Papa termozgrzewalna na dach i fundament. Rodzaje pap i ich zastosowanie
Papa termozgrzewalna to jeden z najpopularniejszych materiałów hydroizolacyjnych. Zapewnia długą ochronę przed wilgocią i wodą fundamentów lub dachu.
Najprostsze papy klei się do podłoża lepikiem, ale nie są one tak trwałe jak termozgrzewalne, a ich układanie jest trudne. Papy termozgrzewalne klei się przez roztopienie palnikiem bitumu znajdującego się na ich spodniej warstwie. Mają przygotowany fabrycznie zakład, który pozwala na szybkie wykonanie szczelnych połączeń poszczególnych pasów papy, więc dobrze ułożona hydroizolacja z papy jest trwała. Należy także pamiętać, że lepik roztapia się w temperaturze 70oC, więc pokrycie dachu trzeba co kilka lat uszczelniać na nowo. Papy termozgrzewalne mają znacznie lepsze właściwości i nie wymagają remontu przez długi czas.
Zalety pap termozgrzewalnych:
- łatwość układania,
- szczelność połączeń,
- elastyczność powłok,
- szerokie zastosowanie,
- bardzo duża trwałość.
Papy na osnowie tekturowej nie mogą być używane jako hydroizolacja.
Papy termozgrzewalne modyfikowane polimerami
Jako termozgrzewalne stosuje sie papy asfaltowo-polimerowe, czyli zawierające dodatek elastomeru SBS (styren-butadien-styren) albo rzadziej plastomeru APP (ataktyczny polipropylen). SBS nadaje papom stabilność formy i dobrą przyczepność do podłoża, a także poprawia ich elastyczność. Papy zawierające APP mają dobrą przyczepność i zwiększoną odporność na kwasy i sole nieorganiczne, a także na bardzo wysokie temperatury. Są polecane do stosowania na obszarach przemysłowych. W Polsce najwięcej jest pap termozgrzewalnych modyfikowanych SBS-em.
Papy termozgrzewalne do izolacji fundamentów i dachów
Dzięki dodatkowi polimerów papy termozgrzewalne są używane do wykonywania hydroizolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych fundamentów, a także dachów, zwłaszcza płąskich. Są one odporne na zniszczenie i starzenie pod wpływem czynników atmosferycznych. Trwałość powłok ocenia się na kilkadziesiąt lat. Dach prawidłowo pokryty papą termozgrzewalną nie wymaga konserwacji przez wiele lat.
Sprawdź też:
Papy termozgrzewalne: elastyczność powłoki
Bardzo ważna jest elastyczność i giętkość pap termozgrzewalne, ponieważ trzeba je układać również na nawierzchniach z narożnikami. Sztywna papa na lepiku w niskiej temperaturze pęka w narożniku, więc trzeba robić tam duże wyoblenia odpowiednio zabezpieczone, żeby zachować szczelność powłoki. Papa modyfikowana SBS zachowuje elastyczność i giętkość nawet w temperaturze -40oC. O stopniu elastyczności decyduje ilość polimeru, więc zawsze należy sprawdzić, jaki sposób wykonywania narożników zaleca producent.
Papy termozgrzewalne: osnowy
Papy termozgrzewalne mają budowę warstwową. Ich grubość wynosi 2,5-5 mm. Z tym że nie należy sugerować się grubością jako jedynym wyznacznikiem jakości. Ważna jest także osnowa, której zadaniem jest wzmocnienie papy. Ma ona postać wkładki umieszczonej między dwiema warstwami masy bitumicznej. Zapewnia ona odporność na rozciąganie i zrywanie. Najlepsza jest włóknina lub tkanina poliestrowa o bardzo dużej wytrzymałości mechanicznej. Stosuje się także wkładki mieszanego rodzaju albo kalandrowane. Są one mocniejsze niż z jednego materiału, więc mogą być cieńsze, dzięki czemu w papie może być więcej bitumu. Tkanina poliestrowa wzmocniona włóknami szklanymi jest stabilna wymiarowo, ma dużą wytrzymałość na zrywanie i odporność na przebicia (może być mocowana mechanicznie). Dodatek włókna szklanego zapewnia stabilność w wysokiej temperaturze. Osnowa z samego włókna szklanego jest odporna na zerwanie, ale jest mało rozciągliwa. Papy z taką wkładką można stosować na dachach stabilnych wymiarowo. Papy termozgrzewalne z osnową z welonu szklanego można wykorzystać jako podkładowe, separacyjne albo wyrównujące podłoże.
Rodzaje pap termozgrzewalnych
Papy termozgrzewalne występują jako podkładowe lub wierzchniego krycia. Te pierwsze mają wierzch pokryty posypką drobnoziarnistą. Papy wierzchniego krycia mają grubą posypkę mineralną, która w wersji wielobarwnej może tworzyć nawet dekoracyjne wzory naśladujące np. dachówki. Te ostatnie muszą być bardzo odporne na czynniki atmosferyczne.
Papy termozgrzewalne: zastosowanie
- Papy podkładowe
Powłoki hydroizolacyjne wykonywane z pap termozgrzewalnych są wielowarstwowe. Papy podkładowe układane są jako spodnia warstwa w wielowarstwowych pokryciach dachowych. Mogą służyć do uszczelnienia poszycia dachu pod gonty bitumiczne, blachodachówki lub dachówki. Są stosowane również do wykonywania hydroizolacji fundamentów i tarasów.
- Papy wierzchniego krycia
Papy wierzchniego krycia stanowią wierzchnią warstwę pokrycia dachowego, które zwykle jest wielowarstwowe. Na rynku są też papy wierzchniego krycia, które można układać jako jednowarstwowe – bez podkładu.
Izolacja z papy termozgrzewalnej: układanie papy
Układanie arkuszy papy należy zaczynać od najniższego punktu konstrukcji, czyli mocować tak, żeby woda spływała z arkusza położonego wyżej na położony niżej (zgodnie z zasadami układania dachówek). Zakłady podłużne o szerokości 8-15 cm powinny być wykonywane zgodnie z kierunkiem spływu wody, zakład poprzeczny nie powinien być mniejszy niż 8-10 cm. Przy dwóch warstwach przesunięcie zakładów wynosi połowę szerokości pasa, przy trzech – 1/3.
Jeżeli do klejenia pap termozgrzewalnych stosuje się lepik na gorąco, trzeba go podgrzać do temperatury 160-180°C. Wykonując izolację na powierzchniach pionowych, lepik należy nakładać zarówno na podłoże, jak i spodnią część pasa papy. Do chwili wyschnięcia warstwy lepiku, który pokrywa wierzch hydroizolacji, musimy chronić powłokę przed zbyt silnym ciepłem (intensywne nasłonecznienie), przesuszeniem (silny wiatr), deszczem, mrozem i wodą.
Sprawdź też:
Papę termozgrzewalną zgrzewa się z podłożem za pomocą palnika. Płomień powinien podgrzewać i podłoże, i papę na całej szerokości rolki. Gdy masa na spodniej stronie papy się roztopi, trzeba przesunąć palnik, a rolkę papy docisnąć do podłoża. Należy zwracać uwagę na to, aby roztopiła się cała masa asfaltowa znajdująca się pod osnową. Przed rolką powinna się tworzyć warstwa płynnego asfaltu o szerokości 8-10 cm. Powinien on też wypływać na boki na szerokość 2-6 cm. Zaczynając pracę, końcówkę arkusza trzeba nadtopić od spodu małym palnikiem i przykleić do podłoża, a następnie przyklejać dalszą część arkusza.
