstwą piasku. Na całej długości prowadzi się je ze spadkiem 2% w kierunku odpływu.

Przy przejściach przez ściany fundamentowe oraz pod ławami poziomy kanalizacyjne trzeba umieścić w tulejach ochronnych z polietylenu (o dwa rozmiary większych od średnicy rur), aby je zabezpieczyć przed ewentualnymi uszkodzeniami spowodowanymi osiadaniem budynku.

W miejscach, gdzie zaplanowano ulokowanie urządzeń lub grup urządzeń sanitarnych, do poziomego odcinka przewodu odpływowego podłącza się trójnik (jeśli przewód biegnie dalej) lub kolano (gdy kończy się w tym miejscu) i odcinek rury kanalizacyjnej, tak aby po zasypaniu i ułożeniu płyty fundamentowej lub wszystkich warstw podłogi na gruncie kilkunastocentymetrowy fragment rury wystawał ponad ich powierzchnię. Krawędź styku rur z izolacją uszczelnia się pianą izolacyjną. Przed kolejnym etapem prac otwory w pionowych odcinkach rur kanalizacyjnych należy zaślepić, aby nie dostały się do nich zanieczyszczenia, a zwłaszcza beton.

Piony i podejścia: budowa instalacji kanalizacyjnej

Pionowe odcinki instalacji kanalizacyjnej z tworzywa najlepiej prowadzić w bruzdach ściennych. Aby wytłumić ewentualne hałasy spowodowane przepływem ścieków, warto je zaizolować otuliną z wełny mineralnej. Można też użyć rur i kształtek z tworzywa o zwiększonej masie i pogrubionych ściankach (niskoszumowych).

Na poziomie stropu rury trzeba zamocować „na sztywno”, a między stropami przytwierdzić je obejmami w odstępach mniej więcej 1 m, pozostawiając luz umożliwiający im przesuwanie się wewnątrz obejmy.

Nad podłogą parteru na pionie trzeba zamontować tak zwaną rewizję umożliwiającą dostanie się do wnętrza przewodu kanalizacyjnego, na przykład w celu usunięcia zatoru.

Każdy pion powinno się poprowadzić przez wszystkie kondygnacje domu i zakończyć 50-100 cm ponad dachem specjalną kształtką zwaną wywiewką lub rurą wywiewną. Jej zadaniem jest wpuszczanie powietrza do instalacji, co zapobiega powstawaniu podciśnienia (może do tego dojść, gdy ścieków jest dużo i spływają całym przekrojem rury), a w konsekwencji wysysaniu wody z syfonów przyborów sanitarnych znajdujących się powyżej. Średnica wywiewki musi być co najmniej taka jak średnica pionu.

Poziome odcinki rur łączące urządzenia sanitarne z pionami (podejścia) powinny być jak najkrótsze. Ograniczenie dotyczy zwłaszcza misek ustępowych. Podejścia do nich nie powinny być dłuższe niż 1 m (2,5 m - mierzone poziomo od pionu do syfonu). Podejścia do innych urządzeń sanitarnych mogą mierzyć maksymalnie 3 m. Jeśli (wyjątkowo) muszą być dłuższe i mają średnicę mniejszą niż 70 mm, trzeba ją powiększyć o jeden wymiar (na przykład z 40 do 50 mm). Zamiast odpływu o średnicy 70 mm należy zastosować taki jak do miski ustępowej, czyli mający średnicę 100 mm, dopiero wtedy, gdy trzeba go poprowadzić aż na odległość większą niż 5 m. Podobne zasady obowiązują wtedy, gdy różnica wysokości między końcami podejścia wynosi od 1 m do 3 m. Zamiast zwiększać średnicę, można zrobić dodatkową wentylację podejścia, aby zapobiec wysysaniu wody z syfonu.

Na długim podejściu musi być zamontowana rewizja (kształtka z otworem osłoniętym pokrywą) umożliwiająca dostęp do wnętrza rury, aby była możliwość jej wyczyszczenia.

Wszystkie podejścia powinny być ułożone ze spadkiem co najmniej 2% (od 2% do 15%, czyli 2-15 cm na metr rury) i włączone do pionów pod kątem nie większym niż 45o. Jeśli konieczna jest zmiana kierunku przewodów poziomych, powinna się odbywać łagodnie, czyli pod kątem mniejszym od 90o.

Na końcu podejścia przed każdym przyborem musi być zamontowany syfon, czyli odpowiednio ukształtowany odcinek rury kanalizacyjnej (albo specjalna kształtka) przez który woda przepływa bez przeszkód przez przepływa, ale jej niewielka ilość w nim pozostaje i nie dopuszcza do wydostawania się z instalacji nieprzyjemnych zapachów (pełni funkcję korka).

Montaż instalacji wewnętrznej

Do budowy wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej najlepiej użyć rur i złączek jednego producenta, bo wtedy jest pewne, że wszystkie elementy będą do siebie pasowały.

Gdy rura ma średnicę do 50 mm, odmierzony fragment (kielich nie wlicza się do długości) ucina się obcinakiem krążkowym do rur z tworzywa, jeśli większą - obcinakiem krążkowym tnącym po obwodzie lub wyposażonym w kamienie centrujące i nóż tnący. Można też ciąć ręczną piłą do drewna w tak zwanej skrzynce uciosowej.

Rury wolno przycinać tylko ze strony bez kielicha. Krawędź cięcia powinna być idealnie prostopadła do osi rury. Trzeba ją starannie oszlifować i sfazować pod kątem 15o.

Rury kanalizacyjne łączy się najczęściej kielichowo, czyli przez wsunięcie bosego końca rury lub kształtki w kielich znajdujący się na końcu drugiej. Połączenie uszczelnia się zwykle uszczelką gumową, sprzedawaną w komplecie z rurą lub kształtką. Przed wykonaniem połączenia powierzchnię zewnętrzną bosego końca rury dobrze jest zwilżyć specjalnym preparatem poślizgowym lub płynem do mycia naczyń, aby łatwiej było ją wsunąć do kielicha. Nie należy wciskać końcówki rury do końca kielicha. Pozostawienie 5-10 mm luzu umożliwi naturalną kompensację wydłużeń w instalacji.

SPRAWDŹ TEŻ: co to jest zasuwa burzowa >>>

Po zmontowaniu instalacji trzeba sprawdzić szczelność podejść i pionów. W tym celu należy napełnić instalację wodą powyżej kolana łączącego pion z poziomem i obserwować, czy po pewnym czasie nie pojawi się ona na zewnętrznej powierzchni rur.

Przyłącze kanalizacyjne

Przyłącze kanalizacyjne, nazywane też przykanalikiem łączy wewnętrzną instalację kanalizacyjną ze zbiornikiem na ścieki, oczyszczalnią przydomową albo z siecią kanalizacyjną prowadzoną zwykle w drodze przebiegającej obok posesji.

Budowę przyłącza można zlecić zakładowi wodociągowemu albo samodzielnie wybrać firmę wykonawczą.

Przyłącze musi mieć średnicę równą co najmniej średnicy największego przewodu odpływowego, zazwyczaj 150 mm. Rurę układa się w gruncie, 10-20 cm poniżej strefy przemarzania, czyli 0,9-1,6 m pod powierzchnią gruntu. Jeśli chce się ją zakopać płycej, trzeba ją zaizolować albo ułożyć wzdłuż niej elektryczny przewód grzejny. Należy zapewnić co najmniej 2-procentowy spadek przewodu kanalizacyjnego w kierunku kanału ulicznego. Tuż przy budynku na przewodzie należy zamontować studzienkę rewizyjną. Warto też wyposażyć go w zasuwę burzową.

Przed zasypaniem wykopu inspektor z zakładu wodociągowego musi skontrolować, czy przyłącze zostało wybudowane zgodnie w wydanymi warunkami technicznymi. Potwierdzeniem tego jest podpisany przez obie strony protokół odbioru.