Budowa ściany trójwarstwowej z elewacją klinkierową. Zasady i wymagania

Wybierając ściany trójwarstwowe można zbudować elegancką i trwałą elewację z cegieł klinkierowych. Zachęcająca jest też perspektywa uzyskania solidnych murów, zapewniających wysoki poziom ochrony termicznej oraz akustycznej. Dowiedz się, jak przebiega wznoszenie ścian trójwarstwowych i jak powinna być wykonywana elewacja z klinkieru.

Trzon konstrukcyjny ściany trójwarstwowej stanowi mur, budowany z pustaków ceramicznych lub innego materiału. Za odpowiednią izolacyjność termiczną ścian odpowiada przylegająca do niego warstwa z wełny mineralnej lub styropianu. Elewacja murowana jest zazwyczaj z cegieł klinkierowych. To trzecia warstwa, chroniąca materiał izolacyjny przed czynnikami atmosferycznymi oraz zapewniająca budynkowi atrakcyjny wygląd. Ściany o budowie trójwarstwowej uznawane są za ciepłe i bardzo trwałe. Elewacja klinkierowa sprawia zaś, że nie trzeba ich co 2-3 lata odnawiać.

Murowanie ściany nośnej

Fundamenty pod ściany trójwarstwowe powinny być szersze niż pod dwuwarstwowe. Mur elewacyjny też przecież musi się na czymś opierać. Po wylaniu fundamentu należy wykonać izolację poziomą. Pierwszy rząd pustaków ustawia się na grubej warstwie zaprawy cementowej lub cementowo-wapiennej. Jeśli murowanie ma się odbywać przy użyciu zaprawy w postaci piany lub zaprawy klejowej, stosowanych do pustaków szlifowanych, wówczas pierwsza ich warstwa jest najważniejsza i trzeba ją dobrze wypoziomować. Następnie należy „wyciągnąć” naroża, czyli ułożyć w nich minimum trzy warstwy pustaków. Dopiero potem wypełnia się wolne przestrzenie między narożnikami. Podczas murowania wykonuje się tylko spoiny poziome. W pionie pustaki łączone są na pióro i wpust. Spoiny pionowe są potrzebne jedynie tam, gdzie wmurowywane są pustaki docięte, a więc pozbawione piór lub wpustów. Trzeba przy tym pamiętać, że pustaki dostawia się jeden do drugiego wsuwając pióro we wpust od góry, a nie dosuwając z boku, bo wtedy niepotrzebnie zgarnia się zaprawę.

• Jaka konstrukcja ścian zewnętrznych: jedno-, dwu- czy trójwarstwowa?
• Murowanie cegły - WIĄZANIA I RODZAJE MURÓW
• Styl loftowy - jak uzyskać go na elewacji i we wnętrzu?

Ocieplanie ścian

Ten etap można rozpocząć dopiero gdy gotowe są ściany nośne. Płyty materiału termoizolacyjnego nadziewa się na kotwy wystające ze ściany. Później, na każdą z kotew nasadza się plastikowy krążek. Krążki takie mają przytrzymywać płyty ociepleniowe na miejscu. Każdy z nich ma tak zwany kapinos, czyli element umożliwiający ściekanie w dół wody (powstałej podczas skraplania się pary na zimnym metalu). Chroni to izolację przed zamoknięciem. Jeśli materiał izolacyjny to wełna, trzeba zadbać o dodatkową możliwość wentylacji. Między ociepleniem a warstwą elewacyjną powinno się zostawić szczelinę powietrzną o szerokości 2-4 cm. Powinna się zaczynać około 30 cm nad ziemią i kończyć dopiero pod dachem. Aby zapewnić cyrkulację powietrza, w ścianie elewacyjnej należy zostawić puste spoiny pionowe lub zastosować specjalne puszki wentylacyjne, przez które powietrze będzie mogło wlatywać i wylatywać.

Montaż kotew

Już w trakcie murowania ścian można w spoinach poziomych umieszczać kotwy, które zepną później mur nośny z elewacyjnym. Są też kotwy do wkręcania w otwory robione w gotowej już ścianie. Aby zapewnić stabilność konstrukcji, kotwy powinny być osadzone w każdej spoinie poziomej. Jeśli spoiny w ścianie osłonowej będą na innej wysokości niż w nośnej, kotwy należy wyginać, ale zawsze w dół a nigdy do góry.

Budowa elewacji z cegieł klinkierowych

Mur osłonowy z cegieł elewacyjnych wznosi się równocześnie z ocieplaniem ścian. Prace należy rozpocząć od właściwego umieszczenia pasa uszczelniającego, czyli izolacji poziomej biegnącej zarówno pod murem nośnym, jak i pod ścianą elewacyjną. Tworzy go przeważnie odpowiednio szeroki pas papy. Podobnie jak w przypadku ściany nośnej budowę zaczyna się od ułożenia pierwszej warstwy i wyprowadzenia narożników. Naroża należy ułożyć schodkowo na wysokość około 5 cegieł. Po wykonaniu dwóch narożników w tej samej płaszczyźnie, można przystąpić do murowania przestrzeni między nimi. Jedną z najważniejszych zasad jest mieszanie cegieł z różnych palet. Cegła jest produktem naturalnym i jej barwa zależy od składu mineralnego gliny, dlatego poszczególne partie klinkieru mogą nieznacznie różnić się od siebie odcieniem. Jest to zjawisko typowe, występujące u wszystkich producentów ceramicznych materiałów budowlanych. Granice dopuszczalnych różnic kolorystycznych określają normy budowlane, tłumacząc to specyfiką procesu technologicznego oraz właściwościami gliny. Przestrzeganie zasady, by mieszać cegły z kilku palet powoduje, że różnice są niedostrzegalne. Jest to szczególnie istotne w przypadku cegieł o nieregularnej kolorystyce lica. Ważne jest także stosowanie odpowiedniej zaprawy, przeznaczonej specjalnie do klinkieru. Użycie innej, szczególnie takiej, która ma w składzie wapno, może sprawić, że z czasem na murze pojawią się białe wykwity. Zaprawę należy przygotować zgodnie z zaleceniami producenta. Ważna jest tu przede wszystkim odpowiednia konsystencja, czyli właściwa proporcja suchej zaprawy i wody. Po zakończeniu murowania fragmentu muru, należy usunąć z jego licowej powierzchni zabrudzenia, a fugi wyczyścić suchym pędzlem. Po zakończeniu prac trzeba lekko zwilżyć spoinę.

Radosław Murat