Dlaczego płytki na tarasie odpadają? Jak przyklejać płytki
Dlaczego płytki ceramiczne na tarasie albo schodach zewnętrznych po jakimś czasie odklejają się? Jak uniknąć błędów w układaniu płytek ceramicznych? Jak prawidłowo układać płytki na tarasie?
Jeśli na tarasie lub schodach jest pęknięta albo ukruszona płytka, popękana spoina, wykruszony silikon, to znaczy, że proces destrukcji trwa na całej powierzchni, tylko w różnych miejscach jest on jeszcze na innym etapie. W przypadku tarasu czy schodów na gruncie wykonywanie miejscowego, punktowego remontu właściwie nie ma sensu. Można wymienić jedną płytkę lub kilka, ale to będzie półśrodek, naprawa tylko na jakiś czas. Rozsądnym rozwiązaniem jest całościowa naprawa tarasu lub schodów, czyli wymiana całej warstwy wykończeniowej. Podpowiadamy, jak zrobić to bez błędów, wtedy płytki na zewnątrz nie będą odpadały.
Najczęstsze przyczyn odpadania płytek na tarasie:
• brak hydroizolacji - brak hydroizolacji konstrukcji objawia się najpierw wysoleniami na płytkach. Po pewnym czasie płytki ię odkleją; • niewłaściwy klej do płytek;• pustki powietrzne pod płytkami - kruszące się spoiny otwierają drogę wodzie, która już pracuje pod spodem okładziny, wkrótce odpadną płytki;• zbyt wąskie spoiny - również zbyt wąskie spoiny mogą spowodować popękanie płytek;• brak dylatacji na dużym tarasie
Dlaczego płytki na tarasie odpadają?
Okładzina na tarasie lub schodach na gruncie musi być wodoszczelna, ale jednocześnie paroprzepuszczalna. Wodoszczelna, żeby nie dopuścić wody do wnętrza konstrukcji. Paroprzepuszczalna, żeby umożliwić odparowanie wilgoci, która jednak tam się przedostanie. Wilgoć ta może pochodzić z różnych źródeł. Na przykład może to być resztka wody użytej do rozrobienia zapraw klejowych lub wykonania płyty betonowej. Może to być także wilgoć podciągana kapilarnie z gruntu, jeśli płyta tarasu nie ma odpowiedniej hydroizolacji. Woda w połączeniu z mrozem zimą i wysoką temperaturą latem powoduje powstawanie ogromnych sił. Podczas zamiany wody w lód na skutek zwiększania jej objętości występuje tak wielkie parcie od spodu na płytki, że może je oderwać od po łoża. W czasie zamiany wody w parę wodną powstaje duże ciśnienie, bo ta szuka ujścia. W efekcie parcia pary wodnej może również dojść do odklejania się płytek na tarasie.
Płytki układane na zewnątrz będą ulegały odkształceniom pod wpływem zmian temperatury. Latem na skutek ciepła będą się rozszerzać, a zimą pod wpływem mrozu kurczyć. Płytki są przyklejane na płycie betonowej, która także ulega zmianom w takich okolicznościach. Ale beton pracuje inaczej niż płytki ceramiczne. Dlatego te dwa materiały muszą być połączone za pośrednictwem bardzo elastycznego spoiwa, które będzie ulegać różnym odkształceniom na każdym styku. Dobór kleju do wykonywania okładziny z płytek na zewnątrz jest więc bardzo ważny.
Zobacz galerię zdjęć: Tarasy i ich naprawa - inspiracje oraz porady
Autor: Vetrex
Szerokie przesuwne drzwi tarasowe to obecnie standardowe wyposażenie każdego salonu połączonego z tarasem. Dąży się do obniżania progu, który może mieć 2-3 cm.
WIDEO: Najczęstsze błędy w klejeniu płytek
Jak uniknać odpadania płytek: prawidłowo wykonaj płytę betonową tarasu
Powinna się ona opierać na podsypce z piasku stanowiącej warstwę drenażową. Na niej układa sie warstwę chudego betonu o grubości 5 cm, na której wykonuje się hydroizolację tarasu, zależnie od warunków gruntowych na działce – typu lekkiego lub ciężkiego. Ma ona za zadanie zabezpieczyć taras czy schody przed wilgocią podciąganą kapilarnie z gruntu. Warstwę bitumu albo papy nakładamy także na pionowe krawędzie betonu do poziomu gruntu, czyli do linii, powyżej której będą przyklejane płytki.
Na hydroizolacji wykonuje sie właściwą płytę tarasu z betonu klasy co najmniej C15. Musi mieć ona spadek w kierunku ogrodu (2%), żeby w czasie deszczu woda nie podciekała pod ściany domu. Jeśli na budowie przygotujemy beton o gęstej konsystencji, spadek można zrobić od razu podczas wykonywania płyty. Można też po jej związaniu zrobić warstwę spadkową z zaprawy cementowej. Jej minimalna grubość powinna wyno sić w najcieńszym miejscu 1 cm. Żeby obie warstwy betonowe dobrze się ze sobą związały, muszą być połączone warstwą sczepną, na przykład zaprawą polimerowocementową. Jest to szcze gólnie ważne, gdy wykańczamy taras po pewnym czasie od wykonania płyty betonowej. Często płytę tarasu buduje się razem ze stanem surowym budynku, a wykańcza ją nawet po kilku latach. Trzeba wtedy sprawdzić stan podłoża. Podobnie postępujemy w czasie remontu, gdy skuliśmy wszystkie płytki. Podłoże musi być czyste i suche, mocne i nośne, nie może pylić.
Zabezpiecz płytki przed odpadaniem: jak ułożyć hydroizolację podpłytkową
Na mocnym i suchym podłożu układamy kolejną hydroizolację – podpłytkową. Najlepiej w tym miejscu sprawdzają się cementowe szlamy uszczelniające, bo są dobrym podłożem dla zapraw klejowych do płytek. Mogą one być jedno lub dwuskładnikowe. Te drugie są modyfikowane polimerami, a zatem mocniejsze. Szlam nanosi się w dwóch cienkich warstwach (12 mm). Hydroizolację ze szlamu należy ułożyć także na pionowych ścianach konstrukcji tarasu, na które będą naklejone płyt ki. Jako hydroizolację można również zastosować maty uszczelniające – wkleja się je w zaprawę do płytek.
Na tym etapie należy uszczelnić miejsca krytyczne. Na styku ze ścianą domu i wzdłuż dylatacji konstrukcyjnych wkleja się taśmę uszczelniającą. Powinna to być taśma do zastosowań zewnętrznych wykonana z elastomeru termoplastycznego pokrytego obu stronnie tkaniną polipropylenową, która będzie trwała w silnie zasadowym środowisku cementowych zapraw klejowych. Również jeśli chcemy zastosować obróbki blacharskie po obwodzie tarasu lub schodów, wklejamy je teraz. Obróbki powinny być wykonane z materiału, który może wchodzić w kontakt z zasadowymi zaprawami klejowymi. Dlatego nie może to być zwykła blacha stalowa ocynkowana i pokryta farbą, bo po pewnym czasie zacznie ona rdzewieć i umieszczone na niej płytki się oderwą. Obecnie można znaleźć gotowe profile tarasowe z aluminium zabezpieczonego antykorozyjnymi powłokami lakierniczymi tak, że nie ulegną one zniszczeniu w kontakcie z chemią budowlaną. Obróbki mocuje się między warstwami szlamu. Na tak przygotowanym podłożu można przyklejać płytki.
Dobrze wybierz klej do płytek
Do klejenia płytek na zewnątrz należy stosować zaprawy klejowe o podwyższonych parametrach w zakresie przyczepności – kleje klasy C2. Warto też sięgać po kleje odkształcalne, czyli te oznaczone symbolem S1, które mają znacznie większy dodatek żywic, więc są mocniejsze i lepiej pracują na powierzchniach narażonych na zmianę temperatury. Grubość warstwy kleju musi być taka, jaką przewiduje producent. Gdy się ją przekroczy, płytka może zostać wciągnięta podczas schnięcia zaprawy, bo nastąpi zbyt duży skurcz. Po pewnym czasie może ona popękać.
Można używać zapraw cienko- i grubowarstwowych. Te drugie bardzo często mają właściwości samorozpływne, więc są polecane do używania na zewnątrz, ponieważ tam przestrzeń pod płytkami musi być wypełniona w 100%. Można to osiągnąć na dwa sposoby.
Zaprawy grubowarstwowe układa się na co najmniej 1 cm. Klej pod ciężarem płytki samoczynnie rozlewa się i wypełnia przestrzeń pod nią. To dobra metoda układania płyt wielkoformatowych na tarasie.
Można też nakładać klej na podłoże i na spód płytek. Wtedy można stosować kleje cienkowarstwowe, bo po połączeniu dwóch warstw powstanie wypełnienie o grubości 57 mm. Jest to wygodne, gdy kleimy płytki o niezbyt dużych rozmiarach. Przy dużych i ciężkich elementach może być konieczne pracowanie w zespołach. Szybciej wykonamy okładzinę z płytek za pomocą samorozpływnych klejów grubowarstwowych.
Klej klasy S2 może być potrzebny do przytwierdzania wielkich płyt ze spieków kwarcowych, które mają znikomą nasiąkliwość. Są one od spodu pokryte plecionką wzmacniającą. Do ich mocowania należy używać zapraw cienkowarstwowych.
Wybierz płytki mrozoodporne
Na zewnątrz domu wykonujemy okładziny z płytek mrozoodpornych, czyli o jak najniższej nasiąkliwości. Obecnie na tarasach czy schodach najczęściej stosuje sie płytki gresowe, które są praktycznie nienasiąkliwe (<1%). Nie należy układać tam płytek nasiąkliwych, bo nie są one mrozoodporne. Dla nich normą jest odporność tylko na 30 cykli zamrażania i rozmrażania, gdy temperatura przechodzi przez 0oC. W Polsce mamy jedne z najtrudniejszych warunków klimatycznych do układania płytek ceramicznych na zewnątrz. Przeciętnie mamy ponad 100 takich cykli rocznie, choć zarejestrowano rok, w którym było ich prawie 200. Najlepiej jest wybierać na taras jasne płytki, zwłaszcza gdy będą wystawione na najsilniej operujące słońce na południowej stronie domu. Płytki ciemne bardziej absorbują ciepło i bardziej się rozszerzają i sa naraożone na odpadanie. Powinno się unikać dużych formatów płytek układanych na tarasie, bo w takiej okładzinie jest mało spoin w stosunku do całej powierzchni (chyba że zrobimy bardzo szerokie fugi).
Nie lekceważ spoin
Do fugowania płytek na tarasie najlepiej używać spoin cementowych klasy CG2 przeznaczonych do stosowania na zewnątrz. Muszą być one elastyczne i paroprzepuszczalne, czyli umożliwiać kompensowanie naprężeń powstających w okładzinie na skutek liniowego rozszerzania się płytek oraz odparowanie wilgoci, która może znaleźć się pod płytkami. Nie należy używać fug epoksydowych, bo nie są one paroprzepuszczalne. Jako minimalną szerokość spoin trzeba przyjąć 5 mm. Niemieckie wytyczne mówią, że spoiny powinny stanowić 10% powierzchni tarasu. Przy układaniu płytek wielkoformatowych fugi powinny być bardzo szerokie, nawet ponadcentymetrowe.
Sprawdź też:
Wykonaj dylatacje na tarasie
Są one konieczne na dużych tarasach. Płyta powinna być podzielona na pola o powierzchni 3 x 3, 4 x 4 m. Wszystkie dylatacje należy przenieść do warstwy okładziny. Na wysokości dylatacji głównych, konstrukcyjnych w szlam uszczelniający wkleja się taśmę uszczelniającą. Podczas wykonywania okładziny styk płytek w tym miejscu wypełniamy sznurem dylatacyjnym, a na wierzchu układamy silikonową lub poliuretanową zaprawę dylatacyjną – masę zalewową. Stanowią one rodzaj dylatacji w stanie płynnym, więc dobrze wypełniają pustą przestrzeń.
Sprawdź też:
Wokół ścian domu, do których przylega taras, robi się dylatacje brzegowe. Płytki docina się tak, że pomiędzy ich brzegiem a ścianą domu pozostaje mniej więcej 1 cm wolnej przestrzeni. Wypełnia się ją silikonem i nakrywa pionowo ustawioną płytką cokołową. Styki tej płytki ze ścianą i płytką tarasu również wypełnia się silikonem.
Na tarasie mogą być także potrzebne dylatacje pozorne w samej okładzinie. Kiedy nieduży taras jest długi i wąski, może nie być potrzebna dylatacja konstrukcyjna w płycie. Ale gdy okładzina będzie mieć na przykład 6 m długości, warto podzielić ją chociaż na pół. Podobnie powinno się zmniejszyć pola okładziny, gdy taras ma kształt litery L. Wtedy dylatację pozorną robi się ukośnie po przekątnej narożnika. W takiej dylatacji na styku płytek nie stosujemy zaprawy do spoinowania, ale nakładamy silikon.
Kontroluj styki płytek
Do wypełniania styków, na przykład między płytką na tarasie przy ścianie domu a cokolikiem lub na krawędzi wewnętrznej płytek tworzących stopień schodów, najlepszy jest silikon przeznaczony do zastosowania na zewnątrz. Silikon nakłada się na powierzchnie oczyszczone, niepokryte kurzem, niepylące. Jest to materiał elastyczny, dostępny w wielu kolorach, więc bez trudu dobierzemy go do barwy spoin.
Szczelnie osadź balustrady
Należy unikać montowania balustrad od góry na płytkach, czyli tak, że ich mocowanie przebija warstwę płytek i betonu. Znacznie bezpieczniejsze jest jednak mocowanie balustrad z boku konstrukcji.
Podczas wykonywania okładziny musimy bardzo dokładnie uszczelnić szlamem cementowym lub szlamem i specjalnymi mankietami hydroizolacyjnymi styk podstawy słupków balustrady z płytą. W dobrych mankietach do uszczelnień jest tak zwana strefa swobodnej deformacji, która służy do szczelnego otulenia mocowanego elementu.
Można do tego użyć kotew chemicznych stanowiących jednocześnie element mocujący i szczelne wypełnienie nawierconego otworu. Po ułożeniu płytek styk z metalowym elementem balustrady trzeba bardzo starannie wypełnić elastycznym silikonem.
Dobrym rozwiązaniem uszczelnienia tego miejsca są również masy zalewowe.
