Trzykrotki w ogrodzie: Andersona i wirginijska - jak uprawiać i pielęgnować te popularne rośliny?
Trzykrotki to rośliny ozdobne uprawiane w ogrodach ze względu na trawiaste ulistnienie i dekoracyjne kwiaty. Wśród licznych gatunków w ogrodach spotyka się najczęściej trzykrotkę Andersona i trzykrotkę wirginijską. Poznaj je bliżej.
Autor: GettyImages
Trzykrotki spotkać można w wielu przydomowych ogrodach
Spis treści
- Trzykrotki do uprawy w ogrodzie
- Trzykrotka Andersona
- Gdzie w ogrodzie sadzić trzykrotkę Andersona?
- Uprawa i pielęgnacja trzykrotki Andersona
- Trzykrotka wirginijska
Trzykrotki do uprawy w ogrodzie
Trzykrotki (łac. Tradescantia) kojarzą się nam głównie z wdzięcznymi roślinami pokojowymi o ładnych, kolorowych liściach, ale są wśród nich też gatunki, które z powodzeniem możemy uprawiać cały rok w ogrodzie. Należy do nich przede wszystkim bardzo popularna, mieszańcowa trzykrotka Andersona, którą można spotkać w wielu przydomowych ogrodach.
Trzykrotka Andersona
Trzykrotka Andersona (Tradescantia ×andersoniana) jest niezwykle żywotna, mało wymagająca i dekoracyjna przez cały sezon. Od wiosny do jesieni zdobi rabatę zielonymi, smukłymi, długimi, lancetowatymi, lekko przewieszającymi się na zewnątrz liśćmi, zebranymi w duże, gęste kępy (50-100 cm wysokości), natomiast latem (od czerwca do sierpnia, a nawet września) zachwyca niewielkimi, ale licznymi, kolorowymi, trzypłatkowymi kwiatami z wyraźnie widocznymi, kontrastowo ubarwionymi, żółtymi pylnikami. Kwiaty zebrane są na szycie sztywnej, wzniesionej, zwykle nagiej łodygi w baldachowate kwiatostany. W każdym kwiatostanie znajduje się dużo pąków, ale kwiaty rozwijają się z nich stopniowo (najwyżej po kilka), dzięki czemu kwitnienie rośliny jest przedłużone.
Charakterystyczną cechą kwiatów trzykrotki Andersona jest zwijanie płatków wieczorem i podczas pochmurnej pogody.
W zależności od odmiany, kwiaty trzykrotki Andersona mogą mieć różne kolory od czysto białych przez bladoniebieskie, fioletowe i różowe, aż po amarantowe, cieniowane i dwubarwne (np. 'Bilberry Ice', 'Osprey', 'Satin Doll', 'Karminglut', 'Pink Chablis', 'Red Grape', 'Carmine-Red', 'Bilberry Ice'). Bardzo dekoracyjne są też same liście, które u odmian mogą być nie tylko zielone, ale też żółto-zielone lub żółte - takie mają np. odmiany 'Sweet Kate', 'Sunshine Charm', 'Angelic Charm'.
Gdzie w ogrodzie sadzić trzykrotkę Andersona?
W ogrodzie trzykrotki Andersona dobrze prezentują się na rabacie w kompozycji z innymi bylinami o zbliżonych wymaganiach uprawowych, np. liliowcami, funkiami, bodziszkami, hortensjami bukietowymi oraz trawami ozdobnymi (mają podobny do nich pokrój). Doskonale wyglądają też na brzegu oczka wodnego lub w zestawianiu z drzewami i krzewami ozdobnymi. Mogą być też sadzone w ogródkach żwirowych, na skalniakach lub jako soliter na tle trawnika, ściany domy bądź ogrodzenia. Sprawdzają się też w ogrodach leśnych i naturalistycznych.
Uprawa i pielęgnacja trzykrotki Andersona
Trzykrotka Andersona to roślina nie tylko efektowna, ale też mało wymagająca i łatwa w uprawie, dlatego nadaje się nawet dla początkujących ogrodników. Preferuje żyzne, lekko kwaśne, stale wilgotne, ale dobrze zdrenowane i przepuszczalne gleby oraz półcieniste, a nawet cieniste stanowiska, choć wtedy często traci zwarty pokrój i lubi się pokładać. W miejscu słonecznym dłużej i obficiej kwitnie, a także zachowuje wzniesiony pokrój, ale tylko wtedy, gdy ma zapewnioną stale wilgotną glebę (nie toleruje suszy ani zalewania).
Trzykrotka Andersona należy do bylin zasuszających część nadziemną na zimę. Nie wymaga jednak ochrony przed chłodem, gdyż jest dostatecznie mrozoodporna. Nie oczekuje też żadnych specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych i nie jest podatna na ataki szkodników czy chorób. Po pierwszym, obfitym kwitnieniu można jedynie silnie przyciąć kępę tuż nad ziemią, co pobudzi roślinę do ponownego kwitnienia (niezwykle szybko odrasta).
Trzykrotka Andersona bardzo łatwo się też rozmnaża. Młode rośliny można pozyskać przez wiosenny lub jesienny podział rozrośniętych kęp (zaleca się podział kęp co trzy lata w celu odmłodzenia roślin i zachowania ich ładnego pokroju, choć nie jest to zabieg niezbędnie konieczny) lub przez wysiew nasion.
Niestety, mimo całego swojego uroku, trzykrotka Andersona ma też swoją ciemniejszą stronę natury. Jeśli raz zagości w ogrodzie, bardzo trudno będzie się jej pozbyć. Korzeni się mocno i głęboko, dlatego po zniszczeniu części nadziemnej łatwo odrasta (potrafi odradzać się nawet z małych kawałków kłączy pozostawionych w ziemi). W ogrodzie często daje też zachwaszczający rabaty samosiew, gdyż siewki ciężko jest usunąć. Potomstwo uzyskane z samosiewu, może też nie zachować cech odmianowych rośliny matecznej i wydać kwiaty w zupełnie innym, zaskakującym kolorze (zwykle bledsze i mniej dekoracyjne). Nie każdemu przypadnie też do gustu kępiasty, trochę nieporządny pokrój rośliny.
Autor: GettyImages
Trzykrotki spotkać można w wielu przydomowych ogrodach
Trzykrotka wirginijska
Podobną trzykrotką bylinową do trzykrotki Andersona jest też trzykrotka wirginijska (łac. Tradescantia virginiana). W handlu obie nazwy używane są czasem zamiennie (nawet sprzedawcy nierzadko mają problem z właściwą identyfikacją roślin), ale jest to mylące, gdyż rośliny należą do dwóch odrębnych gatunków i różnią się między sobą kilkoma cechami.
Trzykrotka wirginijska nie jest wielogatunkowym mieszańcem, podobnie jak jej kuzynka, dlatego występuje także w naturze. Ma wprawdzie podobny do trzykrotki Andersona pokrój, kwiatostany (szypułki kwiatowe są u niej owłosione) i wymagania (woli jedynie bardziej cieniste stanowiska), ale osiąga znacznie mniejsze rozmiary - dorasta do 30-50 cm wysokości, dlatego wygląda skromniej i mniej okazale. Trochę wcześniej kwitnie (od maja do września), ale ma kwiaty w bardziej ograniczonej palecie barw, gdyż zwykle są one niebieskie, różowe lub białe.
Ze względu na mniejsze walory ozdobne, trzykrotka wirginijska pojawia się w ogrodach dużo rzadziej od bardziej atrakcyjnej, mieszańcowej trzykrotki Andersona, która ma też więcej dekoracyjnych odmian.
