Klej C2: najlepszy do płytek. Uniwersalne zaprawy klejące
Klej klasy C2 jest uniwersalny. Często bywa nazywany klejem do wszystkich płytek i na wszystkie podłoża. To m.in. kleje do płytek wielkoformatowych, kleje na trudne podłoża, kleje na podłogówkę. Dowiedz się, jakie mają cechy i jak je stosować.
Bardzo wiele klejów klasy C2 można stosować nie tylko do układania płytek ceramicznych. Wykorzystywane bywają również do mocowania płyt styropianowych, z wełny mineralnej, wełny drzewnej, dźwiękochłonnych, kompozytowych, z betonu architektonicznego. Zaprawy klejowe klasy C2 są produkowane w różnorodnych wariantach, tak żeby można było ich używać w różnych sytuacjach. Zawsze trzeba upewnić się, czy producent dopuszcza ich wykorzystanie w konkretnej – twojej – sytuacji.
Do czego stosować klej C2
Klej klasy C2 wyróżnia to, że można go stosować do wykonywania okładzin na niemal wszystkich podłożach budowlanych wewnątrz i na zewnątrz. Standardowo są to:
- wewnętrzne tynki cementowe,
- cementowo-wapienne i gipsowe,
- beton,
- cementowe i anhydrytowe podkłady podłogowe.
Kleje o zwiększonej przyczepności i elastyczności można wykorzystać do mocowania płytek na podłożach odkształcalnych, czyli posadzkach z ogrzewaniem podłogowym oraz na zewnątrz - na balkonach, tarasach i elewacjach. Tam zaprawa musi wytrzymać duże naprężenia termiczne. Wewnątrz - spowodowane rozgrzewaniem i wychładzaniem się podłóg, na zewnątrz – związane ze znacznymi dziennymi wahaniami temperatury latem oraz cyklami zamarzania i odmarzania zimą. Kleje C2 sprawdzą się też na tak zwanych podłożach trudnych i krytycznych – śliskich, mało przyczepnych, podlegajacych odkształceniom, drganiom. Kleje C2 mają ponadto tak dużą wytrzymałość, że służą do mocowania płytek na powierzchniach obciążonych intensywnym ruchem w obiektach użyteczności publicznej, np. szkołach, galeriach handlowych, dworcach. Można je również stosować do wykonywania okładzin w pomieszczeniach mokrych lub narażonych na zawilgocenie, na przykład łazienkach, natryskach, pralniach.
Ważny składnik - żywica polimerowa
Żeby powstały kleje klasy C2, konieczne jest zastosowanie żywic polimerowych. Są one dodawane w postaci proszków redyspergowalnych, czyli ciekłych polimerów poddanych suszeniu. Polimery poprawiają urabialność zaprawy klejowej i ułatwiają jej nakładanie, a także zwiększają jej przyczepność. Ten dodatek sprawia, że można przyklejać płytki o niewielkiej nasiąkliwości do nieporowatych podłoży o małej przyczepności. Ponieważ w kleju powstaje siatka mikropołączeń polimerowych, płytka i podłoże wiążą z klejem na zasadzie adhezji – przylegania. Zaprawa klejowa z dodatkiem polimerów jest mniej nasiąkliwa, mrozoodporna, bardziej odkształcalna, może być stosowana na podłożach trudnych, krytycznych.
Kleje do płytek zbrojone włóknem
Włókna celulozowe lub z tworzyw sztucznych poprawiają reologię (plastyczność i płynięcie) rozrobionej zaprawy, wydłużają czas otwarty i ograniczają spływ. Zwiększają stabilność płytek bezpośrednio po ich przyklejeniu do podłoża. Zmniejszają zaś ryzyko powstawania rys skurczowych podczas wiązania i wysychania kleju, ponieważ stanowią swoiste zbrojenie masy. Zaprawa klejowa z włóknami po stwardnieniu osiąga większą wytrzymałość i przyczepność do podłoża.
Trzy klasy klejów C2
Zaprawy klejowe przygotowuje się z myślą o różnych zastosowaniach i wygodzie glazurników. Wyznaczono trzy klasy opcjonalne, które są oznaczane na opakowaniach literami F, E lub T. Żeby uzyskać zaprawy szybkowiążące, oznaczane literą F, stosuje się cement o wysokiej wytrzymałości wczesnej oraz chemiczne przyspieszacze twardnienia. Takie kleje są wykorzystywane podczas szybkich remontów. Mają skrócony mniej więcej o połowę czas otwarty (tylko 20 minut), więc glazurnik musi pracować w szybkim tempie. Za to okładzinę wykonaną na podłodze da się spoinować już po czterech godzinach, a pełne jej obciążenie może nastąpić po trzech dniach. Dla glazurników pracujących wolniej przygotowano zaprawy o wydłużonym czasie otwartym, oznaczane literą E. Stosujący je posadzkarz ma więcej czasu na rozkładanie płytek i korygowanie ich położenia (nawet 45 minut). Może rozprowadzać zaprawę na większej powierzchni i jednorazowo przyklejać większą partię płytek.
Kleje do płytek żelowe
Krzemionka jest stosowana w klejach żelowych, żeby modyfikować konsystencję kleju zależnie od jego przeznaczenia. Wiąże ona wodę w sposób warstwowy, w wyniku czego powstaje zaprawa klejowa o konsystencji żelu. To pozwala regulować – zwiększyć lub zmniejszyć – ilość wody zarobowej potrzebnej do przygotowania masy klejącej. Generalnie kleje żelowe można rozrabiać większą ilością wody niż w przypadku standardowych zapraw cementowych. Ponadto można użyć jej w kilku wariantach, zależnie od tego, co chcesz mocować i gdzie. Jeśli dodasz więcej wody, powstanie rzadszy klej rozpływny, który dobrze wypełni przestrzeń pod płytkami nawet bardzo dużego formatu. Konsystencja żelowa zapewnia też brak zjawiska zapadania się kleju pod ciężarem płytek. Gdy dodasz mniej wody, powstanie zaprawa o ograniczonym spływie, którą można zastosować do przyklejania płytek na ścianie od góry bez ich podpierania. Glazurnik może też dodać tyle wody, ile lubi, żeby powstała zaprawa o wygodnej dla niego gęstości.
Autor: Murator
Więcej na ten temat zapraw klejowych czytaj na stronie miesiecznik.murator.pl
