Zaskrońce i padalce w ogrodzie - czy trzeba się ich bać?

Zaskrońce i padalce w ogrodzie świadczą o tym, że jest on zbliżony do natury. Zwierzęta te są zupełnie niegroźne i można żyć z nimi w zgodzie. W dodatku mogą być naszym sprzymierzeńcem w ochronie roślin (padalec). Dlatego nie trzeba ich płoszyć, a wręcz przeciwnie – warto stworzyć sprzyjające warunki do życia.

Każdy ogród tętni życiem i można w nim spotkać wielu przedstawicieli fauny. Wiele zwierząt to sporadyczni goście, inni to stali bywalcy i lokatorzy. Nie brakuje jednak takich, które budzą strach w domownikach. To m.in. padalce i zaskrońce. Nie trzeba ich jednak wypłaszać, są zupełnie niegroźne a pełnią pożyteczną rolę w przyrodzie.

Zwierzęta chętniej zasiedlają ogród, gdy ten jest prowadzony w sposób ekologiczny, nieinwazyjny. Duże znaczenie ma także stworzenie dla nich sprzyjających miejsc imitujących naturalne siedliska. Niektóre są naszymi sprzymierzeńcami w walce ze szkodnikami roślin, inne są...neutralne. Trzeba cieszyć się, że pojawiły się właśnie w naszym ogrodzie. Do tej grupy należy zaskroniec i padalec.

Zaskroniec zwyczajny to nie żmija

Zaskroniec zwyczajny to wąż często spotykany na terenie podmokłym, blisko stawów, rzek i jezior. Jego ulubione miejsce w ogrodzie to oczko wodne i najbliższe otoczenie. Zaskrońce potrafią dobrze pływać. Polują m.in. na żaby i kijanki. Lubią wygrzewać się na brzegu. Inne miejsce ich częstego bytowania to kompostownik (o ile nie jest usytuowany w cieniu).

Przeczytaj też: Staw kąpielowy w ogrodzie – oczko wodne i basen w jednym zbiorniku wodnym >>>

Zaskrońce nie są jadowite, ani groźne dla człowieka. Nie ma powodu, aby obawiać się ich - to wąż boi się człowieka. Zagrożony kryje się w wodzie lub w zaroślach. Może także syczeć, unosić przednią część ciała lub wręcz przeciwnie, udawać martwego. Czasem dla odstraszenia intruza wydziela cuchnącą wydzielinę z gruczołów odbytowych. Wrogami zaskrońca są m.in. jeże, bociany, myszołowy. W ogrodzie krzywdę może mu zrobić kot, pies lub...kosiarka. Niestety czasem problemem stają się również ludzie, którzy panikują w spotkaniu z wężem, a nawet mylą go z jadowitą żmiją zygzakowatą. Tymczasem różnice w wyglądzie i zwyczajach są znaczne.

Padalec w ogrodzie może być uznany na stworzenie pożyteczne. W skład jego codziennej diety wchodzą ślimaki bezmuszlowe, jedne z najbardziej żarłocznych szkodników roślin. Poza tym żywi się owadami, ich poczwarkami i larwami. Potrafi wyciągać swoje ofiary ze ściółki. Jest aktywny w godzinach wieczornych i nocnych a także w czasie mało słonecznej pogody. Padalce są mało widoczne w ogrodzie (zwykle nie wiemy o ich obecności), ale łatwiej je spotkać po deszczach i burzach. Prowadzą skryty tryb życia i są płochliwe.

Korzystne miejsca dla padalców w ogrodzie to dzikie zakątki (zbliżone do ogrodów leśnych). Lubią mech, grubą warstwę ściółki, paprocie i oczka wodne. Rodzinę padalców można spotkać także w kompostowniku. Czasem chowa się w starych korzeniach i kłodach, np. pozostawionych dla ozdoby.

Padalec to nie wąż

Sporo osób myli padalce z wężami, a to zupełnie inny podrząd. Padalec jest beznogą jaszczurką. W odróżnieniu od żmii ma wąską głowę i znacznie mniejszy obwód ciała. Łuski na grzbiecie mają barwę brązową (lub miedzianą), na słońcu połyskują na fioletowo lub zielono. Brzuch jest czarny (samice) lub żółtawy (samce). Dorasta do 50 cm długości. Jego ogon jest kruchy.
Padalec jest często spotykany w Polsce. Siedliska są podobne jak u zaskrońców, preferuje miejsca wilgotne. Bytuje w miejscach naturalnych i na działkach usytuowanych blisko lasów, stawów i łąk. Wystraszony może udawać nieżywego. Złapany za ogon, odrzuca go i ucieka. Nie atakuje intruza. Jego wrogiem w ogrodzie są czworonogi. Polują na niego także ropuchy (np. szare), kruki, jeże, bociany oraz lisy.

Michał Mazik