Płyty gipsowo-kartonowe nadają się na ściany, sufity i poddasza. Poradnik budowlany
Suche tynki, czyli przede wszystkim płyty gipsowo-kartonowe, to doskonała alternatywa dla tynku tradycyjnego. Stosowane są do wykańczania ścian, sufitów, a także poddaszy. Są one także podstawowym materiałem wykończeniowym stosowanym w domach szkieletowych. Przedstawiamy zalety i wady płyt gipsowo-kartonowych.
Autor: Andrzej Szandomirski
Suche tynki to okładziny ścienne z płyt gipsowo-kartonowych lub płyt gipsowo-włóknowych. Te pierwsze zbudowane są z rdzenia gipsowego oklejonego kartonem, te drugie produkuje się z masy gipsowej wymieszanej z włóknami celulozowymi sprasowanej i uformowanej w kształt płyt. Płyty g-k i płyty g-w mają grubość od 9,5 do 25 mm. Ich wysokość dochodzi do 3 m, a szerokość wynosi 20 cm. Są dosyć ciężkie, ale łatwe w obróbce.
Płytami wykańcza się ściany, sufity, a także skosy poddaszy. Są one także podstawowym materiałem wykończeniowym stosowanym w domach szkieletowych.
Zalety i wady suchej zabudowy
Suche tynki stały się u nas niezmiernie popularne. Ich montażem zajmują się prawie wszystkie ekipy budowlane. Płyty g-k i g-w mają dużo zalet:
- dosyć szybko się je montuje;
- montaż suchych tynków nie wiąże się prawie z żadnymi mokrymi pracami;
- suche tynki są idealnym materiałem do wykańczania poddaszy użytkowych i ścian szkieletowych;
- pozwalają ukryć wszelkie nierówności i wady ścian;
- suche tynki można je montować o każdej porze roku;
- ich montaż nie wiąże się z uciążliwymi przerwami technologicznymi;
- pod płytami da się ukryć przewody elektryczne i inne;
- w razie uszkodzenia płytę da się wymienić na nową;
- z ponacinanych płyt zwykłych lub ze specjalnych płyt giętych na sucho można wykonywać powierzchnie łukowe, co w przypadku tradycyjnych tynków jest ogromnie trudne.
Ale mają też kilka wad:
- łatwo je przypadkowo uszkodzić, gdyż nie są odporne na uderzenia i zarysowania;
- standardowe płyty mają słabą odporność na wilgoć, a w kontakcie z wodą pęcznieją;
- „zabierają” więcej miejsca w pokoju niż zwykłe dwucentymetrowe tynki – zwłaszcza te układane na stelażu (3-4 cm to minimum);
- są droższe od tynków tradycyjnych.
Sposoby układania płyt gipsowo-kartonowych i płyt gipsowo-włóknowych
Płyty gipsowo-kartonowe i płyty gipsowo-włóknowe można układać na dwa sposoby.
Układanie płyt gipsowo-kartonowych i płyt gipsowo-włóknowych na klej – to prosty i szybki sposób na wykończenie ścian. Poleca się go wówczas, gdy ściany są w miarę równe i w dobrym stanie. Na oczyszczone i zagruntowane ściany nakłada się placki kleju gipsowego średnicy około 10 cm, w rozstawie co 15-20 cm. Zaraz po tym przykleja się do nich docięte na wymiar płyty. Po wyrównaniu położenia sąsiadujących płyt dokleja się po kolei następne. Na koniec spoiny między płytami wypełnia się masą szpachlową, a gdy wyschnie, szlifuje siatką ścierną. Uwaga! Na klej można mocować płyty tylko do ścian, nie do sufitów.
Układanie płyt gipsowo-kartonowych i płyt gipsowo-włóknowych na stelażu – ten sposób jest bardziej pracochłonny. Poleca się go wówczas, gdy ściany mają większe odchyłki od pionu i poziomu niż 6 cm lub ich powierzchnia nie jest wystarczająco stabilna. Najpierw montuje się stelaż ze stalowych profili lub drewnianych łat. Musi on być dobrze wypoziomowany. Między profile lub łaty stelażu można włożyć wełnę mineralną, która dodatkowo dociepli pomieszczenie i będzie służyć jako izolacja akustyczna. Do zmontowanego stelażu przykręca się płyty nierdzewnymi wkrętami. Gdy płyty są już przykręcone, łebki śrub oraz spoiny między płytami wypełnia się szpachlówką gipsową i po wyschnięciu szlifuje.
