Zawilgocenie ścian fundamentowych. Jak naprawiać hydroizolację fundamentów?
Błędna metoda wykonania hydroizolacji to częsty powód zawilgocenia ścian fundamentowych. Radzimy, jak nie popełniać błędów podczas izolacji fundamentów oraz pokazujemy, jak naprawiać hydroizolację.
Pojawienie się wilgoci w piwnicy lub na ścianach przy podłodze zdarza się nie tylko w starych domach, w których hydroizolacje, ze względu na upływ czasu, mogą być nieskuteczne lub w ogóle nie były wykonane. Izolacje w nowo budowanych domach też często są nieprawidłowe i stają się źródłem kłopotów. Przyczyną problemów z wilgocią może być zmiana stosunków gruntowo-wodnych. W piwnicach, które przez lata były suche, nagle zaczyna się pojawiać woda. Następuje to zwłaszcza wiosną po dużych roztopach lub latem czy jesienią, gdy jest długo deszczowa pogoda i podnosi się poziom wód gruntowych.
Zawilgocenie ścian fundamentowych: ekspertyza budowlana
Co jednak zrobić, gdy do nieszczęścia już dojdzie? Nie można dać jednej, uniwersalnej rady. Każdy dom powinien mieć wykonaną indywidualną ekspertyzę i na jej podstawie zaprojektowane prace naprawcze. Punktem wyjścia jest jednoznaczne określenie przyczyn zawilgocenia ścian fundamentowych i musi się tym zająć rzeczoznawca. Powinien przeanalizować:
- układ konstrukcyjny fundamentów (ława fundamentowa/płyta fundamentowa, podpiwniczenie częściowe/całkowite, brak podpiwniczenia);
- warunki gruntowo-wodne;
- użyte materiały hydroizolacyjne oraz sposób ich zastosowania (rodzaj i stan podłoża, sposób nakładania – liczba i grubość warstw).
Przeczytaj też:
Kiedy płyta fundamentowa zamiast tradycyjnych fundamentów domu? >>>
Na podstawie oględzin oraz niezbędnych pomiarów (przede wszystkim zawilgocenia przegród) określi/zaprojektuje technologię prac naprawczych dla każdego etapu.
Odkopywanie fundamentów
Może się zdarzyć, że lokalna naprawa nie będzie możliwa i konieczne będzie kompleksowe odtworzenie powłok wodochronnych. A to wymaga odkopania całego budynku. Wykop trzeba wykonywać w sposób niezagrażający statyce domu. Fundamenty odkopuje się, gdy jest sucho. Pojawienie się wody gruntowej na poziomie posadowienia budynku znacznie skomplikuje sytuację. Można sobie z tym poradzić, robiąc na przykład zagłębienia odwadniające, które zbiorą ewentualną wodę pojawiającą się w wykopie, lub stosując igłofiltry. Jednak jest to utrudnienie, które może znacznie zwiększyć koszt robót i stopień ich skomplikowania.
Odbudowa izolacji poziomej
W tym celu stosuje się najczęściej iniekcje, które tworzą w murze tak zwaną przeponę. Wykonuje się ją przez wstrzykiwanie w ścianę preparatów zapobiegających podciąganiu kapilarnemu wody. Do iniekcji stosuje się materiały ciekłe, kremy oraz parafiny. Preparaty ciekłe teoretycznie są łatwe w stosowaniu, kremy dobrze wypełniają pustki w ścianie, parafiny wtłacza się za pomocą odpowiedniego sprzętu, dlatego te ostatnie mogą być aplikowane wyłącznie przez specjalistyczne firmy. Preparaty do iniekcji mają różną zdolność do wypełniania porów. Łączy się ona między innymi ze stopniem zawilgocenia ściany.
Iniekcja grawitacyjna i iniekcja ciśnieniowa
Plusem pierwszej metody jest jej nieskomplikowanie, ale wadą niska (żeby nie powiedzieć żadna) skuteczność w murach mokrych. Zaletami drugiej są przede wszystkim skuteczność w murach mokrych i możliwość stosowania w grubych murach. W obu problemem są rysy, spękania i pustki w naprawianej ścianie. Przed rozpoczęciem prac pomocne jest wysuszenie strefy iniekcji, co zwiększy skuteczność wykonanych prac. Z pozoru dobór materiału i metody wydaje się łatwy. Jednak punktem wyjścia w doborze materiału do iniekcji jest wilgotność murów, przez którą rozumie się stopień przesiąknięcia wilgocią, a nie wilgotność masową muru.
Wbijanie blach
Metoda odtwarzania izolacji poziomej przez wbijanie w ścianę blach polega na mechanicznym wciskaniu w poziomą spoinę muru specjalnych blach (na przykład chromowo-niklowych), łączonych na zamek, przechodzących przez całą grubość muru. Wbija się je w odsłoniętą uprzednio spoinę na całej długości ścian, pneumatycznie lub hydraulicznie z częstotliwością rzędu 1000-1500 uderzeń na minutę, między innymi po to, aby uniknąć spękania i osiadania murów lub przynajmniej zminimalizować ich ryzyko. Zastosowanie tej metody wymaga specjalistycznego sprzętu i jest obwarowane kilkoma bardzo istotnymi warunkami, na przykład w murze nie mogą biec instalacje, a przez całą grubość muru musi przechodzić spoina wsporcza o grubości przynajmniej 6 mm.
Odbudowa izolacji pionowej
Do jej wykonywania nie wolno stosować tradycyjnych lepików, roztworów i emulsji asfaltowych, pap na osnowie tekturowej oraz folii z tworzyw sztucznych. Najłatwiejsze do użycia są materiały bezspoinowe – masy polimerowo-bitumiczne (tak zwane masy KMB) oraz mineralne szlamy uszczelniające (w zdecydowanej większości przypadków stosuje się szlamy elastyczne). Trzeba zwrócić uwagę przede wszystkim na dwie rzeczy:
- stan podłoża (równość, wilgotność, temperaturę);
- rodzaj wcześniej zastosowanych materiałów hydroizolacyjnych.
Jako że ściany fundamentowe najczęściej wykonywane są z elementów drobnowymiarowych (cegła, bloczek betonowy) lub betonu, zwykle nie ma problemów z równością podłoża. Zawsze jednak należy je oczyścić, usunąć stare powłoki hydroizolacyjne i w razie potrzeby naprawić spoiny. Jeśli ściana fundamentowa jest otynkowana, ale są na niej fragmenty słabe, spękane, to trzeba je skuć i uzupełnić ubytki, choć decyzja taka musi być podjęta indywidualnie (niektóre sytuacje wymuszają usunięcie tynków).
Izolacja pionowa a wilgotność podłoża
Większy problem może stanowić wilgotność podłoża, zwłaszcza jeżeli będziesz chciał położyć powłoki bitumiczne. Najlepiej skonsultować się z producentem stosowanego materiału, czy określona wilgotność podłoża w konkretnym przypadku pozwala na przeprowadzenie prac.
Przeczytaj też:
Czym zabezpieczyć ściany piwnic przed wodą? >>>
Dla mas KMB w pracach renowacyjnych za bezpieczną przyjmuje się wilgotność podłoża rzędu 8-10%. Gdy będziesz chciał wykonać izolację wtórną z masy KMB na zbyt wilgotnym podłożu, konieczne może być zrobienie dodatkowego wstępnego uszczelnienia ściany, na przykład ze sztywnego szlamu lub szpachlówki uszczelniającej. Takie dodatkowe zabezpieczenie zawsze trzeba wykonać na styku ławy ze ścianą fundamentową. Dla szlamów wilgotne podłoże nie stanowi zazwyczaj problemu. Należy je nakładać szczotką lub pacą przynajmniej w dwóch warstwach, przy czym pierwszą warstwę trzeba wetrzeć w podłoże. Łączna grubość powłoki ze szlamu nie może być cieńsza niż 2 mm.
