Wykańczanie poddasza użytkowego. Okładzina z płyt g-k

2015-09-29 14:38
Okładzina z płyt g-k
Autor: RIGIPS Wszystkie spoiny i łebki wkrętów trzeba dwukrotnie zaszpachlować, a następnie wykończyć gładzią. Na połączeniu z tynkowanymi ścianami będzie spoina ślizgowa. Taśma poślizgowa, która chroni styk podczas prac, będzie odcięta po przeszlifowaniu gładzi. Po pierwszym malowaniu okładziny połączenie ślizgowe będzie wypełnione elastyczną masą akrylową

Większość inwestorów wybiera do wykańczania poddasza użytkowego płyty. Skosy połaci dachowych i ścianki kolankowe najczęściej okłada się płytami g-k. Są lekkie i szybko się je montuje, a ich gładką powierzchnię łatwo później pokryć farbą.

Ruszt nośny

Wykonuje się go zarówno na skosach poddasza, jak i pod jętkami jako stelaż sufitu podwieszanego. Metalowe profile typu CD (sufitowe) rozmieszcza się prostopadle do krokwi i jętek. Do więźby są zamocowane za pośrednictwem łączników – wieszaków lub uchwytów typu ES. Zapewniają one pośrednie (elastyczne) mocowanie. Dzięki temu okładzina jest odporna na odkształcenia drewnianej konstrukcji. Sztywne mocowanie okładziny do więźby narażałoby płyty i spoiny między nimi na pękanie. Taki montaż jest możliwy tylko wtedy, gdy poddasze wykańcza się twardymi płytami gipsowo-włóknowymi. Poza profilami typu CD w niektórych systemach suchej zabudowy używa się również obwodowych profili typu UD przykręcanych na ścianie szczytowej oraz giętych profili elastycznych pod skosem. Jeżeli wybierasz montaż na wieszakach, trzeba je przykręcić do boków krokwi lub jętek, zanim zacznie się układać ocieplenie z wełny mineralnej. Uchwyty typu ES mocuje się do czoła belek drewnianych, zatem robi się to już po ułożeniu międzykrokwiowej warstwy termoizolacji. Na wieszakach profile montuje się przez zakliknięcie. Uchwyty typu ES mają parę wąsów. Do każdego z nich przykręca się profil z obu stron.

Okładzina z płyt g-k

Płyty przykręca się do rusztu w taki sposób, żeby ich dłuższe krawędzie były ułożone równolegle do krokwi. Zmniejsza to liczbę łączeń poprzecznych do skosu, które są najbardziej narażone na pękanie. Gdy na wysokich skosach da się uniknąć łączeń poprzecznych, należy pamiętać, że w sąsiednich pasach nie mogą tworzyć linii ciągłej – płyty układa się na mijankę. Jeżeli w jednym rzędzie pełna płyta jest zamocowana na dole skosu, a dosztukowany fragment wyżej, w drugim rzędzie płyty muszą być ułożone w odwrotnej kolejności. Newralgicznym miejscem są okolice wnęk okiennych. Gdy trzeba tam łączyć płyty, spoiny nie powinny być przedłużeniem linii ościeża. Najlepiej, żeby łączenia wypadały mniej więcej w połowie krawędzi otworu.

Spoinowanie płyt g-k

Spoiny między płytami należy uzupełnić zaprawą szpachlową i dodatkowo wzmocnić taśmą zbrojącą z włókna szklanego lub papierową. Większość płyt ma fazowane krawędzie, dzięki czemu warstwę zbrojoną można zmieścić w zagłębieniu i na powierzchni okładziny nie powstaje wybrzuszenie. Zazwyczaj fazowane są krawędzie dłuższe, ale niekiedy wszystkie cztery. Jeśli docina się płyty, to prostą krawędź przed montażem należy zeszlifować pod kątem, aby móc poprawnie wykończyć styk. Wypukłe naroża wnęki okiennej wykańcza się taśmą zbrojącą zatopioną w zaprawie. Jednak gdy chcesz wykańczać styk płyt, które są okładziną mocowaną do inaczej pracujących elementów konstrukcyjnych – na przykład styk skosu z sufitem podwieszanym albo styk skosu ze ścianką kolankową lub ścianą szczytową – musisz użyć specjalnych profili obwodowych albo zrobić połączenie ślizgowe. Połączenie ślizgowe wymaga elastycznego wykończenia odpowiednią dla systemu masą, na przykład uszczelniaczem akrylowym. Jeśli płyty mocuje się z zastosowaniem profili obwodowych, połączenia płaszczyzn skosu oraz ścian są sztywne i podczas wykańczania okładziny szpachluje się je i zbroi tak jak spoiny między płytami.

Czy artykuł był przydatny?
Przykro nam, że artykuł nie spełnił twoich oczekiwań.
Nasi Partnerzy polecają