Jałowiec sabiński to świetny iglak do zadarniania! Jak uprawiać jałowiec sabiński?
Jałowiec sabiński jest powszechnie stosowany w ogrodach do zadarniania terenu, dekoracji ogrodów skalnych, murków i skarp. Jest krzewem atrakcyjnym, wytrzymałym i odpornym na suszę i mróz. Uprawa jałowca sabińskiego nie jest trudna. Wystarczy zapewnić roślinie podstawowe warunki. Dowiedz się więcej o uprawie i pielęgnacji jałowca sabińskiego i poznaj jego ciekawe odmiany.
Autor: GettyImages
Jałowiec sabiński
Spis treści
- Jak wygląda jałowiec sabiński?
- Zastosowanie jałowca sabińskiego
- Jakie wymagania ma jałowiec sabiński?
- Jałowiec sabiński - uprawa
- Jałowiec sabiński pod ochroną
- Interesujące odmiany jałowca sabińskiego
Jak wygląda jałowiec sabiński?
Jałowiec sabiński (Juniperus sabina) to wolno rosnący, karłowy krzew o płożącym pokroju, rozrastający się do 2 m szerokości i około 30 cm wysokości. Jego pędy ścielą się po ziemi i tworzą efektowny zielony dywan. Ma szarozielone, drobne igły. Obecnie gatunek praktycznie rzadko oferowany, zastąpiony w ogrodach przez liczne i ciekawe odmiany.
Zastosowanie jałowca sabińskiego
Jałowiec sabiński to wytrzymała roślina, która doskonale nadaje się do wypełnienia „trudną” przestrzeń w ogrodzie. Może to być skarpa, pas pomiędzy ogrodzeniem a rowem/drogą, często deptany teren przy ścieżce i suchy skalniak. Krzewy tego gatunków jałowca wykorzystuje się również do dekoracji murków ogrodowych, tworzenia wielogatunkowych krzewiastych kompozycji oraz urozmaicania wrzosowisk.
Niskie odmiany jałowca sabińskiego z powodzeniem można sadzić na jałowym terenie jako alternatywę dla trawnika (oczywiście nie będzie wtedy służył do spacerowania). Zastosowanie jałowca sabińskiego jest więc podobne, jak w przypadku jałowca płożącego, choć ten pierwszy gatunek jest wyższy (średnio krzewy dorastają do 50-100 cm wysokości). Wymagania i sposób pielęgnacji również jest zbliżony.
Jakie wymagania ma jałowiec sabiński?
Jałowiec sabiński najlepiej (i najszybciej) rośnie w miejscach słonecznych. Dobrze znosi suszę, a przy dużej ilości światła słonecznego atrakcyjnie wybarwia się. Można go uprawiać także w lekkim zacienieniu. Roślina jest wytrzymała na suszę oraz mrozy. Preferuje podłoża niezbyt żyzne, dobrze przepuszczalne o lekko kwaśnym odczynie. Lepiej uprawiać ją w glebie lekkiej, piaszczystej, nawet kamienistej niż w ciężkiej i podmokłej. Nadmierna wilgoć szybko prowadzi do porażenia przez choroby grzybowe.
Największą wadą jałowca sabińskiego jest podatność na rdzę jałowca. Problem jest tym większy, jeśli w pobliżu (lub okolicy) rosną grusze (odmiany o małej odporności). Patogen rozwija się na obu żywicielach, psując estetykę krzewu iglastego i ograniczając owocowanie drzewa owocowego. Ze szkodników jałowiec sabiński może być atakowany przez mszyce.
Jałowiec sabiński - uprawa
Jałowiec sabiński jest mało kłopotliwy w uprawie. Główne zabiegi pielęgnacyjne to okresowe cięcie krzewu i ochrona przed chorobami i szkodnikami. Roślinę można sadzić przez cały okres wegetacyjny, chociaż optymalny jest termin jesienny i wiosenny.
Przeczytaj też:
Podlewanie jałowca sabińskiego wykonuje się rzadko (w czasie długotrwałych susz, sporadycznie zimą – jako ochronę przed suszą fizjologiczną). Nawożenie jałowca sabińskiego nie jest szczególnie potrzebne – jeśli decydujemy się na nie, należy stosować bardzo małe dawki nawozów.
Młode egzemplarze jałowca zaleca się ściółkować, aby ograniczyć zachwaszczenie. Cięcie wykonuje się w razie potrzeby. Zabieg ma na celu głównie kontrolę wzrostu. Należy przy tym używać ochronnych rękawic i odzieży z długimi rękawami. Kontakt z rośliną może powodować reakcje alergiczne, podrażnienie skóry, swędzenie, zaczerwienienia (m.in. ze względu na zawartość sabinolu). Gatunek jest rośliną trującą, nie powinno się spożywać jego szyszkojagód. Krzew nie wymaga zabezpieczania przed nadejściem zimy.
Jałowiec sabiński pod ochroną
Jałowiec sabiński występuje naturalnie w Polsce – spotyka się go w Pienińskim Parku Narodowym. Jest objęty ścisłą ochroną gatunkową jako gatunek zagrożony wyginięciem. Główne powody jego wytępienia to nie tyle sprowadzanie do ogrodów i niszczenie naturalnych stanowisk, co wykorzystywanie w medycynie ludowej. Dawniej roślinę stosowano jako naturalny lek. Niefortunnie zresztą – jałowiec zawiera toksyczne związki, które nawet w niewielkiej ilości mogą powodować duszności, zaburzenia rytmu serca a nawet śmierć.
Interesujące odmiany jałowca sabińskiego
Podstawowy gatunek może dorastać nawet do 1 m wysokości, ale odmiany dostępne w sprzedaży są często niższe. Z odmian wysokich w ogrodzie warto uprawiać:
- jałowiec sabiński 'Variegata' - kremowo-szaro-zielony,
- jałowiec sabiński 'Tamariscifolia' zielony,
- jałowiec sabiński 'Mas' szarozielony,
- jałowiec sabiński 'Blue Danube' niebieskawozielony.
Pozostałe odmiany warte uwagi to:
- jałowiec sabiński 'Rockery Gem' – odmiana osiąga około 50 cm wysokości i 2 m średnicy. Rośnie wolno. Tworzy symetryczne pędy. Igły i łuski są niebieskawozielone,
- jałowiec sabiński 'Hicksii' – osiąga ok. 60 cm wysokości i 3 m średnicy (po 10 latach). Rośnie szybko. Łuski w czasie sezonu są niebieskoszare, zimą fioletowopurpurowe,
- jałowiec sabiński 'Arcadia' – osiąga do 50 cm wysokości (30 cm po 10 latach) i 2-3 m szerokości. Młode egzemplarze przypominają jałowiec płożący. Ma jasnozielone pędy i łuski,
- jałowiec sabiński 'Calgary Carpet'– osiąga do 50-80 cm wysokości i 2 m średnicy. Ma jasnozielone łuski, rzadziej igły,
- jałowiec sabiński 'Buffalo' – osiąga do 80 cm wysokości i 2 m średnicy. Wytwarza ciemnozielone łuski i igły. Intensywnie pachnie sabinolem.
Przeczytaj też:
Jałowce o różnym pokroju: płożące, kolumnowe, zwisające
