Ogrzewanie podłogowe kontra ogrzewanie powietrzne
Przedstawiamy dwa krańcowe wybory. Ogrzewanie podłogowe to akumulacja ciepła. Powolne reagowanie na zmiany temperatury zewnętrznej. Ogrzewanie powietrzne to grzanie na żądanie. Wnętrze domu nagrzewa się błyskawicznie i równie szybko temperatura spada, gdy wyłączymy grzejnik. Co wybrać?
Ogrzewanie podłogowe
Niewątpliwe zalety takiego systemu to brak widocznych, zajmujących miejsce elementów grzejnych i korzystny pionowy rozkład temperatury w pomieszczeniach (cieplej w nogi, chłodniej w głowę). Ważną cechą ogrzewania podłogowego jest to, że temperatura takiego „grzejnika”, którym jest cała podłoga, zmienia się bardzo wolno. Czas od momentu zmiany temperatury czynnika grzewczego zasilającego instalację do chwili, kiedy w pomieszczeniu zacznie się ją odczuwać, mierzy się w godzinach. Za to po wyłączeniu źródła ciepła podłoga jeszcze przez długi czas pozostaje ciepła. Oczywiście utrudnia to regulację temperatury w pomieszczeniu i sprawia, że ogrzewanie podłogowe nie jest dobrym rozwiązaniem we wnętrzach wykorzystywanych okresowo, w których możliwe byłoby wyłączanie lub ograniczanie grzania, by nie marnować energii. Także w pomieszczeniach, w których większa część podłogi ma być zastawiona meblami i innym wyposażeniem, zastosowanie ogrzewania podłogowego nie jest wskazane. Jedynie meble na nóżkach o wysokości ponad 10 cm nie mają dużego wpływu na ilość ciepła przekazywanego do pomieszczeń.
Moc cieplna ogrzewania podłogowego nie może być dowolnie duża. Wynika to z konieczności ograniczenia, ze względu na komfort cieplny, średniej temperatury podłogi w strefie stałego przebywania ludzi – normy dopuszczają 29°C, ale zaleca się, by nie była wyższa niż 26°C. W łazienkach może osiągać 33°C, a w pobliżu okien nawet 35°C, by zrównoważyć nieco niższą temperaturę powietrza wynikającą ze strat ciepła przez okna.
Przy temperaturze podłogi 26°C i 20°C w pomieszczeniu ogrzewanie podłogowe dostarcza ciepło w ilości około 80 W na 1 m2 powierzchni grzewczej. To wystarcza w typowych sytuacjach, ale jeśli pomieszczenie jest bardzo przeszklone lub wyjątkowo wysokie, powinno się sprawdzić, czy ogrzewanie podłogowe pokryje występujące w nim straty ciepła. Opisane właściwości ogrzewania podłogowego sprawiają, że stosuje się je nie we wszystkich pomieszczeniach, a niekiedy w jednym instaluje się i grzejniki, i podłogówkę.
Autor: Piotr Laskowski
Ogrzewanie powietrzne, choć jest mniej popularne niż wodne, działa równie dobrze, szczególnie w domach o lekkiej konstrukcji szkieletowej. Przewody transportujące ciepłe powietrze umieszcza się nad sufitem podwieszanym lub w obudowach z płyt gipsowo-kartonowych. Wyloty uzbraja się anemostatami ukierunkowującymi strumień nawiewanego powietrza lub kratkami mocowanymi w sufitach albo ścianach
ZOBACZ TEŻ: Ogrzewanie nadmuchowe. Jak funkcjonuje system nadmuchowy?
Ogrzewanie powietrzne
Instalację stanowi sieć przewodów, którymi jest rozprowadzane ciepłe powietrze ogrzewane przez źródło ciepła. Najczęściej stosowanym w domach jednorodzinnych jest system rozprowadzający powietrze ogrzane przez kominek z metalowym wkładem – nazywany DGP (dystrybucji gorącego powietrza). Na podobnej zasadzie działają też systemy z nagrzewnicami elektrycznymi, wodnymi czy gazowymi. Przewody nawiewne doprowadza się do wszystkich pomieszczeń, które mają być ogrzewane, ale bezpośredniego nawiewu nie robi się w łazienkach, toaletach, garderobach i kuchniach, czyli w pomieszczeniach, z których ze względu na zanieczyszczenia (wilgoć, nieprzyjemny zapach) powietrze musi być usuwane. Dzięki temu unika się powstania w nich nadciśnienia mogącego spowodować przepływ zanieczyszczeń do pokoi.
Ciepłe powietrze dostarczane do nich i tak przepływa w kierunku wywiewnych otworów wentylacyjnych, więc ogrzewa także pomieszczenia bez bezpośredniego nawiewu. Powietrze, które jest ogrzewane, jest zasysane do źródła ciepła z pomieszczeń (a nie spoza domu), więc konieczne jest zapewnienie jego cyrkulacji w całym budynku. Mogą do tego służyć przewody wentylacyjne wywiewne transportujące powietrze z każdego pomieszczenia do źródła ciepła, jednak w celu uproszczenia systemu zwykle ogranicza się je do niezbędnego minimum – powietrze jest zasysane przez jeden duży wlot. Wówczas istotne jest zachowanie w domu otwartej przestrzeni – pomieszczenia nie powinny być rozdzielone szczelnie zamykanymi drzwiami. Cyrkulację powietrza wymusza wentylator, ale w prostym, nierozbudowanym systemie z ogrzewaniem kominkowym, będącym tylko dodatkiem do innej instalacji c.o., ruch powietrza może być naturalny (instalacja grawitacyjna).
