Ocieplenie domu od wewnątrz - Multipor, płyty klimatyczne, płyty perlitowe i inne materiały

Ocieplenie od wewnątrz rządzi się innymi prawami niż to robione w sposób tradycyjny od zewnątrz. Łatwiej tu popełnić błąd. Przedstawiamy materiały, które można zastosować do ocieplenia domu od wewnątrz.

Ocieplenie od strony wnętrza ma swoje plusy. Są nimi brak wpływu na wygląd zewnętrzny elewacji budynku, zdecydowanie mniejszy koszt wykonania docieplenia, możliwość szybkiego ogrzania pomieszczenia, a co za tym idzie – mniejsza ilość zużywanej energii, łatwość ukrycia różnego rodzaju instalacji, możliwość montażu ocieplenia o każdej porze roku, bez względu na warunki atmosferyczne panujące na zewnątrz. Ocieplając dom od wewnątrz należy używać przeznaczonych to tego celu materiałów.

Multipor: ocieplanie od wewnątrz lekkim betonem komórkowym

Bardzo lekki beton komórkowy (Multipor) to jeden z popularniejszych materiałów do ocieplania od wewnątrz. Nie osłania się go paroizolacją. Waży jedynie 115 kg/m³ i ponad 90% jego komórek jest wypełnionych powietrzem. Dlatego jest w stanie absorbować wilgoć z powietrza bez dużej szkody dla izolacyjności, a w sprzyjających warunkach szybko wysychać, czyli oddawać pochłoniętą wilgoć. Nie można jednak dopuścić do narastającego w czasie kondensowania się w nim wilgoci, co może się zdarzyć, jeśli w kolejnych latach więcej wilgoci będzie się zimą skraplać w materiale, niż będzie w stanie wyschnąć w okresie letnim.

Płyty Multipor przykleja się całą powierzchnią do ocieplanej ściany za pomocą specjalnie przygotowanej do tego celu lekkiej zaprawy. Dzięki temu między ścianą a materiałem ociepleniowym nie ma miejsca na wykroplenie się wilgoci. Podłoże, na które naklejamy ocieplenie, musi być suche i nośne. Należy skuć luźne tynki, a podłoża nasiąkliwe zagruntować. Multiporu nie można mocować do płyt gipsowo-kartonowych oraz tynków gipsowych. Materiały te trzeba przed ocieplaniem usunąć. Podłogę wzdłuż docieplanej ściany zabezpiecza się taśmą izolacyjną, aby warstwa ocieplenia nie pochłaniała wilgoci z podłoża. Ścianę zaizolowaną lekkim betonem komórkowym wykańcza się tynkiem na siatce. Współczynnik przewodzenia ciepła λ Multiporu w stanie suchym wynosi 0,042 W/(m.K). Po zawilgoceniu nieco się pogarsza.

Płyty Multipor są dostępne w grubościach od 5 do 20 cm. Są pakowane w poręczne paczki, co ułatwia ich samodzielny transport i montaż. Na warstwę płyt (dotyczy to wszystkich materiałów do docieplania od wewnątrz) przenosi się szczeliny konstrukcyjne budynku.

Zobacz galerię 8 zdjęć

Autor: Xella

Od strony wnętrza ociepla się budynki zazwyczaj wtedy, gdy zależy nam na zachowaniu ceglanej elewacji

Ocieplanie od wewnątrz płytami klimatycznymi

Płyty klimatyczne działają w podobny sposób jak ocieplenie z lekkiego betonu komórkowego – kumulują nadmiar wilgoci znajdującej się w powietrzu. Wytwarza się je z silikatu, którego kryształy tworzą porowaty szkielet zdolny absorbować wilgoć z powietrza. Są paroprzepuszczalne i dzięki wysokiemu pH odporne na zagrzybienie.

Płyty silikatowe (Renovario) mają grubość 25, 30 lub 50 mm. Ich współczynnik przewodzenia ciepła wynosi 0,059 W/(m.K). Są też dostępne klimatyczne płyty kompozytowe (Renovario Xtra PU) składające się z dwóch warstw silikatowych mogących magazynować wilgoć, w których zamknięty jest bardzo dobry izolator – poliuretan. Elementy te mają grubość 50 lub 80 mm. Współczynniki izolacyjności cieplnej λ tych płyt wynoszą odpowiednio 0,034 W/(m.K) albo 0,031.

Przeczytaj też:

Termomodernizacja domu. Jak dobrać grubość izolacji? >>>

Producent oferuje też płyty o przekroju klina do ocieplenia styków ściany i sufitu, płyty ościeżnicowe do montażu we wnękach okiennych oraz drzwiowych, a także masę szpachlową wapienno-cementową do ich wykańczania i paroprzepuszczalne farby do ich malowania. Płyt klimatycznych przeznaczonych do ocieplania od wewnątrz nie wolno wykańczać gipsem ze względu na jego właściwości higroskopijne. Nie należy też pokrywać więcej niż 2/3 ich powierzchni glazurą ani szczelnymi tapetami (ponieważ płyty tracą w tych miejscach możliwość pochłaniania wilgoci). Elementy przykleja się do ściany w podobny sposób jak glazurę, nakładając klej tak, aby nie pozostawiać pustych przestrzeni między płytami a ocieplaną ścianą. Krawędzie płyt należy ze sobą skleić.

Ocieplenie z płyt perlitowych

To płyty mineralne powstałe z materiału pochodzenia wulkanicznego, które stosuje się do izolowania i ochrony ścian przed pleśnią. Ich współczynnik przewodzenia ciepła wynosi 0,045 W/(m.K). Płyty perlitowe przykleja się do ocieplanej ściany. Tego materiału nie należy osłaniać paroizolacją, ponieważ jest zdolny aktywnie magazynować oraz oddawać do pomieszczenia parę wodną. Dostępne na polskim rynku płyty perlitowe (TecTem Knauf) są sprzedawane z całym systemem materiałów uzupełniających służących do ich zamocowania. W przypadku płyt perlitowych dobrze jest tak dobrać ocieplenie, aby punkt rosy wypadł na styku płyty z klejem po zimnej stronie izolacji.

Suche tynki z płyt zespolonych

Do zrobienia takiej izolacji stosuje się często materiały kompozytowe. Są to płyty gipsowo-kartonowe zespolone z materiałem izolacyjnym, z których układa się suche tynki. Izolatorem mogą być styropian EPS (Knauf płyta zespolona EPS 12,5 mm), wełna mineralna (Rigitherm MW 32 Duraline), płyta rezolowa (Kingspan Kooltherm K118), izolacja PIR (FF-PIR GYL). Płyta z bardzo twardą wełną mineralną ma grubość 32,5 mm, więc okładzina po przyklejeniu może mieć minimalną grubość 4 cm. Jej opór cieplny R wynosi 0,68 (m2·K)/W. W zespoleniu ze styropianem EPS dostępne są płyty o grubości izolacji 20, 30, 40 lub 60 mm. Całkowita grubość tych płyt wynosi od 32,5 do 72,5 mm. Styropian użyty do izolacji ma współczynnik λ wynoszący 0,035 W/(m.K). Do zespoleń używa się też styropianu grafitowego (neoporu), który jest cieplejszy. Płyty rezolowe o świetnym współczynniku λ wynoszącym 0,020-0,021 W/(m.K) są z jednej strony zespolone z płytą g-k, a z drugiej mają wielowarstwową okładzinę zawierającą aluminium. Poliuretan PIR używany do płyt kompozytowych ma grubość 20, 30 lub 60 mm, bardzo dobrą przewodność cieplną, (0,023 W/(m.K)) i jest zespolony z płytą gipsowo-kartonową o grubości 9,5 mm. Również ta płyta jest z jednej strony pokryta warstwą aluminium stanowiącą szczelną paroizolację.

Płyty gipsowo-kartonowe stosowane w tych kompozytach mają podwyższoną odporność na uderzenia, są też bardziej odporne na wilgoć niż standardowe, nie wszystkie jednak można stosować w pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności. Często wykorzystuje się je do zrobienia dociepleń ścian między pomieszczeniami zimniejszymi i cieplejszymi. Jeżeli stosujemy płyty zespolone, nie jest konieczne budowanie szkieletu.

Materiał można przykleić bezpośrednio do wyrównanej i oczyszczonej ściany. Klej rozprowadza się po obwodzie oraz plackami, uważając, aby nie dostał się w spoiny między płytami. Do ich montażu zazwyczaj nie używa się łączników, ponieważ stanowiłyby mostki cieplne i na ich łbach mogłaby wykroplić się wilgoć. Płyty powinny być o 15-20 mm krótsze niż wysokość pomieszczenia. Na czas montażu ustawia się je na podkładkach. Styk płyty z podłogą oraz stropem wypełnia się wełną mineralną lub pianą poliuretanową. Połączenia między płytami uszczelnia się. Płyty rezolowe (Kingspan Kooltherm K118) można też układać na drewnianym albo metalowym ruszcie.

Ocieplanie celulozą

Celuloza jest najchętniej wybierana do ocieplania domów drewnianych, chociaż stosuje się ją również do konstrukcji murowych. Granulat z celulozy wdmuchuje się w przestrzeń utworzoną między szkieletem drewnianym ustawionym przy ocieplanej ścianie i wykończonym na przykład płytami g-k lub drewnem.

Materiał ten ma współczynnik przewodności cieplnej wynoszący do 0,038 W/(m.K). Granulat ma zdolność buforowania wilgoci we włóknach. Może ona stanowić do 15% wagi całego materiału, bez szkody dla jego izolacyjności. Zazwyczaj osłania się ją paroizolacją. Producenci zalecają takie konstrukcje, które zabezpieczają przegrodę przed dopływem pary wodnej z wnętrza, a jednocześnie pozostawiają możliwość jej odparowania z przegrody do pomieszczeń. Najczęściej rekomenduje się stosowanie jako paroizolacji aktywnej folii o parametrze oporu dyfuzyjnego Sd od 0,25 m (latem) do 25 m (w zimie). Tak duży zakres zmian sprawia, że folia bardzo dobrze chroni przed wnikaniem pary wodnej w materiał izolacyjny w okresach niskiej temperatury i jednocześnie umożliwia oddanie pary wodnej do pomieszczeń w warunkach wysokiego nasłonecznienia oraz wysokiej temperatury na zewnątrz.

Przeczytaj też:

Jak ocieplać celulozą poddasze podczas remontu? >>>

Możliwość wiązania pary wodnej przez włókna materiału celulozowego sprawia, że w pewnych przypadkach do prawidłowego działania ściany ocieplonej od wewnątrz wełną celulozową wystarczy zastosować folię o stałym współczynniku oporu dyfuzyjnego Sd = 2-5 m lub płyty OSB. Takie rozwiązania parochronne ograniczają dopływ wilgoci do przegrody, ale jednocześnie nie zamykają jej całkowicie, dając pewną rezerwę osuszania, tak ważną w tego typu konstrukcjach. W wielu przypadkach pozwala to (w połączeniu z buforowymi właściwościami celulozy) na poprawne osuszanie się przegrody i zapewnia jej pełną trwałość. W szczególnie korzystnych warunkach można też w ogóle zrezygnować ze stosowania paroizolacji.

Ocieplanie domu wełną mineralną

Wełna mineralna to tradycyjny materiał używany do ocieplania pomieszczeń od strony wnętrza. Niestety, pod wpływem wilgoci traci właściwości izolacyjne. Aby nie zawilgotniał, musi być szczelnie osłonięty paroizolacją. Wełnę mineralną układa się między elementami rusztu mocowanego do ocieplanej ściany. Korzystnie jest zastosować krzyżowy ruszt z drewna. Można też wykorzystać profile metalowe, jednak aby nie stanowiły one mostka cieplnego, należy je nieco odsunąć od ściany. Na warstwie wełny umieszcza się paroizolację.

Jeżeli wełnę układa się w dwóch warstwach, można ułożyć paroizolację na pierwszej warstwie. Tu również najlepiej stosować tak zwaną inteligentną paroizolację o zmiennym oporze dyfuzyjnym, która umożliwia częściowe wysychanie przegrody. Niezwykle ważne jest szczelne połączenie paroizolacji ze stropem i betonowym podłożem podłogi. Przedściankę najczęściej wykańcza się płytami g-k.

Ocieplanie od wewnątrz pianką poliuretanową

Do ocieplania używa się dwóch rodzajów pianek PUR – zamkniętokomórkowej (twardej) oraz otwartokomórkowej (miękkiej). Najczęściej ociepla się tym materiałem poddasza. Do stosowania w tych miejscach rekomenduje się piankę otwartokomórkową o współczynniku λ wynoszącym 0,033-0,040 W/(m.K). Ma ona wysoki opór dyfuzyjny, co powoduje, że nie trzeba jej osłaniać paroizolacją. Jest w pewnym stopniu paroprzepuszczalna, dlatego w przypadku przedostania się wilgoci do drewnianej konstrukcji ma ona szansę wyparować. Piankę nanosi się najczęściej między słupki szkieletu. Konstrukcja ta umożliwia potem przymocowanie płyt lub okładzin przeznaczonych do wykończenia ściany.

Zuzanna Podwysocka