Przedścianka na poddaszu. Kiedy warto ją wznieść, jak ocieplić i zabudować. Co postawić wzdłuż przedścianki
Przedścianka to sposób na odcięcie najniższej części poddasza pod skosami. Nie warto żałować tego fragmentu przestrzeni. Poddasze będzie piękniejsze i wygodniejsze! Zobacz dlaczego!
Autor: Marcin Czechowicz
Przedścianka pozwala wygodnie zgospodarować poddasze, przy odpowiednio wysokiej można ustawić biurko
Przedścianka to niewysoka ściana, którą moża zbudować na poddaszu, żeby zasłonić styk dachu z podłogą. Najczęściej spotkamy je na poddaszu pod dachem dwuspadowym.
Kiedy zrobić przedściankę
Przedścianki buduje się wzdłuż ścianki kolankowej, zwłaszcza gdy jest ona niska. Drugą okolicznością, która przemawia za tym, żeby zbudować przedściankę, jest niski kąt nachylenia dachu. Wtedy po bokach wzdłuż styku dachu z podłogą jest szeroki fragment poddasza o bardzo niskiej wysokości - bardzo trudny do rozsądnego i praktycznego wykorzystania. Dlatego lepiej odciąć go przedścianką. Czasem nisko pod skosami są fragmenty więźby dachowej, które też lepiej jest schować za przedścianką. Wtedy pozostała część poddasza będzie łatwa do zagospodarowania, a przyjęte rozwiązania będą wygodne. Co więcej, w takiej sytuacji poddasze będzie wyglądać estetyczniej. Dlatego decydując się na przedścianki, nie warto żałować przestrzeni. Lepiej, żeby była ona dość wysoka, bo będzie można wygodnie umeblować poddasze.
Oddzielenie przedścianką nieużytecznego fragmentu, sprawi, że przestrzeń do wykończenia będzie mniejsza, ale maksymalnie wykorzystana. Wykończenia mniejszej powierzchni pozwoli zmniejszyć koszty, bo np. za przedścianką nie trzeba robić posadzek. Ponadto zimą będziemy musieli ogrzewać mniejszą kubaturę, co z kolei obniży nasze bieżące rachunki.
Jaka wysokość przedścianki
Od tego, w którym miejscu ją zbudujemy, zależy wysokość przedścianki i sposób zagospodarowania przestrzeni wzdłuż niej. Oczywiście każde poddasze należy rozpatrywać indywidualnie, ponieważ wysokość zależy też od kąta nachylenia dachu. Wzdłuż przedścianki o wysokości 80-100 cm będziemy mogli ustawić szafki, komody, łóżko i rozłożystą kanapę. Żeby urządzić przy niej miejsce do pracy z biurkiem albo zabudowę kuchenną, przedścianka powinna mieć wysokość 130-140 cm.
Przedścianka - jak ją zbudować
Przedsianki są najczęściej wznoszone w konstrukcji szkieletowej. Jest to wygodne i szybkie do realizacji, ponadto takie rozwiązanie nie obciąża konstrukcji stropu. Zabudowa w technologii suchej może być wykonana w dowolnej porze roku. Szkielet przedścianki może mieć konstrukcję stalową, aluminiową lub drewnianą. Czasem, zależnie od konstrukcji dachu, można do tego celu wykorzystać fragmenty więźby.
Autor: Paroc
Konstrukcja przedścianki z elementów drewnianych
Polecany artykuł:
Przedścianka o konstrukcji szkieletowej
Najlżejszą przedściankę zbudujesz z systemowych profili stalowych – poziomych UW i pionoweych CW. Ich szerokość wynosi od 50 do 100 cm. Od niej zależy grubość ściany. Stosując profile UW50 i CW50 oraz pojedynczą okładzinę z płyt grubości 12,5 mm, uzyskasz ścianę grubości 75 mm. Możliwa jest też budowa szkieletu z drewna. Używa się do tego tarcicy sosnowej, najlepiej suszonej komorowo i czterostronnie struganej, a w wersji tańszej – struganej i impregnowanej. Wykorzystujemy listwy o przekroju 4 x 6 cm. Rozstaw między drewnianymi słupkami zależy od materiału na okładzinę. W przypadku desek nie powinien być mniejszy niż 30 cm. W przypadku dużych płyt może wynosić 40-60 cm.
Przedścianka ocieplenie
Przedścianka powinna być ocieplona, zgodnie z zasadą, że ociepla się przegrodę między przestrzenią ogrzewaną a nieogrzewaną. Do tego celu najłatwiej wykorzystać wełnę mineralną ułożoną w konstrukcji szkieletu. Grubość ocieplenie może zależeć od sposobu ocieplenia fragmentu dachu przylegającego do przedścianki.
Ponieważ wełna mineralna będzie w przedściance, można zrezygnować z ocieplenia dołu połaci, a termoizolację przedścianki (grubszą) połączyć z ociepleniem wyższej części dachu i elewacji. W tym celu należy położyć warstwę termoizolacji także na stropie za przedścianką.
Jeśli cała połać dachu będzie ocieplona, a jej termoizolacja połączona płynnie z ociepleniem elewacji, wtedy w przedściance wewnątrz poddasza można zastosować cieńszą warstwę wełny mineralnej.
Przedścianka okładzina
Powstaje przeważnie z płyt g-k. W sklepach budowlanych znajdziesz 4 podstawowe typy takich płyt: standardowe, oznaczane symbolem A, o podwyższonej odporności na wodę – H2 (w kolorze zielonym), o podwyższonej odporności na ogień – F (o różowej barwie) oraz zwykłe płyty mniejszego rozmiaru. Wszystkie one są bardzo łatwe do cięcia, stosunkowo lekkie i niedrogie. Do pomieszczeń, w których panuje podwyższony poziom wilgotności, i tam, gdzie zachodzi ryzyko uszkodzenia okładziny, lepiej jest zastosować płyty cementowo-włóknowe. Sprzedawane bywają wraz z kompletnym systemem do wykonywania wodoszczelnych okładzin w pomieszczeniach sanitarnych. System obejmuje preparat gruntujący oraz płynną folię uszczelniającą, taśmy i opaski do zabezpieczania narożników oraz miejsc szczególnie narażonych na zalanie. Płyty te mają długość od 100 do 300 cm, szerokość od 60 do 225 cm i grubość 6, 9 i 12,5 mm. Płyty c-w najwygodniej jest przycinać elektryczną pilarką tarczową, ostatecznie można sięgnąć po nożyk z wymiennymi ostrzami. Gładką i twardą powierzchnię ścian uzyskasz, sięgając po płyty MFP. To specjalne płyty wiórowe, które w odróżnieniu od płyt OSB mają bardzo gładką powierzchnię, więc po ułożeniu i zaspoinowaniu wystarczy je pomalować. Płyty takie nie są aż tak odporne na wilgoć i działanie ognia jak cementowo-włóknowe. Coraz popularniejsze stają się też płyty cementowo-wiórowe grubości 8 mm. 50% ich objętości stanowią wióry drzewne, reszta to cement i ekologiczne domieszki. Dzięki sprasowaniu w wysokiej temperaturze mają gładką powierzchnię i dużą wytrzymałość mechaniczną. Dobrze chronią przed działaniem ognia i nie straszna im wilgoć. Zamiast płyt do obudowy szkieletu można użyć desek. Na ścianach powstanie wtedy boazeria o układzie poziomym.
Budowa lekkiej przedścianki
Początek nie jest łatwy, trzeba bowiem precyzyjnie wytyczyć linię przebiegu przedścianki. Nieocenioną pomoc da laser krzyżowy, wyświetlający czerwone kreski równocześnie na podłodze, ścianach i suficie. Wzdłuż nich przykręca się profile UW podklejone wcześniej taśmą akustyczną – jeden do podłogi, drugi do do skosu, wkrętami wyposażonymi w plastikowe kołki. Zalecany rozstaw tych łączników to 1 m. Prowadnice górna i dolna muszą biec idealnie równolegle, w przeciwnym razie ściana będzie miała odchył od pionu. Do ścian przykręca się profile boczne CW. Między ściankami profili UW umieszcza się pionowe profile CW, w rozstawie co 60 cm. Nie można ich jednak przykręcać. Płyty gipsowo-kartonowe mają wysokość 2,5-3 m. Aby dopasować je do potrzeb poddasza, konieczne jest przycięcie. Tnie się je nożem, najlepiej takim, który ma wymienne ostrza. Na wierzchu płyty przykłada się metalową łatę i wzdłuż niej wykonuje nacięcie. Następnie obłamuje się nacięty kawałek płyty. Trzyma się on wówczas na kartonie, który jest od spodu. Wystarczy przeciąć karton nożem i obróbka zakończona. Płyty można też ciąć piłą elektryczną z drobnymi ostrzami. Od ręcznej mogą strzępić się ich brzegi. Narzędzie takie polecane jest też do cięcia płyt gipsowo-włóknowych, cementowo-włóknowych, cementowo-wiórowych i płyt MFP. Płyty g-k przykręcamy do profili CW, używając czarnych, fosfatowanych wkrętów TM, a do rusztu drewnianego nierdzewnymi wkrętami samonawiercającymi. Odległość między nimi nie powinna być większa niż 25 mm. Powinny być też przykręcone do pionowych profili przyściennych połączonych z murem. Jeżeli na okładzinie z płyt g-k zamierzasz ułożyć płytki ceramiczne, powinna ona powstać z dwóch ich warstw. Okładzina gipsowo-kartonowa powinna być gładka, a połączenia między płytami nie mogą rzucać się w oczy. Ważne jest więc prawidłowe wykonanie spoin. Używa się do tego specjalnych gipsowych mas szpachlowych oraz taśm i profili wzmacniających takie połączenia. Spoiny pionowe powstają w sposób niezwykle prosty. Dzięki specjalnie wyprofilowanym dłuższym krawędziom, po zestawieniu dwóch płyt pojawia się między nimi płytkie, ledwie widoczne zagłębienie, w sam raz, by zmieściła się tam masa szpachlowa. Po pomalowaniu miejsca na spoinę preparatem gruntującym i odczekaniu tyle, ile zaleca producent, spoinę wypełnia się masą gipsową, rozrobioną wodą. Warto tu zauważyć, że są też masy gotowe do użytku, mające konsystencję pasty. Jeśli masa nie zawiera dodatku włókien, wtedy trzeba wtopić w nią pas taśmy lub siatki zbrojącej i po chwili nanieść kolejną warstwę masy. Z reguły na koniec spoinę wyrównuje się tak zwaną masą finiszową. Najtrudniejszym miejscem do poprawnego zaszpachlowania jest styk przedścianki ze skosami dachu. Robi się tutaj tak zwaną spoinę ślizgową. Potrzebna będzie do tego specjalna taśma do tego rodzaju połączeń. Nakleja się ją na okładzinę skosu tak, by część samoprzylepna biegła przy narożniku, a wręcz wchodziła w szparę między skos a okładziną. Następnie na okładzinę przedścianki, wzdłuż styku, nanosi się warstwę masy szpachlowej. Jeśli szczelina ma więcej niż 3 mm szerokości, w masę trzeba dodatkowo wtopić taśmę zbrojącą – papierową albo flizelinową i nanieść drugą warstwę masy. Po wyszlifowaniu stwardniałej masy odcina się taśmę do spoin ślizgowych, równo z powierzchnią płyty g-k. Tak przygotowane miejsce przed pomalowaniem ścian spoinuje się uszczelniaczem akrylowym. Niektórzy polecają zamiast specjalnych taśm do połączeń ślizgowych zwykłe samoprzylepne taśmy o śliskiej powierzchni, czy nawet słynną szarą taśmę duct tape, jednak mogą one za mocno przywierać i po odcięciu trudno je oderwać. Do spoinowania płyt gipsowo-włóknowych wystarczy jeden rodzaj masy szpachlowej. Nanosi się ją dwuwarstwowo, bez użycia taśmy lub siatki zbrojącej. Można też łączyć krawędzie płyt specjalnym elastycznym klejem. Nanosi się go na krawędź zamontowanej płyty i dostawia drugą. Spoina taka jest trwale elastyczna i szczelna. Resztki kleju, zanim zaschnie, usuwa się szpachelką. Styki między płytami cementowo- -włóknowymi lub cementowo-wiórowymi wypełnia się poliuretanowym klejem do spoin. Szpachlowanie spoin i łebków wkrętów masą gipsową jest konieczne tylko wtedy, gdy okładzina ma być malowana. Styki między płytami MFP wystarczy wypełnić specjalnym uszczelniaczem, który aplikuje się podobnie jak silikon.
Przedścianka - jak wykorzystać przestrzeń za nią
Najczęściej przestrzeń za przedścianką pozostaje niewykorzystana. To dobre miejsce do ukrycia na przykład przewodów instalacyjnych. Przedścianka w łazience może stanowić stelaż do zabudowy, a za nią schowamy podejścia. Na przedściankach można powiesić grzejniki, które po wysunięciu do przodu będą znacznie bliżej przestrzeni, którą powinny ogrzewać. Zawieszenie grzejników na niskiej ściance kolankowej może być nieekonomiczne, bo będziemy ogrzewać przestrzeń, z której i tak nie skorzystamy.
Jeśli zależy nam na maksymalnym wykorzystaniu poddasza, przestrzeń za przedścianką można przeznaczyć na schowki, w których można pomieścić mnóstwo przedmiotów o niezbyt wielkich gabarytach. Żeby schowki były estetyczne, a przedmioty tam przetrzymywane nie niszczały na skutek zimna, warto zrobić wtedy ocieplenie ścianki kolankowej i wykończyć je płytami. Jako zamknięcia schowków, najlepiej zastosować drzwi przesuwne, które nie będą zajmować miejsca przed nimi.
Sprawdź też:
Autor: Piotr Mastalerz
Z przedścianki można zrezygnować, gdy dach jest dość stromy i wysokość poddasza szybko rośnie. Projekt Mikołaj Nowotniak
Kiedy nie trzeba budować przedścianki
Można zrezygnować z przedścianek, gdy ścianka kolankowa jest wysoka i przestrzeń wzdłuż niej można zagospodarować, ustawiając tam na przykład niskie meble. Żeby tak się stało, ścianka kolankowa powinna mieć wysokość co najmniej 3-4 bloczków. Drugi wariant, gdy nie potrzeba przedścianek, to poddasze pod bardzo stromym dachem (ponad 45o). Wtedy w miarę oddalania się od styku dachu z podłogą wysokość poddasza bardzo szybko wzrasta.
Polecany artykuł:
