Spis treści
- Dlaczego warto zbudować taras drewniany?
- Budowa tarasu drewnianego: przygotowanie podłoża
- Sposoby montażu drewnianego tarasu: na tłuczniu i na betonie
- Jak dbać o drewniany taras?
- Budowa tarasu z drewna - zasady
- Jakie drewno jest najlepsze na tarasy?
- Taras z drewna krajowego
- Taras z drewna egzotycznego
Dlaczego warto zbudować taras drewniany?
Wykorzystanie drewna do budowy tarasu ma niewątpliwe zalety. Już same jego walory estetyczne sprawiają, że może się wspaniale komponować z elementami wykończenia domu i roślinami w ogrodzie. Ma także atuty użytkowe. Nawet w upalne dni można wyjść na drewniane deski boso – bez obawy, że poparzymy stopy. Poza tym upadek na drewniany taras będzie znacznie mniej dotkliwy niż na wykończony ceramiką lub kamieniem, ponieważ drewno, dzięki swej sprężystej strukturze, dobrze amortyzuje upadki. Oczywiście chcąc przez wiele lat cieszyć się tarasem drewnianym, trzeba wybrać odpowiedni gatunek drewna, przestrzegać zasad budowy, a potem koniecznie pamiętać o prostych, ale ważnych zabiegach pielęgnacyjnych.
Budowa tarasu drewnianego: przygotowanie podłoża
Podłoże pod drewniany taras musi być stabilne, twarde i równe. Z miejsca, w którym będzie taras, trzeba usunąć darń i wysypać tam 10-centymetrową warstwę tłucznia. Przedtem można jeszcze przygotować podsypkę z zagęszczonego piasku grubości około 10 cm – zabezpieczymy się w ten sposób przed wrastaniem chwastów. Można też zrobić podkład, układając na zagęszczonym piasku mniej więcej 10-centymetrową warstwę chudego betonu zazbrojonego metalową siatką. Taka posadzka musi mieć spadek około 3 proc. umożliwiający odpływanie wody.
Sposoby montażu drewnianego tarasu: na tłuczniu i na betonie
- Montaż drewnianego tarasu na tłuczniu
Najpierw co 50 cm ustawia się regulowane wsporniki, dzięki którym płaszczyzna tarasu zachowa odpowiedni spadek i wysokość dostosowaną do wysokości drzwi prowadzących na taras. Wsporniki położone najbliżej domu powinny być tak usytuowane, żeby ich górna granica była oddalona od ściany nie więcej niż 4-5 cm. Następnie, w rozstawie co 50 cm, mocuje się do nich legary – zawsze równolegle do budynku. Każdy z nich powinien być z dwóch stron przykręcony wkrętami. Na legarach układa się deski, mocując je wkrętami, blaszkami albo klejem. Sposób należy dostosować do usytuowania tarasu względem stron świata. Niezależnie od wybranej metody między deskami trzeba zostawiać 5-10-milimetrowy odstęp, by umożliwić pracę drewna. Uwaga! Im dłużej na deskach będzie się utrzymywała woda deszczowa i będą pozostawać wilgotne, tym lepiej dla kondycji drewna. Dlatego należy układać je ze spadkiem nieprzekraczającym 2 proc. albo całkowicie z niego zrezygnować. Największym bowiem zagrożeniem dla drewnianej posadzki jest duże nasłonecznienie. W wysychającym drewnie dochodzi do skrętu włókien, który prowadzi do wypaczenia elementów.
- Montaż drewnianego tarasu na betonie
Betonowy podkład trzeba pokryć poliuretanową powłoką malarską, która zabezpieczy go przed zaplamieniem związkami garbnikowymi wypłukiwanymi z drewna podczas deszczu. Na takim podłożu poza wspornikami można też rozstawić kliny z tworzywa sztucznego albo przykleić drewniane podkładki. Kliny rozstawiane są co 50 cm. W każdym miejscu układa się po dwa kliny Knudsen z polietylenu, które po obu stronach mają ostre i naprzemienne zęby stabilizujące połączenia i pozwalające na zwiększenie wysokości o 0,5 cm. Dodatkowo taras można podnieść, układając na klinach plastikowe klocki należące do systemu Knudsen. Dzięki różnym kombinacjom tych elementów możliwe jest podniesienie poziomu powierzchni tarasu od 5 mm aż do 30 cm. Do klinów i wsporników wkrętami z dwóch stron mocuje się legary. Jeżeli chcemy ułożyć pod nimi drewniane podkładki, musimy je wyciąć z drewna oleistego i przykleić do podkładu, pokrywając klejem wszystkie ich boki. Do legarów mocuje się deski – przykręcając je wkrętami, mocując blaszkami albo przyklejając (gdy korzystamy z drewnianych podkładek). Należy używać klejów poliuretanowych i MS polimerów przeznaczonych do stosowania na zewnątrz.
Nie przegap: Taras musi być trwały i szczelny. Jego izolacja powinna mieć aż 9 warstw
Jak dbać o drewniany taras?
Deski tarasowe trzeba dokładnie umyć środkami czyszczącymi delikatnie ługującymi drewno i spłukać myjką ciśnieniową. Jeśli chcemy zabezpieczyć je przed patynowaniem, po wyschnięciu należy nałożyć na nie odpowiedni impregnat, a potem olej. Można się zdecydować na preparat olejowy zawierający barwiące dodatki i w ten sposób ujednolicić kolorystykę drewna.
O tym, czy taras będzie piękny także po kilku latach, przesądzają regularne zabiegi pielęgnacyjne. Najprostszy i najważniejszy z nich – zraszanie desek wodą – trzeba przeprowadzać w ciepłe, słoneczne dni. Dwa razy do roku konieczna jest gruntowna pielęgnacja. Należy dokładnie umyć taras myjką ciśnieniową, a następnie nałożyć olej – taki, jaki się stosuje do pokładów jachtów. Można to wykonać samodzielnie, nanosząc preparat pędzlem i nadmiar ścierając szmatką. Najlepiej robić to we wrześniu, w październiku, kwietniu lub maju.
Przeczytaj też: Jak impregnować drewniany taras? Unikaj tych 6 najczęstszych błędów!
Budowa tarasu z drewna - zasady
- Pod tarasem z desek nie należy pozostawiać gruntu organicznego.
- Przestrzeń pod tarasem powinna być przewiewna, czyli trzeba go unieść co najmniej kilkanaście centymetrów nad podsypkę lub podłoże betonowe.
- Powierzchnia z betonu albo ubity grunt pokryty żwirem pod tarasem muszą mieć spadek, aby skutecznie odprowadzać wodę poza taras.
- Drewno na styku z zimnym betonem lub kamieniem gnije. Dlatego elementy konstrukcji tarasu muszą być oddzielone podkładkami z innego materiału (na przykład tworzywa sztucznego) bądź położone na dobrze zabezpieczonych klockach z drewna liściastego,
- które trzeba będzie co kilka lat wymienić.
- Legary i deski nie powinny się stykać z gruntem, murem oraz podsypką żwirową. Na betonie przed ułożeniem pierwszego elementu z drewna umieszczamy papę podkładową.
- Deski powinny być zamocowane z minimum 5-milimetrowymi odstępami tworzącymi widoczne szczeliny kompensujące odkształcenia drewna i sprzyjające wentylacji przestrzeni pod deskami.
- Wkręty licujące deski powinny być ocynkowane, mosiądzowane lub nierdzewne. Te pierwsze trzeba wkręcać z uwagą, by nie zniszczyć powłoki ochronnej na łbach, bo potem rdza ze śrub trwale zabrudzi deski.
Jakie drewno jest najlepsze na tarasy?
Bangkirai, cumaru, badi, ipe, tatajuba, massaranduba, sosna karelska, modrzew syberyjski, świerk, dąb – to tylko niektóre gatunki drewna dobrze znoszące trudne warunki panujące na tarasie, bez konieczności wcześniejszych i poważnych zabiegów zabezpieczających. Ponieważ jednak znajdą się na zewnątrz i będą poddawane działaniu promieni słonecznych, wilgoci, śniegu, zmiennych temperatur – warto je zabezpieczyć, na przykład pokryć olejem (bez tego zabiegu z czasem zszarzeją).Drewno przeznaczone do wykańczania tarasów na zewnątrz domu musi mieć wilgotność na poziomie 25-30%.
Taras z drewna krajowego
Zaletą tarasu z drewna krajowego są przystępna cena oraz swojski, naturalny wygląd. Wyraźny rysunek słojów i obecność sęków sprawiają, że taras z drewna krajowego jest niepowtarzalny i z charakterem. Doskonale wpisuje się w otaczający dom krajobraz.
Spośród krajowych gatunków na zewnątrz najlepiej sprawdzi się drewno modrzewia i dębu. Ale decydując się na nie, należy pamiętać, że konieczne będzie zabezpieczenie ich olejem. Drewno krajowych gatunków iglastych jest z reguły znacznie mniej trwałe niż liściastych, nawet to zaimpregnowane ciśnieniowo. Właśnie dlatego lepiej zrezygnować z wykańczania nim niezadaszonych tarasów.
Niestety drewno większości rodzimych gatunków jest miękkie, łatwo chłonie wilgoć i pęcznieje. Poza tym szarzeje i łuszczy się pod wpływem promieni UV. Jest też dobrą pożywką dla mikroorganizmów powodujących jego butwienie. Taki taras z drewna musi być regularnie konserwowane, w przeciwnym razie nie będzie trwały.
Przeczytaj też: Budowa tarasu drewnianego: sposoby mocowania deski tarasowej. Śruby, klej czy blaszki?
Taras z drewna egzotycznego
Na posadzkę tarasową należy wybierać drewno o bardzo wysokiej trwałości – twarde i odporne na grzyby. Bezkonkurencyjne są pod tym względem niektóre gatunki egzotyczne: bangkirai, badi, cumaru, ipe (lapacho), tatajuba i massaranduba. Dzięki dużej twardości są odporne na ścieranie. Poza tym nawet bez impregnacji nie niszczeją. Pod wpływem warunków atmosferycznych patynują – nabierają srebrnoszarej barwy. Jeśli wolimy, żeby ich kolor nie zmieniał się wraz z upływem czasu, wystarczy zabezpieczyć je olejem.
Drewno egzotyczne jest łupliwe, dlatego wkręty stabilizujące deski należy umieszczać we wcześniej nawierconych otworach. Ponieważ substancje wchodzące w skład jego tkanek reagują z żelazem, pozostawiając ciemne smugi na powierzchni desek, do ich montażu należy używać nierdzewnych wkrętów ze stali lub mosiądzu. Deski tarasowe z drewna egzotycznego nie odkształcają się pod wpływem wilgoci, dlatego można je łączyć ukrytymi zaczepami z pozostawieniem niewielkich szczelin.
