Najczęściej stosowane zaprawy murarskie to zaprawa do cienkich spoin (zaprawa cienkowarstwowa, nazywana też często błędnie klejem lub murarską zaprawą klejową) oraz tak zwana zaprawa zwykła (cementowa lub cementowo-wapienna). Są też zaprawy murarskie lekkie, czyli ciepłochronne, które stosuje się coraz rzadziej (praktycznie wychodzą z użycia). Do łączenia elementów muru wykorzystuje się również kleje poliuretanowe, których nie możemy nazywać zaprawami, ponieważ nie podlegają normie zharmonizowanej PN-EN 998-2.
Zaprawy do cienkich spoin
Są produkowane na bazie cementu z dodatkiem drobnoziarnistego kruszywa, by po związaniu w murze spoiny miały grubość 0,5-3 mm. Powinny być nanoszone kielniami o odpowiedniej geometrii i wysokości zębów, umożliwiającymi nałożenie warstwy o odpowiedniej grubości. Błędem wykonawczym jest nakładanie zaprawy za pomocą grzebienia do glazury, bo może to prowadzić do nierównomiernego jej rozłożenia lub uzyskania spoin o nieodpowiedniej grubości.
Zobacz także: Ściany prefabrykowane z pustaków lub bloczków - zalety i wady
Zaprawy do cienkich spoin nie powinny służyć do wyrównania nierówności w murze. Stosuje się je tylko do dokładnych wymiarowo elementów murowych (z betonu komórkowego, silikatów, szlifowanej ceramiki), umożliwiających uzyskanie spoiny grubości nie większej niż 3 mm. Murowanie na cienką spoinę jest o wiele łatwiejsze niż murowanie na zwykłą zaprawę. Nie trzeba mieć dużej wprawy, wystarczy nakładać zaprawę kielnią do cienkich spoin, pilnować poziomu i pionu każdej warstwy, czyli stosować się do zaleceń wykonawczych.
Cienkie spoiny wprowadzają mniej wilgoci technologicznej do muru, więc szybciej on wysycha. Pomijany jest też ich wpływ na zróżnicowanie izolacyjności cieplnej muru, uważa się go za jednorodny termicznie.
i
Zaprawy zwykłe
To również zaprawy na bazie cementu i czasami też wapna lub jego zamiennika. Grubość wykonywanych z nich spoin powinna wynosić 6-15 mm. Zaprawy zwykłe nanosi się tradycyjną techniką, za pomocą kielni murarskiej. Zaprawa służy do powiązania elementów murowych i wyrównywania nierówności każdej warstwy. Zapraw zwykłych nie stosuje się do murowania elementów murowych, z których wykonuje się mury jednowarstwowe bez ocieplenia, ponieważ w ten sposób wykonany mur nie miałby jednorodnej izolacyjności termicznej (siatka spoin tworzyłaby wówczas siatkę mostków cieplnych).
Ten rodzaj zaprawy wymaga od murarzy wprawy i doświadczenia. Operowanie kielnią, nakładanie grubej warstwy zaprawy nie jest tak łatwe, jak murowanie na cienką spoinę. Również utrzymanie poziomu i pionu jest trudne, ze względu na płynięcie zaprawy i niestabilność ułożonego na niej elementu murowego.
Czytaj więcej: Zaprawy do murowania. Rodzaje, właściwości i zastosowania zapraw murarskich
i
Zaprawy lekkie
Mają niewielką gęstość, są wzbogacone perlitem, kulkami styropianowymi lub keramzytem, które powodują, że ich izolacyjność cieplna jest lepsza od zapraw zwykłych. Ze względu na dosyć dużą frakcję dodatku powodującego polepszenie izolacyjności cieplnej nanosi się je w warstwach o grubości 6-15 mm lub pasmowo. W związku z zawartością tych dodatków często są nazywane zaprawami ciepłochronnymi lub ciepłymi.
Jednak ich izolacyjność cieplna i tak jest znacznie gorsza niż elementów murowych, które obecnie stosuje się na ściany jednowarstwowe bez ocieplenia. Wychodzą więc z użycia, bo ich wykorzystywanie stało się nieracjonalne ze względu na ich właściwości oraz wysoką cenę.
Oprócz odpowiedniej techniki wykonywania murów oraz zastosowania narzędzi do nanoszenia zapraw bardzo ważną kwestią jest odpowiednia temperatura. Wszystkie zaprawy należy stosować w temperaturze od 5°C do 25°C – dotyczy to zarówno temperatury powietrza, jak i podłoża, a więc elementów murowych. Do murowania ścian w łagodnych warunkach zimowych – w temperaturze bliskiej 0°C, ale nie niższej, są przeznaczone tak zwane zaprawy zimowe, dostępne w ofercie niektórych producentów.
W przypadku klejów poliuretanowych w zaleceniach producentów znajdziemy informacje, że mury można wznosić w temperaturze od –5°C do 35°C, ale klej powinien mieć temperaturę 10-25°C (optymalnie do 20°C). Co ważne, przy wiązaniu kleju jest potrzebna dosyć duża wilgotność, a nawet jest zalecane spryskiwanie elementów murowych wodą.
i
Kleje poliuretanowe
To wyroby, których nie można nazywać zaprawami murarskimi. Służą do wykonywania murów z bardzo dokładnych elementów murowych: bloczków z betonu komórkowego lub szlifowanej ceramiki. Nanosi się je z dozownika (puszki), natryskując pasmowo tak zwane warkocze. Grubość spoin w gotowym murze to dziesiątki lub setki części milimetra – klej stanowi warstwę filmu klejącego pomiędzy dwoma elementami.
Służy tylko do klejenia elementów murowych. Nie można nim wyrównać nawet najmniejszych nierówności. Z tego względu nie jest możliwe zastosowanie kleju do wykonywania całego muru, ponieważ są miejsca, w których klej jest bezużyteczny. Na przykład w miejscach oparcia nadproży należy zastosować zaprawę zwykłą, ponieważ dokładność wymiarowa belek nadprożowych nie jest taka, jak elementów murowych. Także w miejscach, w których powinno się wzmocnić mury zbrojeniem, na przykład w strefach podokiennych, trzeba zastosować inny rodzaj zaprawy.
Kleje poliuretanowe są wprowadzane do obrotu i stosowania na podstawie krajowej lub europejskiej oceny technicznej (KOT lub EOT), więc zakres ich stosowania, wskazówki projektowe i wykonawcze są ujęte w tych dokumentach odniesienia. Dlatego przed zastosowaniem klejów należy zapoznać się z zawartymi tam informacjami.
- Przejdź do galerii: 9 metamorfoz starych domów, które robią wrażenie
