Izolacja pozioma i izolacja pionowa fundamentu - jak to się robi?
Od fundamentu zależy stabilność całego budynku, dlatego trzeba być wyjątkowo dokładnym na tym etapie budowy domu. Ponadto jeśli nie wykona się odpowiedniej izolacji poziomej i izolacji pionowej fundamentu, może skończyć się to katastrofą. Radzimy, jak prawidłowo wykonać izolację poziomą i izolację pionową fundamentu.
Nigdy nie zapominaj o izolacji poziomej
Między ławami a ścianami oraz między ścianami parteru a fundamentem układa się izolację poziomą. Zabezpiecza ona mury przed kapilarnym podciąganiem wody. Przekładki z materiału izolacyjnego tworzą ponadto tak zwaną warstwę poślizgową. Dzięki niej ława i ściana nie stanowią jednorodnego elementu konstrukcyjnego. Gdyby nie izolacja pozioma na ich styku mogłoby dojść do powstawania pęknięć w rezultacie osiadania budynku. Najpopularniejszym materiałem do wykonywania hydroizolacji poziomej jest papa układana na lepiku lub papa termozgrzewalna. Papę można zastąpić grubą folią z PCW (około 2 mm).
Czy zawsze potrzebna jest izolacja pionowa?
W gruncie zawsze znajduje się pewna ilość wilgoci, a czasem też woda. Gdybyśmy pozostawili ściany fundamentowe bez zabezpieczenia, wchłonęłyby ją niemal jak gąbka. Dlatego właśnie osłania się je izolacją pionową – od strony gruntu, a często też od strony wewnętrznej budynku. Hydroizolację układa się najczęściej bezpośrednio na ścianie fundamentowej i osłania materiałem termoizolacyjnym. Możliwa jest też zmiana tej kolejności. Wtedy najpierw ociepla się ściany, tynkuje je i dopiero robi hydroizolację. Wówczas warstwy hydroizolacyjne powinno się osłonić na przykład folią kubełkową, aby nie uległy zniszczeniu podczas zasypywania wykopów.
Jakie materiały do hydroizolacji pionowej?
Do hydroizolacji pionowej pokrywającej całą powierzchnię ścian wykorzystuje się:
- papę – powinna to być papa modyfikowana SBS lub APP, na osnowie poliestrowej, przeznaczona do zgrzewania. Inne papy mogą nie podołać ciężkim warunkom panującym pod powierzchnią gruntu. Papa to tani i dobrze znany materiał gwarantujący trwałą i szczelną izolację;
- folię – polietylenową (LDPE lub HDPE) lub z PCW. Powinna mieć grubość między 0,3 a 1,5 mm. Folię łączy się ze ścianami na klej. W sprzedaży są folie, których krawędzie można zgrzewać, aby powłoka izolacyjna była jak najbardziej szczelna. Są też folie samoprzylepne;
- masy bitumiczne – są elastyczne i łatwe do nanoszenia (pędzlem, pacą, szczotką), za co lubią je wykonawcy. Dobrze wypełniają nierówności podłoża. Zazwyczaj trzeba nimi smarować ścianę dwukrotnie. Gdy zawierają rozpuszczalniki organiczne, nie powinny stykać się z polistyrenem, bo doprowadzą do jego zniszczenia. Masy bez rozpuszczalników organicznych mu nie szkodzą, a wręcz służą do przyklejania polistyrenowych płyt do ścian fundamentowych. Masy chronią tylko przed wilgocią w gruncie. Aby zabezpieczały też przed wodą, muszą być użyte w połączeniu z innymi materiałami hydroizolacyjnymi;
- masy polimerowe – w porównaniu z bitumicznymi mogą być stosowane nawet w niskich temperaturach. Nanosi się je pędzlem lub szczotką, podobnie jak masy bitumiczne. Mają też zbliżone do nich właściwości. Świeżo nałożone masy polimerowe mogą wchodzić w reakcje z polistyrenem, lepiej więc, żeby oba te produkty się nie stykały, chyba że producent masy dopuszcza taką możliwość;
- zaprawy mineralne – to rodzaj tynków o właściwościach hydroizolacyjnych. Często są to produkty dwuskładnikowe oferowane jako sucha zaprawa i płynna emulsja. Trzeba je ze sobą wymieszać, zachowując wymagane proporcje. Powstała w ten sposób masa pozwala nie tylko zabezpieczyć, ale też wyrównać powierzchnię ścian fundamentowych, co jest istotne przed ich ocieplaniem. Masy takie nanosi się przeważnie pacą. Ich zaletą jest to, że nie wymagają już osłaniania folią kubełkową.
Kiedy izolacja pionowa jest niepotrzebna?
Z hydroizolacji pionowej można zrezygnować jedynie wówczas, gdy ściany będą zrobione z betonu wodoszczelnego. Ściany fundamentowe zabezpiecza się przeważnie tak zwaną lekką hydroizolacją pionową – z jednej warstwy papy lub folii albo dwóch warstw masy. Chroni ona przed wilgocią zawartą w gruncie. Gdyby w obrębie fundamentów miała się pojawić woda, zwłaszcza zdolna wywierać tak zwane parcie hydrostatyczne, architekt powinien zaprojektować izolację typu średniego lub nawet ciężkiego.
