Prosta wymiana płytek w łazience, kuchni i nie tylko. Jak wymienić płytki?
Remont zwykle nie obejdzie się bez wymiany płytek, najczęściej w łazience, ale czasem też w kuchni i innych pomieszczeniach. Wyjaśniamy, o czym trzeba pamiętać.
Spis treści
- Wymiana płytek w łazience i innych pomieszczeniach
- Wyrównanie ścian i podłóg przed wymianą płytek
- Izolacja przeciwwilgociowa w łazience
- Klejenie płytek – jak to robić?
- Nowe płytki w łazience – zobacz efekty remontu blisko stuletniego domu
Wymiana płytek w łazience i innych pomieszczeniach
Zakres prac remontowych jest zazwyczaj tym większy, im starszy jest dom. Jeszcze na początku lat 90. ubiegłego wieku wielu wykonawców układało płytki na tradycyjną zaprawę. Jeśli dobrze trzymają się podłoża, nie uda się ich usunąć, aby go nie uszkodzić. W tej sytuacji przed układaniem nowej okładziny konieczna będzie jeszcze naprawa podłoża.
W łazience czasami nie trzeba zrywać okładziny ceramicznej z podłogi. Dawniej często robiono ją o 1 cm niżej niż w pokoju, co w razie wylania się na nią wody, na przykład z wanny, miało uchronić sąsiadującą z nią posadzkę drewnianą przed ewentualnym zalaniem. Jeżeli płytki są w dobrym stanie, to zamiast je usuwać, można przykleić na nich nową okładzinę. Zlikwiduje się w ten sposób różnicę poziomów między posadzkami.
Najprostszym rozwiązaniem będzie umieszczenie pod nowymi płytkami elektrycznych mat grzejnych. Są to cienkie kable (2-2,5 mm) rozpięte na siatce, sprzedawane w pasach szerokości 50 cm. Układa się je na gotowym podkładzie podłogowym, w warstwie zaprawy klejowej, którą przykleja się płytki. Trzeba zastosować zaprawę przeznaczoną do podgrzewanych podłóg. Gdy warstwa, którą jest pokryta mata, zwiąże (po 24 godzinach), nanosi się kolejną warstwę zaprawy (5-7 mm) i przykleja płytki.
Jeśli zależy nam na podgrzaniu tylko wybranych miejsc posadzki, bo w łazience i tak jest grzejnik, wystarczy mata o mocy 60-80 W/m2. Ale gdy ma to być jedyny rodzaj ogrzewania, mata powinna mieć moc 160-200 W/m2.
Wyrównanie ścian i podłóg przed wymianą płytek
Nawet jeśli płytki były mocowane do ściany na klej, może się okazać, że powierzchnia starego tynku jest na tyle nierówna, że i tak będzie wymagała „prostowania”. Za pomocą pionu i poziomnicy trzeba skorygować płaszczyzny ściany i wytyczyć linie, do których będzie się je wyrównywać. Można to zrobić na dwa sposoby – naciągnąć masę wyrównawczą albo obłożyć ściany wodoodpornymi płytami gipsowo-kartonowymi lub sztywniejszymi i twardszymi od nich gipsowo-włóknowymi bądź cementowo-włóknowymi.
Płyty przykleja się do ściany zaprawą, a gdy nierówności są duże lub chcemy zniwelować odchylenia od pionu albo ukryć rury, mocuje się za pośrednictwem stalowego rusztu dokręconego do podłoża.
Po usunięciu z podłogi starych płytek trzeba ocenić stan podłoża. Jeśli szlichta jest w dobrym stanie, można ją zostawić. Należy ją wtedy odkurzyć, zagruntować i wyrównać. Najłatwiejszym sposobem jest ułożenie podkładu samopoziomującego. Jego rodzaj dobieramy zależnie od tego, jaka grubość warstwy jest potrzebna. Gdy zdecydujemy się na cienkowarstwowy, powinniśmy wcześniej uzupełnić większe ubytki zaprawą wyrównawczą.
Jeżeli po usunięciu starej posadzki szlichta się kruszy, warto skuć wszystko aż do warstwy konstrukcyjnej. Jako podkład można ułożyć tradycyjną wylewkę zrobioną z zaprawy workowanej. Wybierając mieszankę, trzeba zwrócić uwagę na to, jaką grubość może mieć warstwa podkładu (dla niektórych maksimum to 5 cm, a dla innych – 8 cm). Można też wybrać zaprawę szybkoschnącą, która umożliwi układanie płytek już po 24 godzinach (inaczej należy odczekać przynajmniej tydzień).
Izolacja przeciwwilgociowa w łazience
W przypadku łazienki trzeba zabezpieczyć wszystkie miejsca narażone na kontakt z wodą. Izolację umieszcza się na całej podłodze oraz robi z niej 15-centymetrowy cokół na wszystkich ścianach. Pokrywa się nią też ściany prysznica, za umywalką, wanną, miską sedesową i bidetem na szerokość co najmniej 50 cm od krawędzi każdego urządzenia. Powszechnie wykorzystuje się do tego masy z żywic syntetycznych nazywane foliami w płynie. Nanosi się je w dwóch prostopadłych do siebie warstwach, kontrolując zużycie na metr kwadratowy, aby powłoka miała grubość zalecaną przez producenta. We wszystkie narożniki ścian i podłogi wkleja się taśmy uszczelniające, a wokół wyprowadzonych ze ściany rur przykleja się mankiety uszczelniające. Pierwszą warstwę izolacji najlepiej nakładać pędzlem, żeby wetrzeć ją dokładnie w każde wgłębienie. Drugą warstwę można nanieść wałkiem, ale dopiero po całkowitym wyschnięciu pierwszej.
Przymierzając się do remontu domu lub mieszkania, często chcemy uniknąć nadmiaru prac rozbiórkowych. Skuwanie starych płytek, żeby w ich miejsce ułożyć nowe, wiąże się z dodatkowym kosztem, dodatkową pracą i dodatkowym bałaganem. Istnieje na szczęście możliwość przyklejenia nowych płytek na stare. Płytki takie muszą jednak porządnie trzymać się podłoża.
Pierwszą czynnością będzie więc ich opukanie. Jeśli usłyszymy charakterystyczny dźwięk, to znak, że płytka lub kilka z nich straciło łączność z podłożem. Te wymagają usunięcia. Pozostałe po nich miejsce wypełniamy szybkoschnącą szpachlówką cementową.
Przed klejeniem nowych stare kafle trzeba dokładnie umyć, na przykład sodą kaustyczną, i przetrzeć wilgotną ścierką. Oczyszczenia będą wymagały również fugi.
Starą okładzinę warto też pomalować preparatem gruntującym zawierającym drobne kruszywo, który stworzy tak zwaną warstwę kontaktową, zapewniającą bardzo dobrą przyczepność kleju. Dobrze rozmieszany preparat gruntujący nanosi się na podłoże pędzlem lub wałkiem.
Do klejenia płytek na płytki wybierzmy wtedy zaprawę cementową, która zapewni właściwą przyczepność i będzie przeznaczona do kafli o wybranym przez nas formacie. Elastyczność nie jest tu wymagana, bo podłoże jest mało sprężyste i nie będzie ulegać odkształceniom. Pierwszą warstwę kleju nanosimy, gdy grunt wyschnie. Warto wziąć pod uwagę ewentualne nierówności powierzchni. Będziemy wtedy potrzebowali kleju, który da się nałożyć grubszą, na przykład 10-15-mili-metrową warstwą. Od razu po tym, zanim klej zacznie wysychać, nakładamy warstwę właściwą pacą zębatą o odpowiednim rozmiarze.
Możliwe jest też zastosowanie kleju epoksydowego klasy R. Ma on tak dużą siłę wiązania, że spokojnie możemy pominąć wcześniejsze gruntowanie płytek. To niejedyna zaleta. Kleje takie są gotowe do użycia bez wcześniejszego rozrabiania wodą. Wada – wysoka cena. Do fugowania używamy standardowej masy spoinującej i silikonu sanitarnego.Pamiętajmy, że ułożenie płytek na płytkach spowoduje podniesienie się wysokości podłogi. Zachodzi więc ryzyko, że drzwi nie będą po tym pasowały do otworu i jedyne, co pozostanie, to je odrobinę skrócić.
Radosław Murat
Klejenie płytek – jak to robić?
Najpierw wykańczamy ściany, a później podłogę. To logiczne – podczas klejenia płytek na ścianie moglibyśmy uszkodzić lub ubrudzić klejem wykończoną podłogę. Nie ma jednoznacznej reguły, że płytki na ścianach należy naklejać od dołu do góry albo od góry do dołu. Płytki ścienne powinny jednak zachodzić na podłogowe, więc ważne jest staranne wyznaczenie dolnego poziomu okładziny ściennej. Można też najniższy rząd płytek wkleić dopiero po ułożeniu płytek na posadzce (w razie konieczności odpowiednio je docinając).
Gdy płytki nakleja się od góry, warto stosować klej oznaczony literą T, który zapobiega ich osuwaniu. Trwałe zamocowanie okładziny ściennej zapewni już 70-procentowe wypełnienie klejem przestrzeni pod płytką. Na podłodze, a zwłaszcza na ogrzewaniu podłogowym, klej powinien wypełnić całą przestrzeń pod płytkami. Rozmiar pacy (wysokość zębów) trzeba dobrać proporcjonalnie do rozmiaru płytek, na przy-kład do tych 30 x 30 cm używa się pacy 8 mm, a do 30 x 60 cm – pacy 10 mm. W progu na połączeniu płytek z inną posadzką wkleja się listwę progową, która pomaga zniwelować ewentualną różnicę poziomów między nimi. Między płytkami podłogowymi a ścianami należy pozo-stawić przynajmniej 4-milimetrową szczelinę dylatacyjną. Nawet płytki o szlifowanych krawędziach (rektyfikowane) powinno się układać z zachowaniem odstępu. Fuga pozwala też ukryć niewielkie nierówności okładziny. Fachowcy zalecają, by szerokość fugi odpowiadała grubości płytek. Do spoinowania okładziny w łazience, zwłaszcza w brodziku, najlepiej wybrać fugę epoksydową, która zapewni największą szczelność. Gdy prace prowadzi amator, może wybrać fugę cementową z molekułami srebra – także odporną na zawilgocenie, grzyby i bakterie, a łatwiejszą w układaniu.
Nowe płytki w łazience – zobacz efekty remontu blisko stuletniego domu
Efektem remontu przeprowadzonego w blisko stuletnim domu przez pana Jakuba (z dużym wsparciem jego ojca) jest jasna i nowoczesna łazienka. Wymieniono instalacje i armaturę, zmieniając położenie niektórych urządzeń. Wnętrze odmieniły nowe modne płytki na ścianach i podłodze.
- Przejdź do galerii: Wymiana płytek łazienkowych w blisko stuletnim domu. Zobacz zdjęcia
Autor: Jakub Zemczak
Płytki ułożone na zaprawę dość dobrze trzymały się podłoża, więc inwestorzy zrezygnowali ze skuwania ich ze ścian. Postanowili potraktować je jako podłoże pod nowe wykończenie. Skuto natomiast okładzinę z podłogi i usunięto wszystkie jej warstwy, aż do konstrukcji stropu (polepy glinianej)
