Płyty z wełny mineralnej do ocieplania ścian dwuwarstwowych
Gdy na ścianach ma się pojawić okładzina mocowana do rusztu, jako ocieplenie są zazwyczaj układane płyty z wełny mineralnej. Podpowiadamy, jakie płyty z wełny stosuje się do ocieplania ścian dwuwarstwowych. Jak mocować wełnę w systemach ETICS, a jak w ruszcie pod okładziną elewacyjną.
Płyty z wełny do ocieplania ścian od zewnątrz
Choć wełna mineralna jest sprzedawana pod wieloma postaciami (granulat, maty, płyty), do ocieplania murów od zewnątrz są przeznaczone głównie płyty. Najpopularniejsze są płyty z wełny o szerokości 50 lub 60 cm i długości 100 lub 120 cm. Mają wiele grubości, więc bez problemu można dobrać je także tam, gdzie izolacja ma mieć zróżnicowaną grubość. Można kupić zarówno płyty z wełny szklanej, jak i płyty z wełny skalnej (kamiennej). Powstają w podobny sposób, ale różni je surowiec wykorzystany do produkcji – w wełnie skalnej to głównie bazalt, a w szklanej – piasek kwarcowy i stłuczka szklana. Różnią się także parametrami. Włókna kamienne są cięższe niż szklane, więc płyty z wełny szklanej o podobnej gęstości jak te z wełny skalnej mają nieco lepszy współczynnik przewodzenia ciepła. Ale dzięki temu, że wełna kamienna jest gęstsza niż szklana, twarde płyty z tego materiału są bardziej wytrzymałe na ściskanie. Dlatego to głównie wełna kamienna jest stosowana jako ocieplenie pod tynki cienkowarstwowe. Produkuje się z niej również płyty lamelowe, które ze względu na inny układ włókien są bardziej gęste i cięższe od standardowych. W klasycznych płytach jest on zaburzony, ale większość włókien jest ułożona równolegle do powierzchni płyty. W płytach lamelowych włókna są ułożone równolegle do siebie, lecz prostopadle do ocieplanej powierzchni. Aby były wygodne w użyciu, mają mniejsze wymiary – 20 x 120 lub 30 x 120 cm, a grubość do 32 cm. Dodatkowym produktem z wełny kamiennej są zaślepki do ograniczania punktowych mostków termicznych w systemach ocieplenia ETICS. Osłania się nimi talerzyki kołków mocujących wełniane ocieplenie do muru. Mają one średnicę 65 mm i grubość 15 mm.
Płyty z wełny do systemów ETICS pod tynki
Do systemów ETICS są przeznaczone różne typy płyt z wełny mineralnej, najczęściej skalnej, rzadziej szklanej – tradycyjne płyty fasadowe o jednolitej strukturze w całym przekroju, płyty dwuwarstwowe oraz lamele. W przypadku płyt dwuwarstwowych bardzo ważne jest odpowiednie wbudowanie ich w fasadę. Miękką, bardziej podatną na odkształcenia stroną przykleja się je do muru. Łatwiej się do niego dopasowuje. Strona twardsza stawia większy opór kołkom mechanicznym i stanowi pewniejszy podkład pod warstwę zbrojoną. Taka budowa zapewnia płytom mniejszy ciężar i lepszą lambdę. Mniejsze lamele mają bardziej elastyczny układ włókien, więc można je układać także na nierównych podłożach, a nawet na ścianach łukowych. Zazwyczaj nie wymagają one kołkowania, ale muszą być doklejone do podłoża całą powierzchnią.
Przeczytaj też:
Najważniejszym parametrem płyt w tym zastosowaniu jest wytrzymałość na rozciąganie prostopadłe do powierzchni czołowej oznaczana jako TR. Jej wartość wyrażona w kPa musi być zadeklarowana w kodzie wyrobu umieszczonym na opakowaniu. Podana liczba informuje, że wytrzymałość ta wynosi co najmniej tyle kPa. Drugim istotnym dla inwestorów parametrem płyt z wełny mineralnej jest współczynnik przewodzenia ciepła λ. Rozwój technologii produkcji w ostatnich latach sprawił, że jego wartość zmalała o 15-30%. Płyty są bowiem obecnie odpowiednio lżejsze. Kilkanaście lat temu płyty lamelowe miały λ = 0,045 W/(m.K), te o grubości 10 cm ważyły 20 kg. Obecnie mają lepszą izolacyjność – λ = 0,031 – i mniejszą gęstość, dzięki czemu płyta grubości 20 cm waży ok. 16 kg. Jeszcze większe różnice widać w tradycyjnych płytach do mocowania łącznikami. Mimo dwukrotnego zwiększenia grubości ocieplenia jego ciężar przyrósł o mniej niż 20%, oczywiście za sprawą zmniejszenia gęstości płyt. Polepszyła się także ich izolacyjność cieplna.
Mocowanie mechaniczne płyt z wełny
Naklejone płyty z wełny przytwierdza się do muru dodatkowo łącznikami mechanicznymi. Dobiera się je do grubości ocieplenia i rodzaju podłoża. Minimalna głębokość zakotwienia łącznika w murze z betonu komórkowego lub pustaków ceramicznych wynosi 8-9 cm. W ścianach betonowych, silikatowych albo z cegły pełnej można zagłębić je płycej, na 5 cm. Do ścian o większej porowatości (pustaki i beton komórkowy) przeznaczone są łączniki wkręcane, a do twardych podłoży (silikat, beton) – łączniki wbijane. Można stosować zarówno te przeznaczone specjalnie do wełny, z tarczkami średnicy 9 cm, jak i kołki uniwersalne z tarczkami 7 cm. W domach jednorodzinnych na 1 m2 ściany wystarczy 5 kołków – jeden pośrodku płyty i pozostałe w jej narożnikach, tak by mocowały także sąsiednie płyty z wełny. W ścianach murowanych kołki muszą być przynajmniej 10 cm oddalone od narożnika.
Parametry wełny pod tynk
Nie ma jednolitych wymagań dotyczących poziomu wytrzymałości wełny na rozciąganie TR. Na przykład według zaleceń odnośnie do udzielania aprobat technicznych opracowanych przez ITB (ZUAT-15/V.04/2013) wełna lamelowa ma mieć TR80, a płyty mocowane kołkami – TR7,5. Natomiast w niezharmonizowanej normie na ETICS (PN-EN 13500) znajduje się dodatkowy zapis, że gdy płyty są mocowane przez zbrojenie, wystarczy, jeśli mają TR5. Ponieważ lambda płyty takiego samego typu może mieć różne wartości zależnie od grubości elementu (zwłaszcza w płytach wielowarstwowych), normy zobowiązują producentów do podawania przede wszystkim wartości oporu cieplnego R.
Płyty z wełny pod okładziny
Najważniejszą cechą płyt z wełny wybieranych do tego celu jest ich izolacyjność. Układa się je bowiem między elementami rusztu, do którego jest później mocowana okładzina. Muszą więc zrekompensować straty ciepła przez mostki, jakie powstają na styku konstrukcji fasady z murem. Najcieplejsze są płyty z wełny szklanej, mogą mieć λ = 0,030 W/(m.K). Ale w tej grupie wyrobów są i takie, których λ osiąga 0,039 W/(m.K). Jednak większość płyt z wełny mineralnej (skalnej i szklanej) charakteryzuje się współczynnikiem przewodzenia ciepła z przedziału 0,034-0,038 W/(m.K). Aby nie doszło do zawilgocenia okładziny, między nią a ociepleniem pozostawia się szczelinę wentylacyjną. Krążące w niej powietrze pozwala odprowadzić nadmiar wilgoci, lecz może także wydmuchiwać ciepłe powietrze wypełniające przestrzenie między włóknami wełny. Żeby do tego nie dochodziło, ocieplenie należy osłonić wiatroizolacją. Można z tego zrezygnować, gdy wybierze się płyty zabezpieczone jednostronnie welonem szklanym. Jeśli wełnę układa się w ruszcie dwukierunkowym, czyli np. jedną warstwę wełny między elementami poziomymi, a drugą między elementami pionowymi, w wierzchniej warstwie można zastosować płyty z okładziną z welonu szklanego.
Wideo: ocieplenie ścian wełną - praktyczne wskazówki
Montaż płyt z wełny mineralnej
Najwygodniej jest płyty z wełny umieszczać między elementami rusztu, kiedy ich rozstaw jest dopasowany do szerokości płyt. Powinien być on o 0,5 cm mniejszy od niej. Płyty mocuje się tak, aby szczelnie przylegały do podłoża i ciasno dolegały do siebie oraz elementów rusztu. Jeśli wykorzystuje się sztywne płyty z wełny skalnej, nie ma konieczności mocowania ich do podłoża. Jednak w większości wypadków płyty łączy się z murem mechanicznie specjalnymi kołkami. Stosuje się bowiem wełnę miękką o korzystnym współczynniku l. Ocieplenie wymaga mocowania również wtedy, gdy odległość między słupkami jest większa niż szerokość płyty i w jednym polu trzeba układać płyty obok siebie.
Polecany artykuł:
