Jak wymurować elewację z cegieł klinkierowych - tajniki wykonania elewacji z klinkieru
Na elewację klinkierową najlepiej zdecydować się na etapie projektu, ponieważ trzeba w nim przewidzieć odpowiednio większą szerokość fundamentów, aby cegły miały się na czym oprzeć. Jej wymurowanie nie jest trudne. Elewacja z cegieł klinkierowych lub licowych jest bardzo estetyczna i trwała. Aby przez wiele lat cieszyła oko i spełniała swoje funkcje, trzeba zwrócić uwagę na szczegóły jej wykonania.
Autor: Wienerberger
Ceglana elewacja wymaga fundamentu odpowiedniej szerokości, aby cegły miały się na czym oprzeć. Bez oparcia może pozostać maksymalnie 1/3 cegły. Na elewację z klinkieru najlepiej zdecydować się na etapie projektu, ponieważ trzeba w nim przewidzieć odpowiednio większą szerokość fundamentów
Cegły klinkierowe są materiałem chętnie wybieranym na elewacje. Klinkier jest trwały, odporny na uszkodzenia, niską i wysoką temperaturę. Z biegiem klinkierowe cegły elewacyjne lat nie płowieją, nie osadzają się na nich glony i pleśnie, słabo przylega do nich brud, a jeśli tak się stanie, zanieczyszczenia łatwo usunąć z elewacji, zmywając ją myjką ciśnieniową.
Cegły klinkierowe powstają w procesie wypalania mieszanki gliny i piasku w temperaturze 1100°C. W zależności od odmiany zastosowanego surowca i technologii produkcji cegły różnią się rozmiarami, kolorem, strukturą i parametrami.
Najważniejszą cechą cegieł klinkierowych jest nasiąkliwość, która decyduje o trwałości - im jest mniejsza, tym elewacja będzie bardziej odporna na działanie czynników zewnętrznych i na zabrudzenia. Najmniejszą nasiąkliwość – zbliżoną do 0% – mają cegły szkliwione, a największą – 10-16% – cegły ręcznie formowane.
Najbardziej popularne są pełne lub drążone cegły maszynowe o nasiąkliwości 4-6%.
Zobacz, 10 zasad wykonania eleganckiej i trwałej elewacji z klinkieru >>
Jak zamocować klinkier na elewacji
Klinkier jest ciężki i wymaga solidnego podparcia. Dlatego też, na elewację klinkierową najlepiej zdecydować się na etapie projektu, ponieważ trzeba w nim przewidzieć odpowiednio większą szerokość fundamentów, aby cegły miały się na czym oprzeć. Bez oparcia może pozostać maksymalnie 1/3 cegły.
Podczas murowania cegły klinkierowe łączy się stalowymi kotwami ze ścianą nośną. Można też najpierw ocieplić ścianę nośną i dopiero wtedy obmurować klinkierem. W tym celu stosuje się specjalne kotwy wbijane lub kotwy wkręcane w gotowy mur.
Kotwy łączące ścianę osłonową i konstrukcyjną to najczęściej stalowe druty średnicy 4-6 mm lub płaskowniki stalowe. Najlepiej, aby były nierdzewne. Liczba łączników przypadających na metr kwadratowy ściany jest uzależniona od grubości ocieplenia, siły wiatru w danym regionie oraz powierzchni ściany. Przyjmuje się, że wystarczy pięć sztuk na 1 m2. Tylko wokół otworów okiennych i drzwiowych, aby wzmocnić połączenie ścian, kotwy rozmieszcza się gęściej – około trzech na 1 m.
Elewacja klinkierowa: sposób murowania
Konieczność połączenia ściany nośnej z osłonową wpływa na sposób murowania. Jeśli różnice w wymiarach między materiałami stosowanymi na ściany nośne i licowe są znaczne, spoiny nie będą się pokrywać. Osadzone w ścianie nośnej kotwy można odginać w dół, ale tylko na kilka milimetrów. W górę można to robić tylko wtedy, gdy kotwy są z krążkami dociskowymi z kapinosem. W takiej sytuacji najlepiej osadzać kotwy w gotowej ścianie nośnej: najpierw wymurować warstwę nośną, potem wkręcić lub wbić w nią kotwy, a następnie nałożyć na nie izolację termiczną i wymurować ścianę osłonową z cegieł elewacyjnych.
To dobre rozwiązanie także wtedy, gdy dom jest budowany sposobem gospodarczym – w jednym sezonie można wznieść tylko ścianę nośną, a dopiero w następnym wbić w nią kotwy, ułożyć ocieplenie i wykonać warstwę elewacyjną.
Gdy różnice między poziomymi spoinami w materiałach na ścianę elewacyjną i osłonową są niewielkie, kotwy osadza się w warstwie nośnej w trakcie murowania.
Wentylowana szczelina powietrzna w ścianie trójwarstwowej
W ścianie trójwarstwowej z elewacją klinkierową szczelina powietrzna jest zalecana, jeśli jako izolację termiczną zastosowano materiał włóknisty, taki jak wełna mineralna. Szczelinę powietrzną, najczęściej 2-4-centymetrową, pozostawia się pomiędzy ociepleniem a ścianą osłonową. Aby szczelina była wentylowana, na dole i u góry elewacji nie wypełnia się spoin pionowych – co 1-1,5 m zależnie od wysokości ściany. Dzięki temu możliwy będzie przepływ powietrza w szczelinie, a także odprowadzana będzie wilgoć, która mogłaby się tam zebrać (wilgotna izolacja termiczna pogorszy parametry cieplne całej ściany). Aby skroplona woda mogła swobodnie spłynąć w stronę otworów, trzeba pamiętać o dodatkowej warstwie izolacji wywiniętej prostopadle do izolacji poziomej. Pozostawienia szczeliny wentylacyjnej nie wymagają spienione materiały izolacyjne, na przykład styropian.
Zaprawy do klinkieru
Do murowania cegieł klinkierowych najlepiej używać gotowych zapraw do klinkieru. Można wybierać między zaprawami przeznaczonymi tylko do murowania i tylko do fugowania lub zdecydować się na zaprawę uniwersalną – do murowania z jednoczesnym spoinowaniem. Taki sposób murowania jest mniej pracochłonny, ale lepszy efekt – czystą elewację – uzyskuje się, kiedy spoinuje się mur dopiero po jego wymurowaniu.
Gdy zaprawa jest przygotowywana na budowie, trzeba zwrócić uwagę na jej składniki: użyć czystego cementu bez dodatków (zwłaszcza popiołów hutniczych), wody ze znanego źródła, piasku płukanego. Ważna jest też konsystencja zaprawy – powinna być gęstoplastyczna.
