Osuszanie ścian. Jak odtworzyć hydroizolację poziomą i pozbyć się wilgoci?
Zniszczone i wilgotne mury można uratować, jeśli odtworzy się w nich hydroizolację poziomą. Jest kilka metod osuszania ścian z czego najpopularniejsze to iniekcja grawitacyjna, iniekcja ciśnieniowa lub termoiniekcja. Można również rozważyć podcinanie muru i mechaniczne odtwarzanie hydroizolacji poziomej.
Autor: Andrzej T. Papliński
Nawet mur, który od wielu lat nasiąkał wilgocią, można uratować. Osuszanie ściany i odbudowa hydroizolacji poziomej to jednak zabiegi kosztowne i niełatwe do przeprowadzenia
Spis treści
- Zniszczone ściany to mniejsza izolacja termiczna
- Odbudowa hydroizolacji poziomej
- Osuszanie ścian: podcinanie murów
- Osuszanie murów - wbijanie blach
- Iniekcja ciśnieniowa
- Iniekcja grawitacyjna
- Termoiniekcja
- Chemiczna odbudowa hydroizolacji pionowej
- Suszenie ścian
Zniszczone ściany to mniejsza izolacja termiczna
Zawilgocenie ścian piwnicy czy parteru następuje na skutek braku, uszkodzenia lub naturalnego wyeksploatowania hydroizolacji poziomej lub także pionowej. Woda zalegająca w gruncie w sąsiedztwie muru wsiąka w materiały budowlane, a następnie jest podciągana kapilarnie ku górze. Powoduje to zawilgocenie i zniszczenie ścian, obniżenie ich wytrzymałości – zawilgocone elementy konstrukcyjne szybciej ulegają procesom starzenia. Jednocześnie obniża się izolacyjność termiczna muru, a wewnątrz domu na ścianach pojawiają się wykwity solne będące przejawem wilgoci. Wilgotne ściany to idealne miejsce rozwoju dla grzybów i pleśni, które wywołują liczne choroby, zwłaszcza reakcje alergiczne. W mieszkaniu daje się odczuć nieprzyjemny zapach wilgoci i stęchlizny. To wszystko wpływa bardzo niekorzystnie na zdrowie mieszkańców oraz ich samopoczucie. Jest kilka metod osuszania ścian.
Czytaj też:
Izolacja fundamentów. Jak wykonać izolację przeciwwilgociową, przeciwwodną i cieplną
Folie hydroizolacyjne zabezpieczą fundamenty i tarasy. Właściwości i zastosowanie
Odbudowa hydroizolacji poziomej
- Metody mechaniczne - polegają na przerwaniu ciągłości drogi podciągania kapilarnego przez umieszczenie w murze płaskiej przegrody z wodoszczelnej i odpornej na korozję metalowej blachy lub tworzywa sztucznego. Jej trwałość jest porównywalna do izolacji w nowo budowanych domach. Metody mechaniczne nie nadają się więc do stosowania w ścianach z wewnętrznymi instalacjami, zbrojeniami. Firmy wykonujące te usługi zapewniają, że nie naruszają one statyki budowli, ale o możliwości ich wykorzystania w bardzo zniszczonych murach powinien zadecydować inżynier konstruktor. Same prace także powinny przebiegać pod nadzorem inżynierskim.
- Iniekcje ciśnieniowe - izolacje wykonane ciśnieniowo mają lepszą trwałość niż grawitacyjne. Substancja hydrofobowa wnika głębiej, jest w stanie wypełnić nie tylko kapilary materiału budowlanego, ale także szczeliny w murze.
- Iniekcje grawitacyjne - wykonuje się gęstymi preparatami, które powoli wsiąkają w kapilary muru. Preparat wodoszczelny wnika na odległość 5-8 cm od otworu. Jest to bezpieczna propozycja naprawy bardzo zniszczonych murów.
Wybór metody musi być zawsze poprzedzony badaniem stanu technicznego zawilgoconego muru.
Osuszanie ścian: podcinanie murów
W zawilgoconym murze nacina się płaskie szczeliny, w które należy wsunąć wodoszczelne płyty z poliestru (o grubości 1,2 mm) lub polietylenu (grube na 2 mm) wzmocnione włóknem szklanym. Płyty układa się na zakład o szerokości 10 cm, tak żeby wystawały z muru na grubość tynku. Żeby nie naruszyć statyki konstrukcji, nacina się mury na odcinku maksymalnie 1 m, a w wyciętą przestrzeń nad płytami wsuwa się plastikowe kliny w odstępach nie większych niż 25 cm. Są one odporne na obciążenia rzędu co najmniej 500 kg/cm2. Grubość klinów jest różna, na styku płyt są odpowiednio cieńsze. Na brzegu muru pomiędzy klinami umieszcza się rurki, przez które wtłacza się płynną i twardniejącą bezskurczowo zaprawę wypełniającą przestrzeń cięcia.
Sprawdź też:
Mury z cegły, betonu komórkowego czy pustaków ceramicznych podcina się w miejscu zaprawy, używając ręcznych lub samojezdnych pił łańcuchowych. Do murów z kamienia lub betonu trzeba użyć pił z liną diamentową.
Osuszanie murów - wbijanie blach
To metoda osuszania ścian, którą można odtworzyć zarówno izolację poziomą, jak i pionową. Na całą grubość muru wbija się faliste blachy stalowe o dużej zawartości chromu i niklu zapewniających odporność na korozję. Blachy mają grubość 1,5 mm i szerokość 32,5 cm. Ich długość zależy od grubości muru i wynosi 14-120 cm (izolacje poziome) lub 14-250 cm (izolacje pionowe wbijane bezpośrednio przy ścianie).
Przeczytaj też: Jak wypompować wodę z zalanej piwnicy
Gdy mur jest bardzo gruby, blachy można wbić w niego z dwóch stron. Brzegi blach są wygięte tak, że tworzą szczelny zamek-prowadnicę. Blachy umieszcza się w warstwie zaprawy i tu pojawia się minus tej metody – może być ona używana tylko w murach ze spoiną biegnącą poziomo w jednej linii. Do wbijania używa się urządzeń pneumatycznych, dlatego musi być odpowiedni dostęp do ściany (co najmniej szerokość maszyny plus grubość muru, czyli długość blachy do wbicia).
Iniekcja ciśnieniowa
Polega na wtłoczeniu substancji uszczelniającej w otwory nawiercone w murze (najczęściej oczyszczonym ze starej zaprawy) nad posadzką piwnicy lub parteru. Do iniekcji ciśnieniowej otwory mogą być nawiercone poziomo. Gdy mur jest bardzo gruby (>60 cm) oraz w narożach, należy je robić z obu stron – na zakład, na głębokość 2/3 jego grubości. W murach z materiałów chłonnych (na przykład kamień) otwory lepiej jest wykonywać w nich, z materiałów niechłonnych – lepiej jest nawiercić je w spoinach. Preparat wtłacza się niskociśnieniowo (0,2-0,4 MPa) za pomocą tak zwanych termopakerów. Termopakery podgrzewają mur oraz pełnią funkcję zasobników podawczych i dozowników iniektu. Preparat wprowadzony w otwory stopniowo nasącza pory i kapilary muru wokół otworów, tworząc ciągłą i szczelną blokadę. Proces nasączania muru trwa kilka godzin przy jednoczesnym przeciwprądowym wypływie pary wodnej przez układ podawczy. W efekcie powstaje strefa izolacji poziomej w murze osuszonym w jej sąsiedztwie.
Iniekcja grawitacyjna
Otwory nawierca się pod kątem 15-30° na głębokość mniejszą o conajmniej 5 cm od grubości muru. Dobrze jest wykonać je tak, żeby przewiercały co najmniej dwie spoiny. Żeby usunąć z otworów resztki betonu, do każdego wlewa się wodę pod ciśnieniem. Preparat wtłacza się grawitacyjnie, wlewając lejkami lub z podajników umieszczonych powyżej otworów. Preparat tłoczy się tak długo, aż pojawi się on w sąsiednich otworach. Wtedy można przystąpić do wypełniania kolejnych. W niektórych metodach po zakończeniu tłoczenia otwory do głębokości około 10 cm należy wypełnić odpowiednią zaprawą. Proces iniekcji trwa około siedmiu dni i po upływie tego czasu zaczyna się obserwować efekt przerwania podciągania kapilarnego.
Termoiniekcja
Wymaga wstępnego wysuszenia murów, dlatego w nawierconych otworach o średnicy 2 cm montuje się urządzenia termowentylacyjne. Proces ten trwa kilka dób w zależności od wstępnej wilgotności muru i jego grubości. Gdy będzie miał wilgotność mniejszą niż 5%, przeprowadza się jego hydrofobizację żywicą silikonową grawitacyjnie lub ciśnieniowo. Po mniej więcej 10 dniach od iniekcji otwory należy wypełnić zaprawą wodoszczelną.
Chemiczna odbudowa hydroizolacji pionowej
Metodami chemicznymi można odtworzyć także izolację pionową, tu nazywa się ją kurtynową. Ścianę trzeba przewiercić od strony wnętrza siatką poziomych otworów w odstępach w pionie i poziomie co 30-50 cm (najniższy powinien być nachylony pod kątem 20-30° w dół). Przez otwory tłoczy się na zewnątrz pod ciśnieniem lub grawitacyjnie substancję uszczelniającą, która wypełni przestrzeń wokół otworu po zewnętrznej stronie muru.
Przeczytaj też: Izolacja pozioma i izolacja pionowa fundamentu - jak to się robi?
Suszenie ścian
Po odtworzeniu izolacji trzeba dać możność odparowania wodzie zgromadzonej w murze powyżej izolacji (po wewnętrznej/zewnętrznej stronie w wypadku izolacji pionowej). Ściana powinna być odsłonięta, pozbawiona powłok hamujących dyfuzję wilgoci. Należy usunąć ze ścian wysolenia, ponieważ wykazują one charakter higroskopijny, oraz zagrzybienia, a także suszyć go i wietrzyć. Dopiero po zakończeniu tego procesu można nałożyć renowacyjną powłokę tynkarską.
Autor: Andrzej T. Papliński
Nawet mur, który od wielu lat nasiąkał wilgocią, można uratować. Osuszanie ściany i odbudowa hydroizolacji poziomej to jednak zabiegi kosztowne i niełatwe do przeprowadzenia
