Hydroizolacja pozioma do remontu. Iniekcja ciśnieniowa i grawitacyjna
W starych domach może nie być hydroizolacji poziomej fundamentów. W nowych mogła zostać wadliwie wykonana. Jedną z metod jej odbudowania jest iniekcja ciśnieniowa lub iniekcja grawitacyjna, czyli wprowadzenie w strukturę muru specjalnego preparatu chemicznego, który przerwie podciąganie kapilarne wody.
Brak izolacji poziomej to jedna z przyczyn zawilgocenia fundamentów oraz pomieszczeń piwnic. Jest to usterka trudna do usunięcia i wymagająca kosztownej naprawy, trzeba bowiem w strukturę muru wprowadzić materiał, który będzie w stanie przerwać podciąganie kapilarne. Dodatkową trudnością jest konieczność odtworzenia lub naprawy (zależy to od konkretnej sytuacji) izolacji pionowej ścian fundamentowych oraz izolacji posadzki na gruncie. Te fragmenty izolacji muszą być ze sobą połączone, co oznacza, że do wykonania wtórnej izolacji poziomej trzeba dobrać właściwą metodę.
Najczęściej wtórną izolację poziomą, nazywaną też przeponą, wykonuje się chemicznie, czyli drogą iniekcji. Jest to metoda znana od kilkudziesięciu lat, zasada jej działania pozostaje wciąż taka sama. Preparaty iniekcyjne działają dwojako – hydrofobizują ścianki kapilar lub zawężają oraz blokują światło kapilar. Niektóre mają działanie łączne – hydrofobizują i zawężają kapilary.
Hydroizolacja na drodze iniekcji
Zanim zdecydujesz się na odbudowę izolacji poziomej metodą iniekcji, musisz się przekonać, czy ta metoda w danym wypadku jest odpowiednia. Przyczyn zawilgocenia budynków i budowli może być wiele. Mają one różnoraki wpływ na ogólny bilans wilgoci w domu, dlatego rozpoczęcie skutecznego jej zwalczania wymaga określenia, skąd ona pochodzi. Iniekcja jest skuteczna jedynie przy kapilarnym podciąganiu wilgoci w murach.
Jeżeli masz do czynienia z innymi źródłami zawilgocenia, konieczne jest podjęcie dodatkowych czynności i/lub zastosowanie zupełnie innych środków zaradczych. Zatem najpierw należy określić źródło wilgoci i stwierdzić, czy iniekcja jest wskazana. Biorąc pod uwagę to, że jest to bardzo kosztowny zabieg, pytanie jest jak najbardziej na miejscu. Może na nie odpowiedzieć jedynie specjalista rzeczoznawca po przeprowadzeniu diagnostyki obiektu, określeniu przyczyn zawilgocenia oraz opracowaniu programu prac naprawczych.
Ekspertyza przed iniekcją
Najważniejszymi badaniami poprzedzającymi iniekcję są określenie istniejącego zawilgocenia masowego muru oraz oznaczenie maksymalnego kapilarnego poboru wody w nim. Pozwoli to określić, albo przynajmniej oszacować, udział wilgoci podciąganej kapilarnie w ogólnej wielkości zawilgocenia przegrody. Rzeczoznawca powinien wybrać środek iniekcyjny. Nie wszystkie preparaty można stosować w każdej sytuacji. Najlepiej używać tych, których skuteczność została potwierdzona certyfikatem WTA (niemieckiego Naukowo-Technicznego Stowarzyszenia Roboczego Ochrony Budowli i Konserwacji Zabytków) dla stopnia przesiąknięcia wilgocią 95±5%. Powinien też podać dokładne informacje o tym, jak wykonać iniekcję – określić metodę, liczbę rzędów, średnice i rozstaw otworów oraz ciśnienie iniekcji.
Opracowanie powinno być na tyle szczegółowe, żeby z rysunków można było odczytać informacje o wszelkich robotach towarzyszących pracom izolacyjnym. Istotne jest pokazanie newralgicznych przejść izolacji pionowej w poziomą oraz wszystkich potrzebnych uszczelnień dodatkowych.
Jak przygotować ścianę do iniekcji?
Trzeba sprawdzić, czy w naprawianej ścianie są rysy i spękania. Żeby ocenić stan muru i oszacować zużycie iniektu, najlepiej zrobić iniekcje próbne. Z powierzchni ściany należy usunąć tynk. Następnie zaznacza się miejsca wiercenia i wykonuje otwory. Po wywierceniu otwory trzeba oczyścić - odessać lub przedmuchać sprężonym powietrzem. Bardzo istotną czynnością jest zapobieżenie niekontrolowanemu wypływowi płynu iniekcyjnego przez pęknięcia, szczeliny i rysy w murze, zwłaszcza jeżeli otwarte szczeliny i rysy mają szerokość powyżej 0,2 mm.
Problem stanowią także mury z pustką powietrzną. Innym problemem są niekontrolowane wycieki przez zmurszałe spoiny (zwykle daje się to zauważyć na etapie iniekcji próbnych). Wówczas wykonuje się wstępne uszczelnienie strefy iniekcji na przykład szybkowiążącym szlamem lub naprawia spoiny w strefie iniekcji na przykład szpachlówką uszczelniającą.
Autor: KÖSTER
W nawiercone otwory wkłada się wałki dozujące. Muszą one sięgać na odległość nie mniejszą niż 5 cm od przeciwległego lica muru
Iniekcja grawitacyjna
Jest nieskuteczna w murach mokrych i nie można jej stosować w bardzo grubych ścianach. Ściany wysycają się bardzo długo (minimum 24-48 godzin). Ta metoda wymaga wywiercenia otworów o średnicy 20-30 mm w odstępach 10-12,5 cm pod kątem 25-45º do poziomu. Zaleca się, aby w grubych murach otwór przecinał dwa rzędy spoin wsporczych. Głębokość otworów powinna być o 5 cm mniejsza niż grubość ściany. W ścianach o grubości od 60 cm zaleca się iniekcję z dwóch stron muru. Głębokość otworów powinna wynosić wtedy około 2/3 jego grubości.
Iniekcja preparatami ciekłymi wymaga specjalnych lejków obsadzanych w otworach. Do każdego wlewa się iniekt i czeka, aż wchłonie się odpowiednia jego ilość. Poziom płynu trzeba uzupełniać. Otwory wypełnia się później systemową upłynnioną zaprawą. Metodą grawitacyjną aplikuje się też kremy. Otwory wierci się z reguły poziomo, w spoinach. Rozstaw otworów wynosi z reguły 10-15 cm przy średnicy rzędu 14-18 mm. Krem wprowadza się pistoletem iniekcyjnym, tak aby cały otwór był wypełniony.
Sprawdź też:
Autor: KÖSTER
Przed aplikacją preparatu otwory trzeba oczyścić ze zwiercin i pyłu, przedmuchując je sprężonym powietrzem
Kiedy stosować iniekcje ciśnieniową
Ta metoda ma dwie zalety – jest skuteczna w murach mokrych i można ją stosować w grubych murach. Wśród wad trzeba wymienić konieczność dysponowania odpowiednim osprzętem (pompa, pakery), dlatego prace te są przeprowadzane przez specjalistyczne firmy. Jeżeli mury są silnie zawilgocone, korzystne może być wstępne osuszenie pasa muru w miejscu wykonywania przepony, na przykład za pomocą generatorów mikrofalowych.
Zasady iniekcji ciśnieniowej
Za optymalny przyjmuje się rozstaw otworów rzędu 10-12,5 cm w iniekcji jednorzędowej. W dwurzędowej rozstaw otworów w jednym poziomie nie powinien przekraczać 20 cm przy maksymalnym odstępie między rzędami 8 cm. Otwory powinny mieć średnicę 10-18 mm. Należy je wiercić poziomo lub pod kątem do 30o. Otwory nawiercone poziomo powinny być wykonane w spoinie. Odstęp między przeciwległym licem ściany a końcem otworu powinien wynosić 5-8 cm. W oczyszczonych otworach obsadza się końcówki iniekcyjne – pakery.
Nie wolno zbyt gwałtownie rozpoczynać wtłaczania preparatu, bo może to spowodować uszkodzenie muru. Proces powinien przebiegać w sposób ciągły przy jednostajnym ciśnieniu do momentu uzyskania równomiernej, poziomej strefy działania. Ciśnienie zależy od wytrzymałości ściany, docelowo wynosi 5-10 barów. Pompa może obsługiwać jednocześnie kilka pakerów lub mieć tylko jedną końcówkę iniekcyjną, wówczas iniekcję wykonuje się paker po pakerze.
Polecany artykuł:
Polecany artykuł:
