Celuloza do ocieplenia dachu. Jak ocieplać celulozą poddasze podczas remontu?
Celuloza do ocieplenia: rodzaje i zastosowanie. Docieplanie dachu na zagospodarowanym poddaszu to nie lada wyzwanie. Aby nie zrywać okładzin wewnętrznych ani nie demontować pokrycia dachowego, można między istniejące warstwy dachu wdmuchnąć sypką izolację z celulozy.
W mieszkaniu na poddaszu starego domu często panują niekomfortowe warunki – zimą jest tam bardzo zimno, a latem wnętrze mocno się nagrzewa. To sygnał, że połacie dachu mają zbyt mały opór cieplny. Może to być wynikiem tego, że ułożono w nich za cienką warstwę materiału ociepleniowego albo część ocieplenia opadła i powstały puste przestrzenie.
Termoizolację można uzupełnić, wdmuchując w połacie granulat, na przykład celulozę. Potrzebne będą tylko niewielkie otwory w okładzinie. Pozwala to zmniejszyć zakres remontu dachu i szybko uporać się z problemem.
Sypka celuloza szczelnie wypełni miejsce, na przykład po opadłej wełnie, będzie też świetnie współpracować z drewnianą więźbą. Granulat miękko otoczy jej elementy i nawet podczas niewielkich ruchów dachu nie powstaną szpary wokół krokwi.
Przed rozpoczęciem prac docieplenia poddasza celulozą warto zbadać izolacyjność przegrody kamerą termowizyjną, a także ocenić stan dachu i ustalić, jakie są w nim warstwy.
Sprawdzić dach przed ocieplaniem celulozą
W połaciach, jak w każdej przegrodzie, nie powinno dochodzić do kondensacji pary wodnej, ponieważ grozi to zawilgoceniem ocieplenia, a w skrajnych warunkach rozwojem grzybów i uszkodzeniem konstrukcji. Dlatego projektuje się szczeliny wentylacyjne, które umożliwiają usunięcie nadmiaru pary wodnej z warstw.
Decydując się na docieplanie poddasza, warto wiedzieć, jakie warstwy znajdują się w dachu, chociaż czasami, żeby to określić, trzeba zdjąć fragment pokrycia.
Jeśli celulozę wdmuchuje się od dołu, tylko trochę uzupełniając ocieplenie, to zazwyczaj nie ma ona możliwości dotarcia do szczeliny wentylacyjnej. Nie ma takiego ryzyka w dachu z membraną wysokoparoprzepuszczalną, w którym szczelina jest między membraną a pokryciem. Jeżeli membrana jest w dobrym stanie technicznym, na docieplanie celulozą można się decydować bez dodatkowych fachowych ekspertyz.
Jednak jeśli ubytek izolacji jest znaczny, stan membrany kiepski lub między ociepleniem a wstępnym kryciem (papa na deskowaniu) powinna pozostać szczelina wentylacyjna, przy docieplaniu skosów istnieje ryzyko, że celuloza może się dostać do szczeliny, zablokować ją i w konsekwencji utrudnić odparowanie wilgoci. Każdy dach należy więc oceniać indywidualnie.
To, czy wdmuchiwanie celulozy jest bezpieczne dla równowagi cieplno-wilgotnościowej takiego dachu, zależy też od innych czynników, między innymi szczelności całego budynku, rodzaju wentylacji w domu, stopnia nachylenia dachu (im jest on mniejszy, tym ryzyko zawilgocenia jest niższe) oraz nasłonecznienia.
Badanie kamerą termowizyjną pozwoli nam stwierdzić, gdzie są największe braki w izolacji. Taki pomiar jest wskazany, chociaż większość wykonawców oferujących usługi dociepleniowe twierdzi, że jego wyniki są do przewidzenia. Izolacji brakuje najczęściej w okolicach murłaty, przy oknach dachowych, w koszach, mansardach i na połączeniu różnych płaszczyzn dachu. Materiał termoizolacyjny jest tam często niedokładnie ułożony albo zgnieciony i zbity. Podczas wdmuchiwania celulozy i tak najczęściej docieplają więc całą połać dachu.
Celuloza do ocieplenia: rodzaje i właściwości
Na polskim rynku dostępnych jest kilka rodzajów celulozy pochodzących od różnych producentów. Jest to materiał z recyklingu pozyskiwany z makulatury. Do jego produkcji nie zużywa się dużo energii, jest więc nieszkodliwy dla środowiska. Aby uzyskać granulat, papier gazetowy jest rwany i rozdrabniany do postaci włókien celulozowych. Żeby zyskał odpowiednią odporność na ogień oraz wilgoć, nasącza się go odpowiednimi związkami chemicznymi. Celuloza staje się materiałem niepalnym o klasie odporności na ogień B-s2,d0, nie stanowi siedliska dla insektów i gryzoni oraz jest odporna na zagrzybienie. Dodatki chemiczne są konieczne, jednak w zależności od producenta mogą się nieco różnić oraz stanowić inną część procentową całego materiału. Najczęściej impregnuje się celulozę związkami boru w bezpiecznych dla zdrowia stężeniach. Na świecie używa się też materiałów impregnowanych solami amonowymi, jednak związki boru są uważane za korzystniejsze. Ale nie tylko dodatek związków chemicznych decyduje o jakości materiału. Ważna jest również czystość rozwłóknionej makulatury. Zanieczyszczona celuloza jest gorszym izolatorem i może mieć wyższą (gorszą) lambdę niż zadeklarowana przez producenta. Współczynnik przewodzenia ciepła (lambda) celulozy wynosi od 0,037 do 0,042 W/(m·K). Granulat celulozowy to jeden z niewielu materiałów izolacyjnych, który jest w stanie zmagazynować pewną ilość wilgoci (nawet 12-15% masy) bez szkody dla izolacyjności. Charakteryzuje się też wysokim współczynnikiem ciepła właściwego, który wskazuje, jaką ilość energii jest w stanie zakumulować, zanim jego temperatura podniesie się o 1°C. Ciepło właściwe odpowiada za przesunięcie fazowe podczas nagrzewania się domu. Polega ono na tym, że dach – nagrzewając się w ciągu dnia – magazynuje ciepło i oddaje je z pewnym opóźnieniem wtedy, kiedy robi się już chłodniej, czyli naturalnie wyrównuje temperaturę we wnętrzu.
Ponieważ laikowi trudno się zorientować w gąszczu technicznych i marketingowych informacji, szukajmy materiałów sprawdzonych i przebadanych, mających znak CE, Europejską Aprobatę Techniczną oraz certyfikaty potwierdzające brak szkodliwości materiału. Nie wahajmy się pytać wykonawcy o to, z jakiej celulozy korzysta.
Jak docieplać skosy celulozą
Celulozę przeznaczoną do wdmuchiwania pod ciśnieniem sprzedaje się wraz z usługą. Wykonawca musi mieć specjalną maszynę wyposażoną w przewód z odpowiednimi końcówkami, podającą granulat pod ciśnieniem z możliwością sterowania szybkością i siłą jego wtłaczania (z dynamiczną regulacją ciśnienia).
W większości skosów poddasza, które wymagają docieplenia, warstwa wełny mineralnej znajduje się tylko między krokwiami. Konstrukcja jest wykończona płytami gipsowo-kartonowymi zamocowanymi na stelażu. Pod płytami jest kilku-, a nawet kilkunastocentymetrowa pusta przestrzeń. Można więc wdmuchać celulozę od strony wnętrza domu bezpośrednio za płyty. Aby osiągnąć odczuwalną poprawę komfortu cieplnego, szczelina za płytami nie powinna być węższa niż 4-6 cm. Prace zaczyna się od wywiercenia w płytach otworów o średnicy około 5 cm. Robi się je co 60-100 cm. Gęstość rozmieszczenia otworów zależy od tego, ile miejsca znajduje się za płytą g-k i czy znajduje się tam folia paroizolacyjna. Jeśli szczelina jest bardzo wąska i nie ma folii, to otwory robi się gęściej. Jeżeli jest dość szeroka i płyty są odsunięte od folii paroizolacyjnej, otwory robi się rzadziej, bo granulat łatwo się rozprzestrzenia, ślizgając się po folii, i nie klinuje się na wełnie mineralnej. Czasami, gdy paroizolacja znajduje się tuż pod płytami, trzeba zrobić w niej dziurę. Takiego uszkodzenia z reguły się nie naprawia, ponieważ jest to dość czasochłonne i trudne. Wykorzystuje się to, że celuloza ma zdolność do buforowania wilgoci i niewielkie ilości pary nie szkodzą jej.
Wprowadzanie granulatu celulozy zaczyna się od dolnych partii skosów. Kiedy jednym otworem wdmuchuje się celulozę, pozostałe otwory zatyka się gąbkami, aby zapobiec jej wypadaniu. Granulat podaje się wężem pod ciśnieniem. Gdy materiał osiąga już założoną gęstość, słychać inny odgłos pracy maszyny. Wykonawca zmniejsza wtedy siłę nadmuchu i jeszcze kilkakrotnie porusza wężem, aby ostatecznie uzupełnić materiał. Po wypełnieniu całej przestrzeni celuloza jest tak zaklinowana i ściśnięta, że w otworach jej powierzchnia wygląda jak wypełnienie materaca. Musi osiągnąć gęstość zgodną z wytycznymi producenta, zazwyczaj jest to 45-50 kg/m3.
Izolacja z celulozy tworzy zbitą masę, która nie osiada, jest szczelna i zapobiega ruchowi powietrza.
Na koniec zasklepia się otwory. Można to zrobić pianką niskorozprężną lub fragmentami wyciętej płyty. Naprawianą okładzinę trzeba zaszpachlować i pomalować.
Polecany artykuł:
Na co uważać podczas ocieplania celulozą
Celuloza to materiał luźny i istnieje ryzyko, że wysypie się przez nieszczelności. Zdarza się, że w ścianie są pęknięcia lub rysy w kanałach wentylacyjnych. Jeśli są one niewielkie, to podczas wdmuchiwania materiał może się tam na początku ukazywać, ale w miarę postępu prac zazwyczaj dochodzi do samoistnego uszczelnienia tych miejsc. Duże pęknięcia trzeba naprawić. Jeśli wykonawca jest niewprawny i wdmucha za dużo celulozy lub zrobi to pod zbyt dużym ciśnieniem, płyta g-k może się wybrzuszyć. Dlatego przed rozpoczęciem prac zawsze sprawdza się jakość zabudowy poddasza. Konieczne jest też zabezpieczenie wszystkich instalacji elektrycznych oraz oświetlenia wbudowanego w skosy lub sufit. Jeżeli znajdują się tam żarniki halogenowe, wydzielające dużo ciepła, najlepiej wymienić je na oświetlenie ledowe. Można też zastosować specjalne puszki chroniące żarnik przed zetknięciem z celulozą, jest to jednak droższe i bardziej skomplikowane.
Ocieplanie celulozą od zewnątrz
Celulozę można też wdmuchiwać od strony zewnętrznej, jednak robi się to dużo rzadziej niż od strony wewnętrznej. Jest to trudniejsze, ponieważ po zdjęciu fragmentu pokrycia zawsze trzeba przeciąć warstwę papy lub membrany. Potem należy ją naprawić, tak by znów była szczelna. Taki sposób docieplania praktykowany jest najczęściej wtedy, gdy warstwa wstępnego krycia oraz izolacja są bardzo zniszczone, na przykład przez kuny. Rozbiera się wtedy pokrycie, układa nową membranę, przytrzymuje ją kontrłatami, a następnie wdmuchuje granulat.
