Jak układać płytki rektyfikowane: z fugą czy na bezfugowo?

Płytki rektyfikowane zachowują większą dokładność wymiarową. Czy w związku z tym zasady ich układania są inne? Czy trzeba robić między nimi fugi?

Świat płytek ceramicznych szokuje bogactwem. Do mozaik składających się z drobnych kostek i modeli wielkoformatowych dołączyły gigantycznych rozmiarów płyty slim, kafelki formatem i fakturą naśladujące klepki podłogowe, płytki z przestrzenną ozdobną strukturą, płytki okrągłe, płytki heksagonalne bądź wycięte w inny kształt. Wiele z nich, zwłaszcza tych o dużym formacie, to płytki rektyfikowane, produkowane z wykorzystaniem bardzo precyzyjnie działających maszyn.

Płytki rektyfikowane: co to znaczy?

Płytki produkowane standardowymi metodami mają pewną cechę, która – co trzeba wyraźnie podkreślić – nie jest ich wadą. Nie zachowują mianowicie idealnej powtarzalności wymiarowej. Nawet w ramach jednej partii poszczególne kafle mogą się minimalnie różnić długością i szerokością. Na szczęście fugi między nimi maskują później i niwelują te różnice. Płytki tego rodzaju nazywa się kalibrowanymi. Rektyfikacja to proces precyzyjniejszej obróbki krawędzi płytek. Ich brzegi są po wypaleniu szlifowane, dzięki czemu prawie nie występują różnice wymiarów między poszczególnymi płytkami danego modelu i wymiaru. Ich krawędzie zachowują kąt prosty.

Układanie płytek rektyfikowanych: z fugą czy bez

Z nieznanych przyczyn rozpowszechnił się mit, że płytki rektyfikowane są płytkami bezfugowymi. Okładziny z elementów przyklejanych do podłoża pracują. To znaczy, że wykonują drobne ruchy, np. w rezultacie jego odkształceń lub zmian temperatury (rozszerzalność termiczna). Brak fug pozbawiłby płytki ochrony. Spoiny działają bowiem jak dylatacje przejmujące część naprężeń. Dzięki nim jedna płytka nie napiera bezpośrednio na drugą, co niechybnie spowodowałoby pęknięcie którejś z nich lub obydwu. Fugi być muszą, ale te wokół płytek rektyfikowanych mogą mieć zdecydowanie mniejszą szerokość w porównaniu z okładzinami wykonywanymi ze zwykłych kafli. Podczas gdy normalne fugi mają nawet 8 mm szerokości, spoiny między płytkami rektyfikowanymi są węższe przynajmniej o 6 mm, a czasem o 7 mm. Nie zapominajmy o jeszcze jednej, dość istotnej kwestii. Płytki czasami ulegają uszkodzeniu. Dzięki obecności fug można usunąć którąś z nich i nie zniszczyć przy tym sąsiednich.

Jak kłaść płytki rektyfikowane: prawidłowe zasady

Ogólne zasady dotyczące układania płytek rektyfikowanych pokrywają się z zasadami wykonywania okładzin z płytek kalibrowanych. Istnieją jednak drobne różnice. Przede wszystkim należy pamiętać, że podłoże pod płytki rektyfikowane, zwłaszcza te wielkoformatowe, musi być bardzo równe i gładkie. Glazurnik może więc zalecić wykończenie podkładu poprzez jego szlifowanie lub ułożenie wylewki samopoziomującej. Do płytek rektyfikowanych, wokół których wykonywane będą bardzo wąskie fugi, stosować trzeba klej wysokoelastyczny, który pomoże w kompensowaniu naprężeń. Klej nanosimy metodą podwójnego smarowania – na podłoże i na spód każdej z płytek. Trzeba także zrobić szerokie, elastyczne fugi silikonowe na obwodzie każdej z okładzin oraz w narożnikach.

Płytki rektyfikowane: jaka fuga?

Do spoinowania płytek rektyfikowanych przeznaczone są specjalne zaprawy spoinujące do wąskich fug – 1-6 mm, w tym również takie, które mają podwyższoną elastyczność. Darujmy sobie fugi dekoracyjne, np. zawierające brokat, bo przy tak małych szerokościach spoin trudno będzie dostrzec i docenić ich urodę. Nie trzeba też chyba dodawać, że potrzebne będą odpowiednio małe krzyżyki, dzięki którym wąska spoina w każdym miejscu będzie miała identyczną grubość, a między płytkami zachowane zostaną kąty proste.

Przeczytaj też:

Jaka fuga do płytek: rodzaje fug >>>

Jaki klej do płytek: wybieramy najlepszy >>>

Szczególnego znaczenia przy układaniu płytek rektyfikowanych nabierają dylatacje, zwłaszcza gdy powierzchnie okładzin są duże. Szczeliny dylatacyjne powinny wydzielać pola o bokach około 3 na 3 m, a w wąskich przejściach – 1 na 1,5 m. Trzeba je wypełnić materiałem trwale elastycznym – rozprężną taśmą lub sznurem z pianki poliuretanowej – albo zastosować specjalne listwy dylatacyjne rozmieszczane przed przyklejeniem płytek rektyfikowanych.

Radosław Murat