Kompresor i narzędzia pneumatyczne. Jaki zestaw warto mieć w domowym warsztacie? Sprawdziliśmy ceny

Do czego potrzebny jest kompresor?

Narzędzia pneumatyczne zasilane są sprężonym powietrzem, wytwarzanym przez elektryczny kompresor. Taki sprzęt, zwany też sprężarką, kupujemy często po to, żeby pompować opony w samochodzie, motocyklu lub rowerze, przedmuchiwać różne zabrudzenia lub usuwać resztki wody z instalacji wodnej w domu letniskowym, żeby w zimie nie zamarzła i tym samym nie zniszczyła na przykład zaworów.

Gdy już mamy kompresor, warto pomyśleć o dokupieniu do niego różnych narzędzi – wiertarki, szlifierki, nitownicy, gwoździarki, pistoletu malarskiego – zależnie od naszych potrzeb. Narzędzia takie są bowiem bardzo trwałe, wydajne i dość tanie, a przy tym znacznie lżejsze od elektrycznych, bo nie mają silnika ani akumulatora.

Po stronie wad trzeba zapisać, że narzędzia pneumatyczne są mniej zaawansowane technologicznie. Nie mają systemów znanych z urządzeń elektrycznych – sprzęgieł bezpieczeństwa, systemów podtrzymywania mocy, systemów antywibracyjnych, elektronicznych regulatorów parametrów pracy, wyświetlaczy cyfrowych. Nie wszystkie też można podłączyć do statywów lub umieścić w stołach roboczych, zamieniając je w narzędzia stacjonarne.

• Zobacz też: Spalinowa, elektryczna czy akumulatorowa? Jaką kosiarkę wybrać, zalety, wady, ceny

Jak dobrać kompresor do naszych potrzeb?

Do domowego warsztatu wystarczająca będzie sprężarka wytwarzająca ciśnienie 8 barów. Możemy też zdecydować się na maszynę mocniejszą, na przykład dwufunkcyjną, wytwarzającą ciśnienie niskie – około 8 barów, lub wysokie – około 25 barów. Takie profesjonalne sprężarki mogą zasilać jednocześnie kilka narzędzi, co raczej nie jest konieczne, jeśli chodzi o użytek domowy. Sprężarki elektryczne są zbudowane z bloku kompresora, silnika elektrycznego, przełącznika dźwigniowego, zaworu zwrotnego i zbiornika na sprężone powietrze. Do tego mogą dojść filtry, koła i manometry. Szukając kompresora, spotkamy się z dwoma jego modelami:

• tłokowym – w wersji olejowej lub bezolejowej, jedno- albo dwustopniowej. W urządzeniach tłok spręża powietrze, przesuwając się w cylindrze. Przepycha je przez zawory w głowicy cylindra. Użebrowany cylinder i głowica skutecznie odprowadzają powstające wówczas ciepło;
• śrubowym – w tych maszynach sprężanie następuje dzięki dwóm profilom śrubowym, szczelnie do siebie dopasowanym. Są to kompresory olejowe, co znaczy, że sprężone powietrze miesza się z olejem, chłodzącym i smarującym narzędzie w trakcie pracy.

W specyfikacji technicznej narzędzia pneumatycznego znajdziemy informację o tym, przy jakim ciśnieniu będzie ono poprawnie pracować. Trzeba jednak mieć na uwadze, że jest różnica między zapotrzebowaniem krótkotrwałym a długotrwałym. Krótkotrwałe dotyczy narzędzi pracujących z przerwami – kluczy udarowych, wiertarek, gwoździarek. Inne narzędzia – pistolety natryskowe, szlifierki – działają w dłuższych cyklach. Inny parametr, na który trzeba zwracać uwagę, to pojemność, czyli rezerwa powietrza, jaką będzie dysponowała sprężarka. Za optymalną można uznać pojemność 10-50 l. Niektóre kompresory mają dwa mniejsze zbiorniki zamiast jednego dużego.

Dobry kompresor ma tak zwaną armaturę. To urządzenia zamocowane do jego korpusu, a wśród nich: reduktor ciśnienia, filtr, olejarka mgławicowa oraz dwa przyłącza powietrza oznaczone kolorami czerwonym i niebieskim. Przyłącze niebieskie doprowadza powietrze czyste, przefiltrowane, przydatne na przykład do prac lakierniczych. Czerwone przyłącze dozuje powietrze z mgłą olejową, wskazane do prac kluczami, wiertarkami, przecinakami.

Narzędzia pneumatyczne można stosować nie tylko w warsztacie lub w niedalekiej odległości od gniazdek. Są bowiem kompresory zasilane akumulatorowo, pozwalające na pracę także w warunkach plenerowych. Nie są co prawda tak mocne i wydajne jak sprężarki sieciowe, ale ich małe rozmiary i nieograniczona mobilność rekompensują te niedostatki. Kompresory przenośne zasilają akumulatory o napięciu minimum 18 V. Pojemność zbiornika z powietrzem to tylko 5 l. Takie urządzenie zapewnia przepływ powietrza na poziomie 60-120 l/min, a jego ciśnienie dochodzi do 8 barów.

Kompresory olejowe do domowego użytku kosztują 480-800 zł. Modele akumulatorowe – 270-520 zł.

• Polecamy też: Bruzdy w betonie komórkowym - wycinanie bruzd i układanie instalacji w ścianach z betonu komórkowego

Klucze, młoty i wiertarki - przydadzą się w domu

Narzędzia te dominują w domowym warsztacie, bo większość prac budowlanych, remontowych, naprawczych i monterskich polega na robieniu otworów lub skręcaniu poszczególnych elementów.

Klucze udarowe. To narzędzia dobrze znane wszystkim posiadaczom aut, którzy dwa razy do roku zmieniają opony. Kluczem udarowym błyskawicznie luzuje się nakrętki mocujące felgi. Warto więc mieć taki sprzęt w domu, jeśli zamiast czterech felg i ośmiu opon mamy osiem opon na felgach. Wtedy sami możemy zmieniać koła z oponami zimowymi na te z letnimi. Przyda się również do konserwacji narzędzi ogrodowych, roweru oraz różnych prac naprawczych i montażowych. Tym, co odróżnia klucze pneumatyczne od narzędzi elektrycznych, jest wysoki moment obrotowy. Przeważnie wynosi on od 100 do 3000 Nm. Urządzenia te nadają się do miękkiego lub twardego dokręcania śrub oraz ich odkręcania. Przeważnie są wyposażone w niezawodny dwumłotkowy mechanizm udarowy.

Pamiętajmy, że do kluczy udarowych używa się specjalnie przeznaczonych do tego końcówek – łatwo je odróżnić, bo są matowe, a zwykłe – błyszczące. Wymieniwszy nasadkę udarową na bit, można też nimi mocować wkręty. Da się też robić otwory w drewnie bądź metalu po umieszczeniu w uchwycie adaptera do zamiast zwykłych wierteł koronowych lub otwornic. Klucze różnią się od siebie maksymalnymi obrotami, które dochodzą do 10 000/min, oraz roboczym momentem obrotowym – ten wynosi przeważnie 800 Nm. Nasadki robocze wymienia się beznarzędziowo. Do kluczy takich pasują przeważnie te o rozmiarze uchwytu ½ cala, ale są też urządzenia współpracujące z końcówkami jednocalowymi. Przydatnym rozwiązaniem, ułatwiającym dotarcie do zagłębień i zakamarków, jest wydłużony uchwyt do mocowania końcówek. Pracę ułatwia dodatkowy, boczny uchwyt. Klucze wymagają ciśnienia 6-8 barów i przepływu powietrza nie mniejszego niż 110 l/min. Ważą średnio 1,5-4 kg. Klucze nasadowe kosztują od 106 do 500 zł. Modele profesjonalne, warsztatowe dochodzą do 2700 zł.

• Czytaj także: Dom z keramzytobetonu. Czy to dobry materiał do budowy? Wady i zalety

Klucze nasadowe (grzechotki). To pneumatyczna wersja kluczy ręcznych z mechanizmem zapadkowym. Zapewniają jednak szybszą pracę i mocniejsze dokręcenie nakrętek lub łatwiejsze odkręcenie śrub zapieczonych. Wąski, podłużny korpus klucza nasadowego pozawala dotrzeć do wszelkich zakamarków. Uchwyt, do którego doczepia się końcówki klucza, jest ustawiony pod kątem prostym do obudowy. Klucze nasadowe można wyposażać w końcówki o trzpieniu półcalowym. Silniki zapewniają prędkość 160-300 obrotów na minutę. Moment obrotowy mają niewielki – 69 Nm, ale to wystarczy do precyzyjnego dokręcania i odkręcania. Kosztują od 100 do 400 zł. Modele profesjonalne – do 1800 zł.

Wiertarki. Nie są to modele udarowe, więc nie przydadzą się do najtwardszych materiałów, z którymi nie mają problemów młotowiertarki elektro-pneumatyczne. Ważą za to kilka razy mniej niż one. O ile jednak wiertarkę zasilaną prądem można wyposażyć w któryś z szeregu dodatkowych, standardowych akcesoriów i w ten sposób zamienić ją w szlifierkę, polerkę, mieszarkę lub wkrętarkę, to modele pneumatyczne nie dają takich możliwości. Przeważnie pozwalają na wykonywanie otworów o średnicy do 10 mm wiertłami bezudarowymi. Do zasilania wiertarki potrzebujemy sprężonego powietrza o ciśnieniu 0,63 MPa i przepływie minimum 110 l/min. Jej maksymalna prędkość obrotowa to 1800/min. Najlżejsze modele ważą około 0,5 kg. Wiertarki takie kosztują od 65 do 400 zł, a modele profesjonalne – do 1500 zł.

Młotki. Pewną alternatywą dla elektrycznych młotowiertarek mogą być pneumatyczne młotki. Mają one jednak tylko funkcję kucia, więc współpracują tylko z dłutami i przebijakami. Przydają się do usuwania płytek ceramicznych, zbijania tynku lub rycia bruzd pod przewody instalacyjne. Profesjonaliści używają ich też do rozkuwania połączeń elementów metalowych. Młotek wykonuje w ciągu jednej minuty aż 3000 uderzeń. Cena – 58-450 zł, wersja dla profesjonalistów – około 800 zł.

Wkrętarki. One też mają swoje wersje pneumatyczne. Zazwyczaj korzystają z nich monterzy płyt gipsowych, bo pozwalają szybko osadzać dużą liczbę wkrętów potrzebnych do ich mocowania, zwłaszcza że często mają automatyczny podajnik wkrętów. Trzeba jednak wtedy używać wkrętów umieszczonych w specjalnej plastikowej taśmie – po 100 sztuk. Taśmę umieszcza się w bębnowym magazynku. Wkrętarka pneumatyczna działa w trybie sekwencyjnym, czyli jedno naciśnięcie spustu powoduje osadzenie jednego wkrętu, lub w trybie ciągłym, gdzie trzymamy spust cały czas wciśnięty, a każde kolejne dociśnięcie uchwytu do materiału spowoduje zamocowanie następnego wkrętu. Za pomocą pokrętła zmienia się także głębokość osadzania wkrętów. Wkrętarki pneumatyczne kosztują 300-600 zł, a najdroższe nawet około 1800 zł.

Zszywacze, gwoździarki, nitownice - docenią je majsterkowicze

Narzędzia pneumatyczne są uznawane, nie bez racji, za sprzęt na miarę profesjonalistów. Zarówno pneumatyczne nitownice, zszywacze, jak i pokrewne im gwoździarki są nieocenione w pracy ślusarzy, tapicerów, dekarzy, co nie znaczy, że majsterkowicze też nie mogą z nich skorzystać.

Nitownice. Są przeznaczone do łączenia elementów – przeważnie metalowych – nitami. To metoda alternatywna dla spawania i bez wątpienia prostsza oraz bezpieczniejsza. Nitowanie ręczne, także możliwe, jest jednak dość męczące. Polega na przewierceniu dwóch materiałów, na przykład stalowych profili, umieszczeniu w otworze nitu i zaciśnięcia go ręczną nitownicą. Do nitowania pneumatycznego potrzebne są nity zrywalne. Mają płaski łeb i trzonek w kształcie krótkiej tulei. Włożony jest w nią podłużny trzpień zakończony zaobleniem, wyglądający jak gruby wariant szpilki. Trzpień takiego nitu umieszcza się w uchwycie nitownicy. Jej mechanizm po naciśnięciu spustu wciąga trzpień, a w tym czasie zaoblenie na przeciwnym krańcu zgniata trzonek. Powstaje płaska zakuwka. Oba elementy zostają ze sobą solidnie spięte, a niepotrzebny trzpień odłamany. Niestety połączenie takie – inaczej niż w przypadku wkrętów lub śrub – jest nieodwracalne. Nitownice pneumatyczne wykorzystują ciśnienie około 0,6-0,7 MPa i potrzebują niewielkiego przepływu powietrza, na poziomie 50-60 l/min. Nadają się do nitów o średnicy od 2,4 do 6,4 mm. Niektórymi nitownicami pneumatycznymi można też osadzać nitonakrętki. Są to podłużne, krótkie tuleje gwintowane od wewnątrz, zakończone kołnierzem. Do ich osadzania używa się gwintowanego trzpienia osadzanego w uchwycie nitownicy. Najpierw tuleję wkłada się w otwór, a później wkręca trzpień, który powoduje jej zaciśnięcie. Na koniec, zmieniając kierunek obrotu, trzpień się wykręca. Nitownice kosztują średnio 125-470 zł, ale znajdziemy też modele za 900-1900 zł.

Zszywacze (takery). To narzędzia znane tapicerom, ale też nieobce dekarzom. Są chyba najprostszym w obsłudze sprzętem montażowym. Ustawia się je nad dwoma łączonymi elementami i naciska spust. Wówczas zszywka z wielką siłą wbija się w podłoże. Zszywki są umieszczone w magazynku podobnym do tego, w jaki są wyposażone zszywacze biurowe. Zszywacze pneumatyczne wbijają zszywki z siłą od 4 do 9 atmosfer. Dzięki temu można nimi mocować twarde materiały (na przykład płyty wiórowe) do twardego podłoża. Można nimi wbić około 1600 zszywek na minutę. Nadają się do zszywek długości między 6 a 40 mm. Niektóre modele mogą oprócz zszywek wbijać także sztyfty i gwoździe do długości 50 mm. Ponieważ mają one niewielkie łebki lub nie mają ich w ogóle, po wbiciu nie szpecą podłoża. Dobrze więc jest użyć ich do mocowania boazerii, desek podłogowych, listew przyściennych. Ceny zszywaczy pneumatycznych zaczynają się od 77 zł.

Gwoździarki. Od zszywaczy różnią się przede wszystkim tym, że zamiast wstrzeliwać zszywki, wbijają gwoździe. Mogą okazać się bardzo pomocne przy wielu pracach ciesielskich i stolarskich. Jeden pneumatyczny strzał zamiast kilkunastu puknięć młotkiem daje wyobrażenie o szybkości i wygodzie pracy taką maszyną. Do magazynka gwoździarki można załadować gwoździe lub sztyfty o długości do 90 mm. Sprzęt ten wymaga większego ciśnienia niż zszywacz – najlepiej około 8 barów. Siłę wbicia można regulować na dwa sposoby – albo zmniejszając ciśnienie na reduktorze kompresora, albo pokrętłem umieszczonym tuż pod włącznikiem. Gwoździarki kosztują średnio 170-750 zł.

Wyrzynarki - tną drewno, metal i tworzywa

To urządzenia tnące, którymi można wykonywać cięcia krzywoliniowe. Nadają się również do wycinania otworów o dużej średnicy. Tnie się nimi drewno, metal i tworzywa sztuczne. Modele pneumatyczne są mniejsze, lżejsze i poręczniejsze od elektrycznych. Można więc nimi wykonywać zadania wymagające większej precyzji i pracować dłużej, bez bólu w przedramieniu.

Wyrzynarki pneumatyczne umożliwiają cięcie na głębokość 2-6 mm. Wymagają przepływu powietrza na poziomie około 170 l/min. Koszt wyrzynarki pneumatycznej mieści się w przedziale 105-1500 zł.

Pistolety do różnych zadań domowych

Sprężonym powietrzem można doskonale rozprowadzać cząsteczki farb lakierów, bejc lub impregnatów, a także nadmuchiwać strumień piasku. Służy też do przedmuchiwania i pompowania. Pistolety są więc nieodzowne w warsztatach lakierniczych, ale też cenione jako osprzęt do domowego kompresora.

Pneumatyczne pistolety malarskie. Mają dyszę strzelającą farbą i spust. Często też pistolet wyposażony jest w regulator kształtu oraz siły strumienia farby. Farbę pobiera on ze zbiornika doczepianego do korpusu lub za pomocą węża – z oddzielnego pojemnika. Pistolety pneumatyczne z reguły mogą aplikować gęstsze płyny niż pistolety elektryczne. Lepkość cieczy określa wartość DIN-sec. Parametr ten mówi, jakiej gęstości płyny mogą być nanoszone pistoletem. Do badania lepkości służy lepkościomierz (tak zwany kubek Forda). Nalewa się do niego płyn i mierzy, po jakim czasie całkowicie wypłynie. Czas ten to właśnie wartość DIN podawana w sekundach. Niekiedy informację o lepkości można znaleźć na opakowaniach farb i innych preparatów, które są polecane do nanoszenia natryskowego.

Liczącą się cechą jest wydajność tłoczenia. Informuje o tym, ile gramów farby zostanie wytryśnięte przez pistolet w czasie jednej minuty. Od wydajności tłoczenia zależy szybkość pracy tym urządzeniem. Pistolety pneumatyczne w mniejszym stopniu rozpylają część farby w postaci mgły, dzięki czemu zużywa się jej mniej, bo unikamy strat, a przy tym mniej brudzimy płaszczyzny, których nie zamierzamy malować. Narzędzia takie przydadzą się do wszelkich prac malarskich. Docenimy je zwłaszcza przy malowaniu dużych płaszczyzn lub elementów ażurowych lub głęboko fakturowanych. Można nimi natryskiwać farby emulsyjne, lakiery, impregnaty i bejce. Da się nim również opryskiwać rośliny. Do pistoletów można dokupić różnego rodzaju nakładki na dyszę, które modyfikują kształt rozpylanego strumienia płynu. Niezbędny jest też wspomniany miernik lepkości cieczy. Jest to bardzo proste urządzenie sprzedawane wraz z tabelą pozwalającą samodzielnie ustalić, jaką lepkość ma badana ciecz. Bardzo często miernik jest sprzedawany razem z pistoletem jako zestaw. Dokupić można również przedłużacz dyszy i dodatkowy zbiornik. Pistolet pneumatyczny można mieć już za 37 zł. Modele profesjonalne warte są nawet 700 zł.

Piaskarki. Wyglądają podobnie do pistoletów malarskich. Ich zbiornik napełnia się jednak nie farbą, tylko piaskiem korundowym. Strzelając nim pod ciśnieniem, można usuwać z metalowych przedmiotów rdzę, uporczywe zabrudzenia lub zdzierać z nich farbę. Piaskarki mają często oprócz zbiornika brezentowy worek podłączany do dyszy, służący do odsysania pyłu. Kosztują mniej więcej tyle samo co pistolety do malowania.

Pistolety przedmuchujące i pompujące. To jedne z najtańszych i bardziej przydatnych akcesoriów stanowiących uzupełnienie kompresora. Pierwszym przepchamy instalację wodną z resztek wody, gdy chcemy ją osuszyć i zostawić nieużywaną na sezon zimowy. Oczyścimy nim też zapiaszczone narzędzia ogrodowe lub inne sprzęty. Pistolety pompujące wyglądają podobnie, z tym że mają dodatkowo manometr, pokazujący ciśnienie osiągnięte w pompowanym przedmiocie i wężyk pozwalający na elastyczne połączenie się z wentylem. Pistolety takie można kupić już za 12 zł.

Szlifierki i polerki 

Tarcze szlifierskie, tarcze polerskie lub trzpienie do szlifowania precyzyjnego może wprowadzać w ruch silnik elektryczny, ale równie dobrze za napęd dobrze posłuży sprężone powietrze.

Szlifierki kątowe i przecinarki. Ich głównym zastosowaniem jest przecinanie metalu oraz innych twardych materiałów, ale też szlifowanie metalu – na przykład wygładzanie zgrzewów po spawaniu. Nie jest to jednak urządzenie do szlifowania precyzyjnego. Najczęściej wykorzystuje się je do przecinania blachy, prętów zbrojeniowych i kształtowników stalowych, do cięcia betonowych i ceramicznych elementów o niedużej grubości, zeszlifowywania spawów z metalowych powierzchni. Osiągają maksymalną prędkość obrotową 20 000/min. Nadają się do tarcz o średnicy do 125 mm. Ceny szlifierek są zróżnicowane. Modele amatorskie kosztują 170-300 zł, profesjonalne dochodzą do 2600 zł.

Szlifierki rotacyjne lub mimośrodowe. Pierwsze mają stopy przystosowane do zakładania okrągłych tarcz z papieru ściernego i działając, wykonują ruchy obrotowe (prędkość maksymalna 20 000/min). Stopy tych drugich dodatkowo wychylają się w pewnym zakresie na boki. Wychył wynosi zazwyczaj 5 mm, w tańszych modelach – 2,5 mm. Istotna jest także liczba oscylacji, czyli wychyleń tarczy na minutę. Wynosi ona od 4000 do 26 000. Oczywiście im jest większa, tym lepiej. Narzędzia te pracują z ciśnieniem około 0,6 MPa (6 barów). Nadają się do szlifowania powierzchni płaskich i lekko zakrzywionych. Mogą być używane również do polerowania i zdzierania starych powłok malarskich. Wiele modeli ma funkcję odsysania pyłu z miejsca szlifowania. Takie szlifierki kosztują 90-500 zł, a modele dla zastosowań przemysłowych – 1600-2000 zł.

Szlifierki proste. To małe kombajny, które można wykorzystać na dziesiątki sposobów. Korpus ma z przodu uchwyt, do którego można podczepiać różne akcesoria. Najczęściej osadza się w nim końcówki z kamieniami szlifierskimi różnego kształtu – okrągłymi, stożkowymi, walcowatymi. Można też podczepić wiertło lub frez albo minitarczę szlifierską. Prędkość takich szlifierek może dochodzić do 54 000 obr./min. Da się ją regulować pokrętłem. Taki sprzęt waży nie więcej niż 1,5 kg. Są też dostępne szlifierki mające głowicę roboczą ustawioną pod kątem prostym w stosunku do korpusu. Średni koszt szlifierek prostych to 48-300 zł. Najdroższe dochodzą do 1500 zł.

Polerki. W odróżnieniu od polerek elektrycznych są wskazane również do polerowania na mokro. Woda nie spowoduje bowiem zwarcia i nie uszkodzi narzędzia. To samo dotyczy zresztą pneumatycznych szlifierek. One też mogą bezpiecznie pracować w kontakcie z wodą. Polerki kosztują od 500 do 2300 zł.

Przewody i złączki, czyli akcesoria do kompresora

Wszelkie narzędzia pneumatyczne łączy się z kompresorem przy użyciu elastycznego węża z poliuretanu, PCW lub PCW połączonego z kauczukiem NBR. Węże mają od 5 do 15 m długości i średnicę 10, 8 lub 6,5 mm. Kupując kompresor lub dokupując do niego wąż, trzeba sprawdzić, przy jakim maksymalnym ciśnieniu może on pracować. Przeważnie wynosi ono do 2 MPa.

Narzędzia łączy się z wężem za pośrednictwem szybkozłączki, najczęściej średnicy ¼ cala. Ma ona tak zwaną konstrukcję wahliwą, dzięki czemu przy poruszaniu narzędziem wąż nie zaczyna się skręcać ani zaginać. Żeby uniknąć bałaganu, warto dokupić do węża nawijak bębnowy, podobnie jak do węża ogrodowego. Nawijak taki może mieć automat samoczynnie zwijający wąż, tak jak zwijany jest kabel od odkurzacza. Koszt takiego nawijaka to 150-700 zł.

Praca pod ciśnieniem - ważna jest konserwacja urządzeń

Pracując narzędziem pneumatycznym, nie powinno się przekraczać dopuszczalnego ciśnienia, ustalonego przez producenta. Zbyt duże może przyśpieszyć zużywanie się silnika pneumatycznego.

Narzędzia pneumatyczne są mniej awaryjne niż elektryczne, ale też trzeba o nie dbać. Polega to przede wszystkim na regularnym smarowaniu przeznaczonym do tego olejem (żaden inny nie jest wskazany). Najprościej, gdy kompresor ma olejarkę mgławicową. W przypadku jej braku należy ręcznie oliwić narzędzie, wpuszczając po kilka kropel oleju przez przyłącze sprężonego powietrza. Czynność taką powinno się powtarzać co 10 min pracy narzędziem.

Smarować też trzeba mechanizm udarowy kluczy – smarownicą. Nie trzeba w tym celu rozmontowywać narzędzia, bo w obudowie znajduje się przeznaczony do tego otwór.

Co pewien czas kompresor trzeba odpowietrzyć, czyli włączyć go na chwilę, aby strumień powietrza usunął wilgoć z przewodów. Warto też dokupić reduktor z naolejaczem powietrza (jeśli kompresor go nie ma).