Dom, który nie utrudnia życia. Jak dostosować dom do potrzeb osób z niepełnosprawnościami?

Spis treści

1. Dom przyjazny na wejściu
2. W górę i w dół
3. Przejazd wolny
4. Sanitariaty bez sanitariusza
5. Kuchnia na wysokości zadania
6. Instalacje o nowych możliwościach
7. Smartfon naszym pomocnikiem
8. Przydatny zastrzyk gotówki

Nie wszystkie remonty mają na celu odnowienie domu. Nierzadko powodem jest potrzeba dokonania konkretnych modernizacji. Niestety, bywają też związane z utratą zdrowia mieszkańców. Trzeba wtedy wprowadzić w domu rozmaite zmiany, zlikwidować te elementy i rozwiązania, które wcześniej były funkcjonalne, a teraz stały się barierą.

Skala takiego remontu zależy od rodzaju i stopnia niepełnosprawności zamieszkującej go osoby lub osób. Inaczej będzie się to przedstawiać, gdy chodzi o niepełnosprawność ruchową, inaczej, gdy mamy do czynienia z ograniczeniem widzenia lub słyszenia.

Sprawdźmy więc, jak zaplanować taki remont, co w domu będzie wymagało poprawki, co trzeba dokupić i czy można liczyć na dofinansowanie pozwalające zmniejszyć czekające nas niemałe obciążenie finansowe.

Dom przyjazny na wejściu

Osoby niemogące się samodzielnie poruszać, używające wózka, muszą mieć tak dostosowane wejście do budynku, by mogły korzystać z niego bez niczyjej pomocy. Przy budynkach publicznych umieszcza się podjazdy. Konstrukcje taką można również wykonać obok domu prywatnego. Musimy jednak zdawać sobie sprawę, że to budowla dość sporych gabarytów, zajmująca niemało przestrzeni. Jeśli w założeniu ma być trwale połączona z gruntem, wymagać też będzie uzyskania pozwolenia na budowę. Nie obejdzie się zatem bez projektu, który jest jednym z wymaganych załączników do wniosku o takie pozwolenie. Oznacza to również, że trzeba ustanowić kierownika robót, prowadzić dziennik budowy i dokonać formalnego odbioru robót.

Na szczęście można kupić lub zamówić podjazd o lekkiej konstrukcji, który nie będzie na stałe połączony z gruntem. Rygorystyczne przepisy dotyczą też samego projektu. Zgodnie z nimi przed wejściem do domu musi znajdować się rampa manewrowa, najlepiej o wymiarach minimum 150 x 150 cm. Maksymalny procent nachylenia pochylni wynosi:

• dla różnicy poziomów do 15 cm – 15%;
• dla różnicy poziomów do 50 cm – 8%;
• dla różnicy poziomów ponad 50 cm – 6%.

Szerokość podjazdu powinna wynosić minimum 120 cm. Gdy podjazd jest bardziej stromy niż wynika z zaleceń, trzeba go wyposażyć w poręcze, rozstawione na szerokość 0,8-1 m i umieszczone na wysokości 0,75-0,9 m. Trzeba je przedłużyć o 0,3 m poza podjazd. Ich zakończenie powinno być zaoblone. Poręcz biegnąca wzdłuż ściany musi zachować od niej odstęp wynoszący co najmniej 5 cm. Żeby pochylnia miała właściwy kąt nachylenia, musi być dość długa. Maksymalna długość jednego odcinka pochylni może wynosić 9 m. Pochylnie dłuższe niż 9 m trzeba dzielić na pół spocznikami o długości co najmniej 1,4 m. Pamiętać też trzeba, że nawierzchnia podjazdu dla wózka musi być wykonana z materiałów mrozoodpornych i niepowodujących poślizgu. Po jej bokach powinien znaleźć się krawężnik lub pionowy ogranicznik, oba o wysokości minimum 7 cm.

W sytuacji gdy przed domem jest zbyt mało miejsca, aby zmieścił się wygodny podjazd, pozostaje zastosowanie podnośnika pionowego. To rodzaj miniwindy, bez zabudowanej kabiny. Wózek inwalidzki wjeżdża na podnośnik, a mechanizm elektryczny unosi go na określony poziom – zależnie od modelu – od kilkudziesięciu cm do kilku metrów. Taki sprzęt z reguły nie wymaga żadnego fundamentu, jedynie równej, twardej i stabilnej płaszczyzny, na której będzie instalowany. Można go umieszczać przy schodach wejściowych, obok tarasu, między parterem a piętrem lub antresolą.

Podnośniki oferowane są w wariantach przyściennych lub jako urządzenia samonośne. Mogą mieć burty z metalu lub przeszklenia boczne z szyb odpornych na stłuczenie.

Niestety, nie zawsze da się ustawić podobny podnośnik i nie każdego będzie na niego stać. W ostateczności można się wtedy posługiwać przestawnymi rampami. To dwa tory jezdne opierane na stopniach, po których może się poruszać wózek. Sprawdzają się one tylko wtedy, gdy do wejścia prowadzą dwa lub trzy niewysokie stopnie. Większy kąt nachylenia obniża poziom bezpieczeństwa podczas korzystania z tego udogodnienia. Jego zaletą jest natomiast fakt, że rampy łatwo zdemontować, gdy zajdzie taka potrzeba.

Jeśli w domu mieszka osoba ociemniała lub niedowidząca, poruszająca się z laską, wtedy należy zadbać, by zarówno ogrodowe chodniki, jak i schody do domu były wykonane z materiału antypoślizgowego. Warto do wykończenia użyć płyt lub płytek z głęboką fakturą pozwalającą koordynować pozycję na drodze i kierunek poruszania się.

W górę i w dół

Czy problemy osoby mającej trudności z poruszaniem się rozwiążą ruchome schody? Niekoniecznie, istnieje bowiem więcej rozsądniejszych i tańszych urządzeń ułatwiających lub umożliwiających pokonywanie kolejnych kondygnacji.

Projektując nowy dom, można by było uwzględnić szyb windowy i windę. To drogie, ale zdecydowanie najwygodniejsze i najbezpieczniejsze rozwiązanie. Na szczęście są urządzenia, które można umieścić tam, gdzie nikt ich wcześniej nie przewidywał, i są znacznie tańsze od tych tradycyjnych.

Zobacz także: Schody w domu jednorodzinnym - materiały, technologie, zasady wykonania

Wygodnym urządzeniem do transportu pionowego, dobrym zarówno dla osób z niepełnosprawnościami, jak i dla seniorów, jest krzesełko schodowe, zwane też windą schodową. To elektryczny pojazd o kształcie wygodnego siedziska, poruszający się po torze jezdnym biegnącym wzdłuż poręczy schodowych. Tor ten tworzą szyny mocowane albo do schodów, albo – rzadziej – do ściany sąsiadującej ze schodami. Zasilany jest prądem o napięciu 230 V lub ma wbudowany akumulator. Doradcy z firm oferujących takie urządzenia pomogą dobrać ich model do danego typu schodów. Inne krzesełka nadają się do schodów prostych, inne do krzywoliniowych. Liczy się też stan techniczny schodów lub ścian.

Krzesełka do schodów prostych bywają dostępne od ręki, te do schodów kręconych, krzywoliniowych lub zabiegowych przygotowuje się na zamówienie, a okres oczekiwania trwa do kilku tygodni. Krzesełka mają składane elementy, więc kiedy nie są używane, nie tarasują przejścia osobom pełnosprawnym. Sterowanie odbywa się przy użyciu pilota lub za pomocą przycisku umieszczonego w oparciu.

Montaż krzesełka schodowego poruszającego się po jednej lub dwóch szynach prostych nie jest szczególnie trudny. Najpierw konieczne są pomiary. Sprawdzamy odległość od krawędzi najwyższego stopnia do podłogi na dole, szerokość schodów, wolną przestrzeń przed schodami. Ustalamy tez kąt nachylenia biegu schodowego. Szyny są docinane w magazynie sprzedawcy na zadany przez klienta wymiar (szyna musi być dłuższa niż odległość między krawędzią górnego stopnia a podłogą). Zestaw elementów łączących pozwala je stabilnie przymocować do schodów za pośrednictwem słupków opierających się na kilku ze stopni. Szyny i krzesełko mocuje się według instrukcji dostarczonej przez producenta. Jeśli mamy do czynienia z modelem zasilanym z sieci, możliwe, że konieczna będzie pomoc elektryka z uprawnieniami. Instalacja krzesełka o torze bardziej skomplikowanym wymaga zatrudnienia specjalistów.

Niestety, nie wszystkie osoby o ograniczonej sprawności będą mogły samodzielnie przesiadać się z wózka na krzesełko. Dla nich lepszym rozwiązaniem będzie platforma schodowa. Platformy schodowe to urządzenia działające na podobnej zasadzie co krzesełka, ale transportujące w górę lub w dół pasażera razem z wózkiem.

Platformy mocujemy tak jak krzesełka – na słupkach samonośnych opartych na stopniach schodów lub bezpośrednio do ściany. Tor jezdny platformy może być też wykorzystywany jako poręcz schodowa. Niestety, ograniczeniem w ich stosowaniu jest szerokość schodów. Podczas gdy dla krzesełek minimum to 60 cm, tu szerokość nie może być mniejsza niż 100 cm (przy mocowaniu toru jezdnego do ściany) i 107 cm (gdy montowany jest on na słupkach). Platformy, tak jak i większość krzesełek, czerpią energię z akumulatorów.

Przejazd wolny

Transport pionowy to problem dla osób mających trudności z poruszaniem się, ale dom musi też umożliwić im wygodne i bezpieczne przemieszczanie się po płaskich powierzchniach. Wyzwaniem może się okazać zapewnienie wygodnej komunikacji osobie korzystającej z wózka inwalidzkiego. Manewrowanie nim wymaga bowiem więcej miejsca. Z tego powodu często konieczne jest poszerzanie drzwi. Szerokość wózka wraz z jego pasażerem wynosi bowiem do 100 cm, a drzwi mogą mieć szerokość 80 cm. Jeśli drzwi kwalifikują się do wymiany, to warto rozważyć możliwość zastąpienia modeli rozwieralnych przesuwnymi, bo te są wygodniejsze w obsłudze.

Zobacz także: Niski próg oraz drzwi balkonowe bezprogowe. Zalety i wady takich rozwiązań

Do likwidacji będą też progi drzwiowe, bez których można się przecież obejść. Co jednak zrobić z drzwiami tarasowymi i balkonowymi, które często mają dość wysokie progi, niemożliwe do usunięcia. Oczywiście są w sprzedaży tarasowe drzwi przesuwne bezprogowe – typu HS i można wziąć pod uwagę zastąpienie nimi drzwi dotychczasowych, zwłaszcza jeśli te są już nieco wyeksploatowane.

Niestety nie ma wąskich, bezprogowych drzwi balkonowych, ale za to są elementy, które bez ingerencji w konstrukcję stolarki ułatwią pokonanie progu. To na przykład stalowe rampy składane, wyposażone w kółka, dzięki którym można je po złożeniu odtransportować w bezpieczne miejsce, gdzie nie będą nikomu zawadzały. Rampy takie zbudowane są z dwóch pochylni połączonych zawiasami. Podobne pochylnie można wykonać też w wersji stałej.

Korytarze, którymi będzie przejeżdżał wózek, powinny mieć szerokość minimum 90 cm, a najlepiej około 120 cm. Niestety, ścian nie przesuniemy, by poszerzyć drogę, więc gdy w domu są węższe przejścia, jedyne, co pozostaje, to tak zorganizować przestrzeń mieszkalną, by osoba z niepełnosprawnością nie musiała z nich korzystać.

Aspektem, na który warto zwrócić uwagę, jest sposób wykończenia podłóg. Dla osób wspomagających się kulami lub jeżdżących na wózku niebezpieczne będą posadzki bardzo śliskie, ale też utrudnieniem okażą się różnego rodzaju dywany i dywaniki, mające tendencję do zawijania się na brzegach lub ślizgania po podłodze. One są szczególnym zagrożeniem dla osób ociemniałych i niedowidzących. W domu osób o słabym wzroku krawędzie stopni schodowych powinny być zaznaczone mocnym kolorem, wyraźnie kontrastującym z tłem.

Sanitariaty bez sanitariusza

Jednym z pomieszczeń, w których osoby z niepełnosprawnościami mogą czuć się niekomfortowo, są łazienki i toalety. Niekiedy mogą się one okazać za małe. Musimy bowiem wiedzieć, że wózek zajmie powierzchnię o długości 125-130 mm i szerokości do 100 cm, a trzeba jeszcze zapewnić możliwość wykonania przynajmniej półobrotu.

Kolejna kwestia to urządzenia sanitarne. Miska ustępowa powinna być ulokowana tak, żeby można było podjechać do niej wózkiem z boku. To wymaga minimum 90 cm szerokości między nią a ścianą. Przy misce trzeba także umieścić poręcz ścienną. Oś miski musi wypaść wtedy w odległości minimum 40 cm od ściany i 30 cm od poręczy. Gdy taka przebudowa, wiążąca się przecież z przeróbką podejścia kanalizacyjnego, nie będzie wchodziła w grę, trzeba po obu stronach miski zainstalować solidne poręcze długości 80-85 cm, na przykład składane do pionu. Odległość od wejścia powinna być wówczas nie mniejsza niż 125-130 cm.

Wysokość zawieszenia miski może być standardowa, choć warto zwrócić uwagę na modele z elektrycznym podnośnikiem pozwalającym ją obniżać lub podnosić.

W pobliżu miski warto zainstalować tak zwaną bidettę, czyli rodzaj prysznica uruchamianego za pomocą przycisków na rączce, podłączonego do którejś z łazienkowych baterii. Jeśli chodzi o umywalkę, to powinna znaleźć się na wysokości 65-70 cm, czyli znacznie niższej od standardowej. Starą można wymienić na nową, specjalnie przeznaczoną dla osób z niepełnosprawnościami. To umywalka bardziej płaska, o szerokości 50-60 cm, wyprofilowana w ten sposób, by osoba korzystająca mogła podjechać do niej blisko i oprzeć o nią łokcie. Umywalka taka powinna mieć syfon przyścienny albo podtynkowy, który nie przeszkadza w podjechaniu do niej.

Warte uwagi są stelaże podtynkowe umożliwiające pochylanie lub obniżanie umywalek.

Najlepszą baterią umywalkową będzie taka z czujnikiem ruchu, dozująca wodę bezdotykowo, a przynajmniej taka, która nie ma kurków, tylko mieszacz o zwiększonej długości. Jeżeli z umywalki ma korzystać osoba podnosząca się z wózka, trzeba pomyśleć o poręczach po bokach – w odległości 30-40 cm od jej osi, na wysokości około 75-80 cm.

Starą wannę można zastąpić modelem opracowanym z myślą o osobach starszych i z niepełnosprawnościami. To wanna z bezpiecznym, antypoślizgowym siedziskiem lub wyposażona w obrotowy fotelik wannowy z oparciem. W sąsiedztwie wanny również nie powinno zabraknąć poręczy.

Osoby unieruchomione na wózku nie wejdą jednak do wanny bez pomocy. Samodzielność w tym względzie może im zapewnić podnośnik elektryczny.

Wygodniejsza od wanny będzie z pewnością kabina prysznicowa, oczywiście typu walk-in, czyli bez brodzika. Ważne, by prowadzące do niej drzwi były odpowiednio szerokie. Ciekawie prezentują się też kabiny wydzielone przez trzy lub dwie ścianki niemające zamknięcia. Pod natryskiem powinno znajdować się stabilnie zamocowane, odporne na wodę siedzisko – ulokowane na tej samej wysokości co siedzenie wózka. Rzecz jasna, z towarzyszącą mu poręczą lub dwiema.

Zupełnym drobiazgiem będzie obniżenie lustra lub wyposażenie łazienki w drugie, niżej zawieszone. Oczywiście wszystkie przedmioty łazienkowe powinny być umieszczone nisko, w zasięgu rąk osoby korzystającej z wózka. Pralka i suszarka natomiast muszą stanąć na podbudowie wysokości 20-30 cm.

Kuchnia na wysokości zadania

Dobra kuchnia dla osób z niepełnosprawnościami to przede wszystkim odpowiednie wyposażenie. Naprawdę funkcjonalna będzie taka, która umożliwi przygotowanie wszelkiego rodzaju posiłków bez pomocy asystenta.

Gdy domownik korzysta z wózka na stałe, zabudowa kuchenna będzie wymagała gruntownej przebudowy. Obniżyć trzeba szafki i blat ze zlewozmywakiem, a baterię przysunąć bliżej krawędzi blatu roboczego.

Szafki kuchenne, przynajmniej te z najczęściej wykorzystywanymi przedmiotami, powinny być umieszczone nisko – 120 cm to wysokość graniczna. Zamówić można też szafki na szynach, mechanicznie opuszczane i podnoszone, sterowane przyciskiem lub pilotem. Szafki dolne warto wyposażyć w obrotowe półki. Dobrze sprawdzają się niewysokie szafki typu cargo oraz szafki na kółkach, które można wysunąć spod blatu.

Blat, przynajmniej częściowo, nie powinien być zabudowany od spodu, co da możliwość bliższego dojechania wózkiem. Inaczej osoba z niepełnosprawnością będzie zmuszona wykonywać czynności kuchenne, ustawiwszy wózek bokiem do blatu, co nie jest wygodne. Architekci projektujący dla osób z niepełnosprawnościami podkreślają, że zamiast kuchenek gazowych lepsze są elektryczne (ewentualnie gazowe z płytą). Chodzi o to, by wyeliminować ryzyko zapalenia się rękawów podczas sięgania do palników. Sterowanie kuchennym okapem, który siłą rzeczy musi znaleźć się na sporej wysokości, powinno być możliwe z poziomu blatu.

Zamiast jednej wysokiej lodówki lepiej będzie zainwestować w dwie niższe. W domu osoby z dysfunkcją widzenia liczy się także wyeliminowanie wystających elementów, ostrych kantów, przedmiotów mogących zahaczać się o ubranie.

Blat powinien być przy tym wyposażony w rant po stronie zewnętrznej, żeby uniemożliwić przypadkowe zsuwanie z niego przedmiotów na podłogę.

W tej sytuacji również niezmiernie ważne jest ułatwienie dostępu do zawartości szafek i z pewnością nie mogą być one umieszczone poza zasięgiem rąk osoby wyprostowanej. Płyta kuchenki powinna być wyposażona w wypukłe włączniki. Zasada taka dotyczy zresztą również wszelkich innych sprzętów AGD.

Instalacje o nowych możliwościach

W domu osoby poruszającej się na wózku gniazdka i włączniki elektryczne trzeba przemieścić lub zamontować dodatkowe, tym razem na odpowiedniej wysokości, wynoszącej nie mniej niż 30 cm od podłogi i nie więcej niż 130 cm od niej. Na wysokości do 130 cm znaleźć się też muszą słuchawki domofonu lub panele wideodomofonu, jak również tablica z bezpiecznikami. Jeśli chodzi o gniazdka, problem można rozwiązać, stosując przedłużacze.

Osoby z zaburzeniami słuchu powinny mieć w domu sygnalizatory wizyjne zamiast dźwiękowych – na przykład gong bądź sygnał domofonu (najlepiej wideodomofonu) emitujący kolorowe światło. Podczas remontu konieczne może okazać się obniżenie grzejników łazienkowych, żeby z poziomu wózka można było sięgnąć do zaworu termostatycznego. Innym wyjściem będzie wymiana zwykłych termostatów na inteligentne, sterowane smartfonem. Wówczas obejdzie się bez ingerencji w instalację hydrauliczną.

Smartfon naszym pomocnikiem

Bardzo dużym ułatwieniem dla osób o różnym stopniu niepełnosprawności jest system smart home – automatyka poruszająca skrzydłami okien połaciowych i pionowych, bram i drzwi. Siłowniki elektryczne powinny także towarzyszyć roletom, markizom czy żaluzjom.

System umożliwia obsługę tych urządzeń za pośrednictwem smartfona. Z poziomu wózka będzie można skontrolować działanie oświetlenia w domu i na terenie działki, regulować temperaturę, sterować klimatyzacją.

Bez podjeżdżania do drzwi, korzystając z kamer zewnętrznych albo elektronicznego wizjera, można z dowolnego miejsca podejrzeć, kto zbliża się do budynku lub stoi przed wejściem.

Osoby niedowidzące lub niewidome mogą komunikować się z systemem przy pomocy asystenta głosowego. One też, dla wygody, powinny mieć w drzwiach zamki elektroniczne, obsługiwane nie kluczem, tylko klawiaturą kodową (z dużymi klawiszami, najlepiej z wypukłościami w miejscach cyfr), kartą magnetyczną, albo też korzystać z biometrycznego czytnika linii papilarnych. Dobrze, żeby zamek taki sygnalizował dźwiękiem otwarcie lub zamknięcie.

Koniecznością w domach zamieszkałych przez osoby niedowidzące lub niedosłyszące, obok standardowej instalacji alarmowej, są czujniki ognia, dymu, czadu – z sygnalizatorami odpowiednio dźwiękowymi lub świetlnymi.

Jeśli osoba z niepełnosprawnością mieszka z rodziną lub opiekunem, warto rozważyć rozprowadzenie w domu sygnalizacji alarmowo-przyzywowej. To sieć przycisków zainstalowanych w różnych newralgicznych punktach, na przykład w kabinie prysznicowej, w WC, przy wannie, blisko podłogi w sanitariatach (w razie upadku). Umożliwi to wzywanie pomocy, jeśliby doszło do jakiegoś niebezpiecznego zdarzenia. Sygnalizator natomiast trzeba wówczas umieścić tam, gdzie najczęściej przebywają domownicy albo opiekun. Sygnał takiego alarmu musi brzmieć inaczej niż sygnał oznajmiający próbę włamania lub wybuch pożaru.

Przydatny zastrzyk gotówki

Nie trzeba specjalnie wyjaśniać, że tak gruntowny remont połączony z zakupem drogiego, specjalistycznego wyposażenia to duże obciążenie dla domowego budżetu. Dofinansowanie do remontu oferuje PFRON (Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych). Mogą się o nie ubiegać osoby mające orzeczenie o stopniu niepełnosprawności lub orzeczenie równoważne, mające w domu bariery uniemożliwiające im komunikację lub bezpieczne i wygodne korzystanie z domowych urządzeń. Osoby takie muszą być albo właścicielami danej nieruchomości, albo mieć zgodę właściciela na przeprowadzenie modernizacji. Warto dodać, że wnioskodawcami mogą być też opiekun prawny takiej osoby lub jej przedstawiciel ustawowy.

Zobacz także: Dopłaty do prądu. Można starać się dopłatę nawet 100 złotych miesięcznie

Dofinansowanie należy się tylko tym, których dochód w przeliczeniu na osobę w gospodarstwie domowym nie przekracza 4019 zł netto, a dla osoby samotnej – 5225 zł netto. Na co udzielane jest takie wsparcie finansowe? Zakres jest dość szeroki i obejmuje:

• likwidację progów i innych barier architektonicznych;
• poszerzenie drzwi, zarówno wejściowych, jak i wewnętrznych;
• dostosowanie sanitariatów do potrzeb osoby z niepełnosprawnością;
• dostosowanie kuchni do potrzeb osoby z niepełnosprawnością;
• instalację platform przyschodowych (podjazdów) lub dźwigów osobowych;
• modernizację instalacji elektrycznej na potrzeby osoby z niepełnosprawnością;
• zakup i montaż specjalistycznego sprzętu medycznego, na przykład podnośników sufitowych, materacy przeciwodleżynowych.

Ostateczna decyzja o dofinansowaniu wydana będzie w oparciu o poświadczenie indywidualnych potrzeb osoby wnioskującej, mających uzasadnienie w dokumentacji medycznej. Procedura składa się z następujących etapów:

• złożenie wniosku wraz z wymaganymi załącznikami (orzeczenie o niepełnosprawności, dokument potwierdzający prawo do lokalu, kosztorys prac, uzasadnienie medyczne) w lokalnym oddziale PFRON, Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej, Miejskim Ośrodku Pomocy Rodzinie, Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie lub przez internetową stronę PFRON;
• ocena merytoryczna dokonywana przez PFRON;
• podpisanie umowy między PFRON a wnioskodawcą.

Na koniec pozostaje przystąpienie do prac. Rozliczenie z Funduszem następuje po zakończeniu remontu, po przedłożeniu w urzędzie faktur oraz innych dokumentów potwierdzających poniesione koszty. Jak widać, pewnym utrudnieniem jest konieczność zgromadzenia całej kwoty przed otrzymaniem refundacji. Refundacja z kolei nie może być wyższa niż 95% kosztów przedsięwzięcia i nie może przekroczyć piętnastokrotności przeciętnego wynagrodzenia. Obecnie limit sięga 97 500 zł. Wysokość refundacji jest jednak zależna od regionu kraju, bo jedne miasta mają na to większy budżet, a inne niższy. Nie ma też co liczyć, że uda się dostać wsparcie na generalny remont domu. Dofinansowanie dotyczy tylko i wyłącznie prac związanych z usunięciem dotychczasowych barier. Nie wchodzi też w grę budowa na przykład nowej łazienki, bardziej dostępnej lub wymiana źródła ciepła, termomodernizacja itp.

Niestety, dofinansowania nie przysługują osobom budującym nowe domy, przystosowane dla osób z niepełnosprawnościami, ani kupującym mieszkania wykonane tak, by były dla nich wygodne.