Instalacja kanalizacyjna wewnątrz domu

Wewnętrzna instalacja kanalizacyjna odprowadza ścieki z urządzeń sanitarnych przez podejścia i piony kanalizacyjne do poziomych przewodów odpływowych. Główny przewód odpływowy wyprowadza się poza budynek do kanału ulicznego, szamba lub przydomowej oczyszczalni.

Odprowadzanie zużytej wody

Domowa instalacja kanalizacyjna działa w układzie grawitacyjnym. Ścieki przepływają pod wpływem własnego ciężaru od urządzeń sanitarnych przez podejścia (odcinki łączące przybory sanitarne z pionami) do pionów kanalizacyjnych (zwanych też przewodami spustowymi), a stamtąd do poziomych przewodów odpływowych. W skład systemu wchodzą też syfony, rewizje (czyszczaki), wywiewki wentylacyjne i wpusty podłogowe.
Warunkiem dobrej pracy kanalizacji jest między innymi poprawne podłączenie podejść od urządzeń sanitarnych do pionu – możliwie najkrótszą drogą i koniecznie ze spadkiem w kierunku pionu. Między miską ustępową a pionem nie powinno się już włączać innego urządzenia, ponieważ ścieki spływające z miski pełnym przekrojem rury mogłyby wysysać wodę z jego syfonu. Wspólne podejście do pionu mogą mieć zlewy, umywalki, wanny i pralki. Podłączenie sedesu powinno znajdować się koniecznie poniżej pozostałych.
Przewody trzeba układać ze spadkiem od 2 do 15%, czyli 2-15 cm na metr rury w kierunku pionu kanalizacyjnego.

Elementy systemu domowej instalacji kanalizacyjnej

Najbardziej widoczne dla użytkownika są przybory sanitarne (umywalki, zlewozmywaki, miska ustępowa itp.), z których zbierane są ścieki. Następnie, przewodami kanalizacji wewnętrznej zwanej też instalacją wewnętrzną, ścieki odprowadzane są do sieci zewnętrznej, a na terenach nieskanalizowanych - do przydomowej oczyszczalni ścieków lub szczelnego zbiornika, z którego wywożone są okresowo wozami asenizacyjnymi.

Sieć wewnętrzna składa się z:

• podejść kanalizacyjnych - odcinków rur łączących przybory sanitarne z pionami,
• pionów kanalizacyjnych - zwanych inaczej przewodami spustowymi, czyli odcinków rur łączących podejścia kanalizacyjne na wszystkich kondygnacjach z poziomymi przewodami kanalizacyjnymi,
• poziomów kanalizacyjnych - czyli przewodów odpływowych odprowadzających ścieki z pionów do sieci lub zbiornika.

Do systemu należą również wszelkiego rodzaju urządzenia pomocnicze, takie jak: syfony, rewizje, wywiewki wentylacyjne, a także wpusty podłogowe, piwniczne i podwórzowe. Wszystkie połączenia powinny być poprowadzone możliwie najkrótszą drogą.

Jakie podejście

W domach jednorodzinnych stosuje się na podejścia:

• do umywalek i bidetów rury kanalizacyjne o średnicy 0,04 m;
• do zlewozmywaków i wanien – 0,05 m;
• do kilku przyborów lub piony albo odpływy, jeśli nie są podłączone do nich miski ustępowe – 0,07 m;
• do misek ustępowych, piony albo odpływy – 0,10 m.

Podejścia powinny być możliwie krótkie. Najkorzystniej jest, aby podejście do WC było nie dłuższe niż 1 m, a do pozostałych urządzeń – nie dłuższe niż 3 m. Jeśli jest taka potrzeba, długość podejścia można zwiększyć, pod warunkiem że zwiększy się także jego średnicę.
Podejścia o średnicy:

• mniejszej niż 0,07 m należy zwiększyć o jeden wymiar w stosunku do obliczeniowego (na przykład z 0,04 do 0,05 m), gdy są dłuższe niż 3 m;
• 0,07 m trzeba zwiększyć do 0,1 m dopiero wtedy, gdy są dłuższe niż 5 m.

Podobne zasady obowiązują wtedy, gdy różnica wysokości między końcami podejścia wynosi od 1 do 3 m.
Zamiast zwiększać średnicę, można zrobić dodatkową wentylację podejścia, ale jest to dość trudne do wykonania, chociaż skuteczne.
Długie podejścia muszą również mieć rewizje, czyli kształtki z otworem osłoniętym pokrywą przykręcaną na śruby i uszczelnioną gumową podkładką. Rewizja umożliwia dostęp do wnętrza rury, na przykład w celu jej wyczyszczenia. Podejścia należy włączać do pionów pod kątem nie większym niż 45°, a kierunek prowadzenia poziomych przewodów zmieniać łagodnie.

Piony, poziomy

Piony. Jeśli są z tworzywa sztucznego, nie należy ich prowadzić po wierzchu, ponieważ tworzywo nie tłumi hałasu i odgłosy spływających ścieków mogą być uciążliwe. Lepiej więc poprowadzić piony w bruzdach ściennych, ale nie zamurowywać ich na stałe.
W celu wytłumienia ewentualnych hałasów można zaizolować rury akustycznie otuliną z wełny mineralnej i obudować płytami gipsowo-kartonowymi lub też użyć rur i kształtek tak zwanych niskoszumowych – ze specjalnego tworzywa o zwiększonej masie i pogrubionych ściankach.
Poziomy. Zbierają ścieki z pionów, odprowadzają je do przykanalika i dalej poza budynek. Prowadzi się je zazwyczaj po wierzchu, wzdłuż ścian piwnicy, w kanałach podłogowych albo w gruncie pod podłogą piwnicy lub podłogą na gruncie.

Niezbędne elementy w instalacji kanalizacyjnej

Na instalacji kanalizacyjnej przed każdym urządzeniem sanitarnym powinien być zamontowany syfon. Jest to odpowiednio wygięta rura lub specjalna kształtka, która musi być stale wypełniona wodą. Pełni ona funkcję korka oddzielającego wnętrze instalacji od otoczenia i nie dopuszcza do wydostawania się z niej nieprzyjemnych zapachów towarzyszących przepływowi ścieków.
Pion kanalizacyjny powinien być wyprowadzony ponad dach i na wysokości 50-100 cm nad nim zakończony specjalną kształtką, zwaną wywiewką lub rurą wywiewną. Jej średnica musi być co najmniej taka jak pionu. Zadaniem wywiewki jest przewietrzanie instalacji i zapobieganie powstawaniu podciśnienia, a w konsekwencji wysysaniu wody ze znajdujących się powyżej syfonów. Jeśli podejścia kanalizacyjne nie są zbyt długie, takie zabezpieczenie jest wystarczające.

Agata Kosiarska

Małgorzata Drobnik