Płytki elewacyjne ceglane: montaż okładziny elewacyjnej
Płytki elewacyjne ceglane nie tylko zdobią i nadają elewacji solidność, ale też zapewniają jej długowieczność, bez konieczności jej odnawiania. Jednak by tak było, niezbędne jest odpowiednie zamocowanie okładziny.
Płytki elewacyjne można naklejać zarówno na beton czy surowy mur, jak i na zamocowane na nich ocieplenie. Są też realizacje, w których okładzina ceramiczna tworzy elewację wentylowaną. Każde z tych rozwiązań wymaga odpowiedniego przygotowania podłoża i zastosowania specjalnie do tego przeznaczonych zapraw.
Gdy chcemy naklejać płytki na surowych murach, nie trzeba ich wcześniej tynkować. Ale czasem jest to konieczne, by uzyskać równą płaszczyznę ściany.
Jednak najpopularniejszym rozwiązaniem są obecnie ściany dwuwarstwowe, w których mur jest ocieplany od zewnątrz styropianem lub wełną mineralną. Na takim podłożu także można przykleić płytki ceglane.
Ocieplenie pod płytki elewacyjne ceglane
Okładzina z płytek ceglanych jest znacznie cięższa niż tynk cienkowarstwowy, ale nic nie stoi na przeszkodzie, by właśnie tym materiałem wykończyć ocieplenie ułożone w systemie ETICS. Jednak gdy się to planuje, trzeba zapewnić odpowiednią stabilność podłoża. Robiąc warstwę zbrojoną, zamiast tradycyjnie stosowanej siatki o gramaturze 145 g/m3 trzeba użyć mocniejszej, o gramaturze nie mniejszej niż 160 g/m3, albo wtopić dwie warstwy siatki. Taka warstwa zbrojona ma 5-7 mm grubości, czyli więcej niż w standardowym systemie ETICS. Kolejną różnicą jest sposób kołkowania ocieplenia. Aby podłoże było stabilne i nośne, konieczne jest zakołkowanie ocieplenia przez warstwę zbrojoną. Nawet jeśli płyty termoizolacyjne (styropian lub wełna mineralna) po naklejeniu na ścianę były już mocowane mechanicznie, bo tego wymagał zastosowany system ociepleniowy, po wykonaniu warstwy zbrojonej należy ponownie zastosować łączniki mechaniczne. Muszą to być kołki z trzpieniem stalowym o długości dostosowanej do grubości wszystkich warstw systemu ociepleniowego i struktury muru.
Przeczytaj też:
Kołki do styropianu. Kiedy są konieczne? Jakie wybrać i jak poprawnie wykorzystać?
Do mocowania okładziny ceramicznej trzeba używać wyłącznie klejów elastycznych o podwyższonej przyczepności, dbając o to, żeby przestrzeń pod płytkami była nim całkowicie wypełniona. Do prac można przystąpić nie wcześniej niż po 5 dniach, to czas potrzebny na wysezonowanie podłoża.
Autor: WIENERBERGER
Ceglana okładzina może być dość gruba, a przez to ciężka, ważne jest więc dobranie odpowiedniego kleju, o małym lub zerowym spływie.
Mocowanie okładziny z ceglanych płytek elewacyjnych
Ze względu na silną pracę termiczną okładziny klejonej na ociepleniu spoiny powinny mieć co najmniej 8 mm szerokości, a ich udział w całej powierzchni powinien wynosić nie mniej niż 6%. W celu uzyskania wrażenia muru ceglanego na wszystkich narożnikach powinno się zastosować płytki kątowe, a w kolejnych rzędach płytki ułożyć z przewiązaniem. Mieszanie płytek z różnych opakowań sprawi, że uzyska się efekt subtelnych przejść kolorystycznych. Wyroby ceramiczne mogą się nieco różnić, nawet w ramach jednej partii.
Przeczytaj też:
Elewacja klinkierowa na dwa sposoby: tańszy i droższy >>>
Płytki elewacyjne ceramiczne na ociepleniu należy kleić tzw. metoda kombinowaną, nanosząc zaprawę na podłoże i na płytki. Po ułożeniu okładziny warstwa kleju powinna mieć grubość nie mniejszą niż 3 mm. Aby to osiągnąć, na podłoże klej naciąga się pacą zębatą (zęby minimum 8 x 8 mm) w warstwie grubości około 2 mm, a spodnią stronę płytek pokrywa jego równomierną warstwą grubości około 1 mm. Można to zrobić także drugą metodą - na ścianę nałożyć cienką warstwę kleju, a większą ilość kleju rozprowadzić pacą zębatą na płytce. Płytki elewacyjne przykłada się do ściany, dociska i lekko nimi porusza, aby nie zostały pod nimi pęcherzyki powietrza. Jeśli klej dostanie się między płytki, trzeba go usunąć, zanim zwiążę. To miejsce wypełnia się później zaprawą do spoinowania.
Jak przyklejać płytki elewacyjne
Oklejanie ściany elewacyjnej rozpoczyna się od wklejenia płytek kątowych w narożnikach, a jeśli ich nie ma, to od miejsc najbardziej widocznych, unikając nieładnych łączeń w miejscach reprezentacyjnych. Zaleca się klejenie płytek od dołu. Gdy okładzina z płytek ceglanych nie ma równego poziomego podparcia należy wyznaczyć poziom startowy. Między rzędami trzeba zachować odstępy na spoinę, najprościej przy użyciu krzyżyków dystansowych. Szerokość spoin poziomych można także wyznaczać listwą dystansową z PCW. Aby elewacja wyglądała naturalnie, jak mur ceglany, najlepiej pozostawiać spoiny szerokości 8-15 cm.
Przeczytaj też:
Ile kosztuje elewacja? Koszt 1 m2 tynku, drewna, płytek lub kamienia na elewacji >>>
Jeśli wymaga tego rodzaj wiązania lub rozmiar wykańczanej elewacji, płytki ceglane się docina. Trzeba do tego użyć tarczy diamentowej, a powierzchnię dociętej płytki oczyścić z pyłu.
Płytki ceglane elewacyjne: fugowanie
Okładzina z płytek ceglanych musi być zafugowana, aby w spoiny nie wnikała woda opadowa. Rodzaj zaprawy do fugowania dobiera się do rodzaju płytek - inną do klinkieru, a inną do płytek ręcznie formowanych. Zaprawy to suche mieszanki, które przygotowuje się zgodnie z zaleceniami producenta, aby po rozrobieniu woda miały konsystencję półsuchą (wilgotnej ziemi). Dzięki temu się nie kleją i nie pozostawiają śladów na płytkach. Do wypełniania spoin można przystąpić dopiero, gdy klej pod płytkami całkowicie zwiąże, najczęściej nie wcześniej niż po dwóch dobach, ale zawsze trzeba sprawdzić, jaki czas wiązania kleju podaje jego producent. W tym czasie elewacja powinna być osłonięta przed wpływem czynników atmosferycznych.
Na elewacji zaleca się wypełnianie spoin zaprawą tak, by dochodziła do krawędzi na licu płytki. Oznacza to, że formuje się ją na równo z licem elewacji lub robi w niej wklęsłe wyoblenie. Do nakładania fugi wykorzystuje się kielnię spoinówkę dopasowaną szerokością do przestrzeni między płytkami. Zaprawę nanosi się od góry elewacji do dołu. Spoinując kolejne rzędy płytek, najpierw wypełnia się spoiny poziome, a później pionowe. Po uformowaniu fug ścianę obmiata się miękką szczotką, zbierając nadmiar zaprawy. Na świeżo zafugowanych cegłach ręcznie formowanych jest widoczna charakterystyczna ciemna obwoluta, spowodowana wchłanianiem wody z zaprawy. Efekt ten znika, gdy fuga wyschnie. Do tego czasu elewację powinno się chronić przed niekorzystnym działaniem wiatru, deszczu, bezpośredniego działania promieni słonecznych, aby na fugach nie pojawiły się wykwity.
Szczeliny na styku okładziny ceglanej ze stałymi elementami budynku należy wypełnić materiałem odkształcalnym, np. silikonem.
