4 główne grzechy wykonawcy przy ocieplaniu ścian - czym grożą? Jak ich uniknąć?
Wszelkie błędy w ocieplaniu ścian oznaczają straty wynikające ze zmarnowania materiału, czasu i konieczności dokonywania poprawek. Podczas układania systemu ociepleniowego ETICS niezwykle istotny jest przemyślany wybór wykonawcy oraz dyskretny, ale wnikliwy nadzór prowadzonych robót. Oto 4 najczęściej popełniane błędy. Wyjaśniamy, czym grożą, i radzimy, jak ich uniknąć.
Spis treści
- Lekceważenie stanu podłoża
- Niepoprawne klejenie ocieplenia
- Źle robiona warstwa zbrojona
- Zaniechanie gruntowania
Koszt ocieplenia i wykończenia 1 m2 elewacji to obecnie około 250-300 zł (robocizna wraz z materiałem). To zbyt pokaźne kwoty, żeby można je było zbagatelizować. Dlatego lepiej dopilnować, aby ocieplenie ścian i wykończenie elewacji pozostało przeprowadzone zgodnie z obowiązującymi zasadami.
Lekceważenie stanu podłoża
Do ocieplania domu, nawet tego dopiero co wybudowanego, nie można przystąpić „z biegu”. Niestety są wykonawcy, którzy dla zaoszczędzenia czasu od razu zabierają się do konkretów, nie analizując wcale, w jakim stanie są ściany. Te bywają na przykład zawilgocone po kilku dniach deszczowej pogody. Klejenie styropianu do mokrych płaszczyzn spowoduje zamknięcie wilgoci w ścianach, zwłaszcza gdy wcześniej wykończono je od środka. Woda nie będzie miała jak odparować, co często kończy się zawilgoceniem przegrody. Gdy ściany są wilgotne mimo ładnej pogody, to znak, że wilgoć dostaje się do nich od strony fundamentów, które zostały źle zaizolowane. Wtedy przed ocieplaniem trzeba naprawić hydroizolację i osuszyć mury. Wilgoć nie jest jedynym zagrożeniem. Niebezpieczne są też różne zabrudzenia ścian. Pył, tłuszcz, łuszczące się powłoki z pewnością osłabią przyczepność kleju. Po pewnym czasie od zamocowania ocieplenia do niewyczyszczonych ścian, może się ono zacząć odspajać. Z powierzchni ścian muszą więc zniknąć wszelkie niebezpieczne zabrudzenia.
Niepoprawne klejenie ocieplenia
Tu pomyłki zaczynają się już od etapu przygotowania kleju do użycia. Nie zawsze jest on prawidłowo rozrabiany z wodą. Wykonawcy potrafią źle dobrać proporcje zaprawy i wody, zbyt krótko wyrabiać masę klejącą, zbyt długo trzymać ją w wiaderku i nanosić, kiedy zaczęła już wiązać. To wszystko skutkuje obniżeniem jej przyczepności i nośności. Wiele błędów pojawia się podczas nakładania kleju. Wykonawcy wykazują się na przykład niepotrzebnym zmysłem racjonalizatorskim i zaniżają jego zużycie. Zamiast nanosić klej tak jak trzeba – robiąc opaskę po obwodzie płyty termoizolacyjnej i umieszczając 3-4 placki kleju w jej części centralnej, poprzestają na chlapnięciu kilku placków. Potrafią także zapomnieć, że wełna mineralna przed naniesieniem kleju musi być nim cienko zaszpachlowana, choćby pod miejscami, gdzie znajdą się placki i opaska. Po dociśnięciu płyty co najmniej 40% jej spodniej powierzchni powinno być sklejone z podłożem. Grubość tej warstwy powinna wynosić około 1 cm, a gdy stosujemy kołki – 1,5 cm. Problemem będzie, gdy wykonawcy dopuszczą, żeby klej mineralny dostał się w spoiny między płytami. Będzie on w tych miejscach tworzył mostki termiczne, bo ma zdecydowanie gorszą izolacyjność cieplną niż wełna lub styropian.
Sprawdź też:
- Jaki wybrać styropian do ocieplenia ścian
- Styropian grafitowy - czy takie ocieplenie domu się opłaca?
Źle robiona warstwa zbrojona
Chodzi o podkład pod tynk, zwany też warstwą zbrojoną. Wykonuje się go na przymocowanych płytach ociepleniowych. Służy do tego albo specjalna zaprawa albo ta sama zaprawa klejowa, którą mocowano wełnę bądź styropian. Aby uchronić taki podkład przed pękaniem, trzeba w środek zaprawy wtopić siatkę. Wydaje się to proste, ale na tym etapie nietrudno o błędy.
Jednym z grzechów wykonawczych jest robienie warstwy zbrojonej na nieodpowiednio przygotowanym ociepleniu. Płyty muszą być najpierw przeszlifowane, aby pozbyć się wszelkich nierówności.
Kolejnym błędem jest zły dobór siatki. Polipropylenowa w żadnym razie nie może być zamiennikiem tej z włókna szklanego, a ta powinna być hydrofobizowana, mieć gramaturę minimum 145 g/m2 i średnicę oczek do 3 mm. Samo umieszczenie siatki w zaprawie bywa dla pewnych ekip wyzwaniem. Widywano już przypadki mechanicznego mocowania siatki (zszywkami do ocieplenia) i nanoszenie zaprawy. Notorycznie zaś zdarzają się przypadki, kiedy to robotnicy nanoszą masę, wtapiają siatkę, zacierają całość pacą i uważają, że to wystarczy. Na wtopioną siatkę musi być naniesiona jeszcze jedna warstwa zaprawy. Siatka musi być zatopiona w 1/3 grubości zaprawy, patrząc od strony zewnętrznej. Łączna grubość warstwy zbrojonej nie powinna być mniejsza niż 3 mm i większa niż 6 mm. Zdarza się, gdy niestety płyty ociepleniowe nie tworzą jednej, gładkiej płaszczyzny, że wykonawcy próbują to zniwelować robiąc warstwę zbrojoną o rozmiarze XXL. Szpachlują dotąd, aż znikną powyższe mankamenty. Warstwa ma wtedy nawet 10 mm, siatka znajduje się nie tam, gdzie powinna, i z czasem dochodzi do spękań oraz rozwarstwień. Dość powszechnym błędem jest też rozwijanie pasów siatki na styk. Tymczasem powinny one zachodzić jeden na drugi na szerokości 10 cm.
Zaniechanie gruntowania
W większości kart technicznych systemów ociepleniowych widnieje informacja, że przed przystąpieniem do tynkowania warstwę zbrojoną trzeba zagruntować. Podana jest też dokładna nazwa preparatu gruntującego, jakiego należy użyć. Gruntowanie ma na celu ograniczenie chłonności podłoża, aby nie odciągało ono wody ze świeżo nałożonego tynku, bo skończy się to jego zbyt szybkim wiązaniem powodującym gwałtowny skurcz. To skutkuje pękaniem i odpadaniem tynku. Grunt poprawia też przyczepność tynku do warstwy zbrojonej, bo zawiera w składzie drobne kruszywo czyniące podłoże bardziej szorstkim. To jednak wymaga starannego wymieszania preparatu gruntującego przed użyciem, ponieważ w przeciwnym razie kruszywo pozostanie na dnie wiadra i nie trafi na ścianę.
Listen on Spreaker.
