Co na taras? Przegląd materiałów: klinkier, drewno, deski kompozytowe, płytki na taras
Taras to połączenie domu z ogrodem. Budując go zastanawiasz się, co na taras? Jako nawierzchnia sprawdzają się m.in. tradycyjne plytki na taras, twardy beton, kamień, klinkier. Co jeszcze nadaje się na taras? Zgodne z aktualnymi trendami – drewno lub drewniane deski kompozytowe. Sprawdź, jakie materiały warto wykorzystać jako nawierzchnię na taras.
Najtańsze są tarasy z desek sosnowych ułożone na drewnianych legarach wspartych na słupkach – najwięcej zapłacimy za duże kamienne płyty. Nawierzchnia tarasu musi pasować zarówno do architektury i wykończenia budynku, jak i do stylu otaczającego dom ogrodu. Wiedząc, jaka będzie posadzka, możemy optymalnie dobrać materiały i rodzaj konstrukcji tarasu.
Taras: drewno na taras
Drewniana posadzka przypomina pokład statku. Jest ciepła, lecz nie nagrzewa się zbyt mocno, jak terakota lub gres. Do wyboru mamy drewniany bruk, deski tarasowe z drewna krajowego lub egzotycznego oraz imitujące drewno deski kompozytowe będące mieszanką mączki drzewnej i PCW. Jeżeli zaplanowaliśmy taras na gruncie, jego nawierzchnią może być drewniany bruk. Układa się go podobnie jak bruk kamienny na utwardzonym podłożu.
Drewnianych legarów pod deski nie powinno się umieszczać bezpośrednio na gruncie, ponieważ szybko zbutwieją. Na posadzki tarasów najczęściej wybiera się deski z krajowego drewna liściastego lub z modrzewia, czasami z bardziej odpornego na wilgoć drewna egzotycznego. Dobrze sprawdzają się deski o ryflowanej powierzchni. Po zamoczeniu są mniej śliskie niż te wykończone na gładko. Deski układamy, zachowując między nimi szczeliny 1,5-2 cm. Pozwolą one na swobodną pracę drewna, które pęcznieje pod wpływem wilgoci, oraz umożliwią odpływanie wody z powierzchni tarasu.
Tylko właściwa pielęgnacja i konserwacja pozwoli utrzymać drewniany taras w dobrej kondycji. Na tarasie dobrze sprawdza się regularne olejowanie, które zabezpiecza drewno przed wilgocią. Ponieważ olej z biegiem czasu się wymywa, olejowanie należy powtarzać – najlepiej co roku.
Deski kompozytowe na taras
Mniej wrażliwe na wilgoć, a dające podobny efekt wizualny i równie przyjemne w eksploatacji są deski kompozytowe. Nie trzeba ich też tak często impregnować. Niektóre wystawione na działanie promieni słonecznych mogą się jednak trochę odbarwiać. Deski kompozytowe kupuje się razem z pasującymi do nich kompozytowymi legarami, listwami osłaniającymi końce oraz systemami mocującymi je do legarów. Są to specjalne łączniki, którymi w niewidoczny sposób łączy się tarasowe elementy kompozytowe. Podobne ukryte połączenia można też zastosować w przypadku desek z drewna naturalnego. Zamiast na legarach deski tarasowe można układać na podkładkach z tworzywa sztucznego.
Konstrukcja tarasu pod lekkie i ciężkie nawierzchnie
- Najlżejszym wykończeniem tarasu jest nawierzchnia z desek tarasowych ułożonych ażurowo na belkach, które opierają się na podciągach podpartych słupami. Deski mogą być drewniane lub z kompozytów, belki i podciągi zwykle są drewniane, a słupki mogą być równie dobrze z drewna, profili stalowych, jak i murowane z cegieł lub żelbetowe. Pod lekką drewnianą lub stalową konstrukcją tarasu można wykonać płytki, punktowy fundament z bloczków betonowych lub pustaków zalewanych betonem. Takie konstrukcje są podatne na odkształcenia i nie ulegają uszkodzeniu w przypadku niewielkich ruchów fundamentów.
- Ciężkie nawierzchnie z płytek gresowych, terakoty, klinkieru, płyt lastryko lub kostki betonowej wymagają solidniejszych konstrukcji wsporczych składających się z żelbetowej płyty podłogowej opartej bezpośrednio na słupach (lub ścianach) albo za pośrednictwem żelbetowych podciągów. Słupy i ściany podpierające mogą być w takim przypadku zarówno żelbetowe, jak i murowane. Pod taką konstrukcją trzeba wykonać klasyczne fundamenty w postaci betonowych stóp lub ław fundamentowych zagłębionych poniżej poziomu przemarzania gruntu.
- Fundamenty i słupy tarasu należy chronić przed wilgocią, wykonując klasyczne izolacje elementów betonowych w gruncie i stosując poziomą izolację przeciwko podciąganiu kapilarnemu wilgoci do płyty nośnej. Piętą achillesową takich konstrukcji tarasowych jest sprawne odprowadzenie wody opadowej i niedopuszczenie do jej gromadzenia się między nawierzchnią i płytą nośną. Zwykle sam spadek płyty i dobrze wykonana hydroizolacja nie wystarczają – konieczna jest warstwa drenująca wykonana ze specjalnej maty lub warstwy żwiru, keramzytu itp. Umożliwia ona też niewielkie ruchy nawierzchni względem płyty nośnej wywoływane znacznymi różnicami temperatury pomiędzy nagrzaną nawierzchnią i zimną płytą.
- Na płycie żelbetowej pokrytej hydroizolacją można też wykonać lekką nawierzchnię z desek tarasowych ułożonych na legarach. Jej ażurowa konstrukcja jest najlepszą naturalną warstwą drenażową i świetnie akumuluje ruchy nawet znacznie rozszerzających się desek kompozytowych. Trwałość właściwie wykonanych, dobrze zaimpregnowanych i regularnie konserwowanych drewnianych konstrukcji oraz nawierzchni tarasów nie jest mniejsza niż tych z żelbetu i ceramiki, w przypadku błędów w wykonaniu ciężkie nawierzchnie będą wymagać generalnego remontu lub wymiany znacznie szybciej niż ażurowe drewniane.
Płytki na taras
Płytki na tarasie układa się najczęściej na tarasach nad pomieszczeniami albo płytach na gruncie, gdyż wymagają one betonowego podkładu. Gres lub terakota na taras muszą być odporne na mróz, dopuszczone do stosowania na zewnątrz, antypoślizgowe i mieć małą ścieralność. Płytki klei się do podkładu cementowego elastyczną zaprawą klejową, która musi szczelnie wypełniać całą przestrzeń pod nimi, dlatego podczas ich układania nanosi się zaprawę zarówno na powierzchnię płytki, jak i podkładu.
Niestaranne rozprowadzenie zaprawy spowoduje, że pod nawierzchnią powstaną puste przestrzenie. Wnikająca w nie woda zwiększa po zamarznięciu swą objętość, powodując odspojenie płytek i zniszczenie posadzki. W polskich warunkach klimatycznych takie tarasy, pomimo dobrego wykonawstwa, mają ograniczony żywot i po pewnym czasie płytki odpadają. Są one jednak nieco prostsze w konserwacji niż drewniane – nie trzeba ich impregnować.
Co na taras: kostki, klinkier i płyty na gruncie
Mogą być z naturalnych kamieni lub z elementów betonowych z dodatkiem kruszyw, które powodują, że beton nabiera szlachetnego wyglądu. Niektóre kostki betonowe są fabrycznie postarzane, aby lepiej imitowały materiały naturalne. Bruk klinkierowy to z kolei mrozoodporny materiał ceramiczny o bardzo dużej odporności na ścieranie i zaplamienie. Wszystkie te nawierzchnie dobrze się starzeją, a kamień i klinkier z czasem nabierają szlachetnej patyny.
Kostki, bruk i płyty stosuje się najczęściej na tarasach z podkładem ze starannie ubitego żwiru o gr. 20-30 cm. Na tak przygotowanej podbudowie wykonuje się 5-10-centymetrową podsypkę piaskową stabilizowaną cementem, na której układa się elementy posadzki. Powierzchnię takiego tarasu ogranicza się kształtkami brzegowymi wzmocnionymi zaprawą cementową. Szczeliny między elementami posadzki wypełnia się drobnym piaskiem. Elementy kamienne można też układać na płycie betonowej i przyklejać do niej elastycznym klejem lub opierać na specjalnych wspornikach. To rozwiązanie jest też korzystne w przypadku układania dużych płyt kamiennych na betonowych tarasach nad pomieszczeniami. Woda spływa wówczas swobodnie szczelinami między płytami i po warstwie drenażowej odprowadzana jest do systemu odwadniającego.
Na tarasach gruntowych najczęściej stosuje się mało nasiąkliwe twarde kostki granitowe lub bazaltowe. Nie trzeba ich specjalnie pielęgnować ani impregnować. Zabezpieczenia wymagają natomiast układane na zewnątrz płyty z piaskowców lub wapieni. Kostkę i płyty z betonu też lepiej zaimpregnować, są bowiem dużo mniej odporne na brud oraz plamy z tłuszczu niż kamień naturalny. Nawierzchnie na podbudowie gruntowej nie dość, że są ekologiczne, to jeszcze bardzo trwałe. Musimy się jednak liczyć z tym, że nie zawsze po takiej nawierzchni będzie się przyjemnie chodziło bez butów, a przemieszczając się między tarasem i domem, będziemy wnosić na butach ziarenka piasku.
Jak wykończyć taras na gruncie?
Krawędzie tarasów na gruncie zabezpiecza się obrzeżami chodnikowymi lub układając kilka skrajnych rzędów kostki na warstwie betonu o gr. 20-30 cm. Podobnie wykonuje się tarasy z nawierzchnią z płaskich płyt kamienia naturalnego, kamieni polnych, płyt lastryko lub cegły klinkierowej. W przypadku nieregularnych kształtów elementów przestrzenie między nimi wypełnia się elastycznymi fugami do kamienia. Można również poszczególne duże płyty kamienne rozsunąć na kilka centymetrów, aby z czasem wyrosła między nimi trawa, albo wstawić między nie dobrze zaimpregnowane elementy drewniane, np. ze starych podkładów kolejowych.
W przypadku tego typu tarasów inwencja inwestorów jest praktycznie nieskończona. Nie istnieją ograniczenia w ich powierzchni ani kształcie. Takie nawierzchnie nie wymagają specjalnych zabiegów konserwacyjnych. Warto jedynie nadać ich powierzchniom niewielki spadek, aby nie gromadziła się na nich woda, a w przypadku dużych powierzchni zapewnić jej odprowadzenie do kratek ściekowych lub studni chłonnych.
Polecamy wideo: taras drewniany
Jak wygląda budowa tarasu drewnianego?
