Murarka ogrodowa - dzika pszczoła. Hodowla murarki w ogrodzie, jak zrobić domek dla murarek

Murarka ogrodowa to bliska kuzynka pszczoły miodnej. Dzika pszczoła jest jednym z najefektywniejszych zapylaczy. W dodatku jest nieagresywna względem człowieka. To wystarczające powody, aby zapewnić jej możliwie jak najlepsze warunki na działce. Co warto wiedzieć o tym gatunku? Jak go hodować?

Murarki ogrodowe (łac. Osmia rufa, syn. Osmia bicornis) to dzikie pszczoły często żyjące jako samotnice. Nie mają królowej i nie współpracują ze sobą, nawet jeśli żyją w kolonii. Nie wymieniają informacji, np. o znalezionym pokarmie. W Polsce murarki występują pospolicie. Warto je przywabić do ogrodu, zwłaszcza, że pszczół miodnych z roku na rok ubywa.

Charakterystyka murarki ogrodowej

Murarka ogrodowa należy do rodziny miesiarkowatych (Megachilidae). Z wyglądu przypomina pszczołę miodną. Jest średniej wielkości: samiec ma ciało długości 8-10 mm, samica 10-12 mm. Ubarwienie jest rdzawe. Samica ma dłuższe czułki od samców. To gatunek wiosenny, najczęściej wylatuje w poszukiwaniu pokarmu już na początku kwietnia (oczywiście jest to zależne od przebiegu pogody). Uaktywnia się, gdy temperatura powietrza w dzień przekracza 15ºC. Pierwsze z kokonów wygryzają się samce (samice 7-10 dni później). Samice po zapłodnieniu rozpoczynają budowę gniazd. Pierwszym etapem jest wykonanie przegród z wilgotnej gliny lub błota. Następnie samice zbierają pyłek, umieszczają go w komórkach i składają na nich jaja. Wkrótce wylęgają się larwy, które żywią się pyłkiem i przędą kokon, w którym w ciągu kilku tygodni następuje przepoczwarczenie. Pod koniec lata w kokonach znajdują się już dorosłe owady, które przeczekują na wylot do wiosny przyszłego roku. Murarka ogrodowa jest całkowicie nieagresywna i obojętna względem człowieka. Nie ma nawyku obrony gniazda przed intruzami.

Murarka - jak zbudować domek dla murarek w ogrodzie

Domek dla murarek zaleca się budować w miejscu słonecznym i zacisznym. Zazwyczaj przygotowuje się hotele dla różnych dzikich i pożytecznych owadów złożone z wielu materiałów (od bambusa po cegły dziurawki). Dla murarek najodpowiedniejsze są: trzcina pospolita, rdest sachaliński, pędy bambusa oraz pędy roślin należących do rodziny rdestowatych. Optymalny materiał ma około 20 cm długości i średnicę 7-8 mm. Pędy łączy się skupiska i ustawia najczęściej w pozycji poziomej. Wlot rurek kieruje się południe, zachód lub wschód. Murarka w jednej łodydze może zbudować nawet do 15 komórek. Domek powinien mieć dach, który chroni przed zmoczeniem oraz izolację od gruntu (np. płytki betonowe). Często używa się także siatki, która zapewnia stabilność poszczególnych sektorów i chroni przed niektórymi intruzami.

Osoby cierpliwe mogą poczekać aż domek zostanie naturalnie zasiedlony (może to trwać kilka lat). Dla tych, którzy chcą efekt od razu, dobrym rozwiązaniem jest zakup kokonów murarki i pozostawienie ich w pobliżu zbudowanego domku. Dla dobrego rozwoju „populacji” co 2-3 lata powinno się dodawać materiały, w których murarki budują swoje gniazda. Samodzielna budowa domku dla murarek to jeden ze sposobów działania. Inny to zakup gotowych konstrukcji, które są dostępne zarówno w stacjonarnych, jak i internetowych sklepach ogrodniczych.

Aktywność i zimowanie murarek

Przez cały sezon murarki radzą sobie bez naszej pomocy. Jesienią zaleca się przenieść ich domy (rurki) do chłodnego pomieszczenia, np. osłoniętej altany lub budynku gospodarczego. Optymalne byłoby rozłupywanie gniazd i zbieranie samych dobrze rozwiniętych kokonów (bez otworów, które mogą świadczyć o występowaniu pasożytów). Można tak robić, chociaż jest to pracochłonne. Kokony trzeba przenieść w pobliże hotelu dla owadów wczesną wiosną, najlepiej pod koniec marca. Jeśli nie zdąży się z pracą i pszczoły opuszczą kokony, mogą stać się problematyczne. Przywiążą się do danego miejsca, np. takiego, gdzie ich obecność jest niekoniecznie mile widziana. Jednocześnie kokonów nie można trzymać w cieple (np. ogrzewanym pomieszczeniu), gdyż szybko wysychają.

Otoczenie domku dla murarek

Murarki ogrodowe mają raczej krótki zasięg lotów – do 300 m, dlatego ważna jest roślinność znajdująca się przy ich domkach. W szczególności warto wybierać gatunki dostarczające dużą ilość pyłku i nektaru. Takie warunki spełnia m.in. facelia, lucerna, nostrzyk biały, gryka i żmijowiec. Duże znaczenie mają także gatunki kwitnące wiosną: robinia akacjowa, klon zwyczajny, wierzby, mniszek lekarski.

Najpopularniejsze rośliny miododajne do ogrodu i na działkę >>>

Michał Mazik