Nowoczesna izolacja ze szkła piankowego: ocieplenie płyty fundamentowej
Granulowane szkło piankowe to nowoczesny, przyjazny środowisku materiał izolacyjny. W domach jednorodzinnych najczęściej używa się go do ocieplenia płyty fundamentowej.
Granulowane szkło piankowe powstaje w całości lub znacznej części ze stłuczki szklanej z recyklingu. Ma więc wiele cech zwykłego szkła – jest niepalne, mrozoodporne, niewrażliwe na wilgoć, korozję, gnicie i rozkład. Jest bardzo twarde – ani szczury, ani myszy go nie uszkodzą. Do tego dochodzą zalety, jakich szkło nabywa w procesie spieniania. W jego strukturę jest wprowadzane powietrze i zostaje ono uwięzione w milionach zamkniętych komórek. Spieniony materiał staje się wtedy izolatorem. Jego współczynnik przewodzenia ciepła wynosi 0,07-0,08 W/(m.K). Taka termoizolacja jest odporna na wilgoć, pleśnie, grzyby, gryzonie. Przez wiele lat nie traci swoich właściwości, nawet pod znacznym obciążeniem. Dzięki temu nadaje się szczególnie tam, gdzie może wystąpić zagrożenie okresowo podnoszącą się wodą gruntową (tworzy wówczas warstwę drenującą).
Szkłem piankowym można:
- obsypywać tradycyjne fundamenty,
- układać je pod podłogą na gruncie,
- układać je pod płytą fundamentową.
Izolacja termiczna pod płytą fundamentową
Współcześnie budowane płyty fundamentowe najczęściej izoluje się od spodu. Umożliwia to odcięcie całego budynku od zimnego i wilgotnego gruntu. Materiał izolacyjny musi więc być odporny na wilgoć i wytrzymały. A cechy te powinny pozostać niezmienne przez wiele lat. Cały budynek waży często nawet 150 ton. Gdyby izolacja się ugięła, płyta mogłaby się przekrzywić, a na skutek tego w ścianach pojawiłyby się pęknięcia. Niekorzystne jest też podnoszenie się poziomu wody gruntowej, bo mokre ocieplenie ma niższą izolacyjność. Dlatego tak ważna jest ocena gruntu pod fundamentem oraz prawidłowe przygotowanie podłoża. Stosując standardowe rozwiązania izolacyjne (płyty XPS i EPS), pod płytą buduje się odpowiednio zagęszczoną podbudowę, czasami dodatkowo układa się warstwę chudego betonu. Jeśli decydujemy się na wykorzystanie granulowanego szkła piankowego, podbudowa (z pospółki, ze żwiru lub z piasku) z reguły nie jest potrzebna. Zastępuje ją odpowiednio gruba warstwa granulatu szklanego, który łączy funkcje podbudowy i izolacji. Właśnie wtedy, gdy konstruktor zaleca częściową lub całościową wymianę gruntu pod płytą, często jest wybierane szkło piankowe. Jest tak w przypadku gruntów wysadzinowych.
Izolując płytę szkłem piankowym zamiast płytami XPS-u (lub łącząc szkło z jedną cienką warstwą XPS-u), można zazwyczaj uniknąć kosztownej wymiany gruntu.
Aby grunt pod budynkiem nie zamarzał i nie dochodziło do powstania wysadzin, oprócz granulatu szkła wykorzystuje się również opaski przeciwwysadzinowe z XPS-u (pionowe albo poziome) oraz drenaż.
Zazwyczaj pod płytę w domu jednorodzinnym stosuje się 40-centymetrową warstwę granulatu (po zagęszczeniu). Pozwala to osiągnąć współczynnik przenikania ciepła U płyty na poziomie 0,2 W/(m2.K).
Polecany artykuł:
Układanie izolacji ze szkła piankowego
Wykop szerokoprzestrzenny ma zazwyczaj obrys o 1 m większy niż obrys płyty fundamentowej. Na jego dnie układa się warstwę piasku, w której rozprowadza się przyłącza instalacji. Następnie na warstwie piasku rozwija się geowłókninę o gramaturze minimum 150 g/m2, która oddziela grunt od izolacji ze szkła piankowego. Geowłókninę wywija się też na boki wykopu, pozostawiając 20-30 cm zapasu, aby po rozłożeniu granulatu owinąć nią szkło od góry. Ochroni to granulat przed zanieczyszczeniem.
Szkło piankowe zwykle rozkłada się warstwami (najczęściej wystarczą dwie). Wsypuje się je do wykopu i rozgarnia grabiami tak, aby warstwa miała grubość 30-40 cm. Żeby ułatwić sobie pracę, można zamówić granulat w workach. Geowłókninę dzieli się wówczas na pola. Kolejne worki opróżnia się nad poszczególnymi polami, co ułatwia równomierne rozprowadzenie granulatu. Każdą z warstw zagęszcza się zagęszczarką płytową lub walcem (jego waga nie powinna przekraczać 100 kg). Szkło ma 30-procentową ściśliwość, co oznacza, że po zagęszczeniu warstwa robi się mniej więcej o 1/3 niższa i w rezultacie ma grubość 20-27 cm. W wyniku zagęszczania bryłki szkła mocno się klinują.
W taki sam sposób robi się kolejną warstwę izolacji. Nadmiar geowłókniny na obwodzie zawija się na izolację, tworząc rodzaj worka.
Na szkle piankowym układa się warstwę separacyjną z folii polietylenowej zapobiegającą wpływaniu w izolację betonu, ustawia szalunki, rozkłada zbrojenie i betonuje płytę.
Do zaizolowania płyty fundamentowej pod domem o powierzchni posadowienia 120-180 m2 potrzeba 60-90 m3 granulatu.
