Tynk renowacyjny - sposób na naprawę zawilgoconych ścian. Jak działa i jak nakładać tynk renowacyjny?

Tynk renowacyjny, dzięki swoim właściwościom, ułatwi i przyspieszy remont ścian, które uległy zawilgoceniu. Niestety nie jest lekarstwem na wilgoć w domu i nie zastąpi odpowiedniej izolacji. Dowiedz się, jak przebiega naprawa ścian z wykorzystaniem tynku renowacyjnego.

Podciąganie wilgoci najczęściej jest spowodowane przez problemy z izolacją poziomą pomiędzy ścianami, a fundamentem. W nowych budynkach główną przyczyną jest wadliwe. W starszych konstrukcjach może się też zdarzyć, że izolacja pozioma nigdy nie została wykonana. Wtedy wilgoć bez żadnych przeszkód, może być podciągana z gruntu przez fundamenty i dalej do ścian. Czasem na działce może też dojść do zmiany poziomu wód gruntowych i izolacja, która zawsze spełniała swoją rolę, okazuje się niewystarczająca.

Zawilgocenie murów prowadzi do pojawienia się soli. W stanie suchym są one nieszkodliwe, ale gdy ulegną rozpuszczeniu, zaczynają przemieszczać się wraz z wodą ku powierzchni, na której mogą odparować (wyschnąć). Podczas tego procesu następuje krystalizacja, w efekcie której wielokrotnie zwiększają one swoją objętość, przez co mechanicznie niszczą powłoki malarskie i tynkarskie.

• Przeczytaj także: Grzyb i pleśń na ścianie w domu: przyczyny i usuwanie >>

Jak działają tynki renowacyjne?

Do odnowienia takiej ściany nie powinno się używać tradycyjnych tynków, ponieważ nie są one skuteczne (tynki wapienne), a czasem wręcz mogą zaszkodzić i przyspieszyć niszczenie muru (tynki cementowe). Specjalnym produktem do tego typu prac jest tynk renowacyjny. Ma on wyjątkowe właściwości: wchłania wilgoć znajdującą się w murze i oddaje ją do otoczenia pod postacią pary wodnej. Jednocześnie magazynuje on w sobie szkodliwe sole i nie dopuszcza do powstawania wykwitów na powierzchni. Pory, w których zbierają się sole, mają oczywiście swoją pojemność. Szacuje się, że wystarcza ona na 20-30 lat. Jeśli nie wykonamy izolacji i po upływie tego czasu nadal będzie konieczność osuszania ściany, tynk trzeba będzie wymienić.

Drugą zaletą tynków renowacyjnych jest możliwość ich stosowania na mokrym murze. Pozwala to ułożyć warstwy wykończeniowe, jeszcze zanim ściany wyschną.

Tynki renowacyjne nie są jednak receptą na zawilgocone ściany i nie mogą być traktowane jako zastępstwo izolacji pionowej i poziomej. Tynki te jedynie pomagają w osuszeniu ścian po powodzi, krótkotrwałym zalaniu lub zawilgoceniu oraz umożliwiają przystąpienie do naprawy tynków, gdy podłoże jest jeszcze wilgotne

Renowacja ściany, która jest stale narażana na wilgoć, nie może polegać wyłącznie na skuciu zniszczonego tynku i położeniu nowego. Najpierw należy usunąć przyczynę, czyli najprawdopodobniej wykonać nową izolację poziomą, np. metodą iniekcji ciśnieniowej lub grawitacyjnej. Dopiero wtedy możemy przystąpić do wykończenia ściany z pewnością, że efekt będzie długotrwały.

Jakie tynki renowacyjne są skuteczne?

Tynki renowacyjne należy rozumieć jako system złożony z kilku produktów: obrzutki, podkładowego tynku wyrównawczego, tynku podkładowego magazynującego sole, właściwego tynku renowacyjnego oraz szpachli wygładzającej. Skuteczność tynków renowacyjnych musi być potwierdzona certyfikatem WTA, który daje gwarancję, że tynk spełnia wymagania określone przez niemiecki Zespół Naukowo-Techniczny do spraw Konserwacji Budowli i Zabytków.

Jak położyć tynk renowacyjny?

Przygotowanie podłoża

W rzeczywistości mur jest zawilgocony bardziej, niż widać to z zewnątrz. Dlatego stary, zniszczony i zasolony tynk należy skuć do wysokości około 80 cm powyżej widocznej linii zasolenia lub zawilgocenia. Skorodowaną zaprawę ze spoin należy usunąć na głębokość około 2 cm. Jeżeli na murze występują porażenia grzybem lub pleśnią, trzeba wykonać impregnację biobójczą. Spoiny wypełnia się na nowo podkładowym tynkiem wyrównawczym.

Kolejnym krokiem jest wykonanie warstwy sczepnej z obrzutki, która zapewni dobrą przyczepność dla kolejnych warstw. Obrzutkę nakłada się w postaci półkryjącego szprycu. Można nią pokryć maksimum 50% powierzchni ściany. Prace można kontynuować dopiero po stwardnieniu obrzutki (minimum 24 godziny).

Warstwa podkładowa

Tynk renowacyjny najlepiej nakładać na równą ścianę, dlatego wcześniej powinno się wykonać warstwę tynku podkładowego wyrównawczego, a następnie uszorstnić powierzchnię. Jeśli ściana ma średni lub wysoki poziom zasolenia (trzeba zmierzyć ten parametr), konieczne będzie nałożenie warstwy podkładowej. Bezpośrednio po jej wykonaniu, należy przeciągnąć ją twardą szczotką lub pacą zębatą, aby polepszyć przyczepność właściwego tynku renowacyjnego.

Warstwa tynku renowacyjnego

Łączna grubość warstw tynku podkładowego i renowacyjnego nie może przekraczać 4 cm. W jednym zabiegu nie wolno nakładać warstwy o grubości większej niż 2-2,5 cm. Każdą kolejną warstwę nakłada się po wyschnięciu poprzedniej, przyjmując szybkość schnięcia wynoszącą 1 mm grubości na dobę. Przy nakładaniu tynku jego powierzchni nie wolno wygładzać (można ją jedynie delikatnie zatrzeć), aby nie zamknąć porów. Wykończoną powierzchnię można malować farbami paroprzepuszczalnymi (silikatowymi lub silikonowymi)