Łączenie podłóg. Jak łączyć ze sobą różne rodzaje posadzek
Podstawową zasadą łączenia podłóg jest zapewnienie bezpiecznej komunikacji. Miejsce łączenia posadzek powinno być jak najbardziej płaskie, zrównane z powierzchnią podłogi i jak najmniej widoczne. W wielu przypadkach przydatne okażą się specjalne listwy podłogowe.
Autor: Andrzej Szandomirski
Wydzielenie poszczególnych stref porządkuje wnętrze, stawia czytelną granicę między przestrzeniami pełniącymi różne funkcje. Drewno nadaje wnętrzu przyjemny, a zarazem elegancki charakter. Płytki ceramiczne są praktyczne: trwałe, odporne na zarysowania i wilgoć, łatwe do utrzymania w czystości. Ciepła, jasna drewniana posadzka przemysłowa to część jadalniana i wypoczynkowa. W kuchni i holu posadzkę wykonano z szarego gresu.
Efekt połączenia posadzek można popsuć przez nieumiejętne dobranie dwóch różnych materiałów lub ich nietrafne zestawienie. Wrażenie wizualne jest równie ważne jak aspekty techniczne. Podstawową zasadą w łączeniu podłóg jest umiar. Nie należy łączyć materiałów o wyraźnym rysunku, na przykład drewna o wydatnym usłojeniu z dekoracyjnym kamieniem czy wzorzystym gresem. Jeden materiał może być bardziej ozdobny, a drugi raczej gładki, tworzący tło. Trzeba także ostrożnie dobierać barwy. Ale niekoniecznie musisz stosować zasadę tego samego koloru. Wręcz przeciwnie, bardzo ciekawie wyglądają zestawienia na zasadzie kontrastu lub dwie różne barwy albo jeden kolor, lecz w różnych odcieniach.
Na różnych podkładach podłogowych
Materiały do wykonania posadzki mogą mieć odmienną grubość, a nie zawsze można warstwą spoiwa do podłoża wyrównać ich wysokość do jednego poziomu. Najlepiej jest uwzględnić rodzaj okładziny podłogowej już podczas robienia wylewek. Jeśli podkład pod posadzki jest już gotowy, można skorygować jego wysokość. W tym celu stosuje się masę samopoziomującą, wylewkę betonową lub suchy jastrych. Jest to kosztowne rozwiązanie, a rodzaj materiału wyrównującego należy dopasować do wysokości, jaką chcesz uzyskać, oraz materiału na posadzkę. Różnicę w wysokości materiałów posadzkowych możesz również zniwelować wysokością podkładu z gąbki w przypadku podłogi pływającej lub wykładziny dywanowej. Na rynku dostępne są podkłady o różnej grubości. Można je także łączyć ze sobą, żeby uzyskać potrzebny poziom. Jednak podkład do podłóg pływających nie powinien przekraczać 1 cm, gdyż tego typu podłoga ugina się i w miejscach obciążonych meblami lub na ciągach komunikacyjnych za jakiś czas podkład odkształci się i powstanie wrażenie zapadniętej podłogi.
Jak łączyć podłogi z drewna i podłogi z kamienia
Stan wylewki jest szczególnie ważny, gdy będziesz używać drewna jako okładziny, gdyż ze wszystkich materiałów podłogowych ono jest najbardziej wrażliwe na zmiany wilgotności. Przed przystąpieniem do układania drewna trzeba sprawdzić stan techniczny i wilgotność podłoża. Bardzo ważne jest także, aby prace wykonywane były w odpowiedniej kolejności. Drewno jest mało odporne na wilgoć i kontakt na przykład z klejem do gresu może trwale uszkodzić jego krawędzie. Również z technicznego punktu widzenia drewno łatwiej wpasować w pola pozostawione na przykład w kamieniu niż odwrotnie. W tym wypadku korzystniej jest też wybierać drewno już gotowe, na przykład finishdeskę – lakierowaną, woskowaną czy olejowaną.
Przeczytaj też:
Wówczas montaż jest szybki i nie ma ryzyka uszkodzenia kamienia podczas szlifowania desek czy zabezpieczania ich chemią. Kamień naturalny jest bardzo wrażliwy na chemię, która może trwale odbarwić jego krawędzie, wręcz wypalić w nim dziury. Dlatego też zastosowanie drewna gotowego przy tego typu rozwiązaniach jest bezpieczniejsze.
Połączenie z wykładziną
Gdy chcesz połączyć posadzkę drewnianą lub kamienną z wykładziną dywanową, korzystniej jest zastosować grubszy podkład lub położyć wykładzinę z dłuższym włosem wychodzącym ponad poziom drugiej podłogi. W przejściach lub na łączeniach w bardzo krótkim czasie wykładzina ugniecie się i wówczas dopiero poziomy podłóg będą wizualnie równe. Trwałość materiałów zestawianych ze sobą powinna być podobna.
Podłogi o podobnej trwałości
Jak wiadomo, drewno jest bardziej miękkie niż kamień czy gres, lecz odpowiednio pielęgnowane może służyć długie lata. Każdy materiał z czasem się zużywa i niszczy, ale najlepiej jest, gdy obie posadzki będą starzały się w miarę jednocześnie i równomiernie. Podłoga drewniana, która ładnie się starzeje, jest tak samo wartościowa jak nowa. Tym bardziej że dziś jest moda na surowe podłogi drewniane, postarzane, specjalnie patynowane, nieselekcjonowane, z sękami lub drobnymi otworami „po kornikach”. Nie należy jednak łączyć materiałów o skrajnie różnych parametrach na wytrzymałość, jak na przykład kamień i panel laminowany o niskiej klasie ścieralności, aby nie narażać się na zbyt częstą wymianę jednego z materiałów. Demontaż starej i układanie nowej posadzki w jednej części grozi zniszczeniem tej drugiej.
Dylatacje na połączeniach podłóg
W miejscach łączenia różnych materiałów posadzkowych należy wykonać odpowiednie dylatacje, ponieważ każdy z nich odmiennie pracuje zależnie od temperatury i wilgotności powietrza. Powinny one pokrywać się z dylatacjami pośrednimi w podkładzie podłogowym. Betonowy podkład podłogowy musi być pocięty na mniejsze fragmenty, żeby uniknąć jego niekontrolowanego popękania. Dylatacje te powinny być później przeniesione na warstwę podłogi, szczególnie wykończonej gresem lub kamieniem. Korzystne jest łączenie różnych materiałów posadzkowych właśnie w miejscu dylatacji (brak dylatacji jest częstą przyczyną pękania płytek). Duże powierzchnie dylatuje się co 6 m, a te z ogrzewaniem podłogowym co 3 m. W miarę możliwości powinno się tworzyć osobne pola o kształcie kwadratu czy prostokąta.
Dylatacje obwodowe
Oprócz dylatacji na styku posadzek i dylatacji pośrednich należy zrobić je także pod ścianami po obwodzie podłogi. Te ostatnie później przykrywa listwa cokołowa. Szerokość dylatacji jest uzależniona od rodzaju materiału, którym wykańcza się posadzkę. Najmniej stabilne jest drewno. Na skutek wahań wilgotności powietrza ciągle zmienia swoją objętość. Im szersza i dłuższa jest deska, tym większym ulega odkształceniom i tym większe szczeliny należy zostawić. Kamień czy gres nie mają takich właściwości. Jedynie w przypadku ogrzewania podłogowego zainstalowanego pod posadzką z tych materiałów następuje pewna ich rozszerzalność.
Autor: Andrzej Szandomirski
Dylatacja z korka ogranicza przenikanie ciepła z kamiennej posadzki do przylegających do niej desek. Jeśli podłoga nie jest ogrzewana, wystarczy szczelinę między kamieniem a drewnem wypełnić spoiną elastyczną
Czym wypełniać dylatacje
- Spoiny elastyczne
To najprostsze i zarazem najbardziej estetyczne łączenie pozwalające na niezależną pracę sąsiadujących ze sobą posadzek. Spoiny elastyczne zapewniają też szczelność, więc powinny być stosowane w pomieszczeniach wilgotnych. Wykorzystuje się tu silikony, elastomery lub korek w postaci półpłynnej, dobierając odpowiednią barwę, najbardziej zbliżoną do kolorystyki jednej z posadzek. Łączenie takie może mieć zaledwie kilka milimetrów szerokości. Przed wykonaniem wypełnienia należy oczyścić szczelinę z pyłu i odtłuścić ją w celu uzyskania lepszej przyczepności do podłoża. Spoiny elastyczne robi się na końcu prac, po położeniu obydwu rodzajów posadzki. Najczęściej stosuje się je przy połączeniach drewna z kamieniem lub gresem.
- Korek
Wykorzystuje się go przeważnie podczas układania podłogi drewnianej, która będzie szlifowana. Pasy korka o wysokości równej grubości podłogi wkleja się podczas wykonywania podłogi z drewna. W czasie szlifowania wyrównuje się posadzkę i dylatację, tak żeby doprowadzić je do jednego poziomu. Żeby zabezpieczyć korek przed uszkodzeniem mechanicznym, wilgocią, przebarwianiem, lakieruje się go lub olejuje wraz z deskami. Tak samo jak drewno można go też łatwo barwić. Szerokość dylatacji z korka jest nieco większa niż spoiny elastycznej i wynosi mniej więcej 0,5 cm. Ze względu na bardzo dobre właściwości izolacyjne korek można stosować przy łączeniu drewna z ogrzewaną posadzką z płytek lub kamienia.
- Listwy podłogowe
Mają one różne rozmiary, kształty i kolory. Listwy podłogowe mogą być wykonane z na przykład ze stali nierdzewnej, z aluminium, mosiądzu, tworzywa sztucznego. Występują także w wersji perforowanej do połączeń krzywoliniowych. Elastyczne listwy można dowolnie wygiąć, żeby wykonać dylatacje po łuku lub o dowolnym innym kształcie. Dobiera się je zależnie od wysokości oraz rodzaju użytych materiałów wykończeniowych. Najczęściej są stosowane wtedy, kiedy jedną z okładzin jest podłoga pływająca, czyli niezwiązana na stałe z podkładem, na przykład panele, deska warstwowa. Układa się je w ten sposób, że jedna krawędź jest zawsze na stałe przytwierdzona do podłoża, trzeba ją więc zatopić w kleju pod drugą (niepływającą) posadzką. Drugi koniec listwy nie może być przytwierdzony do wierzchniej warstwy podłogi pływającej. Dzięki temu listwa nie „pływa” razem z nią, a spełnia podobną funkcję jak cokoły przyścienne – utrzymuje podłogę w płaszczyźnie oraz zabezpiecza jej brzegi przed uszkodzeniem mechanicznym i wilgocią. Listwy podłogowe często wykorzystujemy też do zakrycia nierównych krawędzi materiału oraz na łączeniach podłóg o różnym poziomie. Listwą jesteś w stanie zamaskować różnicę wysokości posadzek, jednak powstaje wtedy niebezpieczny w użytkowaniu i mało estetyczny uskok.
