Dobre sposoby obniżenia sufitu: konstrukcje i profile sufitowe
Chcesz w łatwy sposób zamaskować nierówny strop, albo utworzyć pod nim wielopłaszczyznową konstrukcję? Spróbuj obniżyć sufit. Przedstawiamy różne rozwiązania dopasowane do rodzaju pomieszczenia i efektu, jaki ma być osiągnięty.
Jeżeli obniżony sufit ma zakryć przewody wentylacji mechanicznej, to jego umiejscowienie określa się na etapie projektowania całego budynku. Jednak zazwyczaj koncepcja obniżenia sufitu rodzi się podczas projektowania wnętrza. W wielofunkcyjnych, otwartych pomieszczeniach osiąga się w ten sposób efekt dyskretnego podziału bez utraty przestronności. Najczęściej obniżenie sufitu sytuuje się nad ciągiem kuchennym lub wyspą. W przestrzeni między sufitem podwieszanym a stropem umieszcza się wtedy rurę, która odprowadza powietrze z okapu do przewodów wentylacyjnych znajdujących się w ścianie. Wyższy sufit w części wypoczynkowej salonu, działając na zasadzie kontrastu, dodaje wówczas temu miejscu splendoru. Między stropem a obniżeniem sufitu można też ukryć głośniki audio i wysuwany ekran. A miłośnicy nieszablonowych rozwiązań mogą się zdecydować na gwiaździste niebo powstałe przy użyciu światłowodów wypuszczanych przez otworki w suficie lub fotorealistyczną grafikę dającą złudzenie trójwymiarowości.
Obniżenie sufitu z szybkim montażem
Najszybciej robi się sufit napinany, ale zawsze produkuje się go na zamówienie. Jego wymiar dostosowuje się do konkretnego pomieszczenia. Bardzo często na materiale nadrukowuje się grafikę, ale może on też być jednobarwny – lśniący lub matowy. Na wysokości planowanego obniżenia do ścian pomieszczenia przymocowuje się aluminiowe listwy. Muszą one być starannie wypoziomowane, gdyż tworzą ramę dla materiału i wyznaczają płaszczyznę obniżonego sufitu. Przystępując do napinania sufitu, materiał podwiesza się luźno na klamrach, zaczynając od wyznaczonego rogu pomieszczenia. Następnie materiał ogrzewa się i po kolei wpina w listwy. Sufit napina się równomiernie najpierw po przekątnej, potem w połowie każdego odcinka i tak do całkowitego wpięcia w listwy. W styk ze ścianą wciska się specjalną maskownicę, która chroni przestrzeń nad sufitem przed wnikaniem tam kurzu.
Przeczytaj też:
Montaż sufitu napinanego trwa kilka godzin, nie ma też problemu z jego szybkim demontażem. Materiał po prostu wypina się z listwy. Bez pylenia, szlifowania i wiercenia w stropie można taki sufit zamontować w już gotowym wnętrzu w kilka godzin. Na dodatek materiału nie maluje się, tylko go odkurza lub przeciera wilgotną szmatką. Uzyskane za pomocą sufitu napinanego obniżenie może być dowolnej wysokości – od minimalnego (na wysokość aluminiowej listwy) do bardzo dużego.
Obniżenie sufitu w wąskim pomieszczeniu
Jeśli pomieszczenie ma nie więcej niż 2,6 m szerokości, wystarczy obniżyć sufit podwieszając do stropu ruszt jednopoziomowy pojedynczy. To konstrukcja stosunkowo mało materiałochłonna i niedroga. Jest jednak dość wiotka, ponieważ nie ma usztywnienia poprzecznego, dlatego nadaje się tylko do wąskich pomieszczeń. Ruszt tworzą profile sufitowe CD nośne oraz profile UD obwodowe. Profile UD przytwierdza się do ścian na wysokości planowanego sufitu, uwzględniając grubość okładziny. Następnie wyznacza się rozmieszczenie profili CD prostopadle do dłuższych ścian pomieszczenia, tak aby maksymalne odległości między profilami nie przekraczały 40-50 cm (w zależności od systemu). Wzdłuż tych linii rozmieszcza się wieszaki. Rozstaw wieszaków również zależy od systemu i ciężaru opłytowania, ale zazwyczaj jest to 75-90 cm. Skrajne wieszaki muszą się znajdować bliżej – 15-20 cm od ściany. Do wieszaków podczepia się profile CD. Końcówki profili wsuwa się w profile UD. Płyty obniżonego sufitu montuje się prostopadle do profili CD. Na krótszej ścianie można nie montować profilu UD, wówczas profil CD musi się znaleźć bliżej ściany – w odległości maksimum 10 cm.
Przeczytaj też:
Jeśli nie ma miejsca na wieszaki, można obniżyć sufit budując konstrukcję samonośną. Taki sufit wspiera się na profilach mocowanych do bocznych ścian pomieszczenia. Najczęściej robi się go w korytarzach lub małych wnętrzach do 2,5 m szerokości. Do jego budowy nie używa się typowych profili sufitowych UD i CD, tylko sztywniejszych profili obwodowych UW oraz wsuwanych w nie profili CW. Wyjątkowo w tym typie konstrukcji profile nośne i obwodowe łączy się ze sobą – blachowkrętami lub nitami. Płyty obniżonego sufitu przykręca się w poprzek profili nośnych i mocuje się je zarówno do profili nośnych, jak i obwodowych. Ponieważ płyty obciążają profile – a te są niepodwieszone i działają jak minibelki podparte z dwóch stron – profile muszą być zrobione z blachy o grubości 0,6 mm. Rozstawia się je co 50 cm. Przy większych rozpiętościach używa się podwójnych profili skręcanych ze sobą „plecami” lub używa szerszych i mocniejszych profili, na przykład CW75 zamiast CW50. Sufit samonośny można zamontować praktycznie na każdej wysokości. Pozwala dowolnie obniżyć pomieszczenie. Jednak jego minimalna grubość to mniej więcej 7 cm. Wynika ona z szerokości profilu UW oraz grubości płyty.
Minimalne obniżenie sufitu
Tu także są polecane dwa rozwiązania. Najprostszą i najniższą konstrukcję, czyli płyty przykręcone do profili kapeluszowych mocowanych bezpośrednio do stropu można wybrać pod warunkiem, że podłoże jest równe. Jeśli jest nierówne, wówczas trzeba zrobić jednopoziomowy ruszt krzyżowy.
Profil kapeluszowy ma tylko 15 mm wysokości, co wraz z grubością płyt pozwala na obniżenie wnętrza tylko o niecałe 3 cm. Profile kapeluszowe rozstawia się maksimum co 40 cm lub 50 cm w zależności od systemu. Przykręca się je do stropu dyblami stalowymi co 100 cm. Płyty mocuje się do profili wkrętami o długości 25 mm w rozstawie maksimum co 17 cm, czyli gęściej niż w ścianach działowych. Wkręty muszą być odsunięte o 1,5 cm od krawędzi ciętych płyty i 1 cm od obłożonej kartonem. Tę zasadę stosuje się również przy przytwierdzaniu płyt do innych konstrukcji sufitowych w lekkiej zabudowie.
Do zbudowania rusztu jednopoziomowego krzyżowego wykorzystuje się profile sufitowe CD jako profile główne i nośne oraz UD jako elementy obwodowe. Konstrukcja ta różni się tym od jednopoziomowej pojedynczej, że między profile główne wstawia się krótkie odcinki profili nośnych. Usztywniają ją i stabilizują poprzecznie. Profile główne i nośne znajdują się w jednej płaszczyźnie i są połączone łącznikami jednopoziomowymi. Taki ruszt może być montowany na każdego rodzaju wieszakach. Jest lżejszy i niższy niż konstrukcja dwupoziomowa, ale wymaga docinania profili, co jest dość pracochłonne. Gdy poszycie rusztu robi się ze standardowych płyt g-k o grubości 12,5 mm, profile główne mocuje się w rozstawie osiowym co 120 cm, a profile nośne – co 50 cm. Wieszaki przytwierdza się do stropu co 70 cm. W przypadku większych obciążeń należy zmniejszyć rozstaw profili nośnych do 40 cm oraz gęściej rozmieścić wieszaki. Spoiny poprzeczne w sąsiadujących rzędach płyt powinny być przesunięte względem siebie.
Duże obniżenie sufitu w dużym wnętrzu
W dużych pomieszczeniach o szerokości powyżej 3-4 m najlepiej sprawdzi się sztywny ruszt krzyżowy dwupoziomowy, w którym profile nośne przechodzą pod głównymi. Konstrukcja ta jest grubsza i cięższa, ale jest też łatwiejsza do zbudowania i wypoziomowania niż ruszt krzyżowy jednopoziomowy. Buduje się ją z profili sufitowych UD i CD. Można też jako profile główne wykorzystać profile UA (ościeżnicowe). Profile UD mocuje się do ścian pomieszczenia. Wieszaki rozstawia się co 90-100 cm, z tym że elementy skrajne muszą się znaleźć bliżej ściany – w odległości 25-40 cm. Rozstaw osiowy między profilami głównymi (CD) w ruszcie dwupoziomowym wynosi maksimum 90 cm. Elementy skrajne montuje się w odległości 15 cm od ścian. Profile główne leżą na profilu przyściennym oraz wiszą na wieszakach. Pod nimi umieszcza się profile nośne, które końcami wsuwa się w profile przyścienne. Nie skręca się ich z nimi. Profile nośne rozstawia się gęściej, bo co 40 lub 50 cm – w zależności od kierunku mocowania płyt, a pierwszy profil nośny od ściany umieszcza się w odległości 10 cm. Płyty przykręca się tylko do profili nośnych. W dużych pomieszczeniach często trzeba łączyć profile CD, używając łącznika wzdłużnego. Łączenia sąsiadujących profili nie mogą wypadać w jednej linii.
