Płytki podłogowe na tarasie betonowym. Zasady układania płytek ceramicznych
Okładzina z płytek ceramicznych na tarasie betonowym to klasyczne i popularne rozwiązanie. Z pozoru wydaje się proste, tymczasem jest to jedna z najtrudniejszych prac wykończeniowych. Podpowiadamy, jak układać płytki podłogowe, żeby posadzka była trwała.
W czasie wykonywania płyty często nie ma jeszcze pomysłu, jak będziesz wykańczać taras. Od razu jednak powinno się uformować ją ze spadkiem 1,5-2%, tak żeby woda ściekała w kierunku ogrodu. To różnica wysokości 1,5-2 cm na 1 m długości. Jeśli dopiero podczas prac wykończeniowych robi się warstwę spadkową, należy pamiętać, że jej minimalna wysokość na niższym końcu to 2 cm. Pamiętając o tym, powinieneś tak wyprowadzić poziom tarasu, żeby uzyskać odpowiednią wysokość dla później wykonywanych warstw. Taras na płycie możesz wykończyć płytkami ceramicznymi, betonowymi lub kamiennymi. Okładziny mają różną grubość. Najcieńsza jest ceramika – ma 0,5-1,5 cm. Płytki z betonu mają zwykle 4 cm grubości. Elementy z kamienia naturalnego mogą mieć grubość 1,5-4 cm. Taras powinien mieć hydroizolację. Jej warstwa ma zwykle grubość 0,5-1 cm. Na warstwę kleju przyjmuje się zwykle 1 cm, choć są zaprawy, na przykład rozpływne, które stosuje się w dwa razy cieńszej warstwie. Ciekawym rozwiązaniem jest układanie płytek na warstwie drenażowej z matą drenażową. Taka warstwa powinna mieć co najmniej 2 cm grubości (plus mata i płytki). W ostateczności, gdy mamy bardzo mało przestrzeni na posadzkę, żeby przykleić płytki, można sięgnąć po klej, który jest jednocześnie hydroizolacją.
Taras betonowy
Taras to podłoże odkształcalne określane mianem trudnego, krytycznego. Najtrudniejsze warunki będą panowały na nasłonecznionym tarasie od południa. Latem w upalne dni jego powłoka będzie nagrzewać się do temperatury nawet 50oC. Bardzo ciemne płytki mogą osiągnąć jeszcze wyższą temperaturę. Podczas nagłej burzy zostaną błyskawicznie schłodzone do na przykład 15oC. Zimą słońce będzie je grzało z wierzchu, a od spodu z ziemi będzie ciągnął mróz. W dzień na słonecznym tarasie może być +30oC, a nocą -30oC. Nieco łagodniejsze warunki, o nie tak ekstremalnych wahaniach, będą panowały na tarasie położonym od wschodu lub zachodu. Płytki okładziny rozszerzają się pod wpływem wysokiej temperatury, również klej pod spodem ulega odkształceniu. Ale każdy z tych materiałów będzie pracował inaczej. Innym zagrożeniem jest woda, która może przedostać się pod spód okładziny. Gdy zimą zamarznie, spowoduje odspojenie się płytek. Dlatego prace wykończeniowe muszą być wykonane niezwykle starannie.
Płyta tarasowa
Buduje się ją podczas wznoszenia stanu surowego albo dopiero po wykończeniu domu. Układanie płytek możesz rozpocząć po całkowitym związaniu betonu, czyli po mniej więcej czterech tygodniach. Jeśli wykonana wcześniej płyta czekała kilka lat na wykończenie, musisz dokładnie sprawdzić, w jakim jest stanie. Wszelkie pęknięcia powinno się spróbować rozkuć, aby sprawdzić, czy są stabilne. Niezwiązane fragmenty betonu trzeba usunąć. Stara płyta na pewno będzie miała nierówną powierzchnię, dlatego powinno się ją wyrównać zaprawą naprawczą. W razie dużych uszkodzeń warto sięgnąć po zaprawy wzmocnione włóknami rozproszonymi.
Kiedy kleić płytki tarasowe?
Płytki na tarasie układa się od wiosny do jesieni. Większość zapraw klejowych jest przeznaczona do stosowania w temperaturze 5-25oC. Optymalne parametry osiąga zaprawa powoli wiążąca w temperaturze około 20oC i przy wilgotności powietrza 60%. W czasie układania dobrze jest osłonić taras siatkami cieniującymi. Najtrudniejsze będzie klejenie płyt na nasłonecznionym, nieosłoniętym od wiatru tarasie południowym. Powinno się to robić wieczorem, żeby w ciągu nocy zaprawa prawidłowo związała i nabrała optymalnych właściwości. Jeśli przyjdzie to robić w dzień, zaprawę trzeba rozrabiać małymi porcjami do szybkiego wykorzystania. Większość klejów ma czas otwarty około 30 minut, podczas którego można skorygować ułożenie płytek. W upały ten czas na pewno będzie krótszy. W upalny dzień można zaprawę rozrobić nieco większą ilością wody, ale nie wolno nigdy dolewać wody do już zarobionej zaprawy, jeśli zgęstniała.
Jakie kleje do płytek?
Do układania płytek na zewnątrz używa się elastycznych (odkształcalnych) klejów mrozoodpornych o podwyższonej przyczepności (klasy C2 S1). Można je także wykorzystać do mocowania płyt z betonu. Do płyt o bardzo dużej powierzchni należy używać klejów rozpływnych. W szczególnych warunkach, na przykład do przyklejenia dużych płyt ciemnego gresu o bardzo niskiej nasiąkliwości w miejscach bardzo nasłonecznionych, można zastosować wysokoodkształcalne zaprawy klejowe klasy C2 S2. Płytki klinkierowe należy mocować preparatami przeznaczonymi do tego materiału, niezawierającymi domieszek wapiennych.
Klej do kamienia
Jeśli zdecydujesz się na wykonanie okładziny z kamienia naturalnego, musimy zwrócić uwagę na to, czy dany materiał jest wrażliwy na wilgoć i mogące powstać pod jej wpływem przebarwienia. Płyty z kamienia naturalnego ciemnego koloru i odpornego na wilgoć można mocować takimi samymi zaprawami jak do klejenia materiałów ceramicznych. Do jasnego kamienia, na przykład piaskowca, marmuru, są przeznaczone kleje białe albo srebrnoszare. Jeżeli stosujesz kamień o średniej nasiąkliwości, pewnym rozwiązaniem jest przyklejanie go zaprawą szybkowiążącą (oznaczenie F), żeby wilgoć nie została wchłonięta przez płytki.
Sposób klejenia płytek podłogowych
Klej nanosi się pacą zębatą metodą kombinowaną. Na powierzchni tarasu kładzie się warstwę grubości kilku milimetrów, a dodatkowo spodnią powierzchnię płyty pokrywa się cienką warstwą zaprawy. Po położeniu płyty na podłożu powinna powstać zwarta warstwa zaprawy, która całkowicie wypełni przestrzeń pod płytką. Zaprawę rozpływną powinno się nanosić pacą zębatą z zaokrąglonymi wycięciami. Kładzie się ją tylko na podłoże. Aby zapewnić wypełnienie klejem całej przestrzeni pod płytką, dobrze jest ją położyć nieco z boku od wyznaczonej pozycji, leciutko przesunąć w prawo i lewo i docisnąć.
Fugowanie
Do fugowania używaj spoin mrozoodpornych, elastycznych i paroprzepuszczalnych. Im większe płytki, tym szerszą fugę trzeba zrobić. Na tarasie szczeliny między płytkami o wymiarze 30 x 30 cm powinny mieć minimum 4-5 mm szerokości, między dużymi płytkami – 1 cm, a w wypadku nieregularnych płyt z kamienia naturalnego – nawet 2-3 cm. Terakota, gres, a także płyty z betonu nie wymagają specjalnych fug. Do klinkieru należy używać fug bez wapnia, żeby nie wywołały one wykwitów. Do jasnego kamienia naturalnego powinno się stosować spoiny z dodatkiem białego cementu lub trasu.
