Murowanie ścian trójwarstwowych
Ściany trójwarstwowe są drogie, trudne w budowie i masywne, wymagające ścian fundamentowych o szerokości sięgającej nawet 55 cm. Kto więc się na nie decyduje? Wybierają je przeważnie ci inwestorzy, którym marzy się klinkierowa elewacja. Zobacz, z czego i jak się je muruje ściany trójwarstwowe.
Pierwsza warstwa ściany trójwarstwowej to mur konstrukcyjny grubości 25-36 cm, wykonany z pustaków lub bloczków. Drugą warstwę stanowi ocieplenie, grubości od 10 cm, wykonane przeważnie z wełny mineralnej lub styropianu. Warstwa trzecia to mur elewacyjny grubości około 8-12 cm, osłaniający warstwę ocieplenia. Powstaje najczęściej z klinkieru lub cegieł silikatowych. Rzadko kiedy inwestor buduje go z bloczków bądź pustaków i tynkuje.
Z czego budować ściany trójwarstwowe
Warstwa nośna takiej ściany to identyczny mur jak w przypadku ściany dwuwarstwowej - z pustaków ceramicznych, keramzytobetonowych lub bloczków silikatowych bądź z betonu komórkowego. Do izolacji termicznej częściej jest jednak wybierana wełna mineralna grubości 10-15 cm, ale styropian sprawdzi się tu równie dobrze. Na szerszym fundamencie staje też dodatkowy mur – osłonowy. Utworzy elewację domu. Powstaje z cegieł klinkierowych lub tańszych silikatowych. Silikatowe są białe, ewentualnie delikatnie fakturowane. Wybór klinkieru jest przeogromny. Cegły mają różne formaty. Dostępne są w bogatej kolorystyce. Oprócz typowo ceglastych znajdziemy też czarne, szare, brunatne, piaskowe, białe, a nawet błękitne bądź zielone. Nie brak cegieł cieniowanych i fakturowanych. Najdroższe są cegły ręcznie formowane lub sztucznie postarzane. Kogo nie stać na cegły klinkierowe, może ścianę dwuwarstwową, zamiast wykańczać ją tynkiem, okleić płytkami klinkierowymi. Mają one długość i szerokość taką samą jak cegły, więc w rezultacie ściana wygląda niczym autentyczny mur klinkierowy.
Murowanie ścian trójwarstwowych: wznoszenie ścian nośnych
Zanim ekipa zacznie wznosić ściany, upewnij się, czy wzdłuż linii ich przebiegu, na fundamencie, znajduje się hydroizolacja pozioma z papy – szersza niż oba planowane mury. Pierwszą warstwę bloczków albo pustaków ściany nośnej muruje się na grubej warstwie zaprawy cementowo-wapiennej. Jeśli do murowania zamierzamy użyć zaprawy klejowej lub piany murarskiej, czeka nas dość wymagająca operacja polegająca na bardzo starannym wypoziomowaniu pierwszej warstwy, zanim zaprawa zwiąże. Na idealnie poziomej warstwie wszystkie kolejne też będą leżały poziomo. W innym razie warstwy muru wyszłyby krzywe. Trzeba tu podkreślić, że grubość spoiny z zaprawy klejowej lub piany ma raptem 2 mm, więc ciężko skorygować na niej położenie kolejnych elementów. Tylko beton komórkowy można przeszlifować i tym samym zniwelować krzywizny. W przypadku innych materiałów nie jest to możliwe. Zaprawę klejową nanosi się, używając albo specjalnej skrzynki podajnika, albo rozprowadza kielnią z zasobnikiem. Zarówno skrzynka, jak i kielnia muszą być dostosowane do grubości muru. Pianę stosuje się tylko do murowania z pustaków ceramicznych i to jedynie tych o szlifowanej górnej i dolnej powierzchni. Nakłada się ją specjalnym pistoletem. Pianę rozprowadzamy na zwilżone nieco pustaki dwoma równoległymi pasami. Zwykłą zaprawę cementowo-wapienną, której możemy używać do różnych pustaków i bloczków, rozprowadzamy warstwą grubości około 2 cm. Bloczki z betonu komórkowego lub pustaki z ceramiki tradycyjnej niemające na bokach piór i wpustów muruj na pionowe i poziome spoiny. Te z piórami i wpustami – tylko na spoinę poziomą. Pionowe pojawiają się jedynie w tych miejscach, gdzie elementy były docinane i tym samym pozbawione pióra lub wpustu. Muruje się oczywiście na mijankę. Minimalne przesunięcie elementów górnej warstwy względem pionowych spoin między elementami dolnej warstwy wynosi 5 cm. Zalecane jest, żeby były one przesunięte o mniej więcej 10-15 cm. Warstwy w murze można uzupełniać pustakami przeciętymi na pół lub dociętymi bloczkami, ale nie może być ich w murze więcej niż 10%. Elementy takie nie mogą się też znajdować zbyt blisko siebie (minimum w odstępie 1 m) i zbyt blisko naroży lub krawędzi muru. Najlepiej lokalizować je gdzieś w środkowej części ściany.
Kotwy do łączenia ścian
Ściana elewacyjna musi być połączona kotwami z nośną. Jeśli nie korzystasz z kotew wkręcanych, przeznaczonych do łączenia muru nośnego z elewacyjnym, rozmieszczaj je sukcesywnie w spoinach poziomych, podczas wznoszenia muru nośnego. Zwykle wystarcza zastosowanie pięciu kotew na 1 m2 w rozstawie poziomym co 50 cm i pionowym co 40-45 cm, w taki sposób, aby mijały się one między sobą. Dodatkowo wokół otworów okiennych i drzwiowych umieszcza się kotwy liniowo – trzy sztuki na metr. Kotwy muszą być na tyle elastyczne, aby umożliwiły odrębną pracę elewacji i ściany nośnej. Zbyt sztywne doprowadzą do spękania elewacji. Nie mogą być też zbyt długie, a ich zalecana średnica to 4 mm. Kotwy wkładane w spoiny sprawdzają się wówczas, gdy moduł wysokości elementów ściany nośnej jest wielokrotnością wysokości cegieł elewacyjnych (lub jest po prostu taki sam). Główną zaletą takich kotew jest bardzo prosty montaż, wadą zaś – konieczność odginania w przypadku (tu bezwzględne zastosowanie krążków dociskowych z kapinosem), kiedy spoiny obu ścian nie pokrywają się. W przypadku kotew wkręcanych nie ma tego problemu. Głębokość osadzenia kotwy w ścianie nie powinna być mniejsza niż 40 mm.
Montaż ocieplenia - ściana trójwarstwowa
Gdy kotwy są na miejscu, nabija się na nie płyty termoizolacyjne. W przypadku kotew wkręcanych płyty można najpierw przykleić do muru, a później przewiercać warstwę termoizolacyjną i osadzać kotwy – identycznie jak przy ocieplaniu ścian od zewnątrz. Między izolacją z wełny a ścianą elewacyjną trzeba pozostawić trzycentymetrową szczelinę wentylacyjną. Dobrze wtedy zastosować wełnę powleczoną welonem szklanym. Welon taki będzie chronił przed odrywaniem się włókien w wyniku dużej siły ssącej wytwarzanej przez powietrze poruszające się w tej szczelinie. Podczas domurowywania ściany elewacyjnej końcówki kotew trzeba umieszczać w jej spoinach poziomych.
Murowanie ścian trójwarstwowych elewacyjnych
Cegły klinkierowe ustawia się na papie tworzącej hydroizolację poziomą na wierzchu fundamentu. Do ich łączenia używaj specjalnej zaprawy murarskiej do klinkieru. W celu uzyskania naturalnego rozkładu kolorów na elewacji zawsze powinno się mieszać cegły, wybierając je na przemian z trzech palet. Wszelkiego rodzaju zabrudzenia należy natychmiast usuwać z muru na sucho – miękką szczotką lub zwilżoną gąbką. Nie można przy tym dopuścić do wypłukiwania zaprawy ze spoin na lico muru. Przy zastosowaniu cegieł perforowanych lub szczelinowych zaprawę murarską nakładaj na tyle grubo, aby perforacja została przykryta całkowicie. Największym bowiem wrogiem niepoprawnie wykonanych konstrukcji z cegieł perforowanych jest woda. Ta zaś po dostaniu się do perforacji i zamarznięciu może rozsadzić cały element.
Spoinowanie
Nowo wzniesiony mur przez 14 dni powinien być zabezpieczony folią przed zawilgoceniem, ale w taki sposób, żeby możliwy był swobodny przepływ powietrza między nią a ścianą. Gdy mur klinkierowy jest już gotowy, przychodzi pora na wypełnienie szczelin między cegłami zaprawą spoinową. Pracę tę przeprowadza się, rozpoczynając od góry i przesuwając się w dół muru. Zaprawa powinna dobrze przylegać do cegieł. Tuż po stężeniu zaprawy spoiny wyrównujemy małą kielnią, tak zwaną spoinówką. Zgodnie z praktyką budowlaną grubość spoin poziomych powinna być nie mniejsza niż 8 mm i nie większa niż 15 mm.
Jak zapewnić wentylację ściany trójwarstwowej
Budując ścianę trójwarstwową ze szczeliną powietrzną między elewacją a ociepleniem, konieczne jest pozostawienie otworów wentylacyjnych. Wystarczy pozostawić co drugą (maksymalnie co czwartą) pionową spoinę niewypełnioną zaprawą. Najlepiej jest umieścić tam specjalne, wąskie wkładki wentylacyjne z tworzywa sztucznego. Otwory wentylacyjne muszą się znajdować w pierwszej oraz ostatniej warstwie muru każdej kondygnacji. Ponadto trzeba je zaplanować również tuż ponad nadprożami i pod oknami.
