Budujemy podjazd do garażu i ścieżkę ogrodową. Zobacz, jak to zrobić krok po kroku
Utwardzone nawierzchnie to stały element każdej posesji. Do ich budowy zwykle używa się kostek brukowych. Wykonanie nie jest trudne, jednak trzeba zwrócić uwagę na kilka zasad. Jak zbudować podjazd do garażu i ścieżkę ogrodową? Sprawdź.
Spis treści
- Podjazd do garażu i ścieżka ogrodowa – jaka szerokość?
- Budowa podjazdu do garażu i ścieżki ogrodowej krok po kroku
- Z czego wykonać podjazd do domu lub ścieżkę?
Podjazd do garażu i ścieżka ogrodowa – jaka szerokość?
Dobrze zaprojektowane nawierzchnie zapewnią dogodną komunikację na działce i sprawią, że otoczenie domu będzie estetyczne. Muszą być wygodne, co oznacza, że podjazd powinien mieć co najmniej 3 m szerokości, a ogrodowa ścieżka nie mniej niż 0,8 m. To, czy będą trwałe, zależy nie tylko od materiału, którym zostały wybrukowane, ale przede wszystkim od właściwego wykonania warstw leżących pod spodem.
Budowa podjazdu do garażu i ścieżki ogrodowej krok po kroku
Wykop. Zależnie od przeznaczenia nawierzchni powinien mieć głębokość 20- 30 cm (ścieżki) albo 30–50 cm (podjazdy). Jego dno musi być oczyszczone i wyrównane. Należy je tak wyprofilować, żeby miało spadek poprzeczny 2–3% umożliwiający szybki odpływ wody deszczowej. Jest to ważne, ponieważ stagnująca i zamarzająca zimą woda może doprowadzić do wypiętrzenia bruku.
Podbudowa. To pierwsza warstwa, którą układa się na dnie wykopu. Decyduje o trwałości nawierzchni – przenosi obciążenia, które na nią działają – i pełni funkcję drenażu. Jej grubość zależy od przeznaczenia drogi (ruch pieszy lub samochodowy) oraz rodzaju gruntu. Im większe jest obciążenie nawierzchni oraz bardziej spoiste i nieprzepuszczalne podłoże (na przykład glina), tym podbudowa musi być grubsza. Pod ścieżkami wystarczy warstwa grubości 10–15 cm. Można ją zrobić z drobnego tłucznia, klińca lub pospółki. Z kolei w miejscach, gdzie planowany jest ruch samochodowy, podbudowa musi mieć 20–40 cm. Wykonuje się ją z tłucznia albo klińca. Na dnie dobrze jest ułożyć kruszywo większej frakcji, a na nim mniejszej. To zapewni właściwy drenaż oraz sprawi, że podbudowa będzie bardziej stabilna (drobniejsze ziarna w czasie ubijania przemieszczą się w głąb tych o większej frakcji, powodując ich zaklinowanie). Podbudowę należy układać warstwami grubości 10 cm i każdą warstwę bardzo dokładnie ubijać zagęszczarką. Jeśli się tego nie zrobi lub zrobi niedokładnie, to w przyszłości w miejscach, na które będzie działał duży nacisk, na przykład na trasie przejazdu samochodem, mogą się tworzyć koleiny.
Obrzeże. Zapobiega rozsuwaniu się elementów nawierzchni. Ścieżki można stabilizować identycznymi kostkami jak te, którymi jest wybrukowana ich powierzchnia. Umieszcza się je w warstwie chudego betonu. Jeszcze prostszym rozwiązaniem są obrzeża z tworzywa, które osadza się w ziemi za pomocą długich szpil. Solidniejszego obrzeża wymaga droga samochodowa. Mogą to być krawężnik kamienny lub betonowy albo palisada ułożone na warstwie chudego betonu. Między sąsiadującymi elementami, które tworzą obrzeże, zostawia się szczeliny szerokości 0,5–1 cm. Nie należy ich łączyć zaprawą.
Podsypka. Jest to warstwa wyrównująca. Służy niwelowaniu ewentualnych różnic wielkości bruku. Może być wykonana z piasku frakcji do 4 mm lub piasku wymieszanego z cementem w proporcji 10:1. Jej grubość wynosi 3–5 cm. Podsypki nie zagęszcza się. Powinna być luźna, by łatwo było w niej zagłębić kostki brukowe. Musi być idealnie wyrównana. Najlepiej wyrównać ją na bieżąco w trakcie układania nawierzchni, posługując się drewnianą łatą.
Bruk. Układa się go na podsypce, tak by wystawał mniej więcej 1 cm powyżej poziomu nawierzchni, i delikatnie dobija, najlepiej młotkiem brukarskim. Między sąsiednimi elementami powinny być zostawione szczeliny szerokości 3–5 mm. Pod wpływem obciążeń związanych z eksploatacją nawierzchni kostki nieznacznie się przemieszczają. Jeżeli będą leżały zbyt gęsto, zaczną na siebie napierać, czego efektem może być uszkodzenie ich krawędzi lub wypiętrzenie nawierzchni. Układając ją, warto sięgać po bruk z kilku palet. Kostki z różnych partii mogą się nieznacznie różnić odcieniem, dlatego lepiej je wymieszać. Po skończeniu brukowania na nawierzchnię należy nasypać piasek i zamiatać go tak długo, aż wypełni spoiny. Ostatnia czynność to zagęszczanie. Służy do tego zagęszczarka wibracyjna z gumową lub neoprenową płytą ochronną, która zabezpiecza nawierzchnię przed porysowaniem.
Z czego wykonać podjazd do domu lub ścieżkę?
Bruk kamienny. Najczęściej stosowany jest granit, który ma barwę szarą, żółtą lub różową, ale można również kupić kostki bazaltowe (są one jednolicie ciemnoszare albo czarne) oraz sjenitowe (ciemnoszare z wyraźnym uziarnieniem). Skały te są bardzo trwałe i nie muszą być impregnowane. Do układania podjazdów stosowane są kostki wielkości co najmniej 6/8 cm, na ścieżki wystarczą elementy 4/6 cm.
Kostka betonowa. Jej różnorodność jest ogromna. Może imitować kamień, stary bruk lub drewno. Kostki pochodzące z innych partii niekiedy różnią się odcieniem, dlatego należy dobrze oszacować, ile ich potrzeba na nawierzchnię, i od razu kupić odpowiednią ilość. Jeżeli nie są fabrycznie zabezpieczone przed wnikaniem wody i zabrudzeń, warto je zaimpregnować. Podjazdy układa się z elementów grubości 6 lub 8 cm (dla samochodów ciężarowych), a ścieżki z kostek grubości 4 cm.
Klinkier brukowy. Jego kolor zależy od użytej gliny oraz przebiegu procesu wypalania. Poza czerwonym może być brązowy, szary, stalowy, kremowy, a nawet biały. Różne partie klinkieru mogą mieć nieco inny odcień. Do utwardzania ścieżek i podjazdów dla samochodów osobowych wystarczy bruk grubości 4,2 cm. Jeżeli nawierzchnia będzie poddawana większym obciążeniom, należy zastosować bruk grubości 5,2 cm. Nie wymaga impregnacji.
- Przejdź do galerii: Jak zbudować nawierzchnię utwardzoną? Zobacz zdjęcia
Autor: Andrzej Szandomirski
Wyznaczamy bieg nawierzchni za pomocą drutów lub palików wbitych w ziemię i połączonych sznurkiem. Robimy wykop, wyrównujemy jego dno i nadajemy mu spadek, który ułatwi odpływ wody deszczowej
