Szukasz odpowiednich drzwi do wnętrza? Architekt radzi, na co powinieneś zwrócić uwagę przy zakupie

Spis treści

1. Trzeba odpowiednio wcześnie podjąć decyzję o rodzaju drzwi
2. Reklamy drzwi koncentrują się wyłącznie na skrzydłach, pomijając ościeżnicę
3. Samą ościeżnicę montuje się przed ułożeniem podłogi
4. Gdy brakuje miejsca, można pokusić się o ukrycie przesuniętych drzwi w ścianie
5. Najtrwalsze są drzwi malowane i lakierowane oraz wykończone fornirem

Rozwierane, ukryte, przesuwne, składane – drzwi wewnętrzne różnią się konstrukcją i sposobem montażu. Łączą i dzielą. Codziennie przechodzą przez wiele cykli otwierania, są narażone na uszkodzenia – uderzenia i kopnięcia – muszą więc być nie tylko piękne, ale też wytrzymałe, a przy tym cicho pracujące. Za ich wygląd zewnętrzny odpowiada głównie skrzydło. Inne drzwi wstawia się do wnętrz minimalistycznych, inne do klasycznych, loftowych lub rustykalnych, jeszcze inne do wnętrz w stylu glamour.

Trzeba odpowiednio wcześnie podjąć decyzję o rodzaju drzwi

Wielu inwestorów jest zaskoczonych, że o drzwiach wewnętrznych należy myśleć na wczesnym etapie prac wykończeniowych, czyli po zrobieniu wylewek, ale jeszcze przed ułożeniem podłóg. Jest to wskazane, ponieważ drzwi (zwłaszcza mniej typowe) mogą wymagać specjalnego przygotowania lub zmiany otworów w murze, co wiąże się z pracami mokrymi, podczas których wrażliwe posadzki mogłyby ucierpieć.

Czytaj także: Drzwi wejściowe do domu. Jak wybrać dobre drzwi zewnętrzne, na co zwrócić uwagę?

Każdy producent ma nieco inne wymagania dotyczące szerokości i wysokości otworu, w jaki można wstawić produkowaną przez niego ościeżnicę. Trzeba więc odpowiednio wcześnie podjąć decyzję o rodzaju drzwi, inaczej wybór może być ograniczony lub trzeba będzie zdecydować się na drogie drzwi robione na wymiar. Standardowo otwory drzwiowe w nowo budowanych mieszkaniach i domach przygotowuje się pod skrzydła mające szerokość 90 cm i wysokość około 203-205 cm. Otwór w murze jest wtedy mniej więcej o 10 cm szerszy, czyli ma około 100 cm, i o 10 cm wyższy.

Jeśli więc marzymy o szerszych niż typowa „dziewięćdziesiątka” drzwiach, na przykład do salonu, lub chcemy zaoszczędzić miejsce i wstawić węższą „osiemdziesiątkę” do małej łazienki albo drzwi wyższe niż standardowe – z wyższym skrzydłem lub naświetlem, ukryte lub przesuwne – musimy taki otwór zmodyfikować, kierując się wytycznymi producenta konkretnego modelu, który zamierzamy zastosować. Otwór powinien być wymierzony z uwzględnieniem grubości podłogi. Jeśli podłoga nie jest jeszcze wybrana, zakłada się, że jej grubość wyniesie 2 cm. Rodzaj wybranych drzwi wpływa też na miejsce, w którym zaplanowaliśmy styk różnych posadzek. Powinien on wypaść pod skrzydłem tak, żeby nie było go widać przy zamkniętych drzwiach.

Reklamy drzwi koncentrują się wyłącznie na skrzydłach, pomijając ościeżnicę

Najczęściej wyposaża się mieszkania w standardowe drzwi rozwierane, które mogą otwierać się na prawą lub lewą stronę – w zależności od tego, którą ręką chwytamy za klamkę, ciągnąc skrzydło do siebie. W niektórych modelach dostępne są też drzwi rewersyjne (z odwrotną przylgą), które otwiera się w sposób mniej intuicyjny, bo od strony, z której drzwi licują się z murem, skrzydła nie ciągniemy do siebie, tylko popychamy. Zastosowanie tzw. drzwi normalnych i rewersyjnych w jednym pomieszczeniu, na przykład korytarzu, ma na celu wizualne ujednolicenie otworów drzwiowych.

Czytaj także: Regulacja zawiasów drzwi zewnętrznych. Jak wyregulować drzwi?

Drzwi rozwierane składają się z ościeżnicy, w której zamontowane są zawiasy oraz skrzydła. Producenci oferują zazwyczaj parę typów ościeżnic, do których pasuje kilkadziesiąt lub kilkaset wzorów przeznaczonych do nich różnych skrzydeł. Co ciekawe reklamy drzwi na ogół koncentrują się wyłącznie na skrzydłach, pomijając ościeżnicę, która jest koniecznym, równie kosztownym i ważnym elementem. Ościeżnica musi mieć kształt dopasowany do określonego typu skrzydła. Klasyczne ościeżnice są przeznaczone do skrzydeł z przylgą, która dochodzi na całym obwodzie do jej profilu. Nowocześniejszą konstrukcję prezentują ościeżnice przeznaczone do tak zwanych drzwi bezprzylgowych. Mają one mniej profili, bo krawędzie skrzydeł bezprzylgowych są gładkie. Po zamknięciu skrzydło tworzy z ościeżnicą jedną płaszczyznę. Chociaż drzwi bezprzylgowe, z ukrytymi zawiasami, są chętnie stosowane zwłaszcza w nowoczesnych, minimalistycznych wnętrzach i powoli wypierają rozwiązania przylgowe, to warto podkreślić, że klasyczna przylga stanowi naturalne uszczelnienie i dodatkową ochronę przed przenikaniem dźwięków.

Ościeżnice mogą mieć różną budowę – są regulowane lub stałe, inaczej zwane blokowymi. Regulowane obejmują szerokością całe ościeże, czyli otwór w murze, w którym się je osadza. Dlatego dobiera się je do określonego zakresu szerokości muru. Miejsce łączenia ościeżnicy regulowanej z murem ukrywa się pod opaską nachodzącą na mur. Ościeżnice stałe mają prostszą budowę, stałą szerokość i są tańsze. Najczęściej stosuje się je w przypadku wąskich ścian. Można je też oczywiście wstawić w bardzo szeroki mur. Wtedy są węższe niż jego szerokość i po ich zamontowaniu od wewnętrznej strony muru wokół ościeży nie ma żadnego wykończenia. Od zewnątrz zazwyczaj styk ościeżnicy stałej z murem wykańcza się drewnianym profilem. Ościeżnice regulowane, z opaskami po obu stronach muru, są częściej wybierane, uchodzą za nowocześniejsze i bardziej eleganckie. Są jednak sytuacje, kiedy nie da się ich wstawić i musimy zastosować ościeżnice stałe, na przykład gdy otwór nie ma z boku węgarka i tym samym miejsca na opaskę drzwiową lub mur jest wyjątkowo wąski albo przeciwnie – bardzo szeroki. Sam montaż drzwi rozwieranych – osadzenie ościeżnicy i zawieszenie skrzydeł – wykonuje się już po ułożeniu podłóg.

Samą ościeżnicę montuje się przed ułożeniem podłogi

Odrębną kategorię stanowią modne, minimalistyczne drzwi z ościeżnicą „ukrytą”. Jest nią metalowa rama, którą osadza się w murze. Przed przytwierdzeniem ościeżnicy, która jest nieco cofnięta względem lica ściany, trzeba skuć nieco tynku wokół otworu, a następnie obudować wstawioną konstrukcję. Robi się to najczęściej płytą g-k zlicowaną z tynkiem lub samym tynkiem. W efekcie ościeżnicy nie widać – „znika” w ścianie. Montaż takich drzwi jest dwuetapowy. Samą ościeżnicę montuje się przed ułożeniem podłogi. Po ostatecznym wykończeniu ściany i podłogi zawiesza się skrzydło. Tworzy ono ze ścianą jedną płaszczyznę (tylko z jednej strony).

Taka ściana najlepiej wygląda, gdy jest zupełnie gładka, pozbawiona wystającej listwy przypodłogowej. Możemy ją wykończyć takim samym materiałem jak drzwi, na przykład tapetą, fornirem lub farbą, co nadaje wnętrzu nowoczesny charakter. Montaż takich drzwi wymaga wprawnego fachowca i szczególnego zwrócenia uwagi na styki materiałów (wzmacnia się je specjalnymi siatkami), w przeciwnym razie ich eksploatacja i drgania przenoszone na ramę mogą skutkować nieestetycznymi pęknięciami wokół ościeży.

Gdy brakuje miejsca, można pokusić się o ukrycie przesuniętych drzwi w ścianie

Drzwi przesuwne można zastosować tylko w przypadku, gdy z boku otworu mamy miejsce na odsunięcie skrzydła. Najprostsze drzwi przesuwne składają się ze skrzydła z mechanizmem jezdnym znajdującym się na górze i przesuwającym się po szynie mocowanej do ściany (lub sufitu). Ściana, wzdłuż której ślizga się skrzydło, musi być pusta i równa. Nawet odstająca listwa przypodłogowa będzie przeszkodą, więc trzeba pomyśleć o innym wykończeniu styku podłogi i ściany. Drzwi przesuwne naścienne mają swoich zwolenników i mogą być atrakcyjne, zwłaszcza jeśli zdecydujemy się na wyeksponowanie konstrukcji jezdnej, dopasowując rozwiązanie do wnętrza w stylu loftowym lub rustykalnym. We wnętrzach nowoczesnych i minimalistycznych niezwykle efektownie i prezentują się za to drzwi z ukrytym mechanizmem ślizgu.

Czytaj także: Jak uszczelnić drzwi? Sprawdzone sposoby na uszczelnienie drzwi wejściowych

Jest on schowany w grubości skrzydła, które jest sporo wyższe niż otwór. Takie skrzydło zazwyczaj ślizga się po widocznej prowadnicy montowanej na ścianie. Można też zastosować zupełnie niewidoczny system ślizgu, tzw. Magic, w którym element, po którym przesuwają się drzwi, jest mniejszy niż tradycyjna prowadnica i nie widać go z zewnątrz, gdyż znajduje się na fragmencie nadproża za skrzydłem. Takie drzwi wiszą na elemencie jezdnym, więc ich dół powinien być stabilizowany za pomocą prowadnika dolnego i rolki. Rodzaj mechanizmów jezdnych i elementów stabilizujących skrzydło w drzwiach przesuwnych zawsze zależy od ciężaru i rozmiaru skrzydła.

Gdy brakuje miejsca na zewnątrz ściany, można pokusić się o ukrycie przesuniętych drzwi w ścianie. Są do tego przewidziane specjalne metalowe konstrukcje, czyli kasety tworzące kieszeń, w którą chowa się skrzydło. Montuje się je zamiast fragmentu ściany, a następnie obudowuje płytami. Schowanie skrzydła w kasecie sprawia, że ścianę można zagospodarować – dostawić do niej mebel lub powiesić na niej coś lekkiego. Otwór drzwi przesuwnych w kasecie można też wyposażyć w opaski pasujące do pozostałych drzwi w mieszkaniu, a ścianę obok wykończyć odstającym cokołem (listwą przypodłogową).

Trzeba tylko pamiętać, że powierzchnia skrzydła nie będzie po żadnej stronie zlicowana ze ścianą, gdyż skrzydło znajdzie się w osi ściany. Dla wielbicieli minimalizmu są też dostępne kasety, po montażu których niepotrzebne są żadne listwy maskujące ani opaski, a zastosowane w nich skrzydła drzwiowe można wykończyć tak jak ścianę. W małych mieszkaniach drzwi przesuwne ułatwiają zagospodarowanie przestrzeni, warto jednak wiedzieć, że to rozwiązanie cechuje gorsza izolacyjność akustyczna niż na przykład klasyczne drzwi przylgowe.

Najtrwalsze są drzwi malowane i lakierowane oraz wykończone fornirem

Ościeżnice najczęściej robione są z klejonki drewnianej lub MDF-u, czyli płyt ze sprasowanych wiórów drewnianych, rzadziej z litego drewna. W mieszkaniach raczej nie stosuje się wytrzymałych ościeżnic stalowych (wyjątkiem jest stosowanie ich w drzwiach „ukrytych”). Wykorzystuje się je raczej w budownictwie usługowym lub biurach. Dawniej metalowe ościeżnice były popularne i nadal spotyka się je w blokach z okresu PRL.

Skrzydła, podobnie jak ościeżnice, mogą być wykonane z różnych materiałów. Najtańsze mają ramy z klejonego drewna lub płyty MDF i wypełnienie z tzw. plastra miodu, czyli kartonu ułożonego w heksagonalny wzór. To dość delikatne rozwiązanie. Nieco droższe, ale trwalsze jest inne – drzwi z wypełnieniem z płyty otworowanej lub pełnej. Grubsze i solidniejsze wypełnienie pozwala też na lepsze tłumienie dźwięków.

Na trwałość skrzydła wpływa też sposób jego wykończenia. Najtańsze i najmniej trwałe drzwi są oklejone folią na bazie papieru, która pod wpływem użytkowania lub wilgoci może się rozwarstwiać, lepsze wykańcza się folią polipropylenową lub grubym laminatem. Najtrwalsze są drzwi malowane i lakierowane oraz wykończone fornirem. To, na jaki materiał ościeżnic i skrzydeł się zdecydujemy, zależy od zasobności portfela oraz rodzaju pomieszczenia, w którym mają być drzwi. W tych narażonych na dużą wilgoć lepiej sprawdzą się elementy drewniane lub metalowe malowane lub lakierowane.